Παρακολουθώ συζητήσεις που από το αγροτικό ζήτημα εκτρέπονται σε ζήτημα ανισοτήτων, ή προνομίων μεταξύ των αγροτών. Δυστυχώς αυτή είναι μία ψεύτικη συνείδηση. Το πρόβλημα έχει δύο διαστάσεις: περιφερειακής ανάπτυξης, ανάπτυξης από τα κάτω, που μεγάλες ευθύνες και δυνατότητες έχει και η τοπική αυτοδιοίκηση και δεύτερο ότι δεν έχουμε διατροφική γεωργία που μεγάλες ευθύνες και δυνατότητες έχει ο παραγωγός και ο καταναλωτής.
Είναι δείγμα χαμηλού πολιτικού επιπέδου να αναζητούμε τις ευθύνες ανάμεσα στους αγρότες. Εντάξει, οι ευθύνες για την κατάσταση της παιδείας είναι στα… παιδιά. Και αυτά φταίνε αφού πολλές φορές κάνουν φροντιστήριο στους ίδιους τους καθηγητές τους… Αλλά και αυτές οι απόψεις είναι πιο αποκρουστικές και από αυτές του Πάγκαλου. Αυτός τουλάχιστον επιμέριζε τις ευθύνες μισές-μισές, αφού μαζί τα φάγαμε…
Πολλοί ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι για την κατάσταση της χώρας, των αγροτών ευθύνεται η πολιτική-μεταπολιτευτική κάστα, και εδώ περιλαμβάνω και τους σημερινούς τοποτηρητές της ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας. Αυτό το αριστεροκάπηλο πολιτικό μόρφωμα που δίνει την τελική κλωτσιά για να πέσει η χώρα στο βάραθρο.
Όταν μερικοί φίλοι θέλουν να μπεί μία τάξη, δεν μας προτείνουν ποιοι θα την επιβάλλουν. Και βέβαια, για αυτά που θα κάνουν πρέπει να έχουν λαϊκή εντολή. Καλά οι προηγούμενοι είχαν άλλους θεούς, αλλά αυτοί εδώ έχουν μέσα τους τον Μπρέζνιεφ. Επειδή θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα. Αυτό λέγεται φασισμός. Όταν είμασταν φοιτητές αυτούς της μονολιθικής βεβαιότητας τους λέγαμε σοσιαλφασίστες, δηλ. σοσιαλιστές στα λόγια και φασίστες στην πράξη.
Η χώρα δεν έχει αγροτικό, ούτε «απόλυτο» οικονομικό πρόβλημα. Έχει πολιτικό πρόβλημα διεύθυνσης, διακυβέρνησης. Ένας σωρός από πολιτικά τίποτα δεν μπορεί να ανορθώσει την οικονομία. Χρειάζεται μία μεγάλη πολιτική και μορφωτική επανάσταση που θα τιμωρήσει τους ενόχους και θα ανασυγκροτήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, το παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Όποιος αναζητά τις μεγάλες ανισότητες μεταξύ των αγροτών συγκαλύπτει το κλεπτοκρατικό προσωπικό που έτρωγε και μοίραζε και κάτι, ώστε να έχει τους αγρότες ως εξαρτημένο θύμα του. Αυτή είναι η αλήθεια, που νομιμοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Τώρα βέβαια αυτός ο μεταπρατικός μηχανισμός της «αριστερής» ιδιοτέλειας χρησιμοποιεί τους ίδιους ακριβώς με τους νόμους της μαφίας: όταν έχω άλλες πλάτες, και δεν σε έχω ανάγκη σε πετάω και αν διαμαρτυρηθείς βγάζω τα άπλυτά σου στη φόρα. Η ΧΑ εκφοβίζει τους ξένους, και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι εντός του «συνταγματικού τόξου», εκφοβίζει τους Έλληνες αγρότες. Έτσι, όσοι μιλάνε για τους αγρότες να προσέχουν μήπως συνδράμουν στο αντιλαϊκό προπαγανδιστικό κυβερνητικό πογκρόμ. Σε αυτήν την εικόνα που δίνουν και οι ξένοι για να συκοφαντήσουν την Ελλάδα.
Τα κόμματα είναι φοβισμένα, γιατί βλέπουν ότι πολλοί αγρότες ξεφεύγουν από τα κομματοκρατικά δεδομένα. Γιατί απειλούν την μικροαστική ακινησία. Ο μικροαστικός ωχαδελφισμός έχει την αυταπάτη ότι προς το παρόν εξαιρείται, η σειρά του αργοπορεί. Πάνω στο πολιτικό του νέφος αποδίδει τις ευθύνες στον «αχόρταγο» αγρότη. Ο μικροαστικός ναρκισσισμός του διαδικτύου θεριεύει με τη ζήλεια για τους αγρότες που γίνονται πρώτη θέση-πίστα στην επικοινωνία. Οι μεν από το facebook, οι δε από τους δρόμους. Σε νοικιασμένους, ξένους χώρους και υποδομές ορίζεται σήμερα το πεδίο της αντιπαράθεσης, θέλετε σύγκρουσης, θέλετε διαλόγου. Η «συνομιλία» αυτή δεν είναι πολιτική μέσα στο κράτος. Γιατί ιδιαίτερα το δικό μας δεν είναι αφεντικό της πολιτικής του. Επόμενα πρέπει να ανασυστήσουμε την έννοια της πραγματικότητας. Και κανένας δεν απελευθερώνεται, όταν δεν γνωρίζει ποιανού είναι δέσμιος.
Έχω δώσει προς δημοσίευση κείμενο για το αγροτικό «πριν και μετά τα μπλόκα». Προς το παρόν να πούμε ότι το αυθόρμητο επιφέρει αλλαγές. Το αυθόρμητο, (αν είναι έτσι) δίνει ευκαιρίες ανακατατάξεων, διευκολύνει νέους συσχετισμούς δύναμης. Ο εκθειασμός, ωστόσο του αυθόρμητου, από πολιτικούς ιδιαίτερα, είναι δήλωση αυτοενοχής, μη ανάληψη ευθυνών και απόδραση μέσω της κολακείας.
Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα σκέψεων από συζητήσεις (και διάλογο στο fb), για το status των αγροτών, των υπερβολικών ή όχι αιτημάτων τους. Όλοι νομίζουν ότι είναι ζητήματα αποφάσεων υπουργών. Το αγροτικό είναι ζήτημα συνείδησης της αξίας του, του χώρου της υπαίθρου, της αξίας του προϊόντος ως πολιτισμικού αγαθού. Ενός προϊόντος που καθορίζεται και καθορίζει τις τοπικές συνειδήσεις. Γι’ αυτό πρέπει να αποτελεί μέριμνα της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Το δημοτικό συμβούλιο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης εξέδωσε ένα ψήφισμα για τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Βλέπω παρεμβάσεις στο διαδίκτυο δημοτικών συμβούλων που όχι μόνο δεν υπερασπίζονται το ψήφισμα αλλά βρίσκουν μονομερώς παθολογίες: πόσα κρύβουν οι αγρότες, πόσες ψεύτικες επιδοτήσεις παίρνουν κλπ. Ο Σ. Αποστολόπουλος δηλώνει ότι του αρέσει ένα κείμενο που λέει αλήθειες κατά τον κοινοποιητή (Χ. Κωλέττη) και είναι αναπαραγωγή από ψευτοαριστερά, άθλια όργανα της Συριζαίικης προπαγάνδας. Oδημοτικός σύμβουλος Λ. Φίλης υπενθυμίζει άλλα αρνητικά. Καλό θα ήταν, να τα έλεγε αυτά ώστε να ενσωματωθούν στο ψήφισμα…
Το ζήτημα των αγροτών και της αγροτικής ανάπτυξης είναι ζήτημα ψύχραιμου και ειλικρινούς διαλόγου. Οι αγρότες, οι θεσμοί αντιπροσώπευσης και η κοινωνία πρέπει να συνομιλήσουν. Διαθέτουν εκτός από τα διόδια και το διαδίκτυο και άλλους χώρους δημόσιου λόγου.
Είναι δείγμα χαμηλού πολιτικού επιπέδου να αναζητούμε τις ευθύνες ανάμεσα στους αγρότες. Εντάξει, οι ευθύνες για την κατάσταση της παιδείας είναι στα… παιδιά. Και αυτά φταίνε αφού πολλές φορές κάνουν φροντιστήριο στους ίδιους τους καθηγητές τους… Αλλά και αυτές οι απόψεις είναι πιο αποκρουστικές και από αυτές του Πάγκαλου. Αυτός τουλάχιστον επιμέριζε τις ευθύνες μισές-μισές, αφού μαζί τα φάγαμε…
Πολλοί ακόμα δεν έχουν καταλάβει ότι για την κατάσταση της χώρας, των αγροτών ευθύνεται η πολιτική-μεταπολιτευτική κάστα, και εδώ περιλαμβάνω και τους σημερινούς τοποτηρητές της ξένης εξάρτησης και κηδεμονίας. Αυτό το αριστεροκάπηλο πολιτικό μόρφωμα που δίνει την τελική κλωτσιά για να πέσει η χώρα στο βάραθρο.
Όταν μερικοί φίλοι θέλουν να μπεί μία τάξη, δεν μας προτείνουν ποιοι θα την επιβάλλουν. Και βέβαια, για αυτά που θα κάνουν πρέπει να έχουν λαϊκή εντολή. Καλά οι προηγούμενοι είχαν άλλους θεούς, αλλά αυτοί εδώ έχουν μέσα τους τον Μπρέζνιεφ. Επειδή θεωρούν τον εαυτό τους αριστερό δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτα. Αυτό λέγεται φασισμός. Όταν είμασταν φοιτητές αυτούς της μονολιθικής βεβαιότητας τους λέγαμε σοσιαλφασίστες, δηλ. σοσιαλιστές στα λόγια και φασίστες στην πράξη.
Η χώρα δεν έχει αγροτικό, ούτε «απόλυτο» οικονομικό πρόβλημα. Έχει πολιτικό πρόβλημα διεύθυνσης, διακυβέρνησης. Ένας σωρός από πολιτικά τίποτα δεν μπορεί να ανορθώσει την οικονομία. Χρειάζεται μία μεγάλη πολιτική και μορφωτική επανάσταση που θα τιμωρήσει τους ενόχους και θα ανασυγκροτήσει τους δημοκρατικούς θεσμούς, το παραγωγικό δυναμικό της χώρας. Όποιος αναζητά τις μεγάλες ανισότητες μεταξύ των αγροτών συγκαλύπτει το κλεπτοκρατικό προσωπικό που έτρωγε και μοίραζε και κάτι, ώστε να έχει τους αγρότες ως εξαρτημένο θύμα του. Αυτή είναι η αλήθεια, που νομιμοποίησε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Τώρα βέβαια αυτός ο μεταπρατικός μηχανισμός της «αριστερής» ιδιοτέλειας χρησιμοποιεί τους ίδιους ακριβώς με τους νόμους της μαφίας: όταν έχω άλλες πλάτες, και δεν σε έχω ανάγκη σε πετάω και αν διαμαρτυρηθείς βγάζω τα άπλυτά σου στη φόρα. Η ΧΑ εκφοβίζει τους ξένους, και ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι εντός του «συνταγματικού τόξου», εκφοβίζει τους Έλληνες αγρότες. Έτσι, όσοι μιλάνε για τους αγρότες να προσέχουν μήπως συνδράμουν στο αντιλαϊκό προπαγανδιστικό κυβερνητικό πογκρόμ. Σε αυτήν την εικόνα που δίνουν και οι ξένοι για να συκοφαντήσουν την Ελλάδα.
