Πριν από λίγες μέρες ο υπουργός Παιδείας κ. Φίλης εξήγγειλε εθνικό διάλογο για την παιδεία. Αυτό βέβαια καθόλου δεν παραξενεύει. Το αντίθετο θα ήταν έκπληξη. Δε θυμάμαι τα τελευταία χρόνια πόσοι υπουργοί, από τους πολλούς που πέρασαν, έχουν κάνει το ίδιο και ποιοι άλλοι προχώρησαν, τάχα μου, σε μεταρρυθμίσεις. Το ενδιαφέρον στην συγκεκριμένη περίπτωση βρίσκεται, επιπλέον, στη συγκυρία. Χρειάζεται πολύ θράσος να αναγγέλλεται κάτι τέτοιο, όταν η σχολική χρονιά που διανύουμε θα καταγραφεί ως η χειρότερη της μεταπολίτευσης και όταν δεν έχουν γίνει για πέντε συνεχόμενα χρόνια μόνιμοι διορισμοί. Ξεχνά, μάλλον, ο κ. υπουργός ότι καλεί σε εθνικό διάλογο, τη στιγμή που ακόμη υπάρχουν εκατοντάδες κενά που δεν έχουν καλυφθεί και την ώρα που έχουν χαθεί χιλιάδες εκπαιδευτικές ώρες, αφού έγιναν με μεγάλη καθυστέρηση με ευθύνη της κυβέρνησης προσλήψεις αναπληρωτών, κυρίως, μέσω ΕΣΠΑ. Είναι προκλητικό να αναφέρεται στο μονόδρομο του διαλόγου, αφού πρώτα έχει ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο το οποίο έρχεται να ισοπεδώσει ό, τι άφησαν όρθιο τα άλλα δύο. Το φιάσκο του εθνικού διαλόγου σύντομα θα φανεί.
Επιπροσθέτως, η ηγεσία του υπουργείου αποκρύπτει ότι μέχρι τον Ιούνιο του 2016 θα πρέπει να ψηφιστούν μια σειρά από μέτρα για τα οποία έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση με το μνημόνιο. Ανάμεσα στα άλλα έχει αποδεχτεί τη μείωση του κόστους της εκπαίδευσης, την αξιολόγηση όλων των παραγόντων, τη μαθητεία που μεταφράζεται ουσιαστικά σε απλήρωτη εργασία για τους μαθητές της τεχνικής εκπαίδευσης, μια παιδεία προσαρμοσμένη στις ανάγκες των επιχειρήσεων κλπ. Αυτό πρακτικά μεταφράζεται σε μείωση των δαπανών για την παιδεία, ενιαίο μισθολόγιο και νέες περικοπές, αξιολόγηση και σύνδεση της με την αμοιβή, αύξηση των αριθμού των μαθητών ανά τάξη, αύξηση του διδακτικού ωραρίου, κατηγοριοποίηση, κλείσιμο και συγχωνεύσεις σχολείων κ.ά. Δηλαδή, με δυο λόγια ό, τι δεν πέρασε το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. θα επιχειρήσει να το κάνει η δήθεν κυβέρνηση της αριστεράς.
Η διάλογος του υπουργείου παιδείας είναι σίγουρο ότι θα αποδειχθεί μια παρωδία. Όλοι σε αυτήν τη χώρα γνωρίζουν ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό το πρόβλημα της παιδείας και της εκπαίδευσης είναι κυρίως θέμα υποχρηματοδότησης και προσανατολισμού της, περιεχομένου των σπουδών, επιμόρφωσης, κ.ά. Ένα σχολείο το οποίο τροφοδοτεί τις ταξικές και κοινωνικές ανισότητες, ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ το οποίο μετατρέπει το Λύκειο σε ένα κακής ποιότητας φροντιστήριο και τρέφει την παραπαιδεία και τους κάθε λογής ιδιαιτεράδες, διορισμένους και αδιόριστους, δεν αλλάζει μέσα από εθνικούς «διαλόγους» και «μεταρρυθμίσεις» που στην ουσία αποσκοπούν στην αποδοχή προαποφασισμένων και ψηφισμένων μέτρων. Τα προβλήματα της παιδείας μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με ένα ειλικρινή διάλογο, έξω από τις μνημονιακές δεσμεύσεις, με μια πραγματική μεταρρύθμιση η οποία δε θα είναι προσαρμοσμένη στις ανάγκες των αγορών, αλλά θα αποτελεί μέρος μιας γενικότερης κοινωνικής αλλαγής, με μια πολιτική που δεν θα υπακούει στις κατευθύνσεις της ΕΕ και δε θα ακολουθεί τις βέλτιστες πρακτικές του ΟΟΣΑ. Αν ο κ. Φίλης ψάχνει για συνενόχους, ας τους αναζητήσει αλλού. Οι μάχιμοι εκπαιδευτικοί θα γυρίσουν την πλάτη τους στα σχέδια του υπουργείου, όσο και αν στην επιτροπή του εθνικού και κοινωνικού διαλόγου για την παιδεία βρίσκονται σε ρόλο δούρειου ίππου τρεις εκπαιδευτικοί και ανάμεσα τους, δυστυχώς, και ο πρώην πρόεδρος της ΟΛΜΕ, κ. Θ. Κοτσιφάκης.
Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μέσα σε αυτήν τη δύσκολη συγκυρία έχοντας πολύτιμη εμπειρία από προηγούμενες μάχες θα απαντήσουν ξανά. Θα ξεμασκαρώσουν τους εμπνευστές του εθνικού «διαλόγου». Όχι μόνο δε θα πάρουν μέρος, αλλά με τη δράση τους θα κρατήσουν όρθιο το δημόσιο σχολείο, θα αποκρούσουν τα αντιδραστικά μέτρα του 3ου μνημονίου και παράλληλα θα αναδείξουν μαζί με τους μαθητές και τους γονείς τα πραγματικά προβλήματα της εκπαίδευσης, τα οποία συστηματικά αποκρύπτονται, και θα προτείνουν ένα διαφορετικό σχολείο, της γνώσης, της δημοκρατίας, της δημιουργίας. Έναν άλλο δρόμο. Ένα δημόσιο σχολείο για όλους.
*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας