Σήμερα, Γενάρη του 2016, έχουν πια περάσει 67 χρόνια από τότε που οι τελευταίοι κροταλισμοί των όπλων του Δημοκρατικού Στρατού ακούστηκαν στο Γράμμο. Ακολούθησε, ένα σκληρό στρατιωτικό και μετεμφυλιακό κράτος, που «τελείωσε», το 1974. Μια ανάλογη πορεία, γνώρισαν και οι άλλες δύο χώρες της τριάδας του ευρωπαϊκού νότου, η «αναρχοσυνδικαλιστική» Ισπανία, που μετά την ήττα της κοινωνικής επανάστασης του 36-39, οδηγήθηκε στο αιματηρό καθεστώς του Φράνκο και η Πορτογαλία του Σαλαζάρ, που όμως στην δύση τηςδικτατορίας της, γνώρισε την επανάσταση των Γαρυφάλλων.
Στην Ελλάδα, παρά τις διώξεις, τις εξορίες, τα εκατομμύρια των μεταναστών, η αριστερά άντεξε. Άντεξε και μετά «την πτώση του τείχους» και την κατάρρευση του 1989. Μάλιστα, το «επίσημο» Κ.Κ. της πατρίδας μας, ήταν το μόνο μεγάλο ευρωπαϊκό ΚΚ ή αριστερό κοινοβουλευτικό κόμμα, που δεν παρασύρθηκε από τις σειρήνες του κοσμοπολιτισμού και της παγκοσμιοποίησης και έμεινε σταθερό σε αντι-Ε.Ε. στάση. Αργότερα βέβαια η ηγεσία του, αρνήθηκε την ιστορία του και «έκοψε» το κεφάλαιο πατριωτισμός--ιμπεριαλισμός, κάτι που πληρώνουμε όλοι σήμερα.
Η αριστερά είχε το ηθικό πλεονέκτημα, όχι μόνο του ηττημένου που δεν έβαψε τα χέρια του με το αίμα της εκδίκησης αυτού που κατέλαβε το κράτος, αλλά και με αυτό του συνεπή αγωνιστή, που πάντα ήταν στο πλευρό του αδικημένου και του εργάτη που αντιστέκεται.
Η Ελλάδα, λόγω της συμμετοχής της στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., δηλαδή της ζώνης της υπερπαγκοσμιοποίησης του πλανήτη, οδηγήθηκε στην άβυσσο, μέσα από την πιο βαθιά κρίση που έχει πλήξει μεταπολεμικά ανεπτυγμένη χώρα στην οικονομική ιστορία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, εκμεταλλευόμενος τυχοδιωκτικά την κατάσταση, πατώντας πάνω και στις βάσεις και στο ηθικό πλεονέκτημα της ελληνικής αριστεράς, ανήλθε (για κακή τύχη όλων των ελλήνων) στην εξουσία στις 25 Ιανουαρίου του 2015.
Μέσα σε ένα χρόνο, κατάφερε να μετεξελιχθεί πλήρως, και να αποδείξει ότι αποτελούσε ένα τροφείο νέο-γιάπιδων της πολιτικής, άνευ ηθικών αρχών, που γρήγορα «συναναστράφηκαν» την ολιγαρχία που στα λόγια πολεμούσαν.
Μέσα σε ένα χρόνο,κατάφερε -τουλάχιστον προσωρινά-να σπάσει την σπονδυλική στήλη του αντιστασιακού φρονήματος της ελληνικής κοινωνίας. Να υπογράψει το χειρότερο μνημόνιο και να φέρει την χώρα αρκετά σκαλοπάτια πιο κάτω, από εκεί που του την άφησε ο Σαμαράς. Στην πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ εύχεται, το 2018 η χώρα να ξαναβρεθεί στο τέλος του πάτου του Βαρελιού, όπως φάνηκε -προς στιγμή και με αρκετή ψευδαίσθηση - να είναι στο τέλος του 2014.
Μέσα σε ένα χρόνο φέρνει νόμους που καταστρέφουν μικρούς και μεσαίους αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες, επιστήμονες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Σε συνδυασμό με τους κεφαλαιακούς ελέγχους, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει για την ενίσχυση των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων και επιχειρήσεων σε όλους τους κλάδους της οικονομίας, μια που οι αδύναμοι κρίκοι αδυνατούν να επιβιώσουν.
