ΙΣΠΑΝΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΟΛΟΓΟΙ, ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΙΣΗΓΟΥΝΤΑΙ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ! Πριν από ένα μήνα περίπου, 90 Ισπανοί οικονομολόγοι, επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων, συνδικαλιστές, δημοσιογράφοικ.ά. υπέγραψαν ένα "Μανιφέστο για την έξοδο της Ισπανίας από το ευρώ". Ήρθαν να προσθέσουν και τη δική τους φωνή στους προβληματισμούς και τις συζητήσεις που διεξάγονται σ' όλες τις χώρες της Ευρώπης και εντείνονται όσο η πολιτική της Ευρωζώνης επιδεινώνει την οικονομική και κοινωνική κρίση.
Βασικός πρωτεργάτης της πρωτοβουλίας είναι ο πρώην γραμματέας του ΚΚ Ισπανίας και συντονιστής της Ενωμένης Αριστεράς (από το 1989 ως το 2000) Χούλιο Ανγκίτα. Παραμένοντας ενεργός στο ΚΚΙ και την Ενωμένη Αριστερά, ο Ανγκίτα ίδρυσε μαζί με άλλα στελέχη της αριστεράς και των συνδικάτων τοΜέτωπο Πολιτών «Ειμαστε η πλειοψηφία» (Frente Civico «Somos Mayoria») με στόχο την ενεργοποίηση εντός ενός οργανωμένου και ανοιχτού πλαισίου όσων δεν αισθάνονται να εκπροσωπούνται από τα υπάρχοντα κομματικά μορφώματα. Το Μέτωπο Πολιτών δίνει μεγάλο βάρος στην επεξεργασία εναλλακτικών προτάσεων εξόδου από την κρίση προς όφελος τις κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά και στο μείζον θέμα της πολιτειακής αλλαγής που έχει ανοίξει στην Ισπανίαόταν τα κινήματα της τελευταίας περιόδου έθεσαν θέμα ρήξης με τη μοναρχία την οποία αποδέχθηκαν τα δύο «ιστορικά» κόμματα της Ισπανικής Αριστεράς κατά τη «μετάβαση» που ακολούθησε το θάνατο του Φράνκο. Βασικός στόχος είναι η «σύγλιση της κοινωνικής με την πολιτική Αριστερά», κεντρικό αλλά και εξαιρετικά πολύπλοκο αίτημα που θέτει η συγκυρία στην Ισπανία όπως και αλλού.
Στο Μανιφέστο για την έξοδο από το ευρώ, γύρω από τον Αγκίτα και το Μέτωπο Πολιτών, συσπειρώνονται μεταξύ άλλων γνωστοί οικονομολόγοι όπως ο Πέντρο Μόντες και ο Χουάν Μαρτίν Σέκο, ο πρώην πρόδρος του ATTAC Ισπανίας Κάρλος Μαρτίνεζ, το μέλος της διεύθυνσης της Ενωμένης Αριστεράς (ΕΑ) και στέλεχος προερχόμενο από τον τροτσκιστικό χώρο Ντιοσντάντο Τολεντάνο καθώς και άλλα στελέχη του κόμματος, ο γνωστός κομμουνιστής θεωρητικός και στέλεχος του ΚΚ Ισπανίας Μανόλο Μονερέο, ορισμένοι από τους εμβληματικούς διανοούμενους της ισπανικής αριστεράς όπως ο διευθυντής του «Χώρου Μαρξ» (Espay Marx) της Καταλωνίας Χοακίν Ταφάλια, ο φιλόσοφος Χουάν Ραμόν Καπέλα και ο Μιγκέλ Ριέρα, εκδότης του ιστορικού περιοδικού El Viejo Topo (ο Γερο-Τυφλοπόντικας), αλλά και αρκετοί συνδικαλιστές που πρόσκεινται στην αριστερή πτέρυγα του συνδικάτου Εργατικές Επιτροπές (CCOO).
Το Μανιφέστο δεν είναι η πρώτη κίνηση αμφισβήτησης του ευρώ στην ισπανική Αριστερά. Ηδη από την άνοιξη του 2012, ο πρώην συντονιστής της ΕΑ Γκασπάρ Γιαμαθάρες, που έχει τώρα δημιουργήσει τη δική του κίνηση «Ανοιχτή Αριστερά», και θεωρείτο ότι κινείται στα δεξιά της ΕΑ, είχε δηλώσει ότι πρέπει να εξεταστεί σοβαρά το ενδεχόμενο εξόδου της Ισπανίας από την ΟΝΕ. Στην πρόταση για κοινή κάθοδο στις ευρωεκλογές του 2014 που απηύθυνε τον περασμένο Μάη στην ΕΑ και σε άλλες δυνάμεις, ο Γιαμαθάρες έθεσε 4 βασικά σημεία: την καταγγελία των Μνημονίων και της λιτότητας, τονδημόσιο λογιστικό έλεγχο του χρέους, το άνοιγμα της συζήτησης για την έξοδο από το ευρώ και μια νέα συντακτική διαδικασία για την επαναθεμελίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Αντιδρώντας σε αυτήν την πίεση, η ΕΑ τοποθετήθηκε για πρώτη φορά σχετικά διεξοδικά στο θέμα του ευρώ στο προπαρασκευαστικό ντοκουμέντο της συνδιάσκεψης που διοργάνωσε στις 22 Ιούνημε θέμα την ευρωπαϊκή κρίση. Η ΕΑ τονίζει ότι «η συζήτηση (για το ευρώ) έχει ανοίξει» και ότι «τόσο οι υποστηρικτές της μονομερούς εξόδου όσο και αυτοί που τάσσονται υπέρ της επαναθεμελίωσης της Ευρώπης έχουν επιχειρήματα». Το κείμενο αναλύει κατόπιν τις πιθανές επιπτώσεις της επιστροφής στο πέσο. Ενα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα θα μπορούσε να τονώσει τηνανταγωνιστικότητα και να οδηγήσει σε ανάπτυξη εκτός των πλαισίων της νεοφιλελεύθερης εσωτερικής υποτίμησης: «επί της αρχής (αυτή η επιλογή) αποτελεί εναλλακτική στην μείωση των μισθών που επιβάλλουν οι πολιτικές της οικονομικής προσαρμογής, που θα μετέτρεπε την αργή νεοφιλελεύθερη προσαρμογή σε μια ταχύρρυθμη προσαρμογή, που με τη σειρά της θα έδινε ευκαιρίες για την εκκίνηση μιας διαδικασίας επανεκβιομηχάνισης της παραγωγικής ισπανικής οικονομίας». Το κείμενο δίνει όμως κατόπιν μεγάλο βάρος στα κοινωνικά κόστη μιας τέτοιας επιλογής, τόσο για το εξωτερικό χρέος, που είναι σε ευρώ, όσο και για το εμπορικό ισοζύγιο και για τονπληθωρισμό λόγω της αναμενόμενης υπερτίμησης των εισαγωγών και τον υψηλό βαθμό ενεργειακής εξάρτησης της Ισπανίας, που συνδυάζεται με την μείωση των εξαγωγικών της δυνατοτήτων ωςσυνέπεια της αποβιομηχάνισης.
Ως εκ τούτου το κείμενο θεωρεί ότι «οι συνέπειες μιας εξόδου από το ευρώ είναι απρόβλεπτες, και σίγουρα δεν συνιστούν εγγύηση ότι θα δοθεί τέλος στο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Στην πραγματικότητα, οι εργαζόμενοι χωρών εκτός της ευρωζώνης, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι επίσης θύματα των σχεδίων οικονομικής προσαρμογής. Εν ολίγοις, το πρόβλημα δεν είναι μόνο νομισματικό». Η προσεκτική και «εξισορροπιστική» θέση στην οποία καταλήγει το κείμενο είναι η ακόλουθη: «θεωρούμε πρόωρο να πάρει τώρα η ΕΑ μια τελική θέση στο θέμα του ευρώ, εφόσον όλοι συμφωνούμε στη μη-βιωσιμότητά του στο μέλλον, και θεωρούμε ότι το επόμενο συνέδριο τουΚόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς πρέπει να υιοθετήσει μια συλλογική στάση που να εξυπηρετεί το σύνολο της ευρωπαϊκής αριστεράς και που να επιτρέπει την επεξεργασία συγκεκριμένων προτάσεων για το εκλογικό πρόγραμμα εν όψει των επόμενων ευρωεκλογών. Σ'αυτό το δρόμο οφείλουμε να προχωρήσουμε επιδεικνύοντας το μέγιστο σεβασμό σε όλες τις απόψεις που έχουν εκφραστεί ως τώρα».
Σε άλλα κείμενα που επεξεργάστηκε η συνδιάσκεψη της ΕΑ περιλαμβάνονται τα αιτήματα τουδημόσιου λογιστικού έλεγχου του χρέους, η άρνηση πληρωμής του μέρους που θα κριθεί επαχθές και μια ευρωπαϊκή διαδικασία συντακτικού τύπου. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι και τα τέσσερα σημεία που έθεσε ο Γιαμαθάρες για μια ευρύτερη συμπόρευση της Αριστεράς έχουν γίνει αποδεκτά από την ΕΑ. Αλλά αυτό σίγουρα δεν αποτελεί και την τελευταία λέξη της όλης συζήτησης.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ
ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ
Η δραματική κοινωνική και οικονομική κατάσταση στην οποία βυθίζεται η κοινωνία μας απαιτεί μιαπολιτική ικανή να δημιουργήσει τις συνθήκες διεξόδου από την κρίση. Είναι μια επείγουσα αναγκαιότητα. Ο χρόνος έχει καταστεί θεμελιώδης παράγοντας όσον αφορά τους υπαρκτούς κινδύνους επιδείνωσης και υποβάθμισης, λόγω των τεράστιων κοινωνικών προβλημάτων πουπροκαλεί η επιμονή στην πολιτική της προσαρμογής, της λιτότητας και της ιδιωτικοποίησης των δημόσιων αγαθών.
Το δίχτυ στο οποίο έχουμε παγιδευτεί αποτελείται από τα καταστροφικά επίπεδα ανεργίας, από έναν εξωτερικό δανεισμό της χώρας που είναι αδύνατον να αντιμετωπιστεί και από την εξέλιξη των δημοσίων οικονομικών που οδηγούν σε οικονομική κατάρρευση του κράτους. Πάνω από 6 εκατ. άνεργοι , πάνω από 2,3 τρισ. ευρώ ολικών υποχρεώσεων προς ξένους και ένα δημόσιο χρέος σχεδόν 1 τρισ. ευρώ, που πλησιάζει το 100% του ΑΕΠ, αυτά είναι τα δεδομένα που ορίζουν μια καταστροφή μη αντιμετωπίσιμη που θέτει σε κίνδυνο την κοινωνική συμβίωση και κατεδαφίζει θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα.
Μια κρίση τέτοιου μεγέθους έχει πολλές και περίπλοκες αιτίες που κυμαίνονται από τη γενική κρίση του χρηματιστικού καπιταλισμού μέχρι τη σπατάλη και τη διαφθορά, μέσω ενός φορολογικού συστήματος που απαλλάσσει τα μεγάλα εισοδήματα και είναι ακραία άδικο. Όμως, ακόμη και με κίνδυνο να απλουστεύσουμε την ανάλυση, για να ξεκαθαρίσουμε ποιες είναι οι λύσεις, πρέπει να αποδώσουμε την κύρια αιτία αυτής της ελεεινής κατάστασης στην ένταξη της χώρας μας στο κοινό νόμισμα.
Όπως αναγνωρίζεται πλέον, δεν υπήρχαν οι όροι για την υιοθέτηση κοινού νομίσματος ανάμεσα σε χώρες με οικονομίες άνισες, χωρίς να συνοδεύεται από ενιαία φορολογία. Από την άλλη μεριά, η εισαγωγή του κοινού νομίσματος είχε ως συνέπεια να δημιουργηθεί ένα πλαίσιο αντιδραστικής και αντικοινωνικής πολιτικής εφ' όλης της ύλης, σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα δόγματα, που στην Ευρώπη του Μάαστριχτ βρήκαν την πιο τέλεια εφαρμογή τους. Με βάση τις ρυθμίσεις εκείνης της εποχής, το κράτος πρόνοιας είναι ασύμβατο με την Ευρώπη του Μάαστριχτ.
