Τραμπ και Κλίντον: λογοκρίνοντας το δυσάρεστο
Τζον Πίλτζερ
Μια λυσσαλέα αν και γνώριμη λογοκρισία συμμετέχει στην προεκλογική εκστρατεία των ΗΠΑ. Έχοντας τον ρόλο του κακού των κινουμένων σχεδίων, ο Ντόναλντ Τραμπ, φαίνεται σχεδόν βέβαιο ότι θα κερδίσει το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, ενώ η Χίλλαρυ Κλίντον ανακηρύσσεται τόσο ως «η υποψήφιος των γυναικών» όσο και ως η πρωταθλήτρια του αμερικανικού φιλελευθερισμού απέναντι στην ηρωική πάλη του με τον Κακό.
Πρόκειται για ανοησίες, φυσικά. Η Χίλλαρυ Κλίντον αφήνει μια διαδρομή αίματος και πόνου σε όλο τον κόσμο και ένα σαφές ρεκόρ εκμετάλλευσης και απληστίας στη χώρα της. Το να το πει κανείς αυτό, όμως, γίνεται απαράδεκτο στη γη της ελευθερίας του λόγου.
Η προεκλογική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα το 2008 θα έπρεπε να προειδοποιήσει ακόμα και τους πιο αφελείς. Ο Ομπάμα βάσισε την εκστρατεία του για «ελπίδα» σχεδόν εξ ολοκλήρου στο γεγονός ότι ένας Αφροαμερικανικός φιλοδοξούσε να ηγηθεί της γης της δουλείας. Ήταν, επίσης, «αντιπολεμικός».
Ο Ομπάμα δεν ήταν ποτέ αντιπολεμικός. Αντιθέτως, όπως και όλοι οι Αμερικανοί πρόεδροι, ήταν υπέρ του πολέμου. Είχε ψηφίσει υπέρ της χρηματοδότησης του Τζορτζ Γ. Μπους για τη σφαγή στο Ιράκ και σκόπευε να κλιμακώσει την εισβολή στο Αφγανιστάν. Στις εβδομάδες πριν πάρει τον προεδρικό όρκο, κρυφά ενέκρινε ισραηλινή επίθεση στη Γάζα, τη σφαγή γνωστή ως Επιχείρηση Χυτευτό Μολύβι (Cast Lead). Υποσχέθηκε να κλείσει το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Γκουαντάναμο και δεν το έκανε. Υποσχέθηκε να βοηθήσει να γίνει ο κόσμος «ελεύθερος από πυρηνικά όπλα» και έκανε το αντίθετο.
Ως ένα νέο είδος διευθυντή μάρκετινγκ για το status quo, ο γαλίφικος Ομπάμα ήταν μια εμπνευσμένη επιλογή. Ακόμα και στο τέλος της αιματοβαμμένης προεδρίας του, και ενώ τα «δικής του υπογραφής» μη επανδρωμένα αεροσκάφη του εξαπλώνουν απείρως περισσότερο τρόμο και θάνατο σε όλο τον κόσμο από αυτόν που προκάλεσαν τζιχαντιστές στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες, κολακεύουν τον Ομπάμα ως “cool” (Guardian).
Στις 23 Μαρτίου, το άρθρο μου, «Ένας Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αρχίσει: Σπάστε τη Σιωπή», δημοσιεύθηκε σε όλο το διαδίκτυο. Όπως ήταν η πρακτική μου χρόνια τώρα, το δημοσίευσα σε ένα διεθνές δίκτυο, συμπεριλαμβανομένου του Truthout.com, της φιλελεύθερης αμερικανικής ιστοσελίδας. Το Truthout δημοσιεύει κάποια σημαντικά δείγματα δημοσιογραφίας, μηδέ εξαιρουμένων βέβαια των εξαιρετικών εταιρικών αποκαλύψεων του Dahr Jamail.
