(από την 1η του απολογία)επιμέλεια Κωνσταντίνα Ναθαναηλιδου
Ο Ν. Μπελογιάννης, αναπληρωματικό μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, έφτασε παράνομα στην Αθήνα, με το όνομα Ερρίκος Πανόζ στο Αργεντινό του διαβατήριο δέκα μήνες περίπου μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, στις αρχές Ιουνίου του 1950, με αποστολή την ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων, οι οποίες είχαν αποδυναμωθεί από τις συλλήψεις εξορίες εκτελέσεις πολλών στελεχών του .
Είχαν προηγηθεί την άνοιξη του1949 οι συλλήψεις των καθοδηγητών των παράνομων οργανώσεων, καθώς και πολλών απλών μελών σε Αθήνα και Πειραιά. Οι οργανώσεις σχεδόν εξαρθρώθηκαν.
Παράλληλα ειχε διαμορφώθη και ένα κλίμα «χαφιεδοφοβίας», γιατί οι αθρόες συλλήψεις θεωρήθηκαν αποτέλεσμα της ύπαρξης χαφιέδων στον παράνομο μηχανισμό.
Μέσα σε αυτό το κλίμα έφτασε ο Μπελογιάννης στην Αθήνα , σύνδεσμος ήταν η Έλλη Ιωαννίδου-Παππα και διαμέσου αυτής συνδέθηκε με τον μηχανισμό Πλουμπίδη, είχε επαφές και με τον Βαβουδη
Το πολιτικό πλαίσιο της αποστολής του οριζόταν με σαφήνεια από την απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του, που έγινε τον Οκτώβρη του 1949, βάση της απόφασης το Κόμμα έπρεπε να συνδυάσει την παράνομη και νόμιμη δουλειά δηλ να δημιουργήσει έναν ισχυρό παράνομο κομματικό μηχανισμό, και να αξιοποιήσει όλες τις νόμιμες δυνατότητες που υπήρχαν. (Στο πλαίσια αυτό , έκανε συμπράξεις με άλλα κόμματα και πρόσωπα, προχωρώντας στην ίδρυση της ΕΔΑ. την 1η Αυγούστου 1951)
Σε τηλεγράφημα, με ημερομηνία 21 Ιουνίου 1950, που έστειλε στο ΠΓ ο Μπελογιάννης ανέφερε για τους Πλουμπίδη και Βαβούδη, με τους οποίους είχε εντολή να μη συνδεθεί:
«Από 1
Αρ. 31
Κ
Εφθασα 7 Ιούνη. Ρώμη ψώνισα ένα Ιταλό 300 δολάρια και έβγαλε τράνζιτο. Σας γράφω κρίσεις μου για ανθρώπους μας. Ο Μπ (Νίκος Πλουμπίδης) είναι εντάξει (...) Αρρώστια και απομόνωση συντελούν βλέπει μερικά ζητήματα στενά σχολαστικά χλιαρά. Κουφός (Νίκος Βαβούδης) μάλλον εντάξει. Σε άρρωστο Μπ, πρότεινε αναλάβει αυτός καθοδήγηση»
Πολύ γρήγορα οι διωκτικές αρχές του μετεμφυλιακού καθεστώτος τον εντόπισαν και τον συνέλαβαν. στις 20 Δεκεμβρίου του 1950 σε ένα άδειο σπίτι που λειτουργούσε ως γιάφκα του παράνομου μηχανισμού. στην οδό Πλαπούτα στα Εξάρχεια.
Η σύλληψη του ανακοινώθηκε από τον Τύπο στις 4 Γενάρη 1951 :
«Ο Νίκος Μπελογιάννης, εξ Αμαλιάδος, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, αποσταλείς κατόπιν εντολής του Πολιτικού Γραφείου από τας χώρας του Παραπετάσματος εις την Ελλάδα (...) διά την ανασυγκρότησιν του παρανόμου μηχανισμού και την προπαρασκευήν του Τετάρτου Γύρου. (...) συνελήφθη εις τας Αθήνας, κατόπιν κεραυνοβόλου ενεργείας της Ασφαλείας του Κράτους, (...) Ο Μπελογιάννης έφθασεν εις τας Αθήνας, κατέλυσεν εις το ξενοδοχείον «Μέγα» και ήρχισεν αμέσως τας επαφάς του με τα στελέχη, χρησιμοποιών ως σύνδεσμον την Ελλη Ιωαννίδου, μέλος της ΚΟΑ»
Μια μέρα πριν 19-12-1950, με απόφαση του Συμβουλίου Εφετών, έκλεισε η πρώτη νόμιμη αριστερή εφημερίδα ο «Δημοκρατικός»,, η οποία κυκλοφόρησε μετά τον Εμφύλιο με την στήριξη του ΚΚΕ, για να καλύψει το κενό της έλλειψης νόμιμου κομματικού τύπου.
Τρεις μέρες αργότερα συλλαμβάνεται η Έλλη Ιωαννίδου Τις επόμενες μέρες ανακοινώθηκαν οι συλλήψεις και άλλων 91 κομμουνιστών.
Ο Μπελογιαννης και οι 92 σύντροφοι του παραπέμφθηκαν σε δίκη με βάση το νόμο 509/1947,(καταργήθηκε 23-09-74 ) ότι επεδίωξαν «την διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος». δηλαδή κατηγορούνται για απόπειρα ανασυγκρότησης του Κομουνιστικού Κόμματος Ελλάδος το οποίο -βάση του Αναγκαστικού Νόμου 509/1947- θεωρείται παράνομο, προδοτικό και ξενοκίνητο κόμμα, που δρα ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας
Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοι του ήταν στις φυλακές, ως υπόδικοι, όταν προκηρύχτηκαν οι βουλευτικές εκλογές στις 9 Σεπτέμβρη 1951.
