Του ΚΩΣΤΑ ΗΣΥΧΟΥ
Ο υποψήφιος της δεξιάς Μαουρίσο Μάκρι, μετά από 12 χρόνια πολιτικής κυριαρχίας των αριστερών και κέντρο-αριστερών περωνιστών στην εξουσία, επικεφαλής του δεξιού μετώπου «Cambiemos» (« Να Αλλάζουμε») κατά κύριο λόγο υποσχέθηκε την επιστροφή της Αργεντινής στις «παγκόσμιες αγορές» και τη «δυτική κοινότητα της δημοκρατίας και των άξιων» , μέσα από μια ισχυρή παρατεταμένη καμπάνια μηντιακής καταιγίδας που σάρωσε τη χώρα, κατάφερε να εισέλθει στην «Κάσα Ροσάδα» ως ο νέος πρόεδρος της χώρας.
Κατάφερε να επικεντρώσει στο υπαρκτό θέμα της ανασφάλειας των πολιτών από την αυξανόμενη εγκληματικότητα, ιδιαίτερα στην πρωτεύουσα. Στόχευσε αποτελεσματικά και με υπεροχή, αφού είχε την μεγάλη στήριξη της επικοινωνιακής διαπλοκής, στα υπαρκτά αδύναμα σημεία του κέντρο –αριστερού υποψήφιου Σκίολι, που προσπάθησε να ισορροπήσει με αμυντικό τρόπο, ανάμεσα στα πιο ριζοσπαστικά μέτρα της Κριστίνα Κίρχνερ δηλαδή τις κοινωνικές πολιτικές, τις εθνικοποιήσεις, τον γεωπολιτικό προσανατολισμό με στοχο στην πολιτική ολοκλήρωση της Λατ. Αμερικής, την στροφή προς BRICS και την θολή ανάλυση του και προτάσεις του γύρο από θέματα που αφορούν της ελεύθερη οικονομία, το εκτεταμένο νάρκο-εμπόριο και την επιχειρηματική διαπλοκή στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ενώ δηλώνοντας από την αρχή «μη ριζοσπάστης αριστερός» αλλά πραγματιστής της ελεύθερης οικονομίας αποξένωσε σημαντικό κομμάτι της νεολαίας και των προοδευτικών ριζοσπαστικών δυνάμεων στη χώρα. Μετά την πρώτη οριακή του επικράτηση στον πρώτο γύρο των εκλογών προσπάθησε να ριζοσπαστικοποίησει τον λόγο του χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.
Ο πρώην ιδιοκτήτης της δημοφιλέστερης ποδοσφαιρικής ομάδας της Αργεντινής Μόκα Τζούνιορς και πρώην κυβερνήτης του Μπουένος Αιρες, συνεχιστής ενός ιδιότυπου Μπερλουσκονικού μοντέλου με ισχυρό πολιτικό μάρκετινγκ και ελάχιστη πολιτική ουσία, σκληρός οπαδός της ελεύθερης οικονομίας και της αγοράς, στενός σύμμαχος του Βόρειο-Αμερικανικού πολιτικού κατεστημένου, παρά την οριακή του νίκη κατάφερε να σαγηνεύσει σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων των μεσαίων στρωμάτων στο Μπουένος Αιρες αλλά και σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα. Επικεντρώθηκε περισσότερο στο να ανακαλύπτει και να «κτυπά» τα αδύναμα και θολά σημεία του κέντρο-αριστερού του αντίπαλου. Υπήρξε οριακός νικητής στο τηλεοπτική μονομαχία, ενώ αξιοποίησε πετυχημένα το τρίτο μεγαλύτερο δεξιό σχηματισμό του Σέργιο Μάσσα (21% στο πρώτο γυρο), που αποσκίρτησε από τους Περονιστές με δεξιές αποκλίσεις.
Αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά στην πολιτική ιστορία της χώρας ότι τα πολυπληθή μεσαία στρώματα της Αργεντινής, που στα πέτρινα χρόνια του ΔΝΤ είχαν δεχτεί θανατηφόρα κτυπήματα που τα εξαθλίωσαν και τα προλεταριοποιήσαν, επανήλθαν σε συντηρητική τροχιά. Ίσως η ιστορική φράση του Ερνέστο Γεβάρα: « Εάν δεν είσαι περονιστής στα είκοσι σου χρόνια δεν έχεις καρδιά, εάν στα 30 σου δεν είσαι κομμουνιστής τότε δεν έχεις μυαλό» να απεικονίζει με τον πιο επίκαιρο τρόπο την εκλογική συμπεριφορά των μικροαστικών κοινωνικών δυνάμεων που στην Αργεντινή καθόριζαν σε μεγάλο βαθμό την μοίρα της χώρας σε κρίσιμα ιστορικά σταυροδρόμια.
