Το προηγούμενο διάστημα οι εξελίξεις ήταν τόσο πυκνές που κανείς δυσκολευόταν να τις παρακολουθήσει. Το ένα σημαντικό γεγονός επισκίαζε το άλλο και ήταν σχεδόν αδύνατον να επεξεργαστεί κάποιος όλα όσα άκουγε και έβλεπε. Ψήφιση του ασφαλιστικού σε ένα Σαββατοκύριακο, συζήτηση στη Βουλή, eurogroup, δηλώσεις του πρωθυπουργού και άλλα γεγονότα συνέθεταν το πάζλ του δεκαημέρου που πέρασε.
Πρωταγωνιστής βέβαια ο τελευταίος σωτήρας της χώρας, ο Πρωθυπουργός , ο κατά δήλωση του ταξικός αποστάτης υπουργός Εργασίας και ο πιστός στις κόκκινες γραμμές υπουργός Οικονομικών. Και τι δεν ακούσαμε από τον πρώτο και πόσα δεν πληροφορηθήκαμε από τους άλλους δύο. Έτσι γίναμε « σοφότεροι» και μάθαμε ότι το ασφαλιστικό αποτελεί μια ριζοσπαστική(!) μεταρρύθμιση, ότι τα ψίχουλα των 384 ευρώ είναι αξιοπρεπής εθνική σύνταξη, ότι ο λόγος τους είναι συμβόλαιο, ότι ο ελληνικός λαός στις εκλογές που έγιναν τον περασμένο Σεπτέμβρη ενέκρινε με την ψήφο του τα μέτρα, ότι πρέπει ούτε λίγο ούτε πολύ να πανηγυρίζουμε, γιατί μια αριστερή κυβέρνηση κράτησε το υψηλότερο αφορολόγητο όριο σε όλη την Ευρώπη και διάφορα άλλα τα οποία συνιστούν επιτυχίες της κυβέρνησης. Το μόνο που δε μας ζητήθηκε είναι να ανακράξουμε όλοι μαζί ΖΗΤΩ!!!
Πράγματι η κυβερνητική προπαγάνδα τα έδωσε όλα και αυτήν την φορά για να θολώσει τα νερά και να κάνει το μαύρο άσπρο. Δεν μας είπε, όμως, ο λαλίστατος κ. Αλέξης Τσίπρας ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος των εκλογών του περσινού Σεπτεμβρίου. Η δημοκρατική του ευαισθησία ή ο αιφνιδιασμός και η εξασφάλιση μιας ακόμη τετραετίας, πριν αρχίσουν να φαίνονται οι συνέπειες του 3ου μνημονίου; Γιατί «ξέχασε» να κάνει αναφορά στην περήφανη απάντηση του ελληνικού λαού , η οποία είχε δοθεί δυο μήνες νωρίτερα με το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος; Και γιατί δε θυμήθηκε στο ελάχιστο με ποιο πρόγραμμα είχε εκλεγεί και το Σεπτέμβριο , τότε που υποσχόταν παράλληλα προγράμματα και λαγούς με πετραχήλια; Ο κ. Τσακαλώτος για ποιο λόγο εξακολουθεί να παραμένει στο υπουργείο παρά τις κατηγορηματικές του δηλώσεις ότι θα παραιτούνταν, αν μειωνόταν το αφορολόγητο όριο; Ο δε κ. Κατρούγκαλος , ο οποίος έστησε την πολιτική του καριέρα, όταν με το αζημίωτο, βέβαια, υπερασπιζόταν στα δικαστήρια τα δίκαια των εργαζομένων, γιατί δεν εξηγεί σε χιλιάδες ασφαλισμένους ποια σχέση έχει το νομοσχέδιο, που εισηγήθηκε, με όσα διακήρυττε ως δικηγόρος ;
Γεγονός, ωστόσο, παραμένει ότι ο πρωθυπουργός είπε μόνο μιαν αλήθεια και αυτή μισή. Πράγματι η κυβέρνηση τηρεί τις υποσχέσεις της, αλλά μόνον αυτές που έδωσε στους δανειστές και μάλιστα κατά γράμμα. Η πολιτική που ακολουθεί δεν ξεφεύγει σε τίποτα από τα συμφωνηθέντα στο τελευταίο μνημόνιο. Επιπλέον, έφερε και 4ο , το οποίο ονόμασαν κόφτη. Οι αυτόματες περικοπές μισθών και συντάξεων θα επικυρώνονται, πλέον, με Προεδρικά Διατάγματα. Τόσο δημοκρατικά. Η πολιτική ανηθικότητα, λοιπόν, του κ. Αλέξη Τσίπρα είναι ότι, ενώ ξέρει πως, ό, τι ψηφίζει και εφαρμόζει δεν έχει καμία σχέση με την αριστερά, εξακολουθεί να το κάνει στο όνομα της. Τέτοια τιμή !!.
Μάλλον, όμως, ο κ. Αλέξης Τσίπρας μπροστά στη δίψα του για εξουσία δεν υπολογίζει τίποτα. Το βράδυ της Δευτέρας μετά το τέλος του eurogroup είδαμε να επισκέπτεται αιφνιδιαστικά τον κ. Παυλόπουλο για να τον ενημερώσει. Για τι, άραγε; Ποια σημαντική εξέλιξη επέβαλε νυχτιάτικα μια τέτοια κίνηση; Για να τον πληροφορήσει ότι η κυβέρνηση αποδέχτηκε τον κόφτη και πήρε μια αόριστη υπόσχεση για επιμήκυνση( και σε καμιά περίπτωση για κούρεμα) του χρέους, αν χρειαστεί, μετά το 2018; Ήταν αυτός σοβαρός λόγος; Δεν μπορούσε να το κάνει την επόμενη μέρα; Ασφαλώς. Το κυβερνητικό επιτελείο έκρινε, εντούτοις, ότι αυτή ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ξεδιπλώσει την προπαγάνδα του . Έτσι , ηθελημένα ή αθέλητα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έγινε μέρος της, δυστυχώς.
Σύντομα το σωσίβιο της κυβερνητικής προπαγάνδας θα ξεφουσκώσει και άλλη μια παρέα επίδοξων μεταρρυθμιστών θα προστεθεί στους προηγούμενους και συγκεκριμένα σε εκείνους που ο ελληνικός λαός είτε θυμάται αρνητικά, είτε δε θέλει να ακούει το όνομα τους. Δεν μου αρέσουν οι απόλυτες κρίσεις, αλλά, νομίζω, πως όσα συμβαίνουν στη χώρα σήμερα συμπυκνώνονται σε μια λέξη: κατάντια. Λυπάμαι, αλλά δε βρίσκω άλλη.
*εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας