Στις 25 Ιανουαρίου συμπληρώνεται ένα χρόνος από την ημέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβερνητική εξουσία. Οι στιγμές, που έζησαν, τότε, οι Έλληνες, ήταν ιστορικές. Ένα κόμμα της αριστεράς θα κυβερνούσε για πρώτη φορά τη χώρα. Όλα έμοιαζαν μαγικά εκείνο το βράδυ. Ο αέρας μύριζε ελευθερία. Η αισιοδοξία και η ελπίδαεξαφάνισαν για λίγο τη μουντάδα και τηντρομοκρατία. Ένα χρόνο μετά όχι μόνον δεν άλλαξε κάτι, αλλά γυρίσαμε πίσω. Όλα εκείνα που απέρριψαν οι ψηφοφόροι, εγκρίνονται από το μνημονιακό ελληνικό κοινοβούλιο με τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη φορά.
Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση και το κόμμα βρίσκονται στριμωγμένα, αποφασίστηκε ανοικτή πολιτική συγκέντρωση στο TAE KWON DO του Φαλήρου με ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα. Μάλιστα η αφίσα αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ένας χρόνος μάχης. Προχωράμε». Δικαίωμα τους, βέβαια, να πανηγυρίζουν. Εύλογη, ωστόσο, και η απορία: γιατί το κάνουν; Αλήθεια, πού την είδαν τη μάχη; Και προς τα πού προχωρούν;
Είναι ενθουσιασμένοι, άραγε, γιατί ο πρωθυπουργός έσκισε τα μνημόνια, όπως κατ επανάληψη υποσχόταν, και η Βουλή με ένα άρθρο τα κατάργησε, όπως συχνά διακήρυττε; Επειδή έμειναν στην ευρωζώνη υλοποιώντας μια πολύ σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που οι προηγούμενες κυβερνήσεις έτρεμαν ακόμη και να τη σκεφτούν; Διότι η δημιουργική ασάφεια και οι «σκληρές διαπραγματεύσεις» οδήγησαν στο τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, στο στέγνωμα των δημόσιων ταμείων και στα capital controls; Για το λόγο ότι η τρόικα, που θα λεγόταν θεσμοί, μεταμορφώθηκε σε πενταμελή; Γιατί οι διαπραγματεύσεις που θα γίνονταν στις Βρυξέλες διεξάγονται στην Αθήνα και μάλιστα στο ίδιο πλαίσιο;
Γιατί χαίρονται, λοιπόν; Διότι το βροντερό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος έγινε ηττοπαθές ΝΑΙ; Επειδή άρχισαν να λύνονται τα μεγάλα προβλήματα της δημόσιας Υγείας και Παιδείας; Γιατί μειώθηκε η ανεργία, λύθηκε το ασφαλιστικό, αντιμετωπίστηκε η ανθρωπιστική κρίση, ανακόπηκε ημετανάστευση των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, σταμάτησαν οι πνιγμοί προσφύγων στο Αιγαίο; Επειδή μειώθηκε ο αριθμός των αστέγων και των συνανθρώπων μας που τρέφονται από τα σκουπίδια;
Γιατί είναι τόσο ευχαριστημένοι; Για το λόγο ότι άλλαξε το ήθος και το ύφος της εξουσίας; Επειδή υπηρετούν με τον καλύτερο τρόπο το σύστημα που θα άλλαζαν; Γιατί τελικά δεν πέρασε το λιμάνι τουΠειραιά στα χέρια της COSCO, τα 14 αεροδρόμια στον έλεγχο της FRAPORT και δεν ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία της χώρας; Γιατί χτύπησαν τη φοροδιαφυγή, τη διαφθορά και τη διαπλοκή; Διότι συνειδητά χρησιμοποιούν ίδιους κατασταλτικούς μηχανισμούς και όμοιες μεθόδους προπαγάνδας και εκβιασμού με τους προηγούμενους; Γιατί τελικά χαχανίζουν;
Δεν μπορώ να γνωρίζω τις μύχιες σκέψεις του Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνητικής του παρέας. Μπορώ να υποθέσω ότι γίνεται για λόγους επικοινωνιακούς και για να ανυψωθεί το πεσμένο ηθικό όλων, στελεχών, μελών και ψηφοφόρων του κόμματος. Όμως, πραγματικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει κανείς ουσιαστικός λόγος για ζητοκραυγές . Ο πρωθυπουργός που έκανε την εντυπωσιακότερη κωλοτούμπα της μεταπολίτευσης, ο μεγαλύτερος λαοπλάνος των τελευταίων ετών, ο άνθρωπος πουαμαύρωσε την ιστορία της αριστεράς, εκείνος που δέχτηκε να κάνει τη βρώμικη δουλειά, που δεν μπορούσαν οι προηγούμενοι, μπορεί να πανηγυρίζει για έναν μόνο λόγο: γιατί, εντέλει, κατέκτησε και παραμένει στην εξουσία, που τόσο μοιάζει να αγαπά ο ίδιος και η παρέα του.
Αλλά αυτό δεν είναι λόγος επευφημιών του ελληνικού λαού. Ένας χρόνος δουλέματος της κοινωνίας, εκβιασμών, εξευτελισμών και ταπείνωσης της χώρας είναι αρκετός. Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου ηπροσβολή του Σόιμπλε στο Νταβός προς τον υποτελή πρωθυπουργό: «είναι το πρόγραμμα ανόητε». Όσο και να προσπαθεί το επικοινωνιακό επιτελείο να το μαζέψει και να το ωραιοποιήσει, ηουσία δεν αλλάζει. Οι πολίτες περίμεναν μια αντίδραση, μια λέξη. Μάταια, όμως. Γιατί, όπως μου έλεγε ένας συνάδελφος, «τολμά να αντιμιλήσει ο Νομάρχης στον ανώτερο του;»
Πράγματι, κιότεψε και αντί για μια περήφανη αντίδραση προετοιμάζεται για πανηγύρια. Ύβρις με την αρχαιοελληνική έννοια, θα σκεφτεί κανείς. Ναι, στ αλήθεια αλαζονεία. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι μετά ακολουθεί η τίσις, η τιμωρία. Και αυτήν τη διαδικασία, όταν έρθει η ώρα των ψηφοφόρων, δεν θα την αποφύγει ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνηση του.
*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας