Η πολύκροτη υπόθεση των Panama Papers- 11,5 εκατομμύρια απόρρητα έγγραφα της δικηγορικής εταιρείας Μοσάκ Φοσένκα, που εδρεύει στον Παναμά, έχει ήδη πολιτογραφηθεί ως η μεγαλύτερη αποκάλυψη στα χρονικά των φορολογικών παραδείσων και της διαφθοράς, σε παγκόσμια κλίμακα. Οι αποκαλύψεις προκαλούν ήδη πολιτικούς σεισμούς σε χώρες όπως η Ουκρανία, η Ισλανδία και το Πακιστάν, οι ηγέτες των οποίων εμφανίζονται ευθέως αναμεμειγμένοι σε κυκλώματα οργανωμένης φοροδιαφυγής ή και ξεπλύματος
βρώμικου χρήματος. Παραμένει άγνωστο με ποιο τρόπο τα εν λόγω αρχεία έφτασαν στη γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung και ποιες σκοπιμότητες, πολιτικές ή/και οικονομικές, κρύβονται πίσω από τη διαρροή (η προσπάθεια σύνδεσης του Βλαντίμιρ Πούτιν, αν και ούτε το δικό του όνομα, ούτε οποιουδήποτε οικείου του εμπλέκεται στην υπόθεση, είναι μία από αυτές τις πλευρές).
Στην Ελλάδα, το δημοσιογραφικό και πολιτικό ενδιαφέρον εξαντλείται, προς το παρόν, στο πρόσωπο του στενού συνεργάτη του πρώην πρωθυπουργού Σταύρου Παπασταύρου, που περιλαμβάνεται στη λίστα της Μοσάκ Φοσένκα και ευρύτερα στις 223 εταιρείες, τους 64 πελάτες, τους 57 δικαιούχους και τους 285 μετόχους που συνιστούν την “ελληνική εμπλοκή”. Ασφαλώς, οι αρμόδιες αρχές πρέπει να ερευνήσουν τάχιστα τον “ελληνικό φάκελλο”, ώστε να αποδοθούν οι πολιτικές και ενδεχομένως ποινικές ευθύνες. Ωστόσο, το μέγα πρόβλημα δεν εξαντλείται στην όποια ελληνική εμπλοκή. Η κυριότερη πλευρά του αφορά την αρπακτική φύση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και τον ρόλο ειδικά της Ε.Ε. ως μηχανής κοινωνικού πολέμου εναντίον των φτωχών και φορολογικού παραδείσου για τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ, ανεξαρτήτως εθνικότητας.
Ο πολύς κόσμος, όταν ακούει για “φορολογικούς παραδείσους” προσανατολίζεται, από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, σε εξωτικές χώρες της Καραϊβικής ή της Ασίας (Μπαχάμες, Παναμάς, νησιά Καϊμάν, Σιγκαπούρη, και πάει λέγοντας) ωσάν να επρόκειτο για μακρινές νησίδες ανομίας στο κατά τα άλλα “υγιές” αρχιπέλαγος του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σύμφωνα όμως με το Εθνικό Γραφείο Οικονομικών Μελετών των ΗΠΑ, οι λεγόμενοι φορολογικοί παράδεισοι (χώρες με σχεδόν μηδενικούς φόρους και πλήρη τραπεζική αδιαφάνεια) απλώνονται σε όλη την υδρόγειο, εμπλέκουν τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κράτη και τις μεγαλύτερες, “αξιοσέβαστες” τράπεζες του Δυτικού κόσμου. Υπολογίζεται ότι εξυπηρετούν επιχειρήσεις με κύκλο εργασιών της τάξης των 32 τρισ (τρισ!) δολαρίων κάθε χρόνο, εξασφαλίζοντας φορολογική ασυλία στις ελίτ, με αποτέλεσμα τα δημόσια έσοδα των εθνικών κρατών να συρρικνώνονται και τα βάρη να φορτώνονται στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Στην ίδια την Αμερική, δύο Πολιτείες, το Ντελαγουέαρ και το Πουέρτο Ρίκο, έχουν εντελώς νομότυπα καθεστώς φορολογικών παραδείσων. Με άλλα λόγια, η ληστεία, η αρπαγή, η διαφθορά και το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος δεν αποτελούν κάποια αντιμετωπίσιμη “παθογένεια”, αλλά το αναγκαίο “λιπαντικό” στα γρανάζια της παγκόσμιας, καπιταλιστικής οικονομίας.
Η Ε.Ε. βρίσκεται πραγματικά στην “πρωτοπορία” αυτού του φαινομένου. Μπορεί η Κύπρος και η Μάλτα να αποτελούν τους συνήθεις αποδιοπομπαίους τράγους για το φορολογικό τους καθεστώς, αλλά ωχριούν ενώπιον της Βρετανίας (νησιά της Μάγχης, Τζέρσι, υπερπόντιες κτήσεις), της Ολλανδίας, της Ιρλανδίας και πάνω απ'όλα του Λουξεμβούργου, ο πρώην πρωθυπουργός του οποίου, Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ, προίσταται της “ενάρετης” Κομισιόν, που κουνάει αυστηρά το χέρι στους “τεμπέληδες” και “διεφθαρμένους” Έλληνες. Τουλάχιστον 28 γερμανικές τράπεζες, συμπεριλαμβανομένου του κολοσσού της Deutsche Bank, εμφανίζονται στη λίστα Μοσάκ Φονσέκα, έχοντας κατασκευάσει περισσότερες από 1.200 εταιρείες- φαντάσματα για πελάτες τους.
Αυτό είναι το πραγματικά μέγα, εξοργιστικό σκάνδαλο για τον ελληνικό λαό: Εκείνοι που αδειάζουν τα ταμεία του ελληνικού κράτους από πολύτιμα φορολογικά έσοδα, είναι οι ίδιοι που επιβάλλουν (με τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης) εξοντωτικά φορολογικά και άλλα μνημονιακά μέτρα στα συνήθη υποζύγια, μισθωτούς., συνταξιούχους και μικρομεσαίους. Αν οι κυβερνώντες ήθελαν όντως να βάλουν τέλος σε αυτή την προκλητική πραγματικότητα, θα μπορούσαν να το πράξουν επιβάλλοντας τη φορολογία των επιχειρήσεων στις χώρες όπου βγάζουν τα κέρδη τους, κι όχι στην έδρα που δηλώνουν και καταργώντας το τραπεζικό απόρρητο. Αλλά αποτελεί το άκρον άωτον της αφέλειας να πιστεύει κανείς ότι παρόμοια μέτρα μπορούν να υλοποιηθούν στο πλαίσιο της υπαρκτής Ε.Ε.
Α.Θ.