Με την πρώτη του ταινία, “Τα χρώματα της ίριδας” του 1974, τάραξε τα νερά του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Μια ταινία η οποία ήταν η απαρχή ενός κινηματογράφου ανατρεπτικού, αντισυμβατικού αλλά και βαθύτατα τρυφερού
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλοος, ο οποίος γεννήθηκε το 1941 στη Μυτιλήνη και υιοθέτησε ένα καθαρά προσωπικό αφηγηματικό στιλ, πέθανε σήμερα από καρδιακό επεισόδιο έχοντας συμπληρώσει τα 74 του χρόνια. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη. Από το 1960 ως το 1973 έζησε στο Παρίσι όπου παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στη Σορβόνη.
Ο Παναγιωτόπουλος γνώριζε πολύ καλά τον τρόπο χειρισμού των εικόνων, τις οποίες κατηύθυνε με εξαιρετική μαεστρία παράγοντας γοητευτικά αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα αυτά, δηλαδή οι ταινίες του, αναμόχλευαν και εξερευνούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ερωτικές αυταπάτες, την ίδια τη ζωή. Μέσα από το χιούμορ αναδείκνυε συχνά το τραγικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης πάντοτε όμως με τον δικό του προσωπικό τρόπο προσέγγισης, τον παιγνιώδη και συχνά ανάλαφρο. Η ανθρώπινη κατάσταση βρισκόταν σχεδόν πάντοτε στο επίκεντρο των κινηματογραφικών του αναζητήσεων. Και φυσικά δεν μπορούσε να μη σχολιάσει την ανθρώπινη γελοιότητα η οποία μπορεί να αγγίξει τα άκρα και να μετατραπεί σε δράμα. Δεν ήταν απλός παρατηρητής ο Παναγιωτόπουλος, αντίθετα ήταν βαθύτατος αναλυτής της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Πολλές φορές φλέρταρε με την υπερβολή και το παράδοξο, χωρίς όμως να χάνεται μέσα σε δαιδάλους επιδειξιομανίας και σκηνοθετικής αυταρέσκειας. Οι ταινίες του είχαν στόχο συγκεκριμένο, ήταν σχεδιασμένες καλά, στέρεα δομημένες.
Ο ίδιος δε διεκδίκησε τίποτε και ποτέ. Δεν αναλώθηκε σε κολακείες και ίντριγκες αλλά παρέμεινε πιστός στο καλλιτεχνικό του όραμα το οποίο είχε ως αποτέλεσμα 17 ταινίες.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αγαπούσε το αστικό τοπίο. Κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο το έχει κινηματογραφήσει, προσδίδοντάς του μια ιδιαίτερη γοητεία και συχνά μια ποιητική διάσταση. Κι αν καμιά φορά οι ταινίες του δεν ήσαν απόλυτα κατανοητές από μεγάλο μέρος του κοινού, μιας και ο σκηνοθέτης άφηνε “ανοίγματα” προς ερμηνεία, αναζήτηση και προβληματισμό, πάντοτε άφηνε διάχυτη μια καλλιτεχνική αύρα πολλαπλών αισθημάτων.
Ο θάνατος ενός από τους πλέον σημαντικούς σκηνοθέτες του πάλαι ποτέ Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, αφήνει μια αίσθηση απουσίας, απώλειας και ορφάνιας. Αφήνει όμως πίσω του ένα πλούσιο έργο το οποίο αποτελείται από 17 ταινίες, οι οποίες τον αναδεικνύουν ως έναν από τους πιο παραγωγικούς έλληνες σκηνοθέτες.
Φιλμογραφία
Τα χρώματα της Ίριδος (1974)
Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978)
Μελόδραμα;(1981)
Βαριετέ (1985)
Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα (1988)
Ονειρεύομαι τους φίλους μου (1993)
Ο εργένης (1997)
Αυτή η νύχτα μένει (1999)
Beautiful people (2001)
Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου (2002)
Delivery (2004)
Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006)
Αθήνα- Κωνσταντινούπολη (2008)
Τα οπωροφόρα της Αθήνας (2010)
Δεσμά αίματος (2012)
Λιμουζίνα (2014)
Η κόρη του Ρέμπραντ (2015)
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλοος, ο οποίος γεννήθηκε το 1941 στη Μυτιλήνη και υιοθέτησε ένα καθαρά προσωπικό αφηγηματικό στιλ, πέθανε σήμερα από καρδιακό επεισόδιο έχοντας συμπληρώσει τα 74 του χρόνια. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός σκηνοθέτη. Από το 1960 ως το 1973 έζησε στο Παρίσι όπου παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στη Σορβόνη.
Ο Παναγιωτόπουλος γνώριζε πολύ καλά τον τρόπο χειρισμού των εικόνων, τις οποίες κατηύθυνε με εξαιρετική μαεστρία παράγοντας γοητευτικά αποτελέσματα. Τα αποτελέσματα αυτά, δηλαδή οι ταινίες του, αναμόχλευαν και εξερευνούσαν τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ερωτικές αυταπάτες, την ίδια τη ζωή. Μέσα από το χιούμορ αναδείκνυε συχνά το τραγικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης πάντοτε όμως με τον δικό του προσωπικό τρόπο προσέγγισης, τον παιγνιώδη και συχνά ανάλαφρο. Η ανθρώπινη κατάσταση βρισκόταν σχεδόν πάντοτε στο επίκεντρο των κινηματογραφικών του αναζητήσεων. Και φυσικά δεν μπορούσε να μη σχολιάσει την ανθρώπινη γελοιότητα η οποία μπορεί να αγγίξει τα άκρα και να μετατραπεί σε δράμα. Δεν ήταν απλός παρατηρητής ο Παναγιωτόπουλος, αντίθετα ήταν βαθύτατος αναλυτής της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Πολλές φορές φλέρταρε με την υπερβολή και το παράδοξο, χωρίς όμως να χάνεται μέσα σε δαιδάλους επιδειξιομανίας και σκηνοθετικής αυταρέσκειας. Οι ταινίες του είχαν στόχο συγκεκριμένο, ήταν σχεδιασμένες καλά, στέρεα δομημένες.
Ο ίδιος δε διεκδίκησε τίποτε και ποτέ. Δεν αναλώθηκε σε κολακείες και ίντριγκες αλλά παρέμεινε πιστός στο καλλιτεχνικό του όραμα το οποίο είχε ως αποτέλεσμα 17 ταινίες.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αγαπούσε το αστικό τοπίο. Κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο το έχει κινηματογραφήσει, προσδίδοντάς του μια ιδιαίτερη γοητεία και συχνά μια ποιητική διάσταση. Κι αν καμιά φορά οι ταινίες του δεν ήσαν απόλυτα κατανοητές από μεγάλο μέρος του κοινού, μιας και ο σκηνοθέτης άφηνε “ανοίγματα” προς ερμηνεία, αναζήτηση και προβληματισμό, πάντοτε άφηνε διάχυτη μια καλλιτεχνική αύρα πολλαπλών αισθημάτων.
Ο θάνατος ενός από τους πλέον σημαντικούς σκηνοθέτες του πάλαι ποτέ Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, αφήνει μια αίσθηση απουσίας, απώλειας και ορφάνιας. Αφήνει όμως πίσω του ένα πλούσιο έργο το οποίο αποτελείται από 17 ταινίες, οι οποίες τον αναδεικνύουν ως έναν από τους πιο παραγωγικούς έλληνες σκηνοθέτες.
Φιλμογραφία
Τα χρώματα της Ίριδος (1974)
Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας (1978)
Μελόδραμα;(1981)
Βαριετέ (1985)
Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα (1988)
Ονειρεύομαι τους φίλους μου (1993)
Ο εργένης (1997)
Αυτή η νύχτα μένει (1999)
Beautiful people (2001)
Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου (2002)
Delivery (2004)
Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006)
Αθήνα- Κωνσταντινούπολη (2008)
Τα οπωροφόρα της Αθήνας (2010)
Δεσμά αίματος (2012)
Λιμουζίνα (2014)
Η κόρη του Ρέμπραντ (2015)
thepressproject.gr