Η ημέρα της γυναίκας είναι η ημέρα της παγκόσμιας γυναίκας, αυτής που σήμερα εξαναγκάζεται στην προσφυγοποίηση, αυτής που αγωνίζεται για την ελευθερία και την κοινωνική ισότητα. Δεν είναι απλά γιορτή της γυναίκας, αλλά προβολή και του γυναικείου παραδείγματος.
Στο Κομπάνι, η Κούρδισσα που υπερασπίζεται το δίκαιο και την τιμή της γυναίκας, όλες οι γυναίκες που ζητούν τα δικαιώματά τους στην Τουρκία, στην Συρία, είναι το παράδειγμα. Είναι η Λεϊλά Ζάνα, η μεγάλη προσωπικότητα του Κουρδικού δημοκρατικού κινήματος.
Μετά το διεθνές έγκλημα της προδοσίας και παράδοσης του Κούρδου ηγέτη δόθηκε εντολή να σιωπήσουν για τον Οτζαλάν και το Κουρδικό κίνημα. Αντίθετα με τον Ευρωπαϊκό τύπο. Η μεγάλη Ιταλική εφημερίδα REPUBBLICA στο φύλο της 5 Δεκεμβρίου του 2008 , αλλά και στις 10 Ιουνίου 2004 χαρακτηρίζει τη Ζανά ως πασσιονάρια των Κούρδων. Και το MANIFESTO, ιστορική εφημερίδα της ιταλικής ανανεωτικής αριστεράς, (καμία σχέση με τον Ελληνικό αριστερό κομπλεξισμό), στο φύλλο της 19 Οκτωβρίου 2008 την αποκαλεί «Κουρδικό καμάρι». Υπάρχει και η άλλη πλευρά της Ευρώπης. Του ανθρωπισμού και προβολής του παραδείγματος.
Ειδικά στην Τουρκία γιορτή της γυναίκας δεν σημαίνει λουλουδάκια. Ντροπή στον Τσίπρα που μαζί με τον Νταβούτογλου μοίραζε λουλουδάκια στις γυναίκες δημοσιογράφους. Νομιμοποιεί ένα κράτος που καταπατά κάθε έννοια δημοσιογραφικής ελευθερίας –πρόσφατα παρενέβη σε εφημερίδα και έβαλε δικούς του στη διεύθυνσή της. Ο Τσίπρας έκανε την πολιτική και ηθική ανομία στο κράτος που έχει τους περισσότερους φυλακισμένους δημοσιογράφους στον κόσμο.
Οι δημοκράτες, οι προοδευτικοί άνθρωποι έχουν οικουμενικές αξίες. Στο δρόμο της Οικουμενικής Απελευθέρωσης υπάρχουν και οι Άνθρωποι που τις υπερασπίζονται. Δυστυχώς υπάρχουν και αυτοί που ντροπιάζουν την ανθρωπιά και τα παραδείγματά της. Δυστυχώς, ξανά, που ήρθε η σειρά μικρών και ανέντιμων, όπως ο Τσίπρας. Μετατρέπει τη χώρα σε παράρτημα των σχέσεων Ευρωατλαντισμού- Τουρκίας. Ξαναδείχνει ασέβεια προς τη δημοκρατία και τις γυναίκες, ιδιαίτερα την ημέρα της γυναίκας.