Τελικά τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ξαφνικά σε μία νύχτα του Ιουλίου μεταμορφώθηκε; Μέχρι τότε ήταν όλα καλά; Άλλος παίρνει τα μοιρογνωμόνια και βλέπει μνημονιακή στροφή και μετατόπισή του στην κεντροαριστερά. Άλλος θεωρεί ότι αυτά που κάνει δεν είναι αριστερά, αλλά παραμένει αριστερά γιατί αυτά που κάνει τα κάνει γιατί ασκείται βία πάνω του. Υπάρχουν και άλλοι. Ο καθένας και τα ερμηνευτικά εργαλεία του…
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που έκανε και κάνει. Δεν είχε ως προϋπόθεση προηγούμενου βίου, πολιτική βάση την απόλυτα τριγενή αναγκαία διάσταση: 1. Ρήξη με το παλιό, ανήθικο, ανεπαρκές και κλεπτοκρατικό προσωπικό, 2. Ανασύσταση θεσμών δημοκρατίας και άρνηση του κρατισμού με επανεισαγωγή της κοινωνίας στο πολιτικό σύστημα και 3. Ένα στρατηγικό αναπτυξιακό πρόγραμμα θεμελιωμένο στην Ελληνική ιδιαιτερότητα.
Αυτό το μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ οργανωτικά προήλθε από σύγκλιση δυνάμεων, άλλες λόγω πολιτικής απαιδευσίας, άλλες λόγω καιροσκοπισμού. Η εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς με εκδότη τον Ρ. Ρινάλντι υποστήριξε τον Τσίπρα μέχρι το τρίτο μνημόνιο αλλά δεν θέλησε να δει την οδυνηρή πραγματικότητα πολύ πριν την κατάληψη των κυβερνητικών ανακτόρων. Παρά το ότι έχει δημοσιεύσει δικά μου κείμενα στο παρελθόν, δεν δέχτηκε να δημοσιεύσει το παρακάτω που έκανε προφανή την Συριζαίικη πορεία …
Ακολουθεί το κείμενο που τους έστειλα πέρυσι, ένα μήνα πριν τις εκλογές της 25ης του Γενάρη και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. ( γρηγόρης κλαδούχος-ξυλόκαστρο-29/01/2016)
«ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΡΟΥΝΤΥ ΠΕΡΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ
Διάβασα το θέμα της εβδομάδας του Δρόμου της Αριστεράς. Κείμενο του Ρ. Ρινάλντι. Αναφέρεται στη σχέση ηθικής και πολιτικής, όπως και στην προστασία του ΣΥΡΙΖΑ από προεκλογικό εισοδισμό αμφισβητούμενης ακεραιότητας.
Για να μου δοθεί η ευχέρεια να εντοπίσω ορισμένα κενά των απόψεών του χρειάζομαι ως προαπαιτούμενο την εξής παραδοχή: ότι η πολιτική πρέπει να είναι ηθική, και ότι η ηθική δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα.
1. Στις σημερινές συνθήκες πρώτο ηθικό καθήκον είναι η τιμωρία της ανήθικης κλεπτοκρατικής κάστας. Με πολιτική αλλά και πράξη που να αποδεικνύει ότι οι δημοκρατίες τιμωρούν ενόχους. Όταν δεν δίνεις την μητέρα όλων των μαχών εναντίον της εξουσιαστικής πολιτικής ανηθικότητας δεν έχεις πολλές προϋποθέσεις φερεγγυότητας. Και ανάληψης ρόλου κριτή ηθικότητας.
2. Η προβολή αυτού του ηθικού στοιχείου έπρεπε να είναι κεντρικό στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Μαζί με το ζήτημα της αποκατάστασης της δημοκρατίας και το μεγάλο θέμα της ανάπτυξης.
3. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε υποβιβάσει το ηθικό ζήτημα και δεν πρόβαλλε ως πρόβλημα μονοδιάστατα το οικονομικό (ως διαμάχη οικονομολόγων στα πάνελ),
α) δεν θα βοηθούσε αντικειμενικά στη υποχώρηση του (και πάλι μονοδιάστατου) κινήματος των πλατειών, που αυτό το κίνημα την κλοπή και την ηθική είχε ως πρόταγμα, δεν θα άφηνε την κοινωνία εκτεθειμένη στη δημαγωγία ακροδεξιών και στη συνέχεια δεν θα επέτρεπε σε περίεργους αριστερούς να ταυτίζουν την ελληνικότητα με την ακροδεξιά,
β) δεν θα προσέτρεχαν σ αυτόν πολλά ορφανά. Μιλώ για πανεπιστημιακούς και διανοούμενους του ΣημιτοΠαπανδρεϊκού παρελθόντος. Αυτού του ανήθικου, διεφθαρμένου καθεστώτος, και απέναντι στην καταστροφή των παραγωγικών συστημάτων και την τζογοκρατία θα επανέφερε την ηθική της εργασίας,
γ) θα είχε βάλλει στην άκρη αντιλήψεις και ανθρώπους (περίεργους αριστερούς θα έλεγα), που προβάλλουν ως κύριο την «πάλη ενάντια στο φασισμό», υποβαθμίζοντας το φασισμό του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της εσωτερικού πολιτικού υπηρετικού του προσωπικού,
δ) εφόσον θα είχε προβληθεί η ανήθικη πλευρά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, θα είχε δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα ενάντια στην ανηθικότητα, ο Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν μαζί τους. Και δεν θα υπήρχε καμιά εσωτερική τριβή για αυτόν σήμερα.
4) Το ζήτημα δεν είναι να κάνεις τους λογαριασμούς , να είσαι αυστηρός με αυτούς που σου χτυπούν την πόρτα σήμερα, αλλά με την πολιτική σου να τους έχεις ήδη αποκλείσει. Γιατί η σωστή πολιτική, στοχοθεσία και η τακτική διαμόρφωσης συσχετισμών είναι ταυτοχρόνως και εφεδρεία και επένδυση στο μέλλον. Αυτά ισχύουν, όσα κι αν αναθεωρήσουμε ή μάθουμε. Είναι από τα απολύτως αναγκαία μπαγκάζια που σε πολλούς πρόσφερε ο πρώιμος πολιτικός βίος…
Η ηθική-δημοκρατία-ανάπτυξη είναι πολιτική οριζόντων. Ακυρώνει και κάθε αγωνία εκ των υστέρων ανάγκης λειτουργίας αποτρεπτικών μηχανισμών.