Οι ‘’δανειστές’’, οι ληστές της χώρας, δεν είναι άγνωστοι και απρόσωποι. Οι τρείς από τους τέσσερις του ‘’Κουαρτέτου’’ είναι οργανισμοί διεθνείς ή ιδιωτικοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο τέταρτος το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατευθύνεται από τις Η.Π.Α. Σ’ αυτούς τους οργανισμούς η Ελλάδα ως χώρα είναι ισότιμο μέλος, με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις έχει γίνει χώρα υποτελής σε αυτά.
Το γεγονός αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά και οργανωμένου σχεδίου με την σύμπραξη των παραπάνω οργανισμών και των κυβερνήσεων τουλάχιστον της τελευταίας εικοσαετίας. Σκοπός να φορτώσουν τα βάρη της οικονομικής κρίσης στους εργαζομένους , να βάλουν στο χέρι τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας και να επιβάλλουν για δεκαετίες καθεστώς στυγνής εκμετάλλευσης και φτώχειας. Εργαλείο για αυτό είναι το χρέος. Επιβεβαίωση του γεγονότος αυτού αποτελεί πρόσφατη έκθεση Γερμανικού Ινστιτούτου, που δημοσιεύθηκε σε εφημερίδες αναφέρει ότι πάνω από 95% των χρημάτων από τις δύο πρώτες δανειακές συμβάσεις πήγαν για να ‘’σώσουν’’ τις τράπεζες ντόπιες, γερμανικές και γαλλικές και για τοκοχρεολύσια. Ένα ιδιωτικό χρέος κατέστη για τον ελληνικό λαό δημόσιο και μάλιστα μεταφέρθηκε από το ελληνικό στο βρετανικό δίκαιο ώστε να μην υπάρχει στο μέλλον δυνατότητα αμφισβήτησης του. Αν σε αυτό προσθέσουμε και τις συμφωνίες για την ένταξη στην ΕΟΚ και την Νομισματική Ένωση που οδήγησαν σταδιακά στην αποβιομηχάνιση της χώρας, στην καταστροφή της αγροτικής παραγωγής και στην μονομερή δραστηριότητα μόνο των υπηρεσιών, κύρια του τουρισμού, κατανοούμε κοντολογίς γιατί φθάσαμε σε 1,5 εκατομμύριο ανέργους και στην σημερινή τραγική κατάσταση.
Το νέο ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο, που προωθείται, και τα προληπτικά μέτρα οδηγούν σε μια νέα ποιοτικά κατάσταση. Αυτόματη περικοπή μισθών και συντάξεων, κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και διαρκή φοροκαταιγίδα που θα αποτρέπει κάθε δυνατότητα οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης. Δημιουργεί μια οικονομία αποικιακού τύπου του παρελθόντος ή προτεκτοράτου σήμερα. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες για συζητήσεις για ‘’ελάφρυνση’’ του χρέους και ανάσα του τόπου, αφού το χρέος είναι το κύριο εργαλείο επιβολής αυτής της πολιτικής. Η διατήρηση του είναι απαραίτητη στους ‘’δανειστές’’.
Ο λαός πρόσφατα με το δημοψήφισμα απέρριψε συντριπτικά αυτή την προοπτική. Το υποταγμένο πολιτικό σύστημα την επέβαλε και προσπαθεί να εγκλωβίσει τους πολίτες με ψευτοδιλήμματα δήθεν ‘’ρεαλιστικών’’ πολιτικών και ‘’αντιστάσεων’’. Στην Ελλάδα μπορείς να δηλώνεις οτιδήποτε, όμως αριστερή πολιτική δεν συμβιβάζεται με κλιμάκωση της υποτέλειας, ένταση της φτώχειας και εξαφάνιση κάθε δημοκρατικού και κοινωνικού δικαιώματος. Εδώ που έχουμε φτάσει η κατάσταση δεν επιδέχεται βελτιώσεις, απαιτείται αλλαγή πολιτικής. Αυτή την πραγματικότητα οφείλουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις να κατανοήσουν , αν δεν θέλουν να έρθουν στο προσκήνιο οι δυνάμεις της φασιστικής βίας, που οργανώνονται. Η ενότητα στην δράση και η δημιουργία ενός μετώπου ανατροπής είναι υπόθεση του σήμερα. Η ‘’απόλυτη αλήθεια’’ του καθενός, οργάνωσης ή πολίτη, και η αποφυγή της συνεργασίας γίνεται στην πράξη συνεργός της εφαρμοζόμενης πολιτικής και οδηγεί στην παράταση της.