από τη φυλακή έστειλε στον παράνομο μηχανισμό το παρακάτω γράμμα:
«Αυτό να δοθεί σύντομα για το θείο μου: 1) Ιστορικό συλλήψεων κλπ. στάλθηκε στην αδερφή Ελλης. 2) Βάλτε μας καλούς δικηγόρους για να σας ειπούν λεπτομέρειες από τη δικογραφία. 3) Στη δίκη θα τους τρίψουμε τα μούτρα. 4) Αν γίνεται, βάλτε με τις τελευταίες ημέρες υποψήφιο στο συνδυασμό της Αθήνας, για να τους δημιουργήσουμε ζήτημα. Νομικό κώλυμα δεν υπάρχει. 5) Πολλά φιλιά».
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ συμφώνησε με την πρόταση να είναι ο Μπελογιάννης υποψήφιος στο συνδυασμό της ΕΔΑ στην Αθήνα. (Πρότεινε, μάλιστα, να είναι υποψήφιοι, εκτός από τον Μπελογιάννη, και μια σειρά άλλα στελέχη, όπως ο Ν. Πλουμπίδης). η σίγουρη εκλογή του Μπελογιάννη στη Βουλή, θα αποτελούσε ένα επιπλέον μέσο πίεσης, για ν'αποτραπεί η σχεδιασμένη εκτέλεσή του.
Από τη στιγμή που κατατέθηκε η πρόταση ξεκίνησε μια οξύτατη σύγκρουση εντος της νεοσύστατης ΕΔΑ , που συνεχίστηκε μέχρι την κατάθεση των συνδυασμών στο Πρωτοδικείο η κατάληξη ήταν να μην είναι ο Μπελογιάννης υποψήφιος παρόλο που πολιτικοί κρατούμενοι - κομμουνιστές και μη - που ήταν στις φυλακές και στις εξορίες, ήταν υποψήφιοι στις εκλογές του 1951
Το βασικό επιχείρημα, που προβλήθηκε κατά κόρον, για ν'απορριφθούν οι υποψηφιότητες, ήταν ο κίνδυνος να διαλυθεί η ΕΔΑ. και οτι η εμμονή στην υποψηφιότητα θα είχε ως αποτέλεσμα, κι αν ακόμη η ΕΔΑ δε διαλυόταν με νόμο, την αποχώρηση απ'αυτήν σύμμαχων δυνάμεων, γεγονός που θα οδηγούσε το ΚΚΕ σε απομόνωση!
Το ΠΓ του ΚΚΕ δέχτηκε να μην είναι υποψήφιοι όλοι οι προταθέντες. Επέμενε, όμως, στην υποψηφιότητα του Μπελογιάννη..
Στη μη υποψηφιότητα του Ν. Μπελογιάννη ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε η επιμονή του Μιχάλη Κύρκου, ο οποίος απειλούσε και εξεβίαζε με αποχώρηση από την ΕΔΑ, στην περίπτωση που αποφασιζόταν η υποψηφιότητα του Μπελογιάννη. ο Μ. Κύρκος αποχώρησε από την ΕΔΑ λίγους μήνες αργότερα, αφού είχε εκλεγεί βουλευτής
Η πρώτη δίκη με το νόμο 509/1947
Η δίκη τους άρχισε στις 19 Οκτωβρίου 1951 στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, συνεδρίαζε στα δικαστήρια της οδού Σανταρόζα. Πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο αντισυνταγματάρχης της στρατιωτικής δικαιοσύνης Ανδρέας Σταυρόπουλος και στρατοδίκες οι ταγματάρχες Νικόλαος Κομνιανός, Γεώργιος Παπαδόπουλος (ο μετέπειτα δικτάτορας), Γεώργιος Κοράκης και ο λοχαγός Θεμ. Κυριακόπουλος.
Στις 16 Νοεμβρίου 1951 στις 3 το πρωί το δικαστήριο ανακοίνωσε την απόφασή του.. Δώδεκα από τους κατηγορουμένους καταδικάζονταν σε θάνατο. ο Ν. Μπελογιάννης, η Ε. Ιωαννίδου, ο Στ. Γραμμένος, ο Δ. Καλοφωλιάς, η Θ. Γεωργιάδου, η Αφρ. Μανιάτη, ο Αθ. Κανελλόπουλος, ο Δ. Κανελλόπουλος, ο Π. Παπανικολάου, ο Στ. Δρομάζος, η Καλ. Παπαδοπούλου και η Λ. Κόττου. και 15 καταδικάστηκαν σε ποινές, που κυμαίνονταν από ισόβια δεσμά έως και τριετή φυλάκιση με αναστολή.
Ηταν καταδίκες βαση του ΑΝ. 509 για τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, για τον λόγω αυτό η απόφαση προκάλεσε διεθνή κατακραυγή, ενώ στο εσωτερικό της χώρας το πολιτικό κλίμα φορτίζεται.
Ο Πλαστήρας, έχοντας εκλεγεί την 1η Νοεμβρίου με το πολιτικό σύνθημα της "ειρήνευσης"και της κατάργησης των έκτακτων μέτρων παρανομίας της αριστεράς αναγκάζεται να δηλώσει «Ο Μπελογιάννης και οι μετ'αυτού καταδικασθέντες σε θάνατο από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών δεν πρόκειται να εκτελεστούν. Απόφασις της κυβερνήσεως είναι ότι δι'αδικήματα διαπραχθέντα προ της 1ης Νοεμβρίου 1951, οπότε η παρούσα κυβέρνησις δεν ευρίσκετο εις την Αρχήν, αι τυχόν επιβαλλόμεναι θανατικαί ποιναί διά κομμουνιστικήν δράσιν θα υπήγοντο εις την ρύθμισιν η οποία είχε συμφωνηθεί δι'όλας τας μέχρι τούδε επιβληθείσας και μη εκτελεσθείσας θανατικάς καταδίκας»
Οι θανατικές καταδίκες δεν εκτελέστηκαν.