Με την ένταξη στην Ευρωζώνη, η χώρα μας έχασε ένα ουσιώδες εργαλείο για να ανταγωνιστεί και να διατηρήσει ένα ισοζύγιο οικονομικών συναλλαγών με το εξωτερικό, όπως είναι ο έλεγχος και η διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας με τα άλλα νομίσματα. Επιπλέον, εκχωρήθηκε κυριαρχία προς τηνΕυρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όσον αφορά τη ρευστότητα και την εφαρμογή της νομισματικής πολιτικής, σε ένα ίδρυμα δηλαδή που εξαρχής κυριαρχείται από τα συμφέροντα του γερμανικού καπιταλισμού.
Ήταν λοιπόν μαθηματικά βέβαιο ότι η καθυστέρηση και η αδυναμία της ισπανικής οικονομίας έναντι των άλλων χωρών, καθώς και η απόλυτη αυστηρότητα που επιβλήθηκε με τους κανόνες του ευρώ θα οδηγούσαν, όπως και έγινε κατά την πρώτη δεκαετία του 2000, σε ένα συντριπτικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών. Σημειώθηκαν δυσβάστακτες ανισορροπίες, όπως και σε άλλες χώρες, την Ελλάδα και την Πορτογαλία, που βρέθηκαν στην ίδια παγίδα. Στα 14 χρόνια από την εισαγωγή του ευρώ, το 1999, και μέχρι το τέλος του 2012, το συσσωρευμένο εμπορικό έλλειμμα της Ισπανίας ήταν σχεδόν 700 δισ. ευρώ και χρηματοδοτούνταν με ξένο δανεισμό. Από πιστωτικούς οργανισμούς και ισπανικές επιχειρήσεις υπάρχουν απαιτήσεις για πάνω από 1 τρισ. ευρώ για επενδυτικά σχέδια στο εξωτερικό, κυρίως στη Λατινική Αμερική.
Μέχρι το 2008, όταν ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση και έπληξε μεγάλα πιστωτικά ιδρύματα, η χώρα ζούσε σε ένα όνειρο, σαν ναρκωμένη, τροφοδοτώντας τη φούσκα των ακινήτων και έχοντας λησμονήσει τα προβλήματα που εγκυμονούσε. Εκείνο το έτος, όλα άλλαξαν άρδην, οι χρηματοπιστωτικές αγορές έκλεισαν τα κανάλια ρευστότητας και η κατάσταση κάθε οφειλέτη αξιολογήθηκε με μεγάλη αυστηρότητα. Με την απότομη αλλαγή των εξωτερικών δανειστών έναντι της Ισπανίας ως οικονομίας με μεγάλα χρέη, οι ολικές υποχρεώσεις αυξήθηκαν από 540 δισ. ευρώ στα τέλη του 1998 σε 2,2 τρισ. το 2008. Η χώρα χρεοκόπησε και εισήλθε σε βαθιά ύφεση με σοβαρότατες συνέπειες.
Έκτοτε, ο δημόσιος τομέας εκμηδενίστηκε, έχοντας τεράστιο έλλειμμα λόγω της δραματικής πτώσης των εσόδων, μια κατάσταση που επιδεινώθηκε με την κατάρρευση της φούσκας των ακινήτων. Το κράτος, στο οποίο μόλις είχαν μεταφερθεί οι εντάσεις των δημόσιων διοικήσεων, χρειάστηκε εκατοντάδες εκατ. ευρώ, τα οποία προσπορίστηκε εκδίδοντας ομόλογα δημοσίου χρέους προς την εσωτερική και διεθνή αγορά, εφόσον δεν υπήρχε η δυνατότητα να χρηματοδοτηθεί από τις νομισματικές αρχές. Στα τέλη του 2007, το χρέος του κράτους ήταν 307 δισ. ευρώ, ή το 37% του ΑΕΠ. Στα τέλη του 2012 είχε ανέλθει στα 688 δισ. ή 65% του ΑΕΠ και αυξάνεται σε αντιστοιχία με την εξέλιξη του ελλείμματος των δημοσίων λογαριασμών.
Από τη στιγμή που αναγνωρίστηκε το γεγονός της κρίσης, η οικονομική πολιτική έχει μερικά βασικά χαρακτηριστικά που μένουν αμετακίνητα. Η απώλεια ανταγωνιστικότητας της ισπανικής οικονομίας ήταν η δικαιολογία για τις βάρβαρες νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβλήθηκαν με στόχο να αντισταθμιστεί αυτή η απώλεια μέσω της αποκαλούμενης “εσωτερικής προσαρμογής”. Μιας διαδικασίας που μειώνει τους μισθούς και διευκολύνει τις απολύσεις, προκειμένου να μειωθούν οι τιμές των ισπανικών προϊόντων και υπηρεσιών, στο βαθμό που η φυσιολογική και ιστορική οδός της υποτίμησης του νομίσματος ήταν απαγορευμένη λόγω του ευρώ. Οι προσαρμογές, οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, οι περικοπές συνεχίζονται όλα τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, η λιτότητα που εφαρμόστηκε με τόση κτηνωδία στη δημοσιονομική πολιτική, όπως και οι απαιτήσεις των οικονομικών εξουσιών, καθιστούν παραπλανητική τη μάχη ενάντια στο δημόσιο έλλειμμα ως υποτιθέμενη διέξοδο από την κρίση.
Αυτή η ουσιαστικά άχρηστη πολιτική οδήγησε σε οδυνηρή και ανεξέλεγκτη κοινωνική παρακμή και στην αύξηση της ανεργίας. Η χώρα κατρακυλάει χωρίς φρένο και βυθίζεται σε ένα βαθύ πηγάδι. Οι παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση μένουν άθικτοι. Οι εξωτερικές υποχρεώσεις δεν μπορούν να μειωθούν χωρίς να καταγραφεί πλεόνασμα του ισοζυγίου πληρωμών, πρακτικά ανέφικτο λόγω της κατεστραμμένης οικονομίας και της αδύναμης ανταγωνιστικότητας, και το δημόσιο χρέος δεν θα σταματήσει να αυξάνεται μέχρι να απαλειφθεί το έλλειμμα, το τέλος του οποίου ούτε για την κυβέρνηση είναι ορατό. Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι γενικευμένη.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ
Πώς θα αντιμετωπίσουμε την καταστροφή; Η λύση της τρόικας την οποία υποστηρίζει και το κυβερνών Λαϊκό Κόμμα είναι να βαθύνουν οι προσαρμογές, η λιτότητα και να εκποιηθούν δημόσια αγαθά. Η ισπανική οικονομία, όπως συνέβη στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, κατρακυλάει στην άβυσσο με δραματικές κοινωνικές συνέπειες και πολιτικούς κινδύνους.
Το Ισπανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, δραστήριος εταίρος στον τρέχοντα οικονομικό και κοινωνικό σχεδιασμό, υποκρίνεται τώρα ότι διαφωνεί με το Λαϊκό Κόμμα και επικρίνει την αυτοκτονική πολιτικήτου, αλλά είναι απόλυτα ταυτισμένο με την άποψη ότι η ένταξη στην Ευρωζώνη είναι μη αναστρέψιμη.
Οι διοικήσεις των μεγάλων εργατικών συνομοσπονδιών, που κάποτε εναντιώνονταν σε όλους όσοι επέκριναν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, υποστηρίζοντας ότι κάνουν λάθος υπολογισμούς, καταγγέλλουν πλέον την παρούσα κατάσταση πραγμάτων, αλλά δεν είναι σε θέση να προσφέρουν πραγματικά αποτελεσματικά αντίμετρα στην κρίση εφόσον δεν αμφισβητούν τη συνοχή μιας Ευρώπης που έχει οικοδομηθεί κατ' αυτό τον τρόπο.
Άλλες δυνάμεις, οργανώσεις και δρώντες της αριστεράς κριτικάρουν τη σημερινή Ευρώπη και προτείνουν αλλαγές εντελώς ουτοπικές και αβάσιμα σχέδια , δεδομένου ότι η σημερινή Ευρώπη δεν μεταρρυθμίζεται, ιδίως μετά τη διεύρυνση της περιοχής του ευρώ προς την Ανατολή. Στις εκ γενετής ανεπάρκειες του κοινού νομίσματος προστίθενται ο ηγεμονικός ρόλος που έχει αναλάβει η Γερμανία και η πραγματικότητα της κατάρρευσης της Ευρώπης, εφόσον κάποιες χώρες είναι φυλακισμένες σε χρέη που δεν μπορούν να πληρωθούν. Είναι επιτακτική και επείγουσα ανάγκη να σπάσουμε τα δεσμά των ευρωπαϊκών συνθηκών και αυτή η ανάγκη δεν μπορεί να εξουδετερωθεί ούτε να κρυφτεί πίσω από διάφορα άλλα σχέδια. Όσο επιθυμητή και αν είναι η άλλη Ευρώπη, προσώρας είναι ανέφικτη, απαιτούνται άλλες βάσεις, πολύ διαφορετικές, και η ανάκτηση της χαμένης κυριαρχίας του κάθε κράτους.
Η αποτυχία του ευρωπαϊκού σχεδίου είναι αναμφισβήτητη, παρόλο που δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε πότε και πώς θα διαλυθεί αυτή η μη βιώσιμη κατάσταση.
Για όσους υπογράφουν αυτό το Μανιφέστο, είναι καθαρό ότι η Ευρώπη του Μάαστριχτ δεν μπορεί να επιβιώσει με το σημερινό της σχήμα, μετά από τις καταστροφές και τα δεινά που έχει προκαλέσει, ξέχωρα από το ότι έχει σακατέψει τη δημοκρατία και έχει αφαιρέσει τη λαϊκή κυριαρχία.
Επιβεβαιώνουμε επίσης ότι η χώρα μας δεν μπορεί να ανακάμψει από την κρίση μέσα στην Ευρωζώνη. Χωρίς δικό της νόμισμα, χωρίς νομισματική αυτονομία είναι αδύνατον να αλλάξει τη δραματική οικονομική και κοινωνική κατάσταση, ιδίως αφότου ακυρώθηκε η ικανότητα άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας, το οποίο με ύπουλο τρόπο απέκτησε συνταγματική ισχύ.
Χρειάζεται το δικό της νόμισμα, για να μπορεί να ανταγωνιστεί, και κυρίαρχη νομισματική πολιτική για να παράσχει ρευστότητα στο σύστημα και να διεγείρει τη ζήτηση. Αυτός είναι ένας πρώτος αναγκαίος όρος, αλλά καθόλου επαρκής, για να αναπτύξει προωθημένο δημόσιο έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, συμπεριλαμβάνοντας την εθνικοποίηση των τραπεζών, την ανοικοδόμηση της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας. Για να υπερασπιστεί και να ενισχύσει τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες με ένα ισχυρό και κλιμακωτό, ανάλογα με το εισόδημα, φορολογικό σύστημα που μειώνει την ανισότητα και ανακατανέμει τον πλούτο. Για να κατανείμει την εργασία ώστε να καταπολεμηθεί η ανεργία. Για να ανακληθούν τα μέτρα κατά των εργαζομένων και των συνταξιούχων, να υπάρξει σεβασμός προς το περιβάλλον κοκ. Για να θεσπίσει μια συνταγματική διαδικασία που θα δώσει τη δυνατότητα να ανακτηθεί και να βαθύνει η δημοκρατία. Συνεπώς, προσωρινά ας μην ασχοληθούμε με το δημόσιο έλλειμμα, ας μην κάνουμε προτάσεις που είναι αδύνατον να εφαρμόσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ας μη λαχταρούμε τις πρακτικές της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας ή της Τράπεζας της Αγγλίας, εφόσον μπορούμε να έχουμε την Τράπεζα της Ισπανίας ως ισοδύναμο θεσμό.
Το χρέος δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί. Το μεγαλύτερο μέρος του είναι χρέος του ιδιωτικού τομέα και αποτελεί υπόθεση αυτών των φορέων, συμπεριλαμβανομένου του χρηματοπιστωτικού τομέα, να λύσουν τα προβλήματα που προέκυψαν. Συνεπώς απορρίπτουμε οποιαδήποτε “διάσωση” της χώρας μας και για τον ίδιο λόγο θεωρούμε εντελώς παράνομο το χρέος που ανέλαβε το κράτος για να εξασφαλίσει κεφάλαια διάσωσης σε πιστωτικά ιδρύματα που δεν έχουν εθνικοποιηθεί.
Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, το κράτος πρέπει να προχωρήσει στην βαθιά αναδιάρθρωσή του (με διαγραφή, μορατόρια, μετατροπή του στο εθνικό νόμισμα) για να ελαφρύνει τη συντριπτική πίεση που ασκεί στους δημόσιους λογαριασμούς. Αλλιώς, η χρεοκοπία του δημόσιου τομέα είναι αναπόφευκτη.
Δεν θα αποφύγουμε τα προβλήματα και τις περίπλοκες καταστάσεις με τα μέτρα που προτείνουμε, μεταξύ άλλων και τον περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων. Ούτε η ανάλυσή μας μας εμποδίζει να συνεργαστούμε σε δράσεις, υποβολή προτάσεων και διαμαρτυρίες με εκείνο το μέρος των πολιτών και των οργανώσεών τους που, κάτω από το βομβαρδισμό των ΜΜΕ ή για άλλους λόγους, δεν συμμερίζονται την άποψή μας ότι βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι και ότι υπάρχει ανάγκη να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό του ευρώ. Ωστόσο, με δεδομένη τη σύγχυση που μας περιβάλλει και τους σκοπούς τους οποίους εξυπηρετεί, δεν μπορούμε να μείνουμε σιωπηλοί ή να κρατήσουμε διφορούμενη στάση. Έχουμε επίγνωση ότι η σημερινή ισπανική κοινωνία , που ήδη έχει εισέλθει σε μια παρατεταμένη και απελπιστική αγωνία, δεν έχει άλλη επιλογή εκτός από το να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη για να αποφύγει την οριστική κατάρρευση της χώρας.
Η ανάκτηση της χαμένης οικονομικής κυριαρχίας, η ενίσχυση της λαϊκής κυριαρχίας απαιτούν να απαλλαγούμε από το βρόχο που μας παραλύει, να αντιμετωπίσουμε τη σκληρή πραγματικότητακαι να εξασφαλίσουμε τα μέσα για ένα σχέδιο επιβίωσης, με όλες του τις δυσκολίες, που μπορεί επίσης να αντιπροσωπεύει μια μεγάλη ευκαιρία για να δημιουργήσουμε μια κυρίαρχη, ευημερούσα, δίκαιη, ενωμένη, δημοκρατική και περιβαλλοντικά υπεύθυνη, ελεύθερη κοινωνία.
Πρώτες υπογραφές
1
Maite
Agredano
Funcionaria. FCSM
2
Mateo
Aguado
Científico
3
Javier
Aguilera
Abogado
4
Alejandro
Andreassi
Profesor UAB
5
Julio
Anguita
Ex Coor. Gral IU
6
Mercedes
Arancibia
Periodista
7
Pedro
Aranda
Revista Berlín
8
Manuel
Ariza
Secrt Gral Fed Pensiont. CCOO
9
Antonio
Arnau
Activista social. EUPV.
10
Leonel
Basso
Periodista
11
Domingo
Benito
Coor Gral IU Salamanca
12
Javier
Bernad
Sindicalista de Telefónica
13
Miguel
Candel
Catedrático Univ. de Barcelona
14
Manuel
Cañada
Ex Coor. Gral IU. Extremd
15
Paloma
Cañamero
Psicóloga
16
Juan Ramón
Capella
Catedrático Univ. Barcelona
17
Víctor
Cascos
Diputado Asam. Extremd.
18
Manuel
Colomer
Economista. EUPV.
