Εκεί που τους πονάει

Η χτεσινή επίθεση στο ταξικό κίνημα από τις δυνάμεις της κρατικής καταστολής με άμεση κυβερνητική εντολή δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε προαναγγελθεί, καθώς η κυβέρνηση γνωρίζει πως όλο και περισσότερο θα βρίσκεται αντιμέτωπη με το ταξικό κίνημα, με το σύνολο των λαϊκών δυνάμεων που συνειδητοποιούν πως όχι μόνο δεν έχουν τέλος τα βάσανα, αλλά βρίσκονται απέναντι σε μια συνολική επίθεση, με στόχο το τσάκισμα των δικαιωμάτων για την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών. Όσο ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων αυξάνεται, όσο οι ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται και όσο η ανάκαμψη του ενός γίνεται βραχνάς για τα κέρδη του άλλου, τόσο η επίθεση στην εργατική τάξη θα γίνεται πιο έντονη.

Η επίδειξη δύναμης στις ταξικές δυνάμεις δεν είναι απλή συνέχεια του χτυπήματος στο Μετρό και της απαγόρευσης στους αγρότες να συγκεντρωθούν εκεί που θέλουν. Είναι στοχευμένη επίθεση σ' αυτούς που οι καπιταλιστές αναγνωρίζουν σαν πραγματικό αντίπαλο. Γελιούνται, βέβαια, αν πιστεύουν ότι έτσι θα γονατίσουν τους απροσκύνητους, αυτό όμως δεν τους αποτρέπει από το να επιχειρήσουν ξανά τέτοια χτυπήματα.

Οπως και να 'χει το χτεσινό χτύπημα συνιστά ποιοτικό βήμα στην καταστολή.
Η συγχορδία της αστικής προπαγάνδας κλιμάκωσε καιρό πριν τη φιλολογία περί βίας και ανοιχτά πλέον παρουσιάζει το εργατικό κίνημα σαν το πραγματικό πρόβλημα για την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών. Κρύβουν έτσι το γεγονός ότι η καπιταλιστική κρίση καταστρέφει κεφάλαια είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει απέναντι ισχυρό εργατικό κίνημα.

Επιχειρώντας χτύπημα στο ταξικό κίνημα θέλουν να προλάβουν εκείνη τη συνείδηση που αναπτύσσεται ενάντια στις ίδιες τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Η αστική τάξη, δηλαδή, δεν ξεχνά στιγμή ποιος είναι ο αντίπαλος που απειλεί την ιδιοκτησία και την εξουσία της. Στην κλιμάκωση της επίθεσής της αξιοποιεί κάθε πρόσφορο - άτιμο μέσο. Διόλου τυχαίο ότι χτες πριν ακόμα χτυπήσουν τα ΜΑΤ είχε οργιάσει ηλεκτρονικά όλο το χαφιεδολόι που το τελευταίο διάστημα έχει βγει στον ιντερνετικό αφρό, για να αποδείξει στην εργατική τάξη πως εχθρός της δεν είναι οι καπιταλιστές αλλά οι κομμουνιστές.

Στην πολυεπίπεδη επίθεση η απάντηση δίνεται ήδη στο δρόμο. Δεν φτάνει. Ο βαθμός οργάνωσης πρέπει να ανέβει. Και πρέπει να ανέβει με όρους εντονότατης ταξικής αντιπαράθεσης, δηλαδή έτσι ακριβώς που μόνο οι κομμουνιστές ξέρουν να οργανώνουν αυτήν τη μάχη.

Με κομμουνιστική συνείδηση, δηλαδή, κάνοντας πράξη όχι γενικά κι αόριστα το δίκιο του εργάτη αλλά οργανώνοντας την πάλη συγκεκριμένα έτσι που να υπηρετεί το δικαίωμα της εργατικής τάξης να ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της. Εκεί κρίνονται όλα.

Η απάντηση πρέπει να δίνεται καθημερινά εκεί που τους πονάει: Στην επιτυχία της απεργίας των ναυτεργατών, στην επιτυχία της απεργίας στην Υγεία, με πολύ περισσότερους στο πλευρό των αγροτών. Στις κοινές διαδηλώσεις επιβατών και εργαζομένων στις μεταφορές. Στην ενίσχυση με κάθε μέσο και τρόπο της λαϊκής ενότητας και συμμαχίας σε κάθε μέτωπο που ανοίγεται. Μπροστά η μάχη για τη Συλλογική Σύμβαση, η μάχη για το εισόδημα, για την κατάργηση των φόρων. Μπροστά η μάχη για να μπαίνει κάθε δυνατό εμπόδιο στην εφαρμογή αυτής της άγριας αντιλαϊκής πολιτικής, για να απονομιμοποιείται καθημερινά στις λαϊκές συνειδήσεις, για να ενισχύεται η ανυπακοή, να έρχεται πιο κοντά η ανατροπή.