Το Truthout απέρριψε το κομμάτι γιατί, όπως είπε ένας συντάκτης, είχε εμφανιστεί στο Counterpunch και είχε παραβεί «κατευθυντήριες οδηγίες». Του απάντησα ότι αυτό δεν ήταν πρόβλημα για πολλά χρόνια και δεν γνώριζα περί κατευθυντήριων οδηγιών.
Ως απάντηση στην ανυπακοή μου, μού δόθηκε τότε μια διαφορετική εξήγηση. Το άρθρο τέθηκε σε αναστολή με την προϋπόθεση ότι θα ετιθέμην σε «επανεξέταση» και θα συμφωνούσα με τις αλλαγές και τις διαγραφές από τη «συντακτική επιτροπή» του Truthout. Το αποτέλεσμα ήταν η χαλάρωση και η λογοκρισία της κριτικής μου για τη Χίλλαρυ Κλίντον, και η αποστασιοποίηση της από τον Τραμπ. Το ακόλουθο αποκόπηκε:
«Ο Τραμπ είναι μια καρικατούρα μίσους των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Αυτό και μόνο θα πρέπει να αφυπνίσει τον σκεπτικισμό μας. Οι απόψεις του Τραμπ για τη μετανάστευση είναι τραγελαφικές, αλλά όχι περισσότερο γελοίες από του Ντέιβιντ Κάμερον. Δεν είναι ο Τραμπ ο Μέγας εκτελεστής των Απελάσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά ο νικητής του Νόμπελ Ειρήνης Μπαράκ Ομπάμα … ο κίνδυνος για τους υπόλοιπους από εμάς δεν είναι ο Τραμπ, αλλά η Χίλλαρυ Κλίντον. Αυτή δεν είναι ανορθόδοξη. Ενσωματώνει την ανθεκτικότητα και τη βία ενός συστήματος … Καθώς η μέρα των προεδρικών εκλογών πλησιάζει, η Κλίντον θα χαιρετιστεί ως η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, ανεξάρτητα από τα εγκλήματα και τα ψέματα της –όπως ακριβώς ο Μπαράκ Ομπάμα προβαλλόταν ως ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και οι φιλελεύθεροι κατάπιναν τις ανοησίες του για ελπίδα.»
Η «συντακτική επιτροπή» ήθελε σαφώς να αποδυναμώσω το επιχείρημά μου ότι η Κλίντον αντιπροσώπευε έναν αποδεδειγμένα ακραίο κίνδυνο για τον κόσμο. Όπως όλες οι λογοκρισίες, αυτό ήταν απαράδεκτο. Η Μάγια Σένγουορ (Maya Schenwar), η οποία διατηρεί το Truthout, μου έγραψε ότι η απροθυμία μου να υποβάλω τη δουλειά μου σε «διαδικασία αναθεώρησης» σήμαινε ότι έπρεπε να τη βγάλει από τον «πίνακα δημοσιεύσεων της». Τέτοιο είναι το λέγειν του πορτιέρη.
Στη ρίζα αυτού του επεισοδίου βρίσκεται ένα επίμονο «ανείπωτο». Πρόκειται για την ανάγκη, τον καταναγκασμό, πολλών φιλελεύθερων στις Ηνωμένες Πολιτείες να αγκαλιάσουν έναν ηγέτη μέσα από ένα σύστημα που είναι αποδεδειγμένα αυτοκρατορικό και βίαιο. Όπως η «ελπίδα» του Ομπάμα, το φύλο της Κλίντον δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κατάλληλο προσωπείο.
Αυτή είναι μια ιστορική ανάγκη. Στο δοκίμιό του, του 1859, «περί Ελευθερίας» (On Liberty), στο οποίο οι σύγχρονοι φιλελεύθεροι φαίνεται να αποτίνουν έναν ακούραστο φόρο τιμής, ο Τζον Στιούαρτ Μιλλ περιγράφει τη δύναμη της αυτοκρατορίας. «Ο Δεσποτισμός είναι μια θεμιτή λειτουργία της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των βαρβάρων», έγραψε, «υπό την προϋπόθεση ο στόχος να είναι η βελτίωσή τους, και τα μέσα να δικαιολογούνται από την αληθινή πραγματοποίηση αυτού του στόχου.» Οι «βάρβαροι» ήταν μεγάλα τμήματα της ανθρωπότητας από τα οποία απαιτούνταν «σιωπηρή υπακοή».
