Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ
Σκηνικό υπερθεάματος έχουν στήσει οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, συνεπικουρούμενες από το σύνολο των εκδοτικών συγκροτημάτων, εν όψει της αποψινής, προ ημερησίας διατάξεως στη Βουλή για ζητήματα διαφθοράς και διαπλοκής. Τσίπρας και Μητσοτάκης εμφανίζονται έτοιμοι για μια συγκλονιστική αναμέτρηση που θα αφήσει πίσω της και τα θρυλικά γουέστερν-σπαγγέτι. Λίγες ώρες προτού καθηλωθούμε στον καναπέ, η αγωνία κορυφώνεται: Τι περιέχουν οι “οκτώ φάκελλοι” που έχει ετοιμάσει ο Αλέξης; Ποια θα είναι η “αποκάλυψη- βόμβα” που μας επιφυλάσσει ο Κυριάκος; Ποιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες θα βγουν περισσότερο λερωμένοι από τη νέα λασπομαχία;
Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι το αποψινό θέαμα δεν θα κόψει τα εισιτήρια που υπολόγιζαν οι παραγωγοί του. Το ίδιο έργο έχει παιχτεί πολλές φορές στο παρελθόν, με πρωταγωνιστές μεγάλους πολιτικούς ηθοποιούς, σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Μητσοτάκη, έτσι που το σημερινό “σίκουελ”, με τον “μικρό Ανδρέα” και τον Κυριάκο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, να ωχριά απέναντι στις παλιές δόξες. Άλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν πλέον, από τη συσσωρευμένη πείρα του παρελθόντος, τι αξία έχουν αυτές οι Σταυροφορίες της πολιτικής ηθικής, όπου οι Αρχάγγελοι της Κάθαρσης μετατρέπονται ταχύτατα σε Εωσφόρους της Διαπλοκής, και πάλι από την αρχή... Επιτέλους, το πικρό 1989, όπου από το “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει” του Χαρίλαου Φλωράκη πήγαμε στη συγκυβέρνηση της “Κάθαρσης” με τον Κώστα Μητοστάκη, είναι χαραγμένο ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς, έτσι που να μας κάνει όλους δικαιολογημένα καχύποπτους.
Στη σημερινή, πολύ δύσκολη για το λαό συγκυρία, είναι ηλίου φαεινότερον ότι το αποψινό θέαμα αποτελεί έναν βολικό, τόσο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για εκείνη της ΝΔ, επικοινωνιακό αντιπερισπασμό απέναντι στο πραγματικό, τεράστιο πρόβλημα που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη: την καταιγίδα των νέων, αντιλαϊκών μέτρων που θα φέρει σύντομα αυτή η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, ώστε να κλείσει όπως- όπως η “αξιολόγηση” από την τρόικα. Και οι δύο βασικοί πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος ομονοούν στους βασικούς στόχους της ασκούμενης πολιτικής, βάσει του τρίτου μνημονίου που από κοινού ψήφισαν, και διαφωνούν μόνο στη δοσολογίατου ούτως ή άλλως φονικού, για τα λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα, μνημονιακού “κοκτέιλ”.
Τσακώνονται τόσο πολύ για να κρύψουν ότι διαφωνούν τόσο λίγο. Αυτή είναι η μοίρα των δύο μεγάλων παρατάξεων του νεοφιλελεύθερου “Κέντρου” σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, στην καινούργια εποχή του παγκοσμιοποιημένου κοινωνικού πολέμου. Από την Ισπανία του Ραχόι και τη Γαλλία του Ολάντ μέχρι την Αμερική του Τραμπ και της Κλίντον, οι λασπομαχίες περί σκανδάλων υποκαθιστούν τον ανταγωνισμό γύρω από ιδεολογικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές, που γίνονται σχεδόν αόρατες. Όχι ότι τα σκάνδαλα και η διαπλοκή είναι πράγματα ανύπαρκτα. Το αντίθετο, τείνουν να γίνουν φυσική κατάσταση πραγμάτων, από τη στιγμή που η έκλειψη μαζικών κομμάτων, ριζωμένων σε μεγάλα τμήματα του κοινωνικού σώματος, καταδικάζει τις ηγεσίες τους να γίνονται όμηροι των επιχειρηματικών και εκδοτικών συμφερόντων για την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους.
Ακριβώς γι αυτό, η ίδια η έννοια του “σκανδάλου” έχει εκπέσει κατά πολύ στις μέρες μας. Προσπαθούν να μας υποβάλουν στην ιδέα ότι δεν είναι “σκάνδαλο” μια κυβέρνηση πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου και των ξένων συνεταίρων του να γδύνει “νόμιμα” τον ελληνικό λαό από τα δικαιώματά του και τον κοινωνικό πλούτο, αλλά μόνο όταν κάποιος εκ των πολιτικών υπαλληλίσκων του κεφαλαίου βάζει το χέρι του στο βάζο με το μέλι. Δεν ήταν σκάνδαλο η αρπαγή του πλούτου με τη φούσκα και το κραχ του Χρηματιστηρίου, το 1999, ούτε η παράδοση των τηλεπικοινωνιών στη Siemens, αλλά μόνο αν πιαστεί κάποιος Τσουκάτος ή Τσοχατζόπουλος με τη γίδα στον ώμο.
Αν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήθελε πραγματικά να δώσει μάχη με τη διαπλοκή, γιατί αλήθεια δεν άνοιξε τον φάκελο για το μέγα σκάνδαλο της παράδοσης της Αγροτικής Τράπεζας και τουΤαχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ως “πανοπροίκια” στην Τράπεζα Πειραιώς και στη Eurogroup επί υπουργείας του σημερινού διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα; Αφελής αξίωση, βέβαια, από μια κυβέρνηση που βαρύνεται- μαζί με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη- για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων χρόνων, την παράδοση του συνόλου των συστημικών τραπεζών στα ξένα funds με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση.
Τι απομένει, λοιπόν, από αυτή τη νέα άσκηση δημαγωγίας και αποπροσανατολισμού, στην οποία επιδίδεται η σημερινή κυβέρνηση; Τίποτα περισσότερο από την επαγγελία ενός αγριότατου, μνημονιακού καπιταλισμού, που θα γδύνει “εντίμως” τον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να μπορούν να έρχονται στην Ελλάδα... ξένοι επενδυτές χωρίς να υπολογίζουν το κόστος από τις αναγκαίες μίζες, όπως χαρακτηριστικά είπε σήμερα το πρωί στο MEGA ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ,Σωκράτης Φάμελλος. Δεν ξέρουμε αν σ'αυτούς τους επίδοξους “επενδυτές” περιελάμβανε και τους πρόσφυγες με κομπόδεμα από 250.000 ευρώ και πάνω, στους οποίους με τόση γενναιοδωρία άνοιξε τις πόρτες ο Δημήτρης Μάρδας. Θα ήταν γελοίοι, αν δεν είχαν καταντήσει τόσο επικίνδυνα κυνικοί.
Σκηνικό υπερθεάματος έχουν στήσει οι ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, συνεπικουρούμενες από το σύνολο των εκδοτικών συγκροτημάτων, εν όψει της αποψινής, προ ημερησίας διατάξεως στη Βουλή για ζητήματα διαφθοράς και διαπλοκής. Τσίπρας και Μητσοτάκης εμφανίζονται έτοιμοι για μια συγκλονιστική αναμέτρηση που θα αφήσει πίσω της και τα θρυλικά γουέστερν-σπαγγέτι. Λίγες ώρες προτού καθηλωθούμε στον καναπέ, η αγωνία κορυφώνεται: Τι περιέχουν οι “οκτώ φάκελλοι” που έχει ετοιμάσει ο Αλέξης; Ποια θα είναι η “αποκάλυψη- βόμβα” που μας επιφυλάσσει ο Κυριάκος; Ποιοι πολιτικοί και επιχειρηματίες θα βγουν περισσότερο λερωμένοι από τη νέα λασπομαχία;
Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι το αποψινό θέαμα δεν θα κόψει τα εισιτήρια που υπολόγιζαν οι παραγωγοί του. Το ίδιο έργο έχει παιχτεί πολλές φορές στο παρελθόν, με πρωταγωνιστές μεγάλους πολιτικούς ηθοποιούς, σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Μητσοτάκη, έτσι που το σημερινό “σίκουελ”, με τον “μικρό Ανδρέα” και τον Κυριάκο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, να ωχριά απέναντι στις παλιές δόξες. Άλλωστε, οι πάντες γνωρίζουν πλέον, από τη συσσωρευμένη πείρα του παρελθόντος, τι αξία έχουν αυτές οι Σταυροφορίες της πολιτικής ηθικής, όπου οι Αρχάγγελοι της Κάθαρσης μετατρέπονται ταχύτατα σε Εωσφόρους της Διαπλοκής, και πάλι από την αρχή... Επιτέλους, το πικρό 1989, όπου από το “κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει” του Χαρίλαου Φλωράκη πήγαμε στη συγκυβέρνηση της “Κάθαρσης” με τον Κώστα Μητοστάκη, είναι χαραγμένο ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη της Αριστεράς, έτσι που να μας κάνει όλους δικαιολογημένα καχύποπτους.