19
Jorge
Cortegana
Trabaj.SEAT-Socialismo 21
20
Alejandra
Criado
Ing. Informática
21
Antonio
Criado
Secrt Gral ISI
22
Isabel, de la
Cruz
Profesora
23
Susana
De la Morena
Investigadora
24
Alejandro
De los Santos
Informático
25
Ángel
Duarte
Catedrático Univ. Gerona
26
Albert
Escofet
Ex Secrt. Gral Psuc-viu
27
Iban
Escofet
Gestor
28
Carlos
Fenández Liria
Profesor UAM
29
Ginés
Fernandez
Director Mundo Obrero
30
Santiago
Fernández Vecilla
Coor Gral IU Zamora
31
Josep
Fontana
Historiador
32
Ramón
Franquesa
Ex Secrt. Gral Psuc-viu
33
Ana
Gabarró
Sindicalista
34
Antonio
Gallifa
Economista
35
Juan
García
Pres. Colectivo Prometeo
36
Valentín
García Navalpotro
Jubilado. FCSM
37
Fernando
García Noval
38
Ángel
García Pintado
Escritor y Periodista
39
José Luis
Garrot
Historiador
40
Antonio
Gil
Ex Secrt. CGT Seat
41
Ernesto
Gomez de la Hera
Sindicalista de CCOO
42
José A.
González Espada
Abogado-Socialismo 21
43
Alberto
Herbera
Trabaj.SEAT-Socialisme 21
44
Héctor
Illueca
Abogado. FCSM
45
Pedro
Jiménez
Sindicalista
46
Josefa Villaverde
Josefa Villaverde
Administrativa
47
Ángel
Lara
Concejal IU. Ayunta. Madrid
48
Salvador
López Arnal
Escritor y Periodista
49
María T.
López Pina
Cuidadora Mayores
50
Eduardo
Luque
Profesor y ensayista.
51
Damián
Martin
Informático
52
Sebastián
Martin Recio
Ex Alcalde Carmona. FCSM
53
Juan F.
Martin Seco
Ex Interventor Gral Estado. Econ.
54
Carlos
Martínez
Ex Pres. ATTAC España
55
Magdalena
Martínez Bode
Coord. FCSM Murcia
56
Amelia
Martínez Lobo
Coord. FCSM Madrid
57
Joan
Massó
Profesor
58
Joaquín
Miras
Profesor
59
María T.
Molares
Ex Coord. Áreas IU
60
Manuel
Monereo
Politólogo
61
Alberto
Montero
Economista. Presidente CEPS
62
Juan
Montero
Activista
63
Pedro
Montes
Economista. Presidente S 21
64
Israel
Morales
Técnico Copo y Des.
65
Agustín
Moreno
Ex sindicalista. Marea Verde
66
Manuel
Muela
Escritor y Periodista
67
María Dolores
Nieto
Ex concejala de Jaén. IU
68
Araceli
Ortiz
Sindicalista CCOO. Marea Blanca
69
Francisco
Palacios
Profesor Dcho. Constitucional
70
Gumer
Pardo
Sindicalista. Consejo Pol. IU
71
Miquel-D
Piñero
Librero
72
Andrés
Piqueras
Profesor
73
Raquel
Reyes
Desempleada
74
Miguel
Riera
Editor Viejo Topo
75
Víctor
Ríos
Ex Coord. Pres. IU
76
Juan
Rivera
Profesor. FCSM
77
Pedro
Rodriguez Lomo
Agricultor
78
Antonio
Romero Cuellar
FCSM
79
David
Ruiz
Historiador
80
Salvador
Sáinz
Actor
81
Rosario
Segura García
Economista
82
Pascual
Serra
Periodista
83
Lynn
Strother
Profesora
84
Joan
Tafalla
Profesor. Espay Marx
85
Celia
Téllez
Profesora
86
Diosdado
Toledano
Presidencia IU
87
José María
Torres
Pres. As. Rubén Darío
88
Ángel
Trasobares
Escritor
89
Juan
Valdés Paz
Sociólogo
90
Rodrigo
Vázquez de Prada
Director Crónica Popular
91
Jorge
Verstrynge
Profesor
Πηγή: ιστοσελίδα Salir del euro, via tometopo.gr. Επιμέλεια μετάφρασης: Μ.Ν.