«Είναι ένας ωραίος και βολικός μύθος ότι οι φιλελεύθεροι είναι οι ειρηνοποιοί και οι Συντηρητικοί οι πολεμοκάπηλοι,» έγραψε ο Βρετανός ιστορικός Hywel Williams το 2001, «αλλά ο ιμπεριαλισμός του φιλελεύθερου δρόμου μπορεί να είναι πιο επικίνδυνος λόγω της φύσης του «ανοικτού τέλους» που ενέχει–της πεποίθησης του ότι αντιπροσωπεύει μια ανώτερη μορφή ζωής [ενώ αρνείται] τον αυτάρεσκο φανατισμό του».
Είχε στο μυαλό του μια ομιλία του Τόνυ Μπλαιρ στον απόηχο των επιθέσεων της 9/11, στην οποία ο Μπλαιρ υποσχέθηκε να «αναδιατάξει αυτόν τον κόσμο γύρω μας», σύμφωνα με τις «ηθικές αξίες» του. Το μακελειό του ενός εκατομμυρίου νεκρών στο Ιράκ ήταν το αποτέλεσμα.
Τα εγκλήματα του Μπλαιρ δεν είναι ασυνήθιστα. Από το 1945, περίπου 69 χώρες –πάνω από το ένα τρίτο των μελών των Ηνωμένων Εθνών– έχουν υποστεί κάτι ή όλα από τα ακόλουθα: Έχουν υποστεί εισβολή, οι κυβερνήσεις τους ανατράπηκαν, τα λαϊκά κινήματα τους κατεστάλησαν, εκλογές τους ανατράπηκαν και βομβαρδίστηκαν οι λαοί τους. Ο ιστορικός Μαρκ Κέρτις (Mark Curtis) υπολογίζει τον αριθμό των νεκρών σε εκατομμύρια. Με την κατάρρευση των ευρωπαϊκών αυτοκρατοριών, αυτό έγινε δουλειά του κομιστή της φιλελεύθερης φλόγας, τις «εξαιρετικές» Ηνωμένες Πολιτείες, των οποίων ο περίφημος «προοδευτικός» πρόεδρος, Τζον Φ. Κέννεντυ, σύμφωνα με νέα έρευνα, εξουσιοδότησε τη βομβιστική επίθεση εναντίον της Μόσχας κατά τη διάρκεια της κρίσης της Κούβας το 1962.
«Αν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε βία», δήλωσε η Μαντλήν Όλμπραϊτ, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ την περίοδο της φιλελεύθερης διαχείρισης του Μπιλ Κλίντον και σήμερα παθιασμένη ακτιβίστρια υπέρ της συζύγου του, «είναι επειδή είμαστε η Αμερική. Είμαστε το αναντικατάστατο έθνος. Στεκόμαστε όρθιοι. Βλέπουμε παραπέρα στο μέλλον.»
Ένα από τα πιο εμπρηστικά εγκλήματα της Χίλλαρυ Κλίντον ήταν η καταστροφή της Λιβύης το 2011. Με την προτροπή της και με αμερικανική υλικοτεχνική υποστήριξη, το ΝΑΤΟ ξεκίνησε 9.700 «εξορμήσεις χτυπημάτων» κατά της Λιβύης, σύμφωνα με τα δικά του τα δεδομένα, από τις οποίες περισσότερο από το ένα τρίτο είχαν ως στόχο πολιτικούς στόχους. Αυτές οι εξορμήσεις περιλάμβαναν βλήματα με πυρηνικές κεφαλές ουρανίου. Δείτε τις φωτογραφίες από τα συντρίμμια της Μισράτα και της Σύρτης, και τους μαζικούς τάφους που εντοπίστηκαν από τον Ερυθρό Σταυρό. Διαβάστε την έκθεση της UNICEF για τα παιδιά που σκοτώθηκαν, «τα περισσότερα [τους] κάτω από την ηλικία των δέκα».
