Μάλιστα οι τσεκουράτοι κυβερνητικοί κήνσορες θεώρησαν ότι το σημαντικό της τόλμης είναι ακριβώς αυτό. Η κατάλυση της δημοκρατίας και του συντάγματος. Το μείζον, μεταξύ αυτών, γεγονός, της καταστροφής της δημόσιας τεχνικής εκπαίδευσης τείνει, λόγω ίσως και των υποτονικών μέχρι στιγμής αντιδράσεων (;), να περάσει απαρατήρητο. Γιατί, όμως, η πρόθυμη ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας εν μια νυκτί προσφέρθηκε να θυσιάσει 2.500 καθηγητές της τεχνικής εκπαίδευσης και 20.000 μαθητές που θα βρούν το Σεπτέμβρη τα σχολεία τους κλειστά; Σε ποιους το πρόσφερε αυτό το σφάγιο; Όπως φαίνεται από τη μόλις προηγηθείσα παρουσία του κ. υπουργού σε εγκαίνια ιδιωτικού εκπαιδευτηρίου(στη νέα μονάδα του ΙΕΚ ΑΚΜΗ στον Πειραιά - εκλογική περιφέρεια όπου εκλέγεται - που πουλάει τέτοιες ειδικεύσεις) τη διψασμένη για ασφαλή κέρδη ιδιωτική επαγγελματική εκπαίδευση. Πρόκειται για μια λεία περί τα 100 εκατ. ευρώ ετησίως, την οποία ευελπιστεί να αδράξει, από τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα της χειμαζόμενης κοινωνίας. Αυτοί, λοιπόν, όπως ο αξιότιμος κ. υπουργός,που κατηγορούν συλλήβδην τους δημόσιους υπαλλήλους για επίορκους, τους οποίους δεν κατάφεραν επί μήνες να ανακαλύψουν, και γι΄αυτό αίφνης εν μια νυκτί μέσα στο καλοκαίρι, βρήκαν την «εναλλακτική λύση» της κατάργησης ολόκληρων κλάδων εργαζομένων και κοινωνικών υπηρεσιών του δημοσίου, πρέπει προφανώς να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Ή μάλλον τα σφάγια που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο πρέπει να σβήσουν τους δέκτες απ΄όπου εισβάλουν τα σύγχρονα μέσα εκμαυλισμού και να δούν κατάφατσα τη φαιά πραγματικότητα. Στην οποία ο θύτης εμφανίζεται ως θύμα που τα πραγματικά θύματα πρέπει να λυπηθούν γιατί έχει χάσει τον ύπνο του από τις «δύσκολες πλην όμως αναγκαίες» αποφάσεις που έλαβε.
Αυτό είναι το κελί με τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, όπου είμαστε έγκλειστοι. Κάποτε μιλούσαμε για τη φαλκίδευση των κανόνων στην πρόσληψη των καθηγητών στη δημόσια εκπαίδευση με την παράκαμψη της επετηρίδας, σήμερα που «ξεπεράστηκε» αυτό το στάδιο διώχνουμε κιόλας όσους εισήλθαν με την επετηρίδα. Δεν έχει σημασία, στη θέση τους λέει θα προσληφθούν, άλλοι, άνεργοι, που περιμένουν στην ουρά. Όταν η αγορά εργασίας, και όχι μόνο, καταρρέει, η μόνη αγορά που ανθίζει είναι το εμπόριο της «ελπίδας». Με το αζημίωτο βέβαια για τους σχεδιαστές της πολιτικής της «νέας Ελλάδας». Που θα μοιράσουν υποσχέσεις στη δεξαμενή των «δικών» τους παιδιών, πατώντας πάνω στα πτώματα των άρτι, δολίως, απολυμένων. Δολίως, απροειδοποίητα, εν μια νυκτί – οι πριν το καλοκαίρι επιστρατευμένοι μες το καλοκαίρι αποστρατεύονται οριστικά, υπέρ των φίλων επιχειρηματιών, με πρόσχημα τον εκβιασμό της «δόσης» δανείου για την εξόφληση προηγουμένων χρεών, προς τους τοκογλύφους δανειστές. Που οι ίδιοι τόσα χρόνια συνδιαμόρφωσαν. Τότε οι φίλοι επιχειρηματίες πλούτιζαν με διάφορες εργολαβίες από το δανειζόμενο κράτος, σήμερα πλουτίζουν από τη σταδιακή καταστροφή των πλέον χρήσιμων κοινωνικά υπηρεσιών του, κατ΄απαίτηση των δανειστών και των ιδίων.
Η δικομματική πλέον κυβέρνηση συνεργασίας, των άλλοτε εναλλασσομένων συνδαιτημόνων του δικομματισμού της παλιάς Ελλάδας, επελαύνει με την ίδια σιγουριά του νικητή για την ψήφιση ενός ακόμη πολυνομοσχεδίου, που εκτός από το μαζικό κύμα απολύσεων, φέρνει νέα δυσβάστακτα φορολογικά βάρη, πολλά από τα οποία κρατούνται ακόμη «αόρατα», όπως η κατάργηση του μέτρου των αποδείξεων, που συνεπάγεται φορολόγηση όλων των εισοδημάτων από το πρώτο – και μάλιστα τεκμαρτό! - ευρώ με 22%. Οι ίδιοι σε αγαστή σύμπνοια «κήνσορες και θεράποντες» για «το καλό μας» και άλλοτε και τώρα. Τότε για μια «ισχυρή Ελλάδα» σήμερα για τη «σωτηρία» μιας έρημης χώρας. Είδατε πόσο γρήγορα ανατρέπονται σε βάρος μας όλα, με τις ίδιες «υπεύθυνες» φραστικές νουθεσίες; Η επέλαση διευκολύνεται από τις ίδιες, απαράλλακτες, ανέξοδες, «συνδικαλιστικές» και πολιτικές αντιδράσεις. Αποσπασματικοί, αμυντικοί, αγώνες των επιμέρους θιγομένων, μονοήμερη απεργία Γ.Σ.Ε.Ε. και Α.Δ.Ε.Δ.Υ. την ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου, «σκληρές» δηλώσεις και ανακοινώσεις της αντιπολίτευσης, μετατόπιση του πεδίου του πραγματικού διακυβεύματος στα επουσιώδη. Προάγγελος για τα επόμενα μέτρα και μέχρι τελικής εξόντωσης. Μόνο όταν υπάρξουν οι κοινωνικές και πολιτικές προϋποθέσεις που θα κάνουν τους εμπνευστές των μέτρων αυτών να χάσουν πράγματι τον ύπνο τους είναι δυνατόν να σταματήσουν.
Γ. Δ.