Δεν είναι η οίηση ή στην νεοελληνική ο κωλοπαιδαρισμός σύσσωμης της κυβέρνησης και των δημοσίων οργάνων όλων των υπηρεσιών τους που δεν καταπίνεται. Αυτό που δεν καταπίνεται είναι η δική μας δειλία σε ό,τι συντελείται. Η σκηνή στην Αριστοτέλους στην Θεσσαλονίκη, όπου τα ένστολα νιάτα τα έβαλαν με τα γηρατειά και το σίγουρο δημοσιοϋπαλληλικό μεροκάματο με τον βιοπορισμό, είναι ένα φτύσιμο στα μούτρα όλων μας. Ένα κράτος εναντίον ενός καστανά, εναντίον μιας γριάς που πουλούσε καρότα χωρίς άδεια και βιβλίο εσόδων-εξόδων, εναντίον μιας άλλης γριάς που πουλούσε καλαμπόκια χωρίς άδεια από κάποιον νομοταγή δήμο είναι εξουσιαστικές κινήσεις προειδοποίησης της κυβέρνησης προς όλους τους υπόλοιπους.
Χτυπάνε τον πιο αδύναμο για να σε πείσουν ότι εσύ που αισθάνεσαι πιο δυνατός από τους γηραιούς βιοπαλαιστές, θα σε εξαφανίσουν. Σου το λένε ξεκάθαρα ότι από εδώ και πέρα δεν υπάρχει ούτε έλεος, ούτε ντροπή παρά μόνο νόμος. Σε ένα κράτος άκρατης παρανομίας με κυβερνήσεις, που έχουν καταπατήσει συνειδητά τα ανθρώπινα δικαιώματα χωρίς καμία αντίσταση από τον λαό, ο πολίτης είναι στο έλεος του στρατού αυτού του κράτους.
Ένας Έλληνας μπροστά σε εκατοντάδες συμπολίτες του ξεφτιλίστηκε. Βρέθηκε στον βαθύτερο πάτο που μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος. Πρώτα γιατί ακόμα αναγκάζεται να βγει για μεροκάματο σε αυτή την ηλικία και δεύτερον γιατί αυτό το μεροκάματο χαρακτηρίζεται από το κράτος και από νομοταγείς πολίτες ως παράνομο. Παράνομο όμως ως προς τι; Επειδή δεν είχε άδεια ή επειδή δεν είχε ταμειακή μηχανή; Επειδή δεν θα πλήρωνε ΦΠΑ και φόρο; Ε, και τι έγινε; Μήπως ο συγκεκριμένος κύριος που είχε τα κότσια να πάρει την φουφού και να βγει στο πεζοδρόμιο για ένα χαρτζιλίκι θα πάει τα λεφτά του σε ελβετική τράπεζα; Αφού όλο το παράνομο χαρτζιλίκι θα το δώσει ή για να πληρώσει το δημόσιο νερό ή το δημόσιο ρεύμα ή θα πάρει ψωμί από το φούρνο της γειτονιάς. Το παράνομο χαρτζιλίκι του θα το ανακυκλώσει μέσα στην ίδια την χώρα. Το κράτος θα πάρει το φόρο του έτσι κι αλλιώς.
Δεν είναι το παράνομο μαρούλι και κάστανο που κυνηγούν οι νομοταγείς στρατιώτες του κατοχικού κράτους. Είναι η πάταξη της προσπάθειας επιβίωσης του Έλληνα. Δεν θα δουλέψεις. Δεν θα βγάλεις μεροκάματο που δεν ελέγχει το ίδιο το κράτος. Σου απαγορεύει να επιβιώσεις γιατί αν καταφέρεις να επιβιώσεις τότε θα έχεις βρει την λύση να ζήσεις. Στην αποικία Ελλάδα όμως δεν έχεις δικαίωμα να ζήσεις. Αυτό είναι το μήνυμα της κυβέρνησης. Σου απαγορεύει να βρεις τρόπους επιβίωσης, σου απαγορεύει ως ελεύθερος άνθρωπος να κάνεις αυτό που επιβάλλεται από την φύση όταν δεν θίγεις την επιβίωση του διπλανού: Να ζήσεις.
Μετά από τέτοιου είδους ειδήσεις, που αρχίζουν να πληθαίνουν επικίνδυνα, σκέφτεσαι τι θα γινόταν αν μια τέτοια κυβέρνηση ήταν στην εξουσία μεταπολεμικά στην Ελλάδα. Όταν οι Έλληνες για να ξεκινήσουν πάλι την οικονομία της χώρας έφτιαχναν γιαούρτια στο σπίτι και τα πουλούσαν πόρτα-πόρτα. Πόρτα-πόρτα και χέρι με χέρι στήθηκε τούτη η χώρα μετά το ολοκαύτωμα της από τον Β'παγκόσμιο πόλεμο έχοντας παράλληλα και το χαρτί κοινωνικών φρονημάτων να σου κλείνει τις μισές πόρτες. Έτρωγαν αλύπητο ξύλο όχι λόγω της προσπάθειας επιβίωσης αλλά λόγω των ιδεών τους.
Φτάσαμε στο σήμερα με την εκσυγχρονιστική αριστερά της ευρωπαϊκής προοπτικής οι ιδέες μας να στριμωχτούν στα 2 ευρώ που έχουμε στην τσέπη μας και όταν συντελούνται εγκληματικά περιστατικά καταπάτησης της αξιοπρέπειας κυρίων και κυριών που είναι παραδείγματα για τους μικρότερους ηλικιακά ότι δεν τελειώνει η ζωή επειδή το λέει ο εξουσιαστής, εμείς βγάζουμε φωτογραφίες των περιστατικών εκφράζοντας την αηδία μας μόνο μέσω διαδικτύου.
Οι φωτογραφίες που θα έπρεπε να αναρτηθούν σήμερα είναι 100 Έλληνες υπερασπιζόμενοι των συνάνθρωπό τους να έχουν ξεβρακώσει αυτούς τους νέους ένστολους στέλνοντας μήνυμα στην κυβέρνηση ότι στο αξιοπρεπές μεροκάματο έχουν δικαίωμα όλοι.
Αναξιοπρεπές μεροκάματο είναι αυτό που σού επιβάλλουν οι κατοχικές κυβερνήσεις που από τα 300 ευρώ, που βγάζεις νόμιμα ή ως σύνταξη από τα δεκάδες χρόνια στερήσεων, τα 290 ως νταβατζής σού τα παίρνει νόμιμα και ψηφισμένα από την παρακρατική πλειοψηφία της Βουλής το κράτος για να τα δώσει στους δικούς της νταβατζήδες της Ε.Ε, της ΕΚΤ, του ESM, του ΔΝΤ. Θα ζεις εσύ με 10 ευρώ νόμιμα και αν τολμήσεις να βγεις να δουλέψεις για τα επιπλέον 10 ευρώ "παρανόμως"τότε θα υποστείς την διπλή ξεφτίλα. Η πρώτη είναι από το ίδιο νομοταγές κράτος και η δεύτερη από εμάς τους νομοταγείς συνανθρώπους σου που για να μην πάμε ένα αυτόφωρο και να μην δικαστούμε από τα κατοχικά δικαστήρια ως υπερασπιστές καθ'όλης της αξιοπρέπειας μένουμε ήσυχοι και φοβισμένοι στην γωνία μη και το επόμενο θύμα του νόμου είμαστε εμείς. Πού να είχαμε στο σβέρκο και χαρτί κοινωνικών φρονημάτων;! Η χαρά του Σκόμπι, του Κωλόγερου της Δημοκρατίας, του Εθνάρχη και του Παπαδόπουλου θα ήμαστε.
Η σειρά όλων έρχεται και αφού η εξουσία με την επιτρεπόμενη λόγω διάρκειάς της οίηση μπορεί να εξασκεί τον νόμο εναντίον αδύναμων καταλαβαίνουμε ότι εναντίον ημών των "δυνατών"μπορεί να κάνει πάντα.
Δυστυχώς, σε κάθε Αριστοτέλους της Ελλάδας που γερνάς η εξουσία δεν θα βγάζει από τις τσέπες της φλούδες μανταρίνι αλλά θα σου ρίχνει ξεφτίλα στην καρδιά σου να πονάς.