«Με φόντο τα ελληνικά τοπία με χιλιάδες απεγνωσμένους αγρότες με τα τρακτέρ τους στο δρόμο, τις αστικές περιοχές με δικηγόρους, γιατρούς και μηχανικούς γραβατωμένους ή όχι σε διαδηλώσεις, τα πελάγη μας με τους ναυτεργάτες να βάζουν τις μηχανές των καραβιών στο στοπ, τα σπίτια οικογένειες να βγάζουν τις άγριες χειμωνιάτικες νύχτες μέσα στα δωμάτια της ανεργίας, της στέρησης και του φόβου για το αύριο, πανηγύρισε ο ΣΥΡΙΖΑ, με ένα προκλητικό και βάρβαρο τρόπο, τον ένα χρόνο της θλιβερής του παρουσίας ως κυβέρνησης του τρίτου και πιο σκληρού μνημονίου. Και αυτοβαπτίσθηκε ως «η αριστερή δύναμη των λαϊκών στρωμάτων».
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αριστερά, εγώ δεν είμαι αριστερός.
Δεν είναι όμως. Πρόδωσε τις στοιχειώδεις αξίες που επιδιώκει η αριστερά για συνέπεια λόγων και πράξεων, για πάλη ενάντια στα μεγάλα συμφέροντα, για μια κοινωνία δίκαιη, για ειλικρίνεια και για ανοιχτά χαρτιά απέναντι στον λαό.
Σήμερα οι εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους βιώνουν τις δραματικές επιπτώσεις της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ.Eίναι ελπιδοφόρο ότι τόσο διαφορετικές κατηγορίες εργαζομένων, άνθρωποι των γραμμάτων και χειρωνάκτες, εργάτες της γης κι εργάτες της θάλασσας, νέες ηλικίες και συνταξιούχοι, γυναίκες και άντρες αγωνίζονται ταυτόχρονα για να φράξουν το νέο χείμαρρο μέτρων της Ευρωζώνης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της κυβέρνησης Τσίπρα. Αξίζει να συντονισθούν, να γίνουν μια ενιαία απέραντη λαϊκή κινητοποίησης για τη σωτηρία του τόπου. Αξίζει να συμπυκνώσουν τους στόχους τους σε κεντρικά πολιτικά αιτήματα, όπως να πέσει αυτή η κυβέρνηση και να προχωρήσει η Ελλάδα με εναλλακτικό σχέδιο κοινωνικής ανακούφισης και παραγωγικής ανασυγκρότησης, με ανεξαρτησία και περηφάνεια. Αξίζει να επεξεργασθούν και να προβάλλουν, μαζί με το όχι στους νόμους Τσίπρα, το δικό τους ναι, τις δικές τους τεκμηριωμένες και συγκροτημένες αντιπροτάσεις για την πορεία του κλάδου τους.
Η ψηφοφορία στη Βουλή για το ασφαλιστικό είναι μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα, αν θα συνεχισθεί ή θα συγκρατηθεί η κοινωνική της κατακρήμνιση. Η ευθύνη δεν είναι συλλογική μόνο του ΣΥΡΙΖΑ και της ακροδεξιάς με την οποία συνεργάζεται. Είναι ατομική του κάθε βουλευτή της πλειοψηφίας.
Θέλω να ελπίζω ότι υπάρχουν, έστω και λίγοι, που θα αναλογισθούν τη μεγάλη ευθύνη που έχουν.
Θέλω να ελπίζω ότι ο Θοδωρής Δρίτσας, ηγέτης τόσα χρόνια του «Λιμανιού της Αγωνίας» - που ονομάσθηκε έτσι για να εκφράσει την αγωνιώδη προσπάθεια να κρατηθεί ο δημόσιος και αναπτυξιακός του χαρακτήρας - δεν θα αποδεχθεί τελικά τον ρόλο του κυνικού πωλητή, θα ξεχωρίσει τη θέση του και στην εκποίηση του Πειραιά στους Κινέζους και στην εκποίηση των συνταξιούχων στον Σόιμπλε.
Θέλω να ελπίζω ότι ο Γιάννης Θεωνάς, που όλη του τη ζωή διακρίθηκε για το ήθος του, για την μαχητική εναντίωσή του στον άγριο ευρωπαϊκό καπιταλισμό, δεν είναι δυνατό να βάλει με την ψήφο την υπογραφή του σε ένα νόμο, για τον οποίο η εργατική τάξη, είτε ενεργή είτε παροπλισμένη, καλείται να πληρώσει πανάκριβο τίμημα λόγω των διαταγών Μέρκελ, Ολάντ και Γιουνκέρ.
Θέλω να ελπίζω ότι υπάρχουν μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ έστω και λίγοι βουλευτές, οι οποίοι αναλογιζόμενοι τους νεκρούς που έχει προσφέρει η αριστερά για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και της αγροτιάς, θα ενεργήσουν στο ασφαλιστικό και το εργατικό «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι».-