Η απόφαση της χτεσινής Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο προσανατολισμός που πήρε ενόψει της επόμενης μετά από δεκαήμερο δυστυχώς περιλαμβάνει τρία ναρκοπέδια για την Ελλάδα.
Πρώτο, μπορεί να μη συμπεριλήφθηκε στο ανακοινωθέν κάτι θετικό για την Αυστρία και τις άλλες χώρες που έκλεισαν τον βαλκανικό διάδρομο, το κύριο όμως είναι ότι δεν συμπεριλήφθηκε ούτε καν μια χλιαρή κριτικήστην παράνομη στάση τους. Η σιωπή σημαίνει status quo υπέρ της στάσης των χωρών αυτών και αποτυχία για την Ελλάδα. Κι ακόμα η όλη λογική των μέτρων Μέρκελ-Νταβούτογλου για μια μόνιμη ρύθμιση δεν συμβάλλει με κανένα τρόπο στην επίλυση του θέματος αυτών που ήδη έχουν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα ή θα φτάσουν το επόμενο δεκαήμερο. Στην πραγματικότητα υλοποιείται πια η άποψη που εξέφρασε δημοσίως η Μέρκελ για την Ελλάδα «hotspot» για πενήντα χιλιάδες ψυχές, που στην πράξη θα είναιπολλαπλάσιες.
Δεύτερο, στη Σύνοδο Κορυφής δέσποσε η Τουρκία, αυτή πρότεινε δικό της σχεδιασμό και διαμόρφωσε τους όρους του παιχνιδιού. Αυτό αν σχετίζεται με το ύψος της χρηματοδότησης που θα πάρει, μπορεί να μη αφορά ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Τα αιτήματα όμως για την άμεση παροχής της βίζας Σένγκεν και περισσότερο το άνοιγμα κεφαλαίων της διαδικασίας για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, που θέτει ως όρους για την προσφυγική πρότασή της η Τουρκία, πάει να άρει τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει μια σειρά μέλη της ΕΕ για τον εκδημοκρατισμό της αλλά και για την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας και που θα μπορούσε κάθε στιγμή να θέσει η Ελλάδα για τις επιθετικές συμπεριφορές της στο Αιγαίο. Με αυτή την έννοια παρατηρείται ήδη μια επιδείνωση των όρων άσκησης της ελληνικής πολιτικής στα ελληνοτουρκικά, η οποία μάλιστα μεγεθύνεται από την αποδοχή για ουσιαστικήνομιμοποίηση της γκρίζας ζώνης στο Αιγαίο από την παρουσία του νατοϊκού στόλου. Να σημειώσουμε, επειδή συχνά γίνεται αναφορά και από τους πολιτικούς αρχηγούς εδώ και από τους κρατικούς ηγέτες στις Βρυξέλλες στα ελληνικά θαλάσσια σύνορα ως «νοτιανατολικά ευρωπαϊκά σύνορα», ότι στις διαφορές Ελλάδας-Τουρκίας για τα σύνορα στο Αιγαίο, η ΕΕ ούτε μια φορά πριν ούτε σήμερα στην προσφυγική κρίση δεν έχει στηρίξει την ελληνική θέση, τη θέση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της θάλασσας.
Τρίτο, και κυριότερο, είναι αυτή η αλλόκοτη ρύθμιση «για κάθε Σύριο που γίνεται ξανά αποδεκτός στην Τουρκία από τα ελληνικά νησιά, ένας άλλος Σύριος επανεγκαθίσταται από την Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Αυτή η ρύθμιση – αντί ενός λειτουργικού διπλού μέτρου ότι όλοι οι δικαιούμενοι ασύλου θα μεταβαίνουν πια στην ΕΕ από κέντρα διαλογής στην Τουρκία που θα τα στηρίξειοικονομικά και οργανωτικά η ΕΕ, ενώ οι μέχρι τώρα αφιχθέντες στην Ελλάδα θα προχωρήσουν μέσω της βαλκανικής πορείας – αποτελεί μεγάλη παγίδα για την Ελλάδα. Είναι εύγλωττο το δημοσίευμα των σημερινών Financial Times: «Έχοντας δαπανήσει μέχρι 1000 ευρώ για να κάνουν το ταξίδι, οι αιτούντες άσυλο θα είναι απρόθυμοι να σταλούν πίσω σε μια χώρα, ενώ πλήρωσαν τόσα πολλά για να φύγουν από αυτή. Οι ηγέτες της ΕΕ πρέπει να ετοιμασθούν για τις πολύ άγριες σκηνές που θα γίνουν αποδεκτά από τους πρόσφυγες τα νέα – ειδικότερα καθώς όλοι εκείνοι που θα επιστρέφουν θα έχουν συνείδηση της αμφιλεγόμενης νομικής στήριξης αυτής της απόφασης. Τα νέα ταξιδεύουν γρήγορα ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν αυτό το ταξίδι. Μια τέτοια συμφωνία επίσης θα συσσωρεύσει τεράστια πίεση στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της κρίσης τα περασμένο φθινόπωρο, οι Έλληνες αξιωματούχοι πάσκιζαν ακόμα και στο να πάρουν και να καταγράψουν τους μετακινούμενους, συχνά ακόμα σε απόγνωση από το ταξίδι τους. Το να τους στέλνουν πίσω είναι ακόμα πιο δύσκολo εγχείρημα».
Είναι πολύ λυπηρό που ο πρωθυπουργός χαρακτήρισε «επιτυχία της Ελλάδας» τη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής. Πού θέλει να φτάσουμε: να κυνηγάν τα ΜΑΤ τους Σύριους πρόσφυγες στα δρομάκια τηςΛέσβου, την προκυμαία του Πειραιά και τις παρόδους της Βικτωρίας, για να τους «επαναπροωθήσουν» στην Τουρκία, μια χώρα που δεν έχει καν υπογράψει τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες;».