Μια ενδιαφέρουσα διάσκεψη στη Μαδρίτη: Πανευρωπαϊκός συντονισμός ενάντια στη λιτότητα

Αρι­στε­ράς), Όσκαρ Λα­φο­ντέν

(συ­νι­δρυ­τή της Die Linke), Στέ­φα­νο Φα­σί­να (βου­λευ­τή της Ιτα­λι­κής Αρι­στε­ράς), της Ζωής 

Κων­στα­ντο­πού­λου και του Γ. Βα­ρου­φά­κη.
Το κά­λε­σμα για τη Μα­δρί­τη έχει διευ­ρυν­θεί. Μι­λώ­ντας για τους πο­λι­τι­κούς «χώ­ρους», δια­κρί­νου­με την Αρι­στε­ρά των Podemos (Anticapitalistas), στε­λέ­χη του NPA (Γαλ­λία) και της 4ης Διε­θνούς, του πορ­το­γα­λι­κού Μπλό­κο (Φραν­τσί­σκο Λούσα), του CUP (Κα­τα­λο­νία), της Λαϊ­κής Ενό­τη­τας (Ν. Χου­ντής) από την Ελ­λά­δα, του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος Ιρ­λαν­δί­ας (Πολ Μέρφι), στε­λέ­χη της Ελ­λη­νι­κής Επι­τρο­πής Λο­γι­στι­κού Ελέγ­χου του Χρέ­ους, αλλά και δια­νο­ού­με­νους της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς όπως η Σού­ζαν Τζορτζ, ο Ερίκ Του­σαίν, ο Κεν Λό­ουτς, ο Νόαμ Τσόμ­σκι, ο Ζιλ­μπέρ Ασκάρ, ο Τζέιμς Πέ­τρας, ο Ταρίκ Αλί, όπως και οι Στά­θης Κου­βε­λά­κης, Κώ­στας Λα­πα­βί­τσας, Σταύ­ρος Το­μπά­ζος κ.ά. Την πρό­σκλη­ση έχει επί­σης υπο­γρά­ψει η ευ­ρω­βου­λευ­τής Σοφία Σα­κο­ρά­φα.


Κρίση

Η πρω­το­βου­λία έρ­χε­ται σε μια κρί­σι­μη στιγ­μή, όπου σε όλη την Ευ­ρώ­πη έχουν ξα­μο­λυ­θεί τα «κακά σκυ­λιά». Η λι­τό­τη­τα τσα­κί­ζει κό­κα­λα πα­ντού, ενώ η μόνη στρα­τη­γι­κή που θε­ω­ρεί­ται «νό­μι­μη» απέ­να­ντι στην κρίση είναι η ακόμα σκλη­ρό­τε­ρη λι­τό­τη­τα.

Όμως τα πλήγ­μα­τα δεν αφο­ρούν μόνο την οι­κο­νο­μία. Με αφορ­μή το κύμα προ­σφύ­γων από τη Συρία και την Ανα­το­λή (κύμα που πυ­ρο­δό­τη­σε η ιμπε­ρια­λι­στι­κή επι­θε­τι­κό­τη­τα και οι πό­λε­μοι), ένας άνε­μος ρα­τσι­σμού σα­ρώ­νει την Ευ­ρώ­πη. Αντι­δρα­στι­κές ιδέες, κυ­βερ­νη­τι­κές πο­λι­τι­κές και ακρο­δε­ξιά επι­θε­τι­κό­τη­τα, απαι­τούν να απο­δε­χθού­με την αθλιό­τη­τα να πνί­γο­νται χι­λιά­δες άν­θρω­ποι με μικρά παι­διά, να σα­κα­τεύ­ο­νται προ­σπα­θώ­ντας να δια­σχί­σουν δια­δο­χι­κούς «φρά­χτες», «σύρ­μα­τα» και σύ­νο­ρα από τον Έβρο μέχρι το Καλαί.

Κα­θό­λου τυ­χαία, όλα αυτά συν­δυά­ζο­νται με μια όλο και πιο φα­νε­ρή βα­θύ­τα­τη στρο­φή ενά­ντια στις δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες και κα­τα­κτή­σεις: στη Γαλ­λία η κυ­βέρ­νη­ση Ολάντ επι­χει­ρεί να μο­νι­μο­ποι­ή­σει το κα­θε­στώς «έκτα­κτης ανά­γκης», στις σκαν­δι­να­βι­κές χώρες ψη­φί­ζο­νται πρω­το­φα­νείς νόμοι θε­σμο­θέ­τη­σης της ξε­νο­φο­βί­ας, ενώ στο κέ­ντρο της Ευ­ρώ­πης ανα­πτύσ­σε­ται μια γρα­βα­το­φο­ρε­μέ­νη ακρο­δε­ξιά που νο­μι­μο­ποιεί τη νε­ο­να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κό­τη­τα ενά­ντια στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες.

Είναι σί­γου­ρο ότι πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ στις σύγ­χρο­νες συν­θή­κες είναι ανα­γκαί­ος ένας συ­ντο­νι­σμός στην πάλη της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των σε πα­νευ­ρω­παϊ­κή κλί­μα­κα.



Πο­λι­τι­κή

Όλα αυτά ξε­δι­πλώ­νο­νται σε ιδιό­μορ­φες πο­λι­τι­κές συν­θή­κες. Η βαθιά με­τάλ­λα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς το σο­σιαλ­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό έχει σπεί­ρει απο­γο­ή­τευ­ση στην Ελ­λά­δα και στην Ευ­ρώ­πη. Το πο­λι­τι­κό σχέ­διο για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας στην Ελ­λά­δα, στον «αδύ­να­μο κρίκο» του κα­πι­τα­λι­σμού στην Ευ­ρώ­πη, μέσα από τη διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς, ητ­τή­θη­κε με την κα­τά­πτυ­στη συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου. Όμως ένα με­γά­λο τμήμα των μελών και στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αντέ­δρα­σε και δια­χω­ρί­στη­κε, ενώ –κυ­ρί­ως– ελά­χι­στους μήνες μετά τον εκλο­γι­κό θρί­αμ­βο του Τσί­πρα στις 20 Σε­πτέμ­βρη, η κοι­νω­νι­κή αντί­στα­ση στο 3ο Μνη­μό­νιο είναι ξανά πα­ρού­σα, με τους με­γά­λους αγώ­νες ενά­ντια στην κα­τε­δά­φι­ση του Ασφα­λι­στι­κού. Η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα πα­ρα­παί­ει και στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση έρ­χο­νται όλο και πιο έντο­να τα σε­νά­ρια κε­ντρο­α­ρι­στε­ρής διεύ­ρυν­σης (προς τον Λε­βέ­ντη, ή το Πο­τά­μι, ή το ΠΑΣΟΚ), ενώ στο βάθος βρί­σκε­ται η κυ­βέρ­νη­ση Εθνι­κής Ενό­τη­τας.

Αυτή η πα­τα­γώ­δης απο­τυ­χία απο­τε­λεί «μή­νυ­μα» προς όλη την Αρι­στε­ρά στην Ευ­ρώ­πη και κυ­ρί­ως προς την «καυτή» Ιβη­ρι­κή Χερ­σό­νη­σο. Στην Πορ­το­γα­λία ήδη το Μπλό­κο και το Κο­μου­νι­στι­κό Κόμμα έχουν δώσει «υπο­στή­ρι­ξη» σε μια κυ­βέρ­νη­ση του Σο­σια­λι­στι­κού Κόμ­μα­τος, ενώ στην Ισπα­νία ο ηγε­τι­κός κύ­κλος του Ιγ­γλέ­σιας έχει προ­τεί­νει κυ­βερ­νη­τι­κή «λύση» συμ­μα­χί­ας με τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες.

Κα­τα­νο­ού­με όλα τα προ­βλή­μα­τα τα­κτι­κής που μπο­ρεί να δη­μιουρ­γεί ένας πε­ρί­πλο­κος πο­λι­τι­κός συ­σχε­τι­σμός και δεν έχου­με την πρό­θε­ση να δώ­σου­με «μα­θή­μα­τα» σε κόμ­μα­τα και ορ­γα­νώ­σεις της Ιβη­ρι­κής Αρι­στε­ράς, που αυτοί μόνο –γνω­ρί­ζο­ντας με ακρί­βεια τις συν­θή­κες– μπο­ρούν να απα­ντή­σουν. Όμως η εμπει­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι πικρή. Δεί­χνει ότι ο χωρίς όρους κυ­βερ­νη­τι­σμός και η στρο­φή προς την κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά οδη­γούν σε εγκα­τά­λει­ψη των δε­σμεύ­σε­ων για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας, σε προ­δο­σία των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών προσ­δο­κιών προς την Αρι­στε­ρά.