Οι προθέσεις όμως παρέμεναν και προάγγελος τους ήταν το σχόλιο του προέδρου του δικαστηρίου με το τέλος της απολογίας του Μπελογιάννη . «Το δικαστήριο τούτο θα προχωρήσει και θα εκδώσει απόφαση τέτοια, που θα αποτελέση μάθημα δι'εκείνους, οι οποίοι εδοκίμασαν να σε προστατεύσουν, οσονδήποτε ψηλά και αν ευρίσκωνται ούτοι».
Ετσι και έγινε., κατασκεύασαν μια δεύτερη δίκη, όπου ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του σύρθηκαν να δικαστούν με την κατηγορία του κατασκόπου
Μετά τη δίκη, ο Μπελογιάννης μεταφέρθηκε στις φυλακές της Κέρκυρας. Εκεί ολοκλήρωσε το γνωστό βιβλίο«Σχέδιο για μια ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας: Πρώτες μακρινές ρίζες, προσχέδιο, σημειώσεις».
Ασύρματοι
Δύο μέρες πριν από τη λήξη της πρώτης δίκης, στις 14 Νοεμβρίου 1951, υπό την πίεση των Αμερικάνων, ανακαλύπτονται από την Ασφάλεια στη Γλυφάδα και την Καλλιθέα δύο ασύρματοι του ΚΚΕ
Η «ανακάλυψη» των κρυπτών είχε προαναγγελθεί κατά την ακροαματική διαδικασία της πρώτης δίκης, όταν ο βασιλικός επίτροπος ζήτησε να επιστρατευθεί ο νόμος περί κατασκοπίας.
Δυνάμεις της Κρατικής Ασφάλειας περικύκλωσαν τη βίλα «ΑΥΡΑ» στην Ανω Γλυφάδα και το σπίτι της οδού Λυκούργου 39 στην Καλλιθέα. Στη βίλα «ΑΥΡΑ», όπου ζούσε η οικογένεια του Ηλία Αργυριάδη, , ήταν η κρύπτη του ενός ασυρμάτου και το σπίτι της Καλλιθέας όπου κατοικούσε η οικογένεια του Νίκου Καλούμενου, , ήταν η κρύπτη του δεύτερου ασυρμάτου οπου βρισκόταν και ο Βαβούδης.
Ο Αργυριάδης συνελήφθη, ενώ η γυναίκα του Κατερίνα Δάλλα αυτοκτόνησε. Η ασυρματίστρια Ρούλα Λαζαρίδου φυγαδεύτηκε από τον Βαβούδη. Συνελήφθησαν επίσης ο Καλούμενος και η γυναίκα του Ουρανία. Ο Βαβούδης αυτοκτόνησε μέσα στην κρύπτη.
Στις 23 Οκτωβρίου 1951 είχε συλληφθεί από την Ασφάλεια Πειραιά ο δικηγόρος - οικονομολόγος Δημήτρης Μπάτσης. και συγγραφέας του μνημειώδους έργο,» Η βαρειά βιομηχανία στην Ελλάδα»
Η δεύτερη δίκη με το νόμο 375/1936 και οι αντιδράσεις - Το γράμμα του Νίκου Πλουμπίδη.
Τα «στοιχεία» των ασυρμάτων τους έδωσαν το άλλοθι να δικαστεί ο Μπελογιάννης ως κατάσκοπος,(αδίκημα που προέβλεπε την θανατική και μόνο καταδίκη) και όχι σαν κομμουνιστής
Πριν ξεκινήσει η δίκη η ΗΠΑ, παρακολουθούσε και σχεδίαζε τις παρεμβάσεις της.
Στις 18 Ιανουαρίου 1952, το κλιμάκιο της CIA στην Αθήνα τηλεγραφεί στον αναπληρωτή διευθυντή του Γραφείου για το Συντονισμό Πολιτικής (SE) της υπηρεσίας στην Ουάσιγκτον:
«Έχει σταλεί στο Κέντρο σήμα με αξιωματούχο της Υπηρεσίας, στο οποίο εφιστάται η προσοχή για τις επικείμενες δίκες των κομμουνιστών στην Αθήνα, που συνελήφθησαν πέρυσι το Νοέμβριο μετά την ανακάλυψη δύο ασυρμάτων, τους οποίους είχαν στην κατοχή τους οι κομμουνιστές. Πιστεύουμε ότι η δίκη θα πρέπει να πάρει την μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα στους χώρους ευθύνης της Υπηρεσίας και να μοιραστεί ένα σάκος με οδηγίες για τη διαχείριση του προπαγανδιστικού υλικού σ΄ όλους τους σταθμούς. Ο αναπληρωτής διευθυντής συντονισμού πολιτικής έχει ερωτηθεί σχετικά με το αν είναι σκόπιμο να χρησιμοποιηθεί ένας ειδικός μηχανισμός πολλαπλής μετάφρασης της ακροαματικής διαδικασίας, ώστε να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερους ρεπόρτερς και να καταδείξει σε διεθνές επίπεδο, τις επιπτώσεις της ανατρεπτικής τακτικής του κομμουνισμού»
Η απάντηση του αναπληρωτή διευθυντή για το Συντονισμό Πολιτικής από την Ουάσιγκτον
« Σε απάντηση της αναφοράς σας να προχωρήσετε στον προγραμματισμό για την αξιοποίηση των επικείμενων κομμουνιστικών δικών στην Αθήνα από τη CIA, είμαστε σε αναμονή για την έκβαση της κρίσης που έχει ξεσπάσει στο υπουργείο Εσωτερικών. Στο κλιμάκιο έχει καταστεί σαφές ότι ένας τέτοιος σχεδιασμός θα πρέπει να διατηρηθεί προς το παρόν άκρως απόρρητος. Έχουν ζητηθεί πρόσθετες πληροφορίες – κατά προτίμηση ένα πλάνο για το πως θα μπορούσαμε να προκαλέσουμε τη διεθνή προσοχή _, το οποίο σύντομα θα κυκλοφορήσει σε επιλεγμένα μέσα ενημέρωσης και θα δημιουργήσει μία συγκλονιστική υπόθεση, που θα υπερβαίνει το σύνηθες ''κομμουνιστές στην Ελλάδα''»
Στις 19 Γενάρη 1952, η Κυβέρνηση απαγόρευσε την έκδοση των εφημερίδων «Δημοκρατική», «Φρουρά της Ειρήνης». Οι εφημερίδες αυτές υποστήριζαν την ειρήνη, τη δημοκρατία και τη γενική αμνηστία.