Μέσα σε ένα χρόνο, κατάφερε σε ευρωπαϊκό επίπεδο να αποτελέσει τον Δούρειο Ίππο του Σόιμπλε και να κάνει ανυπολόγιστη ζημιά στο σύνολο της ευρωπαϊκής αριστεράς, ιδιαίτερα σε Ισπανία και Γαλλία.
Πέρα από το βάθεμα της κρίσης, τον ευτελισμό της αριστεράς, την πικρή γεύση της ήττας και της προδοσίας, ένα άλλο στοιχείο διαπερνάει την λαϊκή συνείδηση. Οι αριστεροί διαχειριστές του τρίτου μνημονίου, αποδεικνύονται αερολόγοι και προχειρολόγοι, ένα απίθανο κυβερνητικό τσίρκο και πολύ κατώτεροι των στελεχών του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. σε όλα τα επίπεδα διαχείρισης. Σε τελική ανάλυση, όμως, είναι η αριστερά που βαθμολογείται σε επίπεδο ικανότητας και στελεχών της, πολύ κάτω από τη βάση.
Ενώ η κυβερνώσα αριστερά βουλιάζει, η υπόλοιπη δεν δύναται να ανατρέψει τις «εντυπώσεις».
Το ΚΚΕ ναι μεν θεωρείται συνεπές, αλλά με την ανάλυσή του, ότι η μορφή της κρίσης είναι τέτοια, που μόνη απάντηση είναι ο σοσιαλισμός, αλλά που για τον οποίον δεν υπάρχουν οι ανάλογοι συσχετισμοί, ουσιαστικά αποδέχεται και προπαγανδίζει, ότι στο ορατό μέλλον δεν υπάρχει λύσηκαι έξοδος από την κρίση.
Ανάλογα και από την Ανταρσυα, η ελληνική κρίση ανάγεται στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και από εκεί κατασκευάζεται το ιδεολόγημα, ότι η μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός, χωρίς σχέδιο, κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες κ.α. που οδηγούν έτσι τον κόσμο σε μεγάλο (λογικό,κοινωνικό και πολιτικό) αδιέξοδο. Βέβαια για την Ανταρσυα ο σοσιαλισμός είναι άμεσα εφικτός και εφαρμόσιμος….
Με αυτό τον τρόπο το πρωτοφανές βάθος της ελληνικής κρίσης, η υποβάθμιση της χώρας στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, η μετατροπή της σε προτεκτοράτο και τελικά η απελπισία των Ελλήνων (νέων, ανέργων, εργαζομένων) παραγράφεται, χάριν της «γενικής» καπιταλιστικής κρίσης, οδηγώντας βέβαια και στην παραγραφή των απαραίτητων πολιτικών και οικονομικών προταγμάτων. Η Ελλάδα και βέβαια ο λαός της εξομοιώνεται με χώρες του κέντρου με ότι συνεπάγεται σε πολιτικά συμπεράσματα κ.α.
Τελικά, διαγράφεται η ανάγκη για πολιτική και οικονομική απάντηση, μέσω ενός σχεδίου με κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, διαγράφεται η ανάγκη για ένα πρόγραμμα που μπορεί να γειωθεί, να αποκτήσει βάση και να γίνει κατανοητό από την κοινωνική πλειοψηφία, το οποίο αντικαθίσταται από «το τι ευρώ, τι δραχμή, επανάσταση σοσιασλιστική». Και αυτός είναι ο κοινός τόπος Ανταρσυα-ΚΚΕ.