Προ­ϋ­πο­θέ­σεις

Επτά χρό­νια μετά το ξέ­σπα­σμα της κρί­σης γνω­ρί­ζου­με ότι η πάλη για την ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας έχει συ­γκε­κρι­μέ­νες πο­λι­τι­κές προ­ϋ­πο­θέ­σεις. Συν­δέ­ε­ται άμεσα με την απόρ­ρι­ψη του χρέ­ους, την απαί­τη­ση δια­γρα­φής του, την άμεση παύση πλη­ρω­μών τόκων και χρε­ο­λυ­σί­ων προς τους ντό­πιους και διε­θνείς το­κο­γλύ­φους. Συν­δέ­ε­ται με τη δέ­σμευ­ση για επι­βο­λή δη­μό­σιου, δη­μο­κρα­τι­κού, ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου στις τρά­πε­ζες. Συν­δέ­ε­ται με την απόρ­ρι­ψη των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και την επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση των με­γά­λων δη­μό­σιων ορ­γα­νι­σμών και επι­χει­ρή­σε­ων που ιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν. Συν­δέ­ε­ται με τη βαριά φο­ρο­λό­γη­ση των κα­πι­τα­λι­στών και την κα­τάρ­γη­ση των «ελευ­θε­ριών» δρα­πέ­τευ­σης των κε­φα­λαί­ων. Συν­δέ­ε­ται, δη­λα­δή, με ένα αντί­στρο­φο μνη­μό­νιο, σε βάρος του κε­φα­λαί­ου και υπέρ των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των λαϊ­κών τά­ξε­ων.

Μετά την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία γνω­ρί­ζου­με πλέον ότι ένα τέ­τοιο πρό­γραμ­μα δεν μπο­ρεί να επι­βλη­θεί ει­ρη­νι­κά, μέσω του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου (θυ­μί­ζου­με το 62% του ΟΧΙ στο δη­μο­ψή­φι­σμα) μέσα στα πλαί­σια της ευ­ρω­ζώ­νης και του ευρώ. Η δέ­σμευ­ση για ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας χρειά­ζε­ται να υπη­ρε­τη­θεί με κάθε ανα­γκαίο μέσο και σε αυτά πλέον πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η ρήξη με το ευρώ και η σύ­γκρου­ση με τις ευ­ρω­η­γε­σί­ες.

Αυτή η κα­τεύ­θυν­ση δεν απο­τε­λεί «ανα­δί­πλω­ση στο εθνι­κό πεδίο». Αντί­θε­τα, μια τέ­τοια ολο­κλη­ρω­μέ­νη πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­σης με τη γραμ­μή του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, τη γραμ­μή του σή­με­ρα υπαρ­κτού κα­πι­τα­λι­σμού, απο­τε­λεί προ­ϋ­πό­θε­ση για διε­θνι­στι­κή πο­λι­τι­κή, για ξε­δί­πλω­μα του διε­θνι­κού συ­ντο­νι­σμού και της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με­τα­ξύ των αγω­νι­ζό­με­νων τμη­μά­των της Αρι­στε­ράς και του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Στον ένα ή στον άλλο βαθμό, τα ζη­τή­μα­τα αυτά θα είναι στο κέ­ντρο της συ­ζή­τη­σης στη Μα­δρί­τη. Πρό­κει­ται για την ανα­ζή­τη­ση ενός «με­τα­βα­τι­κού προ­γράμ­μα­τος» αντι­με­τώ­πι­σης μιας εξαι­ρε­τι­κά δύ­σκο­λης συ­γκυ­ρί­ας. Και όπως κάθε φορά, στη συ­ζή­τη­ση για με­τα­βα­τι­κή πο­λι­τι­κή έχει ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία η στρα­τη­γι­κή κα­τεύ­θυν­ση: για εμάς δεν μπο­ρεί να είναι άλλη από τη σο­σια­λι­στι­κή απε­λευ­θέ­ρω­ση της κοι­νω­νί­ας, σε κάθε χώρα, αλλά και σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη και τον κόσμο.

Γι’ αυτό θα πα­ρα­κο­λου­θή­σου­με τη συ­ζή­τη­ση στη Μα­δρί­τη, ελ­πί­ζο­ντας ότι θα κάνει ένα ση­μα­ντι­κό βήμα προς τη συ­νερ­γα­σία της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Από το Κόκ­κι­νο Δί­κτυο το κά­λε­σμα στη Μα­δρί­τη υπέ­γρα­ψαν οι Μαρία Μπό­λα­ρη, Ιω­άν­να Γαϊ­τά­νη, Αντώ­νης Ντα­βα­νέ­λος και Κα­τε­ρί­να Σερ­γί­δου.