Την άλλη μέρα το Βήμα έγραφε: «Είναι δίκαιο να συμφωνήσουμε πως οι Αμερικάνοι απόλυτα εγκρίνουν την απαγόρευση της εφημερίδας «Δημοκρατική», την οποία θεωρούν σαν απόδειξη της επίμονης της Κυβέρνησης ν'αγωνιστεί επίμονα ενάντια στο κίνδυνο του Κομμουνισμού».
Στις 15 Φεβρουαρίου 1952 άρχισε η δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και ακόμα 28 κομμουνιστών, με την κατηγορία της «διενέργειας κατασκοπείας κατά των συμφερόντων του κράτους». κεντρικό πρόσωπο ο Ν. Μπελογιάννης, ήρεμος, ψύχραιμος και αποφασισμένος δίχως αυταπάτες για την τύχη που τον περιμένει.
Η δίκη στο Α΄ Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών διεξήχθη με βάση τον Μεταξικό νόμο 375/1936, που ανασύρθηκε από τα συρτάρια και μπήκε σε εφαρμογή.
Η «φωνή της Αμερικής» στην Ελλάδα μετέδωσε: «Η δίκη αυτή είναι ένα από τα σπουδαιότερα παγκόσμια γεγονότα τα οποία εσημειώθησαν τον Φεβρουάριον του '52. Αποτελεί δίδαγμα δια τον ελεύθερον κόσμον. Αποδεικνύει ότι τα απανταχού κομμουνιστικά κόμματα δεν εμπνέονται από πολιτικούς σκοπούς αλλά αποτελούν οργανώσεις κατασκοπείας».
Στις 21 Φεβρουαρίου καταθέτει ο διευθυντής της Αστυνομίας Πανόπουλος. Ο Μπελογιάννης τον ρωτά, αν πράγματι ο Πανόπουλος του είχε πει: ¨Δεν σου ζητώ να καταδώσεις πρόσωπα. Άλλαξε μόνο παράταξη να σωθείς¨, αυτός το αρνείται αλλά με στοιχεία γίνεται πλέον εμφανές ότι δικάζονται όχι γιατί είναι κατάσκοποι αλλά για την ιδεολογία τους.
Την 1η Μαρτίου εκδόθηκε η απόφαση του στρατοδικείου που προέβλεπε την ποινή του θανάτου για 8 κατηγορούμενους. τους Δ.Μπάτσης, Η.Αργυριάδης, Ν.Καλούμενος, Τ.Λαζαρίδης, Χ.Τουλιάτος, Μ.Μπισμπιάνος, Έ.Ιωαννίδου). Ο Μπελογιάννης καταδικάζεται δις εις θάνατο
Την ίδια περίοδο στις ΗΠΑ (29 Μάρτη 1951) καταδικάστηκαν σε θάνατο ως κατάσκοποι της Σοβιετικής Ενωσης ο Τζούλιους και η Εθελ Ρόζενμπεργκ, και εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα στις 19 Ιουνίου 1953.
Το μετεμφυλιακό καθεστώς «ξεπάγωσε» το νόμο 375/1936 «περί κατασκοπείας» και οδήγησε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του σε δεύτερη δίκη, παρά το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο οι εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων είχαν σταματήσει και παρά το γεγονός ότι ο Μπελογιάννης είχε ήδη καταδικαστεί σε θάνατο με το νόμο 509/1947. Η κατηγορία της κατασκοπείας ήταν πολύ δύσκολο έως αδύνατο να εμπέσει σε αμνηστία, σε αντίθεση με τις καταδίκες με τον νομο 509, για τις οποίες διαφαινόταν ότι μπορούσε η ποινή του θανάτου να μετατραπεί σε ποινή ισόβιων δεσμών.
Αμέσως κινήθηκε η διαδικασία παραπομπής των θανατικών ποινών στο Συμβούλιο Χαρίτων, εν αναμονή της απόφασης στις 12/3/1952, παρεμβαίνει ο Ν. Πλουμπίδης, στέλνει με τους δικηγόρους του Μπελογιάννη επιστολή στον I. Πανόπουλο, γενικό διευθυντή της Αστυνομίας Πόλεων, η οποια δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Προοδευτική Αλλαγή"στις 16 Μαρτίου (1952):
«1. Εγώ και όχι ο Μπελογιάννης είμαι υπεύθυνος για την παράνομη οργάνωση του ΚΚΕ.
Κατά συνέπεια ευθύνομαι για όλες τις πρωτοβουλίες και ενέργειες αυτής της οργάνωσης.
2. Δεν έχω σκοπό να παραστήσω τον γενναιόψυχο εκ του ασφαλούς. Δεσμεύομαι να παραδοθώ στις Αρχές για να δικαστώ, ευθύς μόλις η καταδίκη του φίλου μου και συντρόφου Μπελογιάνη ακυρωθεί.
Νίκος Πλουμπίδης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ.
Υ.Γ. Πολλοί είναι εκείνοι που γνωρίζουν τον γραφικό μου χαρακτήρα. Εντούτοις για το γνήσιο
της επιστολής, προσθέτω τα δακτυλικά μου αποτυπώματα. Αθήνα 12-3-1952.»
