Δεν θελω να κρύψω ότι νιώθω συγκίνηση μιλώντας στην συνδιάσκεψή σας. Νιώθω χαρά γιατί βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο και με την ίδια κοινή διάθεση συνεργασίας με παλιές συντρόφισσες και συντρόφους .Nιώθω όμως την ίδια στιγμή και βαθιά λύπη γιατί χάθηκε μια ολόκληρη πενταετία. Αν με ρωτήσετε ποιο από τα δύο συναισθήματα κυριαρχεί, είναι η λύπη. Θυμάμαι παιδί οι «Αναζητήσεις μέσω Ερυθρού Σταυρού» έφερναν πάλι σε επαφή ανθρώπους από οικογένειες που τους είχαν χωρίσει πόλεμοι και καταστροφές.
Η λύπη δεν είναι μόνο δικό μου συναίσθημα. Προχθές ένας ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου, πολύ σεβαστός και πολύ αξιόλογος, μου τηλεφωνεί και μου λέει: « Σε όλη τη ζωή μου το να τάσσομαι με την Αριστερά έχει υπάρξει για μένα ένα όνειρο – τέλειωσε πια». Την ίδια μέρα ένας έμπορος ξύλων, από την μάντρα του οποιου πέρασα μου λέει : «Φεύγω πρωί από το σπίτι, ντρέπομαι την γειτονιά, τους έλεγα να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ».
Λύπη, ντροπή, ενοχές, παραίτηση, απογοήτευση κυριαρχούν σήμερα στη ψυχή του κόσμου της Αριστερας στην Ελλάδα. Όταν από παράδοση ζωγράφιζαν μέσα στην καρδιά τους την αριστερά με ένα φωτοστέφανο, που εξέφραζε τον ενθουσιασμό, το όραμα, το παθος, την πίστη , την αθωότητα.
Αυτή την εβδομάδα ο Μειμαράκης στην Βουλή εξαπέλυσε τις πιο βαριές κατηγορίες ενάντια στην Αριστερά : «μνημονιακή αριστερά», «νεοφιλελεύθερη αριστερά». Δεν έχει επιχειρήματα; Έχει παρόμοια επιχειρήματα με αυτά που έχουμε εμείς όταν κατηγορούμε τη δεξιά παράταξη ότι μέσα από τα σπλάχνα της βγήκαν χούντες και ακροδεξιά.
Κι ο πολίτης, τι βιώνει από τη περίφημη «αριστερή» κυβέρνηση: περικύκλωση, ασφυξία, μαρτύρια.
Τι πίνεις; Κρασί. Αύξηση του ΦΠΑ.
Πώς ξεδίνεις; Τσιγάρο. Αύξησε την τιμή.
Πού αισθάνεσαι ασφάλεια; Στο σπίτι μου. Πλήρωσε ΕΝΦΙΑ.
Πώς μετακινείσαι; Με το μετρό. Δώσε σύν 20 λεπτά.
Τι επιθυμείς για τα παιδιά σου; Υγεία, να μάθουν ξένες γλώσσες, να βρούν δουλειά. Θα έχεις και ΦΠΑ.
Με τι πληρώνεσαι; Με την σύνταξη. Θα είναι μικρότερη.
Μέσα από την αριστερά, πρέπει να το αποδεκτούμε , έχει γίνει τερατογέννεση : Η κυβέρνηση Τσίπρα.
Δεν πρόκειται για αριστερή παρένθεση. Πρόκειται για την πιο μαύρη παρένθεση προδοσίας και όνειδους στην ιστορία της Αριστεράς.
Η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στον Πρωθυπουργό. Είναι ευθυνή όλων όσων ενεργοποιούνται σήμερα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, πρώτα από όλα των βουλευτών του: καθηγητές Πανεπιστημίου με ηθικολογικά κηρύγματα, συνδικαλιστές με κραυγαλέες αντιμνημονιακές ομιλίες, δημοσιογράφοι με φλογερά γραφτά ενάντια σε κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας, ψηφίζουν σήμερα χωρίς ίχνος αιδούς μνημονιακές ρυθμίσεις χειρότερες από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.
Αυτή η κυβέρνηση πρέπει κατεπειγόντως να φύγει. Όχι όμως μόνο να φύγει. Να φύγει με πίσσα και πούπουλα , με την ηθική δηλαδή απαξίωση που έφυγαν Παπανδρέου και Σαμαράς.
Μη χάνουμε την ελπίδα μας. Οι πολιτικές εξελίξεις είναι ανοιχτές. Όπως δείχνουνε οι ισχυροί κλονισμοί στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο χρόνος της κυβέρνησης Τσίπρα με αυτή τουλάχιστο τη μορφή είναι μετρημένος. Κι έχει σημασία η Ελλάδα να βρει πάλι ταχύτατα τον δρόμο της ελπίδας, της ανάπτυξης και της αξιοπρέπειας γιατί βρισκόμαστε σε ένα διεθνές περιβάλλον που ο ορίζοντας είναι όχι μόνο σκοτεινός , αλλά με ακραία επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα.