Στη σημερινή, πολύ δύσκολη για το λαό συγκυρία, είναι ηλίου φαεινότερον ότι το αποψινό θέαμα αποτελεί έναν βολικό, τόσο για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για εκείνη της ΝΔ, επικοινωνιακό αντιπερισπασμό απέναντι στο πραγματικό, τεράστιο πρόβλημα που βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη: την καταιγίδα των νέων, αντιλαϊκών μέτρων που θα φέρει σύντομα αυτή η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, ώστε να κλείσει όπως- όπως η “αξιολόγηση” από την τρόικα. Και οι δύο βασικοί πυλώνες του αστικού πολιτικού συστήματος ομονοούν στους βασικούς στόχους της ασκούμενης πολιτικής, βάσει του τρίτου μνημονίου που από κοινού ψήφισαν, και διαφωνούν μόνο στη δοσολογίατου ούτως ή άλλως φονικού, για τα λαϊκά εισοδήματα και δικαιώματα, μνημονιακού “κοκτέιλ”.
Τσακώνονται τόσο πολύ για να κρύψουν ότι διαφωνούν τόσο λίγο. Αυτή είναι η μοίρα των δύο μεγάλων παρατάξεων του νεοφιλελεύθερου “Κέντρου” σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη, στην καινούργια εποχή του παγκοσμιοποιημένου κοινωνικού πολέμου. Από την Ισπανία του Ραχόι και τη Γαλλία του Ολάντ μέχρι την Αμερική του Τραμπ και της Κλίντον, οι λασπομαχίες περί σκανδάλων υποκαθιστούν τον ανταγωνισμό γύρω από ιδεολογικές και κοινωνικές διαχωριστικές γραμμές, που γίνονται σχεδόν αόρατες. Όχι ότι τα σκάνδαλα και η διαπλοκή είναι πράγματα ανύπαρκτα. Το αντίθετο, τείνουν να γίνουν φυσική κατάσταση πραγμάτων, από τη στιγμή που η έκλειψη μαζικών κομμάτων, ριζωμένων σε μεγάλα τμήματα του κοινωνικού σώματος, καταδικάζει τις ηγεσίες τους να γίνονται όμηροι των επιχειρηματικών και εκδοτικών συμφερόντων για την επιβίωση και την αναπαραγωγή τους.
Ακριβώς γι αυτό, η ίδια η έννοια του “σκανδάλου” έχει εκπέσει κατά πολύ στις μέρες μας. Προσπαθούν να μας υποβάλουν στην ιδέα ότι δεν είναι “σκάνδαλο” μια κυβέρνηση πολιτικών υπαλλήλων του κεφαλαίου και των ξένων συνεταίρων του να γδύνει “νόμιμα” τον ελληνικό λαό από τα δικαιώματά του και τον κοινωνικό πλούτο, αλλά μόνο όταν κάποιος εκ των πολιτικών υπαλληλίσκων του κεφαλαίου βάζει το χέρι του στο βάζο με το μέλι. Δεν ήταν σκάνδαλο η αρπαγή του πλούτου με τη φούσκα και το κραχ του Χρηματιστηρίου, το 1999, ούτε η παράδοση των τηλεπικοινωνιών στη Siemens, αλλά μόνο αν πιαστεί κάποιος Τσουκάτος ή Τσοχατζόπουλος με τη γίδα στον ώμο.
Αν η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα ήθελε πραγματικά να δώσει μάχη με τη διαπλοκή, γιατί αλήθεια δεν άνοιξε τον φάκελο για το μέγα σκάνδαλο της παράδοσης της Αγροτικής Τράπεζας και τουΤαχυδρομικού Ταμιευτηρίου, ως “πανοπροίκια” στην Τράπεζα Πειραιώς και στη Eurogroup επί υπουργείας του σημερινού διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννη Στουρνάρα; Αφελής αξίωση, βέβαια, από μια κυβέρνηση που βαρύνεται- μαζί με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη- για το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων χρόνων, την παράδοση του συνόλου των συστημικών τραπεζών στα ξένα funds με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση.
Τι απομένει, λοιπόν, από αυτή τη νέα άσκηση δημαγωγίας και αποπροσανατολισμού, στην οποία επιδίδεται η σημερινή κυβέρνηση; Τίποτα περισσότερο από την επαγγελία ενός αγριότατου, μνημονιακού καπιταλισμού, που θα γδύνει “εντίμως” τον ελληνικό λαό, έτσι ώστε να μπορούν να έρχονται στην Ελλάδα... ξένοι επενδυτές χωρίς να υπολογίζουν το κόστος από τις αναγκαίες μίζες, όπως χαρακτηριστικά είπε σήμερα το πρωί στο MEGA ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ,Σωκράτης Φάμελλος. Δεν ξέρουμε αν σ'αυτούς τους επίδοξους “επενδυτές” περιελάμβανε και τους πρόσφυγες με κομπόδεμα από 250.000 ευρώ και πάνω, στους οποίους με τόση γενναιοδωρία άνοιξε τις πόρτες ο Δημήτρης Μάρδας. Θα ήταν γελοίοι, αν δεν είχαν καταντήσει τόσο επικίνδυνα κυνικοί.