Και ενώ το Υπουργείο Εσωτερικών ανακοινώνει επίσημα πως ο γραφικός χαρακτήρας της επιστολής και η υπογραφή είναι γνήσια, το ΚΚΕ, την αχρηστεύει, με ανακοίνωση του το ΠΓ καταγγέλλει την επιστολή του Πλουμπίδη ως πλαστή, μεθοδευμένη από την Ασφάλεια και ότι ο Πλουμπίδης είναι βαριά άρρωστος και θεραπεύεται στο εξωτερικό» τα ίδια λέει και ο Ζαχαριάδης από το Βουκουρέστι στον "Ραδιοφωνικό σταθμό της ελεύθερης Ελλάδας", στην ελληνόφωνη εκπομπή "Φωνή της Αλήθειας".
Η κατηγορία «περί κατασκοπείας» αντιμετωπίστηκε ως πρόκληση από ανθρώπους της επιστήμης και της τέχνης με διεθνές κύρος, ακόμα και από πολιτικούς του αστικού κόσμου, όπως: ο Νάζιμ Χικμέτ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Λουί Αραγκόν, ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Πωλ Σαρτρ, ο Ζαν Κοκτώ,ο Πικασο , ο Μπενουά, γάλλοι υπουργοί, ο Ντε Γκώλ, 159 βουλευτές απ'την Αγγλία κινητοποιήθηκαν μαζί με εκατομμύρια πολίτες για τη σωτηρία του Μπελογιάννη και των συντρόφων του
Η διεθνής αντίδραση ογκώθηκε για την ματαίωση των εκτελέσεων και πύκνωσαν οι διαμαρτυρίες και τα τηλεγραφήματα προς την κυβέρνηση και τον βασιλιά Παύλο . Μέσα σε μια βδομάδα, ειχαν σταλει 250.000 τηλεγραφήματα απ'όλον τον κόσμο.
Οι διαμαρτυρίες απλώθηκαν σ΄όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπη με επίκεντρο τη Γαλλία.
Στο εσωτερικό, παίρνουν θέση κατά των εκτελέσεων οι βουλευτές της ΕΔΑ και της ΕΠΕΚ.
Ακόμη και ο συντηρητικός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Σπυρίδων Βλάχος εκφράζει ευχές στο βασιλιά να μην γίνουν οι εκτελέσεις δηλώνοντας ότι«Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Το θέμα έφτασε στον ΟΗΕ, από τη Ε.Σ.Σ.Δ., αλλά υπό την πίεση των ΗΠΑ δε συζητήθηκε.
Οι ΗΠΑ για να αντιστρέψουν το δυσμενές γι΄αυτές κλίμα παρεμβαίνουν προπαγανδιστικά μέσω των μυστικών υπηρεσιών τους.
στις 13 Μαρτίου 1952, το κλιμάκιο της CIA στην Αθήνα αναφέρει:
« Έχουμε πληροφορηθεί από τον επικεφαλής του κλιμακίου της υπηρεσίας στο Παρίσι ότι έχει εγκριθεί το αίτημα να τυπωθούν και να διανεμηθούν 50.000 αντίτυπα ενός φυλλαδίου, το οποίο αναφέρεται στις κομμουνιστικές δίκες, τον περασμένο Φλεβάρη, στην Αθήνα. Το φυλλάδιο θα έχει 16 σελίδες, έγχρωμο εξώφυλλο και φωτογραφίες. Θα διανεμηθεί σε κοινοβουλευτικούς κύκλους στη Γαλλία, στον Τύπο, καθώς και σε νομικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές και αριστερές ομάδες , όπως επίσης και στην επαρχία. Θα περιέχει λεπτομερή έκθεση των ελληνικών κατασκοπευτικών δικτύων και πρακτόρων. Έχουμε ζητήσει αντίγραφα δείγματα του φυλλαδίου να πάνε στο SE».
Οι απολογίες του που πέρασαν στην ιστορία και αντηχούν μέχρι και σήμερα .........
αποσπάσματα από την 1η του απολογία Νοέμβριος 1951
«Πολλοί απ'τους συγκατηγορούμενούς μου - εξέφρασαν την απορία γιατί βρίσκονται εδώ. Εγώ τέτοια απορία δεν εκφράζω
Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ
Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών...
Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ'αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
« Θα έλεγα ότι δε μιλάνε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου", γιατί ο κόσμος το 'χει τούμπανο τι ρόλο παίζουν οι Αμερικανοί στην Ελλάδα. Και εδώ μέσα αποδείχτηκε ο ρόλος τους, ακόμη και στις ανακρίσεις της Ασφάλειας.
Οι κομμουνιστές δεν είναι όργανα των ξένων. Ο κομμουνισμός είναι πανανθρώπινο ιδανικό και παγκόσμιο κίνημα.
Ξεκίνησε μια φούχτα τον καιρό του Μαρξ, έφτασε σήμερα τα 800 εκατομμύρια και αύριο θα απλωθεί σε όλον τον κόσμο. Μπορεί ποτέ όργανα των ξένων να δημιουργήσουν ένα τέτοιο μεγαλειώδες κίνημα;
Ποιος ξένος πράκτορας δίνει με τέτοια απλοχεριά τη ζωή του, όπως τη δίνουν χιλιάδες κομμουνιστές
Οι θυσίες αυτές μόνο με τις θυσίες των πρώτων χριστιανών μπορεί να συγκριθούν. Αλλά και πάλι υπάρχει μια διαφορά, ότι ενώ οι χριστιανοί δέχονταν το μαρτύριο και το θάνατο, ελπίζοντας να κληρονομήσουν τη βασιλεία των ουρανών, οι κομμουνιστές δίνουν τη ζωή τους μην ελπίζοντας σε τίποτα. Τη δίνουν για ν'ανατείλει στην ανθρωπότητα ένα καλύτερο, ευτυχισμένο αύριο, που αυτοί δε θα το ζήσουν.
Ποιο όργανο των ξένων μπορεί να προσφέρει τη ζωή του σ'έναν τέτοιο μεγάλο σκοπό;
οι κομμουνιστές που τους καταδικάζουν ως προδότες δώσανε το αίμα τους για το ψωμί και τις ελευθερίες του λαού. Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο και για να φτιάξουμε έναν κόσμο στο στο μπόι των ονείρων μας στο μπόι των ανθρώπων».
