του Λεωνίδα Βατικιώτη
Η προηγούμενη φορά που τα εργατικά συνδικάτα στη Φινλανδία βγήκαν στους δρόμους ήταν το 1992, συγκεντρώνοντας 300.000 μέλη τους. Η προηγούμενη όμως φορά που προχώρησαν σε γενική απεργία ήταν το 1956(!), όταν 400.000 εργαζόμενοι διαδήλωσαν κάτω από τις σημαίες τους. Επομένως, όταν σε μια χώρα όπως η Φινλανδία, που οι εργατικοί αγώνες είναι τόσο σπάνιοι, διοργανώνεται γενική απεργία όπως έγινε το Σεπτέμβριο, κάτι σοβαρό συμβαίνει.
Η αγανάκτηση ξεχείλισε λόγω των αντεργατικών μέτρων που επέβαλε ο δεξιός κυβερνητικός συνασπισμός, με υπουργό Οικονομικών τον Όλι Ρεν που επέστρεψε στην πατρίδα του για να πει και κει «καλό κουράγιο Φινλανδοί». Μόνο που τώρα πρέπει να νιώθει λιγάκι άβολα, επειδή κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να διατυπώσει τη συνηθισμένη επιχειρηματολογία της ΕΕ βάσει της οποίας οι αιτίες της κρίσης εντοπίζονται στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό. Πώς να ισχυριστείς κάτι τέτοιο όμως σε μια χώρα που το 2014 το δημόσιο χρέος ήταν 59,3%; Πολύ περισσότερο σε μια χώρα που θεωρούταν υποδειγματικός μαθητής της ΕΕ και πολλές φορές λειτουργούσε σαν μαντρόσκυλο του Βερολίνου το 2012 όταν η κρίση ήταν στο αποκορύφωμά της…
Η οργή των Φινλανδών ξεχειλίζει πολύ περισσότερο όταν συγκρίνουν τη χώρα τους με τις γειτονικές σκανδιναβικές. Για παράδειγμα η Σουηδία από το 2008 έχει δει το ΑΕΠ της να αυξάνει κατά 8%, ενώ στη Φινλανδία να μειώνεται κατά 6%. Τα πιο πρόσφατα δε στοιχεία, με τη μείωση της βιομηχανικής παραγωγής, το Σεπτέμβριο κατά 31%, προοιωνίζουν ότι η Φινλανδία εισέρχεται στον τέταρτο χρόνο ύφεσης.
Για την ύφεση υπάρχουν προφανώς σοβαρές αιτίες που σχετίζονται με το εσωτερικό της Φινλανδίας, όπως η κατάρρευση της Νόκια και των τιμών των βασικών εμπορευμάτων που επηρεάζει τη χώρα λόγω των εξαγωγών ξυλείας καθώς και η ύφεση στη Ρωσία που ανέκαθεν απορροφούσε σημαντικό μέρος των εξαγωγών της. Οι επιπτώσεις ακόμη κι αυτών των σοβαρών λόγων θα είχαν μετριαστεί ωστόσο αν η Φιλανδία διέθετε νομισματική ανεξαρτησία, όπως οι άλλες σκανδιναβικές χώρες, που είχαν το προνόμιο να κάνουν δημοψήφισμα και να απορρίψουν την υιοθέτηση του ευρώ. Στη Φινλανδία αντίθετα, η αστική τάξη της χώρας επέβαλε την ένταξη στο ευρώ επισείοντας την «αρχέγονη» ρωσική απειλή. Τώρα ωστόσο, η στοίχιση πίσω από το ευρώ αμφισβητείται και πυκνώνουν οι φωνές που ζητούν την έξοδο. Επικεφαλής είναι το κίνημα Fixit (που σημαίνει «διόρθωσέ το» πέρα από το να δηλώνει την έξοδο της Φιλανδίας κατά το Grexit και το Brexit) που μετά τη συγκέντρωση 50.000 υπογραφών επέβαλε να συζητηθεί στη Βουλή το 2016 η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.