Τα κόμματα είναι φοβισμένα, γιατί βλέπουν ότι πολλοί αγρότες ξεφεύγουν από τα κομματοκρατικά δεδομένα. Γιατί απειλούν την μικροαστική ακινησία. Ο μικροαστικός ωχαδελφισμός έχει την αυταπάτη ότι προς το παρόν εξαιρείται, η σειρά του αργοπορεί. Πάνω στο πολιτικό του νέφος αποδίδει τις ευθύνες στον «αχόρταγο» αγρότη. Ο μικροαστικός ναρκισσισμός του διαδικτύου θεριεύει με τη ζήλεια για τους αγρότες που γίνονται πρώτη θέση-πίστα στην επικοινωνία. Οι μεν από το facebook, οι δε από τους δρόμους. Σε νοικιασμένους, ξένους χώρους και υποδομές ορίζεται σήμερα το πεδίο της αντιπαράθεσης, θέλετε σύγκρουσης, θέλετε διαλόγου. Η «συνομιλία» αυτή δεν είναι πολιτική μέσα στο κράτος. Γιατί ιδιαίτερα το δικό μας δεν είναι αφεντικό της πολιτικής του. Επόμενα πρέπει να ανασυστήσουμε την έννοια της πραγματικότητας. Και κανένας δεν απελευθερώνεται, όταν δεν γνωρίζει ποιανού είναι δέσμιος.
Έχω δώσει προς δημοσίευση κείμενο για το αγροτικό «πριν και μετά τα μπλόκα». Προς το παρόν να πούμε ότι το αυθόρμητο επιφέρει αλλαγές. Το αυθόρμητο, (αν είναι έτσι) δίνει ευκαιρίες ανακατατάξεων, διευκολύνει νέους συσχετισμούς δύναμης. Ο εκθειασμός, ωστόσο του αυθόρμητου, από πολιτικούς ιδιαίτερα, είναι δήλωση αυτοενοχής, μη ανάληψη ευθυνών και απόδραση μέσω της κολακείας.
Τα παραπάνω είναι αποτέλεσμα σκέψεων από συζητήσεις (και διάλογο στο fb), για το status των αγροτών, των υπερβολικών ή όχι αιτημάτων τους. Όλοι νομίζουν ότι είναι ζητήματα αποφάσεων υπουργών. Το αγροτικό είναι ζήτημα συνείδησης της αξίας του, του χώρου της υπαίθρου, της αξίας του προϊόντος ως πολιτισμικού αγαθού. Ενός προϊόντος που καθορίζεται και καθορίζει τις τοπικές συνειδήσεις. Γι’ αυτό πρέπει να αποτελεί μέριμνα της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Το δημοτικό συμβούλιο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης εξέδωσε ένα ψήφισμα για τις αγροτικές κινητοποιήσεις. Βλέπω παρεμβάσεις στο διαδίκτυο δημοτικών συμβούλων που όχι μόνο δεν υπερασπίζονται το ψήφισμα αλλά βρίσκουν μονομερώς παθολογίες: πόσα κρύβουν οι αγρότες, πόσες ψεύτικες επιδοτήσεις παίρνουν κλπ. Ο Σ. Αποστολόπουλος δηλώνει ότι του αρέσει ένα κείμενο που λέει αλήθειες κατά τον κοινοποιητή (Χ. Κωλέττη) και είναι αναπαραγωγή από ψευτοαριστερά, άθλια όργανα της Συριζαίικης προπαγάνδας. Oδημοτικός σύμβουλος Λ. Φίλης υπενθυμίζει άλλα αρνητικά. Καλό θα ήταν, να τα έλεγε αυτά ώστε να ενσωματωθούν στο ψήφισμα…
Το ζήτημα των αγροτών και της αγροτικής ανάπτυξης είναι ζήτημα ψύχραιμου και ειλικρινούς διαλόγου. Οι αγρότες, οι θεσμοί αντιπροσώπευσης και η κοινωνία πρέπει να συνομιλήσουν. Διαθέτουν εκτός από τα διόδια και το διαδίκτυο και άλλους χώρους δημόσιου λόγου.