Η δε ΛΑΕ, είχε εξ αρχής το στίγμα της συμμετοχής στην κυβέρνησης και στο κόμμα ΣΥΡΙΖΑ. Συνέτεινε στο ψέμα και στην απάτη (ότι είναι εφικτή μια διαπραγμάτευση μέσα στην ευρωζώνη, ή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα προσκυνήσει κλπ) όλη την προ-κυβερνητική περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όντας τα στελέχη της, το αριστερό άλλοθι της ομάδας Τσίπρα. Κατά την διάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ειπώθηκαν απίθανα πράγματα από την πλευρά (ιδίως υπουργών) της, τα οποία ο λαός δεν ξεχνάει γρήγορα. Κανείς δεν ζήτησε συγνώμη. Στις εκλογές, το αριστερό ρεύμα, με την ανοχήτων συμμάχων του, έκλεισε την κίνηση αντί να την ανοίξει, προέταξε τους Βουλευτές στις λίστες, και γενικά λειτούργησε με την ψευδαίσθηση ενός κακού και σκληρούμηχανισμού που θεωρούσε -εκ προοιμίου- δεδομένη την εκλογική του επιτυχία. Έγινε, όπως εύστοχα ειπώθηκε, «Λαϊκή στενότητα». Εμφανίστηκε ως ο καλός και συνεπής ΣΥΡΙΖΑ, κεφάλαιο που είχε κλείσει με το παράδειγμα της κυβέρνησης, ενώ αρνήθηκε να καταθέσει συγκεκριμένο και εξειδικευμένο πρόγραμμα εξόδου από την ευρωζώνη, διαμορφώνοντας θολή εικόνα για τις θέσεις της.
Σήμερα πολλά μέλη της ΛΑΕ, συνυπάρχουν σε δημοτικές παρατάξεις και συνδικάτα με τον ΣΥΡΙΖΑ, τρώγοντας τις τελευταίες από τις σάρκες μιας προσπάθειας που είχε σχετικές πιθανότητες επιτυχίας.
Τέλος, ο αναρχικός χώρος -άλλωστε δεν αυτοκατατάσεται στην αριστερά- βρίσκεται σε παρατεταμένη νηπιακή ηλικία, ενώ διάφορες άλλες ομάδες (μ-λ κλπ) δεν δείχνουν ότι μπορούν να κάνουν πολλά πράγματα.
Άρα, είμαστε μπροστά στο τέλος του κύκλου της ελληνικής αριστεράς;
Όλα, δείχνουν, ότι τουλάχιστον οι οργανωμένες πολιτικές ομάδες της οποιασδήποτε ελληνικής αριστεράς δεν είναι σε θέση να απαντήσουν στα επιτακτικά ζητήματα της ελληνικής κρίσης ώστε να κατακτήσουν μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Αλλά ακόμη και αν κάποιες ήταν ή είναι, ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τέτοια ταφόπλακα στην έννοια της αριστεράς,σε τέτοιο σημείο, που καθιστά κάθε εγχείρημα που αναφέρεται στην αριστερά θνησιγενές και πολύ δύσκολο από την αφετηρία του.
Σήμερα λοιπόν οι διάσπαρτοι και «αόρατοι» άνθρωποι, αυτοί της καθημερινής αντίστασης, οι άνθρωποι που σκέφτονται, ο επιστημονικός κόσμος που δεν έχει περάσει απέναντι, όσοι στέκονται μακριά από μηχανισμούς και ιδεοληψίες, αυτοί που έχουν αγωνία για το αύριο πρέπει να γίνουν η μαγιά μιας νέας εποχής.
Άμα το προσέξει κανείς, δεν είναι λίγοι αυτοί οι άνθρωποι, είναι μάλλον χιλιάδες και είναι αυτοί που σήμερα μπορούν να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν από τον λαϊκό παράγοντα, αυτοί που εκφράζουν και εκφράζονται από τις δυνάμεις της εργασίας, της δημοκρατίας και της απελευθέρωσης.Το ζήτημα είναι να το κατανοήσουν και να βρουν τον τρόπο να συναντηθούν, στη βάση της συγκρότησηςενός συγκεκριμένου εναλλακτικού προγράμματος και κινήματος για την έξοδο από την κρίση και φυσικά από την Ζ.Ε. και τελικά και από την Ε.Ε..Όσοι από την οργανωμένη αριστερά και άλλες πολιτικές ομάδες, καταλαβαίνουν την κατάσταση, πρέπει να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, αφήνοντας την κομματική ταυτότητα στο σπίτι τους.
Άλλωστε όπως έλεγε ο μεγάλος γεωγράφος και επαναστάτης Π. Κροπότκιν: «Καμία καταστροφή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων δεν είναι δυνατή, αν κατά τον χρόνο της ανατροπής, ή του αγώνα που οδηγεί στην ανατροπή, δεν υπάρχει ζωντανή μέσα στο μυαλό, η ιδέα του τι θα αντικαταστήσει εκείνο που πρέπει να καταστραφεί».