Η κυβερνητική πλειοψηφία ψήφισε και το τελευταίο πακέτοπροαπαιτούμενων μέτρων για την πρώτη αξιολόγηση. Ένα πακέτοεξαιρετικά σκληρό όσον αφορά τις συνέπειές του στα λαϊκά στρώματα, αλλά επίσης και σφόδρα ταπεινωτικό για τη δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία όσον αφορά τη διαδικασία υπερψήφισής του. Τα λαϊκά στρώματα επιβαρύνονται με την έμμεση φορολογία, με τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, με την άμεσηφορολογία. Όλα αυτά τα νέα βάρη συσσωρεύονται πάνω στα παλιά και η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη. Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα με το μόνιμο μηχανισμό εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, αλλά και της ιδιωτικής μέσω της αγοραπωλησίας των κόκκινων και των πράσινων δανείων από τα εξειδικευμένα κοράκια. Ηδιαγραφή του χρέους εγκαταλείφθηκε, ενώ το κερασάκι στην τούρτα είναι ο διαβόητος κόφτης, ο οποίος ανεξάρτητα από τους κυβερνητικούς ισχυρισμούς θα είναι διαρκώς ενεργός και φαρμακερός. Τομνημόνιο γίνεται διαρκές και οι θυσίες χωρίς καμία ελπίδα διεξόδου πολλαπλασιάζονται.
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις,την κοινωνική και οικονομική ερήμωση , όλα τείνουν να μεταναστεύουναπό αυτή τη χώρα. Εκτός από τους νέους επιστήμονες που προσφέρονται ως έτοιμες και ανέξοδες λύσεις για εκμετάλλευση από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης,μεταναστεύουν οριστικά οπλούτος αυτής της χώρας, μεγάλο μέρος του εισοδήματος που δημιουργείται κάθε χρόνο, ακόμη και ηδιοίκηση της χώρας, η οποία εκχωρείται στους δανειστές μέσα από ένα καθεστώς επιτροπείας καιοικονομικού ελέγχου που ακυρώνουν την δημοκρατία και τη λαϊκή βούληση.
Τα πάντα έχουν αυτονομηθεί από την ελληνική κυριαρχία: Το σύστημα είσπραξης των φόρων, οιτράπεζες, η διαχείριση του ιδιωτικού χρέους, η δημόσια περιουσία, η δημοσιονομική πολιτική. Η νομοθετική εξουσία τύποις ανήκει στη βουλή. Όλα συγκροτούν το υπόδειγμα μιας χώρας αποικίας χρέους.
Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΣΙΠΡΑ
Με λίγα λόγια συντελείται η ραγδαία χειροτέρευση όλων των όρων ζωής του κόσμου της εργασίας και η δημιουργία μιας νέας κατάστασης διευρυμένης εκμετάλλευσης μιας κοινωνίας που ζει με τα ελάχιστα. Μια παντοδύναμη νεοφιλελεύθερη μηχανή έχει στηθεί που παράγει πολύ περισσότερα κέρδη για τους λίγους σε ένα τοπίο άγριου καπιταλισμού του 19ου αιώνα.
Αυτό που ξεκίνησε το 2010, το ολοκλήρωσε μια κυβέρνηση που ήθελε να λέγεται κυβέρνηση τηςΑριστεράς και η οποία προκάλεσε μεγαλύτερη ζημιά ακόμη και από τους αμιγώς νεοφιλελεύθερουςόχι μόνο εξαιτίας της οξύτητας των μέτρων που προώθησε αλλά και διότι έπληξε ηθικά, ιδεολογικά και πολιτικά την έννοια της αριστεράς.
Ο κος Σόιμπλε, το ελληνικό και ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν θα έβρισκαν καλύτερη κυβέρνηση για να προωθήσει την υλοποίηση του ειδεχθούς σχεδίου καταστροφής της κοινωνίας.
Σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα η κυβέρνηση Τσίπρα διάβηκε τον Ρουβίκωνα.
Εν τέλει ασπάστηκε όλο το μνημονιακό πρόγραμμα του κύριου αντιπάλου της αριστεράς και παρουσιάζεται σήμερα ως ο πιο άτεγκτος υπερασπιστής αυτής της πολιτικής του αντιπάλου, ευελπιστώντας μάλιστα σε θετικά αποτελέσματά από την πιστή εφαρμογή του. Με αυτό τον τρόπουλοποίησε από μόνη της την αριστερή παρένθεση την οποία ξόρκιζε.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΦΙΛΟΛΑΪΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ
Μετά την ψήφιση των προαπαιτούμενων η κυβέρνηση θα επιδιώξει να δημιουργήσει μια φυγή προς τα εμπρός με μια νέα ατζέντα. Δεν πρόκειται όμως για διαφοροποίηση της πολιτικής αλλά γιαεπικοινωνιακή διαχείριση των συνεπειών της ίδιας πολιτικής. Η κυβέρνηση όντας υποταγμένη πια στονεοφιλελεύθερο σχέδιο δεν έχει το ελάχιστο περιθώριο να διαμορφώσει έστω ένα μείγμα πολιτικής που να αποστασιοποιείται από αυτό το σχέδιο. Πιθανόν σε ορισμένα ζητήματα να θίξει κάποια συμφέροντα όσων πλουτίζουν από το λαθρεμπόριο διάφορων ειδών, ή να χτυπήσει τους παλιούς τρόφιμους της διαφθοράς και της διαπλοκής, ή να προχωρήσει σε κάποιες δευτερεύουσες θεσμικέςαλλαγές ανεκτές από το σύστημα. Ουσιαστική βελτίωση, όμως, σε ζητήματα που αφορούν στηνανεργία, στην αναδιανομή εισοδημάτων και ισχύος σε όφελος του λαού, στο επίπεδο ζωής, στακοινωνικά δικαιώματα, στα ζητήματα που σηματοδοτούν μια αριστερή πολιτική δεν πρόκειται να υπάρξει διότι αυτά απαιτούν πόρους, συγκρουσιακή εναλλακτική πολιτική και το αυτεξούσιο της ελληνικής κυβέρνησης, προϋποθέσεις που δεν υπάρχουν, όπως άλλωστε δεν υπάρχει και η σχετικήπολιτική βούληση.
Η κυβέρνηση επενδύει στην υπόθεση ότι μια οικονομία δεν μπορεί να είναι συνέχεια στα κάτω της ότι, έστω και με την ακραία αυτή νεοφιλελεύθερη διαχείριση, θα υπάρξει ανάκαμψη που θα της επιτρέψει να γίνει πιο πιστευτή μια υπόσχεση ότι βγαίνουμε από το τούνελ.
Η πολιτική όμως που εφαρμόζεται λειτουργεί ως κόφτης για την ανάπτυξη στο έδαφος μιας κατεστραμμένης οικονομίας και συνεπώς το πιο πιθανό είναι η μακροημέρευση του δράματος.
Όμως ακόμη και αν υποθέταμε ότι θα μπορούσε έστω και μέσα στο μνημονιακό καθεστώς να υπάρξει μια αναπτυξιακή ώθηση αυτή θα ήταν ασταθής, εργασιοκτόνα, εχθρική στο περιβάλλον και ταξικάμονομερής υπέρ του κεφαλαίου. Διότι όλη η λογική των μνημονίων είναι η πιο αποδοτική αξιοποίηση του κεφαλαίου ώστε να προσφέρει υπερκέρδη σε μια όλο και πιο στενή ομάδα καπιταλιστών και να μεταφέρεται μεγάλο μέρος της υπεραξίας που παράγεται στη χώρα στην τσέπη των δανειστών.
Το συμπέρασμα είναι ότι οτιδήποτε και αν κάνει αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να διαφοροποιήσει την εικόνα που έχει ο κόσμος γι'αυτήν, ότι δηλαδή είναι μια κυβέρνηση που εφαρμόζει μια άγρια δεξιά πολιτική. Αυτή η κυβέρνηση δεν έχει μέλλον, δεν έχει να προσφέρει κάτι στον ελληνικό λαό πέρα απόπόνο, νέες διαψεύσεις και αποενοχοποίηση των νεοφιλελεύθερων–μνημονιακών δυνάμεων και πολιτικών.
ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Η εναλλακτική λύση υπάρχει, αναζητείται προφανώς εκτός των ορίων του οργανωμένου ΣΥΡΙΖΑ, πλην όμως χρειάζεται να δημιουργηθούν οι κατάλληλες πολιτικές, κινηματικές και ψυχολογικέςπροϋποθέσεις για να καταστεί πάλι το μεγάλο αίτημα της κοινωνίας. Κυρίως πρέπει να ξεπεραστεί η μεγάλη απογοήτευση που υπάρχει σε μεγάλο τμήμα του κόσμου της αριστεράς και ευρύτερα της κοινωνίας από την μνημονιακή συνθηκολόγηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η εναλλακτική αυτή λύση μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στα στέρεα συμπεράσματα που βγήκαν από τα κοσμοϊστορικά γεγονότα των τελευταίων χρόνων που οδήγησαν στην θεαματική άνοδο και στηνπαταγώδη πτώση μιας Αριστεράς που αγνόησε το βασικό δίδαγμα ότι δηλαδή χωρίς ρήξη με το κατεστημένο δεν πας πουθενά.
Μιας Αριστεράς που έκανε τον κυβερνητισμό αυτοσκοπό, που εγκατέλειψε με το καλημέρα τοπρόγραμμά της, που είδε σαν εχθρό το μαζικό κίνημα, που ενσωματώθηκε από τους μηχανισμούς της αστικής τάξης .
Μιας Αριστεράς που έκλεισε τα μάτια στην επιβεβαιωμένη πια αλήθεια ότι ανατροπή της πολιτικής των μνημονίων, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η εφαρμογή ενός νέου προτύπου ανάπτυξης και παραγωγικού μετασχηματισμού, η αναδιανομή, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίησητραπεζών και στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων δεν μπορούν να υλοποιηθούν μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης αλλά μόνο με έξοδο από αυτήν.
Μιας Αριστεράς που έκανε η ίδια φετίχ το ΕΥΡΩ και υποτάχθηκε πλήρως στις πολιτικές που αυτό εκπροσωπεί στο όνομα μιας στείρας ευρωπαϊστικής αντίληψης.
Η πραγματικά ριζοσπαστική Αριστερά υπάρχει στους σημερινούς αγώνες, διατηρείται σαν σπίθα έτοιμη να ανάψει μέσα στις αγωνίες, στην οργή, στην απογοήτευση , στο παραμιλητό ακόμη και και στη σιωπή πολλών ανθρώπων που πίστεψαν, διαψεύστηκαν, όμως θέλουν να δικαιωθεί το ανατρεπτικό μήνυμά της.
Οι δυνάμεις της Αριστεράς χρειάζεται να αποκτήσουν την τόλμη και την εξυπνάδα ώστε να μπουν με την ενωμένη δράση τους και τις ιδέες τους στο κέντρο της πολιτικής ζωής.
Με όρους μαζικής και πλατειάς πολιτικής παρέμβασης, χωρίς ίχνος σεχταρισμού, πρέπει ναεπανασυνθέσουν το όραμα της πραγματικά εξεγερτικής Αριστεράς, να συμβάλλουν στηνεπανασυγκρότηση της κοινωνικής Αριστεράς μέσα από τους αγώνες, να επανιδρύσουν την μάχιμη εκείνη δύναμη που θα δώσει την αυτοπεποίθηση, το κουράγιο και την έμπνευση για μια νέα ελπιδοφόρα πορεία. Ο ρόλος της Λαϊκής Ενότητας σε αυτή την προσπάθεια θα είναι ιδιαίτερακρίσιμος, όπως επίσης και όλων των δυνάμεων που διαχώρισαν ή διαχωρίζουν τη θέση τους από τονΣΥΡΙΖΑ με όρους αριστερής κριτικής.
*Υπεύθυνος Γραφείου Τύπου της ΛΑ.Ε
**Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ στις 5/6/2016