Τι θα μας βοηθήσει να καλύψουμε τον χαμένο χρόνο και να βρούμε ένα λαό που όλο και περισσότερο απεχθάνεται την αριστερά;
Πρώτον, να απαντήσουμε στα συναισθήματα του με την ελεύθερη εκδήλωση των δικών μας συναισθημάτων. Με ειλικρίνεια, με συναίσθηση των ευθυνών όλων μας για το ότι η αριστερά έφτασε σε αυτό το σημείο εξευτελισμού, με αυτοκριτική.
Δεύτερον, να απαντήσουμε επίσης στην ρήξη που βιώνει κάθε πολίτης στα δικαιώματά του για διατροφή, στέγη, υγεία, μάθηση, πολιτισμό με την ρήξη εκείνη που θα αποκαταστήσει αυτά τα δικαιώματα , δηλαδή με την ρήξη με τους αντιδραστικούς θεσμούς του ευρωπαικού καπιταλισμού. Με αυτοπεποίθηση να αναδείξουμε τις άμεσες και θεαματικές θετικές αλλαγές που θα έχει στην καθημερινή του ζωή, όπως για παράδειγμα οι φορολογικές ελαφρύνσεις, η χρηματική ρευστότητα, η δημιουργία θέσεων εργασίας, χωρίς να κρύβουμε την οποιαδήποτε δυσκολία της μετάβασης. Με σαφές κι όχι συγκεχυμένο μήνυμα. Στο φόβο που έχουν δημιουργήσει μέσα στην κοινωνία, εμείς δεν θα γινόμαστε η ηχώ του μασώντας τα λόγια μας ,αλλά με την επιμονή και την τόλμη θα τον σπάσουμε.
Τρίτον, να προχωρήσουμε σε ένα τρόπο οργάνωσης που δεν θα αναπαράγει τους γνωστούς μηχανισμους και δομές εξουσίας των αριστερών σχημάτων αλλά να βασίζεται στην δημοκρατία, την ελευθερία διαλόγου, την ουσιαστική συμμετοχή.
Τέταρτον, η προσπάθεια μας να έχει ένα μεγάλο λαϊκόεύρος. Δεν μπορούμε να πείσουμε τον κόσμο με το επιχείρημα ότι είμαστε η Αριστερά, μπορούμε όμως με το πρόγραμμα και το έργο μας, να πείσουμε πάλι ότι η αριστερά είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την σημερινή βέβηλη γελοιογραφία της. Ένα λαϊκό μέτωπο λοιπόν δεν μπορεί να προκύψει ως συνισταμένη μικρότερων και μεγαλύτερων οργανώσεων της αριστεράς, πρέπει να εμπεριέχει τις δυνάμεις της εργασίας, της διανόησης, της τέχνης όπου η αριστερα θα είναι μία συνιστώσα που θα μπορεί να εξασφαλίσει την πνοή και τη συνέχεια σε αυτό το εγχείρημα.
Πέμπτο, να εμπεριέχει πρώτα από όλα τη νέα γενιά σε βάρος της οποίας γίνεται ένα έγκλημα κατά συρροή, μια γενοκτονία, μια καταδίκη της στην ανεργία και την απουσία κάθε προοπτικής. Η νέα γενιά πρέπει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σύλληψη και την εφαρμογή ενός νέου σχεδιασμού για την Ελλάδα, να μην είναι ένα εργαλείο απλώς για την προώθηση των κινηματικών και αγωνιστικών μας στόχων. Με ελπίδα βλέπουμε μια σειρά από κινητοποιήσεις νεανικών δυνάμεων – είναι αυτές που έκριναν το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος – που ξαναπαίρνουν τη σκυτάλη από τους αγώνες του 2006 και του 2008 όταν μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι αμφισβητούσαν όχι μόνο τις τότε κυβερνήσεις , αλλά το όλο σύστημα, ταράζοντας τα νερά μιας παράλυτης ελληνικής κοινωνίας με τα δικά τους όνειρα.
Έχουμε πολλά επομένως να κάνουμε και μάλιστα σύντομα συντρόφισσες και σύντροφοι. Μη το βάζουμε κάτω. Ας ξαναβρούμε το ηθικό μας.
Πριν λίγες μέρες με πήρε τηλέφωνο ένας φίλος από το Σχέδιο Β, μεταλλεργάτης, ώριμης ηλικίας που τη μια βρίσκεται για δουλειά σε πλοίο ή ναυπηγείο στην Αλάσκα, την άλλη στην Κορέα, την άλλη στις Φιλιππίνες. «Η μεγάλη ευκαιρία για την αριστερά», μου λέει, «δεν είναι πίσω μας. Είναι μπροστά μας».
Σας ευχαριστώ.
(Πρόκειται για το γραπτό κείμενο, από το οποίο η ομιλία του Α.Α. έχει τις αναμενόμενες διαφοροποιήσεις του προφορικού λόγου)