Οι περονιστές εκ των πραγμάτων θα μπουν σε μια παρατεταμένη πολιτική κρίση και αναζήτηση των αιτιών της εκλογικής τους ήττας, όπου αρκετές αντιφάσεις σημειώθηκαν στα χρόνια της ηγεμονίας τους, ενώ η αριστερά στην Αργεντινή που παραμένει αρκετά κατακερματισμένη και πολιτικά διασπασμένη, αλλά και εξαιρετικά ισχυρή στο φοιτητικό κίνημα, στη διανόηση, στα νέα κοινωνικά κινήματα και στα υπόλοιπα παραδοσιακά κινήματα θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει τακτικές και στρατηγικές που μπορούν να την καταστήσουν ισχυρό εργαλείο αντίστασης και εναλλακτικών προοπτικών, ανατροπών και αλλαγών στη χώρα στις νέες συνθήκες.
Είναι βέβαιο ότι οι προσπάθειες της νέας δεξιάς κυβέρνησης του Μάκρι, να επαναφέρει εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις στην ενέργεια, σε σειρά δημοσίων επιχειρήσεων, οι στόχοι του να αποδυναμώσει τον κρατικό παρεμβατισμό στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, να αφήσει σε ελεύθερη πτώση την συναλλαγματική ισοτιμία δολάριο-πέσο, να σταματήσει τις μαζικές κοινωνικές πολιτικές στήριξης των αδύναμων στρωμάτων, να αποδυναμώσει αισθητά επίσης το ισχυρό δημόσιο βραχίονα της πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης , να στραγγαλίσει την τροχιά γεωπολιτικής και οικονομικής στρατηγικής της χώρας με χώρες στο Μερκουσούρ, την ΑΛΜΠΑ και BRICS, ανάμεσα σε αλλά πολλά, θα σκοντάψει σε ισχυρές κοινωνικές και λαϊκές αντιδράσεις της πάντα υπολογίσιμης κοινωνικής, και πολιτικής προοδευτικής, δημοκρατικής κοινωνικής βάσης και της αριστεράς, που σε επίπεδο μαζικών φορέων έχει να επιδείξει μεγάλες και ιστορικές νίκες. Πρώτο «φυτίλι» ίσως να αποτελέσει η προσπάθεια του Μάκρι αμνήστευσης των ακόμα ελευθέρων δολοφόνων και βασανιστών της χούντας Βιντέλα, που εκατοντάδες από αυτούς ακόμα αναζητούνται στη χώρα και στον κόσμο, αφού οι υποθέσεις τους είναι ακόμα ενεργές από την δικαιοσύνη που τους αναζητά. Ο Μάκρι, που προεκλογικά είχε δηλώσει, ότι αυτή η « ιστορική πληγή πρέπει να κλείσει» είναι βέβαιο ότι θα αναζητήσει τέτοιες λύσεις που θα πυροδοτήσουν άμεσα τεράστιο κύμα λαϊκών αντιδράσεων. Οι πάντα αγέραστες μανάδες και γιαγιάδες της Πλατείας του Μάη είπαν ότι θα είναι οι πρώτες που θα βγουν στις πλατείες και τους δρόμους. Η ιστορική μνήμη ζωντανή όσο ποτέ, στην πατρίδα του Τσε δεν θα ανεχθεί εύκολα «συχωροχάρτι» από την νέα κυβέρνηση στις φασιστικές συμμορίες από ακόμα είναι ελεύθερες, αλλά ούτε και αποφυλακίσεις από καταδικασμένους δολοφόνους και βασανιστές για «ανθρωπιστικούς λόγους» της πιο σκοτεινής περιόδου της σύγχρονης ιστορίας της χώρας. .
Η Λαϊκή Ενότητα με τον ταξικό και αντί-ιμπεριαλιστικό διεθνισμό της εποχής μας και την αλληλεγγύη των αγώνων των λαών θα βρίσκεται στο πλάι όλων των δυνάμεων που θα αντιπαλεύουν την βάρβαρη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση σε όλες της γωνιές της γης. Οι νίκες των λαών θα είναι και δικές μας νίκες. Ο δικός μας νικηφόρος αγώνας, με πείσμα και σχέδιο για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δημοκρατική με σοσιαλιστικό ορίζοντα, απαλλαγμένη από την κηδεμονία των μνημονίων και των δανειστών , έξω από ιμπεριαλιστικές επικυριαρχίες θα είναι και νίκες των Λατινοαμερικάνων συντρόφων μας.