Καταλήψεις, καθιστικές διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, πορείες κλπ. Η απάντηση ήρθε το πρωί της Παρασκευής 30 Μαΐου, με μια νέα, βίαιη επίθεση των μπάτσων. Κατά τη διάρκεια αυτής της μέρας, σπρέυ πιπεριού, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, αύρες και εκατοντάδες μπάτσοι χρησιμοποιήθηκαν για να καταστείλουν τις αντιδράσεις. Από εκείνη τη στιγμή, οι συγκεντρώσεις ως ένδειξη αλληλεγγύης επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα. Το ίδιο και οι συγκρούσεις. Ταξίμ παντού.
Στις 30 Μαΐου, χάκερς από το RedHack “χτύπησαν” την Αστυνομική Διεύθυνση γραφεία της Beyoglu. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης “πήραν φωτιά”. Τότε ήρθε και ο πρώτος θάνατος διαδηλωτή. Από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν υπήρχε γυρισμός για τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης. Οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις, παρόλη την καταστολή, συνέχιζαν να πληθαίνουν, ώσπου πάνω απο 250.000 βρέθηκαν στους δρόμους σε όλη την πόλη. Οι επιθέσεις παντού. Μια πόλη πνιγμένη στα χημικα. Και ένα διάχυτο κλίμα πολέμου. Κατά τη διάρκεια του σαββατοκύριακου οι διαδηλώσεις εξαπλώθηκαν απο πόλη σε πόλη παίρνοντας διάφορες μορφές: Απο τη φασαρία με το χτύπημα κατσαρολικών απο τα μπαλκόνια και τους δρόμους μέχρι το αναβόσβημα των φώτων σε σπίτια και πολυκατοκίες μέχρι συναυλίες και χορούς. Οι μπάτσοι συνέχισαν να χτυπούν κάθε συνγκέντρωση, κάθε διαδήλωση. Με βαρβαρότητα. Τραυματίζοντας, ακρωτηριάζοντας διαδηλωτές. Οι πρασαγωγές, οι συλλήψεις και οι κρατήσεις ανακοινώνονταν καθημερινά κατά εκατοντάδες. Παράλληλα, παρακολούθησεις κάθε διαδικτυακής επικοινωνίας (η οποία οδήγησε και σε συλλήψεις χρηστών του Twitter) πιέσεις για δημοσιοποίηση αποκυρήξεων της εξέγερσης. Οι σχολικοί διευθυντές διατάχθηκαν να αποκυρρήσουν δημόσια και να τιμωρούν τους αδικαιολογήτως απόντες μαθητές. Και οι μπάτσοι σκότωσαν ξανά. Και αυτή τη φορά με αληθινά πυρά.
Σύμφωνα με τις οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υγειονομικά και ιατρικά σωματεία, πέρα από τις δύο δολοφονίες διαδηλωτών, η αστυνομική βία είχε ως αποτέλεσμα περισσότερους από 1500 τραυματίες στην Κωνσταντινούπολη και τουλάχιστον 700 στην Άγκυρα μέσα στις 4 πρώτες ημέρες τις εξέγερσης. Εκατοντάδες αδέσποτα και μη ζώα πέθαναν. Ξυλοδαρμοί, μαζική χρήση χημικών, αύρες, μπάτσοι να χτυπούν όπου έφταναν τα ξερά τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Κάποιοι παρέμειναν άυπνοι για μέχρι και 60 ώρες. Αλλά ούτε αυτό δεν ήταν αρκετό για να περιγράψει την κατάσταση. Ο ισλαμοσυντηριτικός Πρωθυπουργός Ρεσέπ Ταγίπ Ερντογάν κάλεσε τον κόσμο να ηρεμήσει την ίδια στιγμή που χαρακτήριζε τους διαδηλωτές ως «ταραξίες» και πλιατσικολόγους. Κατόπιν έφυγε από την χώρα για να συνεχίσει τα ταξίδια του για δημόσιες σχέσεις. Και οι λεγόμενοι “ταραξίες” άδραξαν την ευκαιρία να το στήσουν ένα λαμπρό εξεγερτικό πανηγύρι, χορεύοντας και τραγουδώντας σε όλη τη χώρα. Και δεν ηρέμησαν. Ο εκπρόσωπός του, Bülent Arınç, προσπάθησε να δικαιολογηθεί για την αλόγιστη χρήση βίας και αναγνώρισε τα αιτήματα της πλατείας Ταξίμ ως νόμιμες.
Ένα κύμα αλληλεγγύης ξεμπρόστιασε την καταστολή και την βία της αστυνομίας. Σε όλη τη χώρα, οι πολίτες άνοιξαν τις πόρτες τους στους διαδηλωτές που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την αστυνομία με τον κίνδυνο να τους επιτεθούν με χημικά μέσα στα σπίτια τους.Οι μαρτυρίες για τη βιαιότητα των κατασταλτικών μηχανισμών κατέκλυσαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτό δείχνει τη διαπλοκή και τη συγκάλυψη των επίσημων μέσων ενημέρωσης της Τουρκίας, όλα διεφθαρμένα δέσμια των οικονομικών συμφερόντων και τις πολιτικής εξουσίας της κυβέρνησης.
Κάποιοι έχουν δημιουργήσει συντονιστικό μετάφρασης των ειδήσεων που προέρχονται από ανεξάρτητα Τουρκικά μέσα ενημέρωσης, κυρίως sendika, την ιστοσελίδα Indymedia Κωνσταντινούπολης δεν φαίνονται οι ενημερώσεις από τις 4 Ιουνίου και μετά. Αυτές οι μεταφράσεις είναι διαθέσιμες στο Tούρκικα, Aγγλικά,Γερμανικά, Ελληνικά, Ιταλικά, Αραβικά, Μακεδονικά, Ισπανικά et Γαλλικά. Οι ενημερώσεις γίνονται σε πραγματικό χρόνο και μερικές φορές όχι απευθείας από τα τούρκικα, οπότε χρησιμοποιήστε όπως κάθε μέσο ενημέρωσης: με προσοχή.
EN: The occupation of Taksim Gezi park in Istanbul started on 28th March 2013. In the beginning, a demolition project was in place in order to build a commercial centre: the privatisation of the city’s fresh air. This square is also the symbol of the Turkish workers where every year on May Day they converge and often clash with the police.
In the beginning it was a small assembly which grew as the days went by, helping to spread information on the corrupted compromises of the government. All this until the police decided to attack. It was Monday 27th of May. The movement was embraced by the citizens. Every police attack, every new injury angered the people, who faced the injustice and the disproportion of the means of repression. And the people decided to organise.
Occupations, sit-ins, demonstrations, marches e.t.c. On Friday morning, on May 30th, a new violent attack was launched. Pepper spray, tear gas, plastic bullets, water cannons and hundreds of cops were used. From that moment, the solidarity conflicts spread in many places all over the country. Taksim everywhere!
Hackers from RedHack sabotaged the Beyoglu police headquarters website. People started using the social networks. The first dead fell. From that moment on there was no turning back for the people in Istanbul. The conflicts, despite the repression, continued to grow until 250.000 converged in Istanbul. They were attacked from everywhere. The city, full of gas, was a war zone. During the weekend protests took many different forms spreading from one city to another: pan concerts, flashing lights or operation ‘lights off’ during the night… And the police kept on repressing, striking, wounding, maiming. Hundreds of arrests, detentions, vast surveillance (internet activists got arrested) and calls for denouncements (the school directors had orders to denounce the absent students.)
According to human rights organisations and medical unions, apart from the 2 assassinations of protesters, police violence resulted in more than 1500 injured in Istanbul and at least 700 in Ankara in 4 days. Hundreds of animals died. Beatings, massive use of gas, water cannons, cops hitting anywhere their hand could reach without thinking. Some stayed awake for up to 60 hours… But this is not enough to describe the situation. The Prime Minister islam-conservative Recep Tayyip Erdogan, called people to calm down while describing the protesters as marauders… And then he left the country to continue his international affairs travels. The so-called “marauders” made a game out of it, dancing and singing all over the country. And they did not calm down. After the PM left the country, his assignee Bülent Arınç made his excuses to the injured for the use of excessive violence and recognised the legitimacy of the Taksim claims.
A wave of solidarity exposed police violence and repression. Across the country, the residents opened their doors to protesters fleeing from the police, at the risk of being gassed within their house. The social networks resonate with many testimonies broadcast everywhere in the world. This shows more conspicuous the compromise of the official Turkish media, all corrupted to financials interests or political power at the government.
A number of people have built a network for the translation of news coming from Turkish independent media, mostly sendika.Istanbul indymedia hasn’t been updating news since the 4th of June. These translations are available in Turkish,English, German, Greek, Italian, Arabic, Macedonian, Spanish and French. They are done in real time and sometimes not translated directly from Turkish, so you have to use it as all media: with caution.
ΙΤ: Occupy Gezi! Taksim ovunque!
Il 28 marzo 2013 è iniziata l’occupazione di Taksim Gezi Park ad Istanbul. In quest’area vi è in progetto la smantellazione del parco per creare al suo posto un centro commerciale. La privatizzazione di un’area pubblica e ricca di verde e di alberi. Questo luogo è inoltre il simbolo dei lavoratori turchi e dove, il primo maggio di ogni anno, vi sono sempre forti tensioni tra i manifestanti e la polizia.
Inizialmente vi era un gruppo ristretto di persone che però, giorno dopo giorno crescevano di numero ed aiutavano ad informare bene l’opinione pubblica su ciò che stava per verificarsi e sulla corruzione del governo che vi ruotava attorno. Tutto ciò continuò fino al 27 di maggio quando la polizia ha iniziato l’opera di repressione. Il movimento però aveva già contagiato tutto il paese. Ad ogni attacco della polizia, ad ogni nuovo ferito l’indignazione delle persone cresceva, soprattutto per la spoporzionata violenza utilizzata dalla polizia. Dunque i cittadini turchi iniziarono ad organizzarsi. Ci furono occupazioni, sit-in, manifestazioni e altre forme di protesta.
Nella mattina del venerdi del 30 di maggio ci fu un nuovo avvacco della polizia, molto violeno. Durante tutto il giorno la polizia continuò a fare uso di spray urticante, lacrimogeni, proiettili di gomma, idranti e centinaia di poliziotti. Al momento, il conflitto si era esteso in tutto il paese in solidarietà. Taksim ovunque!
Il 30 maggio, gli hackers RedHack sabotarono il sito del quartiergenerale della polizia di Beyoglu. Le persone iniziarono ad utilizzare i Social Networks. Ci fu il primo morto. Per le persone di Istanbul era stato oltrepassato il punto di non ritorno. I conflitti, nonostante le repressioni, continuavano a crescere in numero. Vi furono fino a 250.000 persone in movimento in tutta la città. Venivano continuamente attaccati dappertutto. La città, densa di gas, sembrava in guerra. Nel finesettimana le proteste assunsero differenti forme (percussione di pentole, flahing lights (accendere e spegnere le luci delle abitazioni di notte), etc…) estendendosi di città in città. La polizia tuttavia continuò a reprimere, a colpire, a ferire, a mutilare. In seguito a ciò seguì una pioggia di arresti: custodia, detensione, stretta sorveglianza (alcuni attivisti su internet furono arrestati) e richiesta d’informazioni (ai presidi fu ordinato di comunicare i nomi degli alunni assenti).
La mano armata del potere uccise ancora una volta, con un colpo di pistola.
Secondo l’organizzazione dei diritti umani e le associazioni umanitarie, oltre ai due manifestanti uccisi, la violenza della polizia ha prodotto più di 1500 feriti ad Istanbul e circa 700 ad Ankara in quattro giorni. Centinaia di animali sono morti. Con manganellate, uso massiccio di gas lacrimogeni e idranti i poliziotti hanno colpito chiunque senza fare distinzioni. Alcuni poliziotti sono stati in servizio per circa 60 ore senza dormire. Tutto ciò è tuttavia poco per descrivere la situazione. Il Primo Ministro Recep Tayyip Erdogan ha invitato le persone alla calma mentre mentre si è appellato ai manifestanti definendoli predoni, saccheggiatori. Dopodiché ha lasciato il paese per continuare i sui viaggi per gli affari internazionali. Così, i cosiddeti “predoni”, facendo tesoro del consiglio hanno iniziato a ballare e a cantare in tutta la nazione. Senza fermarsi. Dopo che il Primo Ministro ha lasciato la Turchia il suo portavoce Bülent Arınç ha presentato le sue scuse per i feriti e per l’uso eccessivo della forza e ha riconosciuto la leggittimità di ciò che chiede Taksim.
Un’enorme solidarietà ha fatto eco contro la repressione e le violenze della polizia. In tutto il paese, i residenti hanno aperto le porte delle loro case ai manifestanti che fuggivano dalla polizia correndo il rischio di ritrovarsi i lacrimogeni in casa. In RETE risuonano molte testimonianze e sono sotto gli occhi di tutto il mondo. Ciò mostra chiaramente come i media ufficiali turchi siano asserviti ad interessi finanziari e compromessi dal potere politico.
Alcune persone hanno costituito un coordinamento di traduttori di notizie provenienti da media indipendenti turchi, solitamente da sendika, il sito indymedia Istanbul non mostra aggiornamenti dal 4 giugno. Le traduzioni sono accessibili da Turco,Inglese, Tedesco, Greco, Italiano, Arabo, Macedone, Spagnolo e Francese. Le notizie sono tradotte in tempo reale e alle volte anche da traduttori che non sono turchi per cui trattale come le notizie di tutti i media: con cautela.
ΤR: İstanbul Taksim Gezi Parkı işgali 28 Mart 2013te başladı. Başlangıçta bir ticaret merkezi yapmak için yıkım projesi hazırlandı. Şehrin oksijen merkezini özelleştirme… Bu meydan aynı zamanda Türk işçileri için bir sembol, her sene İşçi Günü’nde işçiler polisle burada çatışmalar yaşadılar.
Başlangıçta uygulanan küçük bir eylemdi ancak günden güne hükümetin yozlaşmış uzlaşmalarının insanlara gösterilmesi için uğraşıldı. Ta ki 27 Mayısta polislerin alana saldırmasına kadar. Hareket tüm ülkeye dokundu ve tüm yurda yayıldı. Polisin her saldırısı ve her yaralanma insanların adaletsizliğe ve her alandaki eşitsizliğe karşı öfkelerini yükseltti. Ve insanlar organize oldu. Oturma eylemleri, manifestolar, mitingler… 30 Mayıs Cuma günü sabah saatlerinde polisler yeni ve çok şiddetli bir saldırı düzenlediler. Gün boyunca biber gazı, göz yaşartıcı gaz, plastik mermiler, su ile müdahaleler yapıldı ve yüzlerce polis bu saldırılarda görev aldı. Bu andan itibaren, dayanışma adına çatışmalar tüm yurda yayıldı. Heryer Taksim!
30 Mayısta RedHack’ten hackerlar beyoğlo polis karakolunun websitesini hacklediler. İnsanlar sosyal ağları kullanmaya başladılar. İlk şehit verildi. Bu andan sonra İstanbul halkı için geri dönüş yoktu. Çatışmalar baskılara rağmen 250000 kişi şehirde toplanan kadar artarak devam etti. Her yandan saldırılar başladı. Şehir gaz bulutu altında bir savaş alanı görünümüne büründü. Hafta sonunda protestolar bir şehirden diğerine yayıldı; tencere konserleri, ışıkları açıp kapatarak yapılan gösteriler ya da gece ışık söndürme eylemleri… Aynı zamanda polis de baskılara, saldırılara, yaralama ve sakatlamalara devam etti… Tutuklamalar çoğaldı; gözaltına almalar, geniş gözetim önlemleri ( internet aktivistleri tutuklandı), ihbar çağrıları (okul yönetimleri okula gelmeyen öğrencileri ihbar etme emirleri aldılar). Ve güç sahiplerinin silahlı eli bir kez daha öldürdü, gerçek mermi ile ateş edildi.
İnsan Haklarını Koruma Dernekleri ve Sağlık Birliklerinin yaptığı açıklamalara göre, öldürülen 2 protestocunun haricinde, polis vahşeti 4 gün içinde İstanbul’da 1500den fazla ve Ankara’da en az 700 kişinin yaralanmasına sebep oldu. Yüzlerce hayvan öldü. Darp vakaları, çok yüksek miktarlarda gaz kullanımı, TOMAlar ve ellerinin uzandığı her yerde önüne gelene vuran polisler. Bazı polisler 60saat boyunca uykusuz kalmaktan yakındılar… Ancak bunlar olayı açıklamak için yeterli değil. Muhafazakar İslamcı Başbakan Recep Tayip Erdoğan protestocuları “çapulcu” olarak nitelerken insanları sakin olmaya davet etti. Daha sonra uluslar arası ilişkilerine devam etmek için ülkeyi terk etti. “Çapulcular” tabir edilenler ise bunu bir oyun haline getirdiler ve tüm ülkede dans edip şarkılar söylemeye başladılar. Ve sakin olmadılar. Başbakan ülkeden ayrıldıktan sonra vekili Bülent Arınç ise yaralananlardan orantısız güç kullanımı dolayısıyla özür diledi ve Taksim iddialarının meşruiyetini kabul etti.
Baskılara ve polis şiddetine karşı dev bir dayanışma yankılandı. Ülke çapında, vatandaşlar evlerinin içine yapılacak gaz saldırılarını göze alarak polisten kaçan protestoculara kapılarını açtılar. “World Wide Web” dünyanın her yanında yankılanan ifadeler için bir ağ oldu. Bu resmi Türk medyasının mali güçler ya da hükümetin politik gücü karşısında sindiğini göstermiş oldu.*
Bazı insanlar bağımsız medyadan gelen haberleri çevirmek için koordine oldular. Bağımsız medya ise çoğunlukla, sendika, web sitesi Istanbul indymedia 4 Hazirandan beri yeni haberler gelmiyor. Bu çevirilere ulaşmak iin Türk, İngilizce,Almanca, Greek, İtalyan, Arapça, Makedonca, İspanyolca et Fransız. Bu çeviriler anlık olarak yapıldı ve bazen türkçeden çevirilmediler bu yüzden tüm bu haberlere dikkatle yaklaşmalısınız.