«Αυτή είναι η ελευθερία του κομμουνιστή. Αυτή η ελευθερία να αγωνίζεται για να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω απ'οποιεσδήποτε συνθήκες. Απ'αυτό απορρέει και η δύναμη της αντοχής των κομμουνιστών. Δύναμη που αναδεικνύει τις αξίες του αγώνα, της ανιδιοτέλειας στην καθημερινή ακατάπαυστη προσφορά τους, με μόνο αντάλλαγμα τη δικαίωση της εκπλήρωσης του καθήκοντος. Να αντιπαλεύουμε το σύστημα ως την ανατροπή του για την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας»
«Σας μίλησα για την πολιτική του ΚΚΕ. Θέλω όμως να τονίσω και αυτό: Οτι το ΚΚΕ έχει ρίζες στο λαό ποτισμένες με αίμα και δεν εξοντώνεται ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα. Η πολιτική του απόβλεπε πάντοτε στο καλό του λαού και της χώρας μας. Σ'αυτό αποβλέπει και σήμερα. Γι'αυτό και ο λαός το υποστηρίζει. (...) Γι'αυτή μας την πολιτική με δικάζετε. Δεν ζητώ την επιείκειά σας. Θα δεχτώ με περηφάνια και στωικότητα την καταδίκη μου και θαρραλέα θα αντιμετωπίσω ακόμη και το εκτελεστικό σας απόσπασμα».
αποσπάσματα από την2η του απολογία 25 Φεβρουαρίου 1952
«Οι οργανωτές αυτής της δίκης, ντόπιοι και ξένοι, κατέβαλαν πρωτοφανείς προσπάθειες για να κατασυκοφαντήσουν τον αγώνα του ΚΚΕ, χωρίς να διστάσουν ούτε μπροστά στη διαστρέβλωση γνωστών κειμένων. Απέναντι σ'αυτές τις προσπάθειες εμείς βρεθήκαμε τελείως ανυπεράσπιστοι, γιατί μέσα στα απομονωτήρια της ασφάλειας δε μας δόθηκε καθόλου ο χρόνος και η δυνατότητα να μελετήσουμε και να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα για την υπεράσπισή μας στοιχεία. Ετσι υποχρεωθήκαμε να παλέψουμε κάτω από απαράδεχτα άνισους όρους. Αλλά παρ'όλα αυτά, αποδείχτηκε ότι το ΚΚΕ είναι κόμμα πατριωτικό, με τίτλους εθνικούς, που κανένα άλλο κόμμα δεν έχει να παρουσιάσει. Γιατί στο βωμό της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της Ελλάδος έχει προσφέρει φοβερές εκατόμβες.
Και αν δεν υπήρχαν σήμερα οι έμποροι και οι κάπηλοι του μίσους, η συμβολή του ΚΚΕ στην ειρήνευση του τόπου θα είχε εκτιμηθεί όχι μόνο από τους φίλους, αλλά και από τους τίμιους και καλόπιστους αντιπάλους μας. Γι'αυτό οι σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος δε δολοφονούν εμάς. Δολοφονούν την ειρήνευση και την τιμή της Ελλάδος».
«Κατατέθηκε εδώ πέρα ότι κάθε κομμουνιστής είναι κατάσκοπος, ότι οι κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες, ότι το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό. Νομίζω ότι ο πατριωτισμός ενός κόμματος δεν κρίνεται απ'τα λόγια... ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, η ελευθερία και η ακεραιότητα της Πατρίδας μας... Και αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ, θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό, αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό...
Είναι κοινό μυστικό ότι το ΚΚΕ έχει παράνομο μηχανισμό... Ο παράνομος μηχανισμός είναι μια κατάσταση νόμιμης άμυνας, όταν υπάρχουν νόμοι 509 και άλλα, για να μπορέσει να διατηρηθεί το κόμμα που βρίσκεται στην παρανομία. Το ΚΚΕ εδώ στην Ελλάδα είναι από το 1925 στην παρανομία, από τον καιρό του Πάγκαλου...
« Ο Υπουργός των Εσωτερικών είπε ότι η δίκη αυτή είναι πολύ διδαχτική. Κατά τη γνώμη μου θα είναι πραγματικά διδαχτική. Το δίδαγμα πού θα βγει είναι ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα δε χτυπιέται με τέτοια μέσα. Όπως απέδειξε η ιστορία του ως τα τώρα, έχει βαθιές ρίζες ακατάλυτες, ποτισμένες με αίμα πού έχυσε στους αγώνες για την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό.
Εμείς πιστεύουμε στην πιο σωστή θεωρία πού διανοήθηκαν τα πιο προοδευτικά μυαλά της ανθρωπότητας. Και η προσπάθειά μας, ο αγώνας μας είναι να γίνει η θεωρία αυτή πραγματικότητα για την Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο.
Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν κινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας.
Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Έλλάδα»
Η εκτέλεση
Την Κυριακή 30 Μάρτιου 1952 τους ανακοινώνεται ότι το Συμβούλιο Χαρίτων απορρίπτει τις αιτήσεις των Μπελογιάννη, Μπάτση, Αργυριάδη, Καλούμενο ενώ κάνει δεκτή την αίτηση Χάριτος της Έλλης Ιωαννίδου, μόλις έχει γεννήσει. Η ίδια αρνείται και απαιτεί να έχει ίδια μεταχείριση με τους υπόλοιπους και να μην διαχωριστεί από τον σύντροφο και πατέρα του παιδιού της, Νίκο Μπελογιάννη.
Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος, γράφει στην εφημερίδα Προοδευτική Αλλαγή:«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ'αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
"Νίκο σήκω"
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»
Στις 4.10΄ τα χαράματα της Κυριακής –ώρα και μέρα που ούτε οι Γερμανοί έκαναν εκτελέσεις– οι τέσσερις κομμουνιστές εκτελούνται στο Γουδή, πίσω από το νοσοκομείο Σωτηρία, υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών καμιονιών.
Οι νεκροί μεταφέρθηκαν στο Γ΄ Νεκροταφείο όπου και θάφτηκαν, πλήθος κόσμου, μόλις πληροφορήθηκε τις εκτελέσεις, άρχισε να καταφθάνει στο Γ΄ Νεκροταφείο, για να αποθέσει ένα κόκκινο γαρίφαλο, φωνάζοντας συνθήματα κατά των δολοφόνων. Η αστυνομία προχώρησε σε συλλήψεις.
Η εντολή γι'αυτή την πολιτική δολοφονία δόθηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας και τους Αμερικανούς συμμάχους της και η μεθόδευση της από την νεοσύστατη τότε C.I.A. και τον Ι.Δ.Ε.Α (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών).
Η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο την εκτέλεσαν.
Οι Αμερικανοί γνώριζαν ότι παρά την ήττα στον εμφύλιο, και την ακραία καταστολή η Αριστερά, δεν είχε αποδιοργανωθεί ούτε συντριβεί, το εαμικό κοινωνικό δυναμικό, παρότι αποδιοργανωμένο, είχε οικοδομήσει ένα πλατύ μέτωπο συμμαχίας πληττόμενων κοινωνικών δυνάμεων, εργατικών, αγροτικών και μικροαστικών στρωμάτων, με σημαντική ιδεολογική επίδραση σε μερίδα διανοουμένων που εκφραζόταν από την νεόδμητη ΕΔΑ.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις του 1950 και 1951 έδειξαν, οτι υπήρχε ένα ισχυρό εκλογικό σώμα το οποίο απαιτούσε την κατάργηση των μέτρων έκτακτης ανάγκης, τη διεύρυνση των πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, ενώ ταυτόχρονα, ευνοούσε την επαναφορά της Αριστεράς στην ομαλή πολιτική ζωή του τόπου.
Με την κατηγορία της κατασκοπείας επεδίωκαν το διασυρμό του ΚΚΕ ως κόμματος ξενοκίνητου, που η δράση του ερχόταν σε ευθεία σύγκρουση με τα συμφέροντα του λαού.
Η κατηγορία εξυπηρετούσε το στόχο της απομόνωσης του ΚΚΕ από το λαό, τη συκοφάντηση και το μηδενισμό της ηρωικής δράσης του ενάντια στο γερμανοϊταλικό και βουλγαρικό και στη συνέχεια στον αγγλικό και αμερικανικό ιμπεριαλισμό.
Επιδιωξη τους ηταν αφ ενός να απομονωθεί η επιρροή της ιδεολογίας του ΚΚΕ και αφετέρου να διαλυθή η νεόδμητη ΕΔΑ
Για την εκτέλεση του Μπελογιάννη γράφτηκε στο ΒΗΜΑ της Κυριακής 30 Μάρτιου 1952:
«Κατεβλήθη προσπάθεια όπως η ποινή του Μπελογιάννη μετατραπεί εις ισόβια δεσμά, λόγω της αναγραφής εις την απόφασιν του Στρατοδικείου της φράσεως ότι καταδικάζεται διά το αδίκημα της κατασκοπείας διά το μέχρι του Ιουνίου 1950 χρονικόν διάστημα. Αλλά, λόγω της θέσεως την οποίαν κατέχει εις το ΚΚΕ, η άποψις αυτή δεν έγινεν δεκτή από τον Ανώτατον Αρχοντα».
Το ΚΚΕ κατάγγειλε τη δολοφονία με την παρακατω ανακοίνωση
«Οι δήμιοι Πλαστήρας - Βενιζέλος, εκτελώντας την ανθρωποσφαγική διαταγή του Πιουριφόϋ, προχώρησαν στο έγκλημα. Σήμερα, στις 4 το πρωί εκτέλεσαν στο Γουδί, το μεγάλο ήρωα του λαού της Ελλάδας και της Παγκόσμιας Στρατιάς της Ειρήνης, τον σ. Ν. Μπελογιάννη.
Στο πρόσωπο του Μπελογιάννη το ΚΚΕ και ο Λαός της Ελλάδας έχασε έναν απ'τους ηγέτες του και η φιλειρηνική ανθρωπότητα έναν αητό αήττητο σημαιοφόρο της.
Η εκτέλεση του Μπελογιάννη αποτελεί μια άνανδρη γκαγκστερική δολοφονία. Μια άτιμη συναλλαγή ανάμεσα στους δήμιους Πλαστήρα – Βενιζέλο και στον γκαουλάϊτερ Πιουριφόϋ.
Σαν γνήσιοι γκάγκστερ άρπαξαν τον Μπελογιάννη απτό κελί των μελλοθανάτων των φυλακών Καλλιθέας στις 3 μετά τα μεσάνυχτα και πριν ανατείλει ο ήλιος, όπως ορίζει ο νόμος τους, τον εκτέλεσαν χρησιμοποιώντας για φως τους προβολείς των αυτοκινήτων. Εκτέλεσαν κρυφά στα σκοτεινά οι δολοφόνοι το έργο τους γιατί έτρεμαν οι άνανδροι την παλλαϊκή οργή της Ελλάδας και εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων καλής θέλησης σ'όλο τον κόσμο.
Οι δήμιοι Πλαστήρας – Βενιζέλος σαν απαίσιοι έμποροι του αίματος παζάρεψαν με τον Πιουριφόϋ το κεφάλι του Μπελογιάννη για προσωρινή παραμονή των κομμάτων τους στην κυβέρνηση. «Πάρε στο πιάτο το κεφάλι του Μπελογιάννη και κράτησε μας για κυβέρνηση μια και μείς σε υπηρετούμε καλλίτερα κι'από τον Παπάγο».
Είναι ζήτημα αν υπάρχει δεύτερο παράδειγμα τέτοιας κατάπτωσης, τόσο άτιμης συναλλαγής.