Στην αγγλο-αμερικανική επιστημονική κοινότητα που ακολουθείται δουλικά από τα φιλελεύθερα μέσα ενημέρωσης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, σημαίνοντες θεωρητικοί, γνωστοί ως «φιλελεύθεροι ρεαλιστές», διδάσκουν εδώ και καιρό ότι οι φιλελεύθεροι ιμπεριαλιστές –ένας όρος που δεν χρησιμοποιούν ποτέ– είναι οι μεσίτες της παγκόσμιας ειρήνης και οι διαχειριστές της κρίσης, παρά οι υπαίτιοι της κρίσης. Έχουν αποκόψει την ανθρωπότητα από τη μελέτη των εθνών και την έχουν συμπήξει με μια ακαταλαβίστικη φρασεολογία που εξυπηρετεί τη φιλοπόλεμη δύναμη. Κατά την αυτοψία που διενεργούν σε ολόκληρα έθνη, έχουν εντοπίσει «αποτυχημένα κράτη» (δύσκολα εκμεταλλεύσιμα έθνη) και «κράτη-παρίες» (έθνη ανθεκτικά στη δυτική κυριαρχία).
Το εάν ναι ή όχι το υπό στόχευση καθεστώς είναι δημοκρατία ή δικτατορία δεν έχει σημασία. Στη Μέση Ανατολή, οι συνεργάτες του δυτικού φιλελευθερισμού είναι εδώ και καιρό εξτρεμιστές ισλαμιστές, με τελευταίους την αλ-Κάιντα, ενώ οι κυνικές έννοιες της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρησιμεύουν ως ένα ρητορικό προκάλυμμα για κατάκτηση και χάος– όπως στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία, την Υεμένη, την Αϊτή, την Ονδούρα. Δείτε τη δημόσια προϊστορία αυτών των καλών φιλελευθέρων, του Μπιλ και της Χίλαρρυ Κλίντον. Το δικό τους μητρώο είναι ένα στάνταρ στο οποίο ο Τραμπ μπορεί απλά να προσβλέπει.
johnpilger.com – οι ταινίες και η δημοσιογραφία του John Pilger
Βιογραφικό
Δημοσιογράφος, κινηματογραφιστής και συγγραφέας, ο Τζον Πίλτζερ είναι ένας από τους δύο που έχουν κερδίσει το υψηλότερο βραβείο βρετανικής δημοσιογραφίας δύο φορές. Για τα ντοκιμαντέρ του έχει κερδίσει ένα βραβείο ΕΜΜΥ και ένα βρετανικό βραβείο ‘Οσκαρ, το BAFTA. Μεταξύ πολλών άλλων βραβείων, έχει κερδίσει ένα βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ της Royal Television Society. To επικό του, “Cambodia Year Zero” (1979) κατατάσσεται από το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ως ένα από τα δέκα πιο σημαντικά ντοκιμαντέρ του 20ού αιώνα. Το “Death of aNation”, που γυρίστηκε κρυφά στο Ανατολικό Τιμόρ, είχε παγκόσμια απήχηση το 1994. Τα βιβλία του περιλαμβάνουν τα: Heroes, Distant Voices, Hidden Agendas, The New Rulers of the World and Freedom Next Time. Είναι κάτοχος του διεθνούς βραβείου ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Αυστραλίας, του Βραβείου Ειρήνης του Σίδνεϋ, «γιατί κάνει δυνατές τις φωνές των αδύναμων να ακουστούν» και «για τις ατρόμητες αντιστάσεις του στη λογοκρισία οποιαδήποτε μορφής».
ΠΗΓΗ: John Pilger, Trump and Clinton: Censoring the unpalatable, RT, 29.03.2016