Με την εκτέλεση του Μπελογιάννη ο Πιουριφόϋ προχωρεί στην εφαρμογή του σχεδίου του για εγκαθίδρυση παπαγικής διχτατοριας σαν το καλλίτερο όργανο της αμερικάνικης κατοχής, για πιο άγρια εφαρμογή στην Ελλάδα της αμερικάνικης πολιτικής πείνα – κρεμάλα – πόλεμος.
Με την εχτέλεση του Μπελογιάννη ο Πιουριφόϋ ξόφλισε πολιτικά την ΕΠΕΚ το φιλελεύθερο κόμμα. Το κυβερνητικό συγκρότημα άρχισε να διαλύεται με τις παραιτήσεις των υπουργών Σακελλαρίου και Ιωσήφ. Τώρα δεν μένει παρά η κλωτσιά για ν'άρθει ο Παπάγος. Το δρόμο του τον άνοιξαν ο Πλαστήρας και ο Βενιζέλος με το έργο τους.
Με την εκτέλεση του Μπελογιάννη ο Πιουριφόϋ επεδίωξε ν'ανοίξει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις πατριωτικές δημοκρατικές δυνάμεις για να εμποδίσει την ανάπτυξη της πατριωτικής ενότητας και πάλης του λαού για Ψωμί – Δουλιά – Ειρήνη – Δημοκρατία – Ανεξαρτησία. Όμως το αίμα του Μπελογιάννη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει έναν επιπλέον δυνατό κρίκο σύνδεσης ανάμεσα στις πατριωτικές δυνάμεις. Η αμερικάνικη κατοχή με τους λακέδες της απτή μια. Όλες οι πατριωτικές δυνάμεις από την άλλη.
Η δολοφονία του Μπελογιάννη απέδειξε σε κάθε άνθρωπο καλής θέλησης μέσα στην ΕΠΕΚ πως ο Πλαστήρας είναι Ιούδας της Δημοκρατίας, ένας δήμιος, ένα άθλιο οργανέτο της αμερικάνικης κατοχής. Αν ήθελε ο Πλαστήρας δεν θα εκτελούνταν ο Μπελογιάννης. Αυτό είναι φανερό για κάθε τίμιο άνθρωπο. Μετά τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη οι αυταπάτες σε στελέχη και μέλη της ΕΠΕΚ για το ρόλο του Πλαστήρα αποτελούν έγκλημα σε βάρος του λαού και της πατρίδας. Το καθήκον κάθε τίμιου ανθρώπου μέσα στην ΕΠΕΚ και το κόμμα των φιλελευθέρων, είναι να ξεχωρίσει τις ευθύνες του από τους προδότες της πατρίδας και τους δολοφόνους των καλύτερων παιδιών της. Η κοινή πάλη που έγινε για τη σωτηρία του Μπελογιάννη πρέπει ν'αποτελέσει αφετηρία για συσπείρωση όλων των πατριωτικών - δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας.
Σήμερα στις 4 η ώρα έπαψε να χτυπάει η φλογερή καρδιά ενός μεγάλου αγωνιστή του Λαού της Ελλάδας και της φιλειρηνικής ανθρωπότητας. Έδωσε όλες τις δυνάμεις του και την ίδια τη ζωή του για την απελευθέρωση της Ελλάδας, για τη νίκη των δυνάμεων της Ειρήνης της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού σ'όλο το κόσμο.
Ο Μπελογιάννης έπεσε από αμερικανικά βόλια που τάριξαν οι δήμιοι Πλαστήρας – Βενιζέλος. Ο Μπελογιάννης όμως ζει μέσα στις καρδιές εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Μπελογιάννης πέρασε στο πάνθεο των Μεγάλων ηρώων της προοδευτικής ανθρωπότητας. Η ανδρεία πάλη του και μέσα στο μοναρχοφασιστικό δικαστήριο και μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, εμπνέει εκατομμύρια ανθρώπων σ΄ όλο το κόσμο στην πάλη τους για την υπεράσπιση της ειρήνης για ένα καλύτερο μέλλον.
Οι αγωνιστές της Ελλάδας θα τιμήσουν τη μνήμη του Μεγάλου Εθνικού Λαϊκού ήρωα Νίκου Μπελογιάννη με πιο μεγάλη, πιο ακούραστη και θαρραλέα πάλη για την ενότητα όλων των πατριωτικών δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Μόνο αυτή η ενότητα και η πάλη μπορεί να φράξει το δρόμο στον Παπάγο, να σώσει την Ελλάδα και το λαό της απ'την πολεμική καταστροφή.
Κατάρα στους προδότες και δολοφόνους.
Πατριωτική ενότητα και πάλη, και η νίκη θάναι του λαού και της Ελλάδας.
Στο πλευρό μας έχουμε το πανίσχυρο στρατόπεδο της ειρήνης και το σημαιοφόρο του Μεγάλο Στάλιν, που τόσο θερμά παραστάθηκε στο λαό μας και στη πάλη του για τη σωτηρία του Μπελογιάννη.
Πιο ψηλά τη σημαία της πατριωτικής δημοκρατικής ενότητας και πάλης.
30 του Μάρτη 1952
Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Ο Γιάννης Ρίτσος εξόριστος στον Αη-Στρατης τον αποχαιρέτησε στις 30 Μαρτίου 1952 γραφοντας το ποιημα «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο»
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά
πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.
Μ'ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία.
Μ'ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώνει.»
Ο Πωλ Ελυάρ μπροστά σ'εκατομμύρια Γάλλους, που κλαίγανε από οργή και συγκίνηση είπε :
''Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δε θυσίασε τίποτα απ'την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε''...»
Κάνοντας κλίκ πάνω στους συνδέσμους μπορείτε να δείτε:
απόσπασμα απο το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη "το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα"
Βιντεο
ΜΗΧΑΝΗΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ - Νίκος Μπελογιάννης
Ο Άνθρωποςμε το Γαρύφαλλο - (1980) - [Full Movie]