Τοπικές Αυτοδιοικήσεις.Δεν θα ασχοληθώ με τις “τεχνικές λεπτομέρειες” του προβλήματος της διάλυσης του θεσμού της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την δρομολογημένη παράδοση του σε ιδιωτικά συμφέροντα. Αυτό αποτελεί μέρος ενός γενικότερου σχεδίου που αφορά σε ολόκληρη την χώρα όπως και ένα παιδί του νηπιαγωγείου έχει πλέον αντιληφθεί καθώς στοιβάζεται χωρίς δάσκαλους, χωρίς θέρμανση και χωρίς αίθουσες σ' αυτό που κάποτε γνώριζε σαν σχολείο.
Θέλω αντίθετα να εστιάσω σε δυο ζητήματα.
Το πρώτο είναι το “εκτός θέματος” και το δεύτερο ο ρόλος του “δημοτικού άρχοντα” που τελικά είναι το ίδιο και το αυτό σαν κατηγορία συμπεριφοράς.
Ερώτηση: Είναι ποτέ δυνατόν να μιλάς για οποιοδήποτε αντικείμενο και μόλις κάποιος αναφερθεί σε “ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια και στους κάδους απορριμμάτων για φαγητό” να του λες ότι είναι “εκτός θέματος”;
Βάσει ποιας λογικής είναι “εκτός θέματος” η ίδια η απαραίτητη προϋπόθεση της κοινωνικής συνύπαρξης άνευ της οποίας κανένας “θεσμός”, ούτε αυτός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έχει λόγο ύπαρξης;
Τι είναι “εντός θέματος” στον Τιτανικό που βυθίζεται και κάποιοι βρήκαν τον χρόνο και το κουράγιο στα μαγειρεία του πλοίου να κάνουν συνέλευση; Το εάν θα σερβίρεται το ποτό με παγάκια ή όχι;
Αισθάνομαι να προσβάλλεται όχι απλά η λογική αλλά αυτή η ίδια η ουσία της ιδιότητας μας που μας επιτρέπει να αποκαλούμαστε άνθρωποι. Γι' αυτό και δεν θα επεκταθώ περαιτέρω.
Δεν συμπαθώ τον προσδιορισμό “Δημοτικός Άρχων”. Προτιμώ εκείνον του “Δημοτικού Υπηρέτη”. Είναι αλήθεια ότι η λέξη “Άρχων” προτίθεται να τονίσει το αδιαμφισβήτητο της εξουσίας του Άρχοντα Λαού. Και από τη στιγμή που ένας συγκεκριμένος εντολοδόχος του Λαού αναρριχάται σ' αυτό το αξίωμα φαίνεται λογικό να δικαιούται να υιοθετήσει αυτόν τον τίτλο.
Παράλληλα όμως, αυτός ο προσδιορισμός, ειδικά με την πάροδο του χρόνου και την παγίωση στα μυαλά των ανθρώπων νέων και διφορούμενων αντιλήψεων περί εξουσίας, κινδυνεύει να υποδυθεί έννοιες καθεστωτικές που συνοψίζονται στο “κάνε αυτό που σου λέω, αλλιώς...”. Ο Δημοτικός Άρχων ακόμα και στις περιπτώσεις που δεν είχε αρχικά καμία υπεροπτική ή εξουσιαστική έναντι των συμπολιτών και εκλογέων του διάθεση, αφομοιώνεται από αυτού του είδους την δεοντολογία και μετατρέπεται, το ξαναλέω, έστω και άθελα του, σε έναν μικρό σατράπη. Αλληλέγγυο με τους υπόλοιπους σατράπες και υπεράνω κομματικής ή ιδεολογικής διαφοράς.
Να γιατί προτιμώ τον προσδιορισμό του “Δημοτικού Υπηρέτη”, που θα του υπενθυμίζει ακόμα και στο επίπεδο του υποσυνείδητου ότι εκεί που είναι βρέθηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα της κοινότητας που τον εξέλεξε (όχι φυσικά τα συμφέροντα αυτών που τον εξέλεξαν).
Και να γιατί μια σύντομη και βεβιασμένη (λόγω της επαπειλούμενης και προφανούς διάθεσης εκ μέρους του προεδρείου για αφαίρεση του λόγου εξαιτίας του “εκτός θέματος”) παρέμβαση, δεν βρήκε ούτε έναν συμπαραστάτη από τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου. Ούτε ένας να πει “αφήστε τον άνθρωπο να μιλήσει”. Βεβαίως υπάρχουν οι κανονισμοί όπως υπάρχουν και οι σκοπιμότητες. Κυρίως όμως υπάρχει ο σατραπισμός του “Άρχοντα” που είναι αυτός που “κάνει παιχνίδι”. Η έννοια της ισηγορίας έχει προφανώς πάει περίπατο, αποτελεί μια πολυτέλεια άξια μόνο χλευασμού και επιτιμητικών σχολίων περί λαϊκισμού.
Τέλος, δυο λόγια για εμάς τους δημότες.
Την στιγμή που τα χάνουμε όλα, και όταν λέω “όλα” κυριολεκτώ, την στιγμή που από πολίτες με δικαιώματα (έστω στα χαρτιά) μετατρεπόμαστε σε υπήκοους χωρίς κανένα δικαίωμα (στην πράξη), όταν το Δημοτικό Συμβούλιο συνεδριάζει και εμείς συνωστιζόμαστε σε παραλίες, καφετέριες και “πολιτιστικές εκδηλώσεις” και δεν κάνουμε αισθητή την παρουσία μας ώστε να επιβάλουμε δια του “φωνή λαού, οργή Θεού” τις πολιτικές εξελίξεις, ας μην κλαιγόμαστε έπειτα όταν θα έρθει και η δική μας ώρα.
Ζούμε σε καιρούς δύσκολους και επικίνδυνους. Όποιος θεωρεί ότι “μπόρα είναι και θα περάσει” είτε τρέφεται ακόμα από αυτοκαταστροφικές αυταπάτες, είτε άλλα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του. Μπορεί οι Γερμανοί να ξανάρχονται. Να μην ξεχνάει όμως ότι η Ιστορία λειτουργεί βάσει του νόμου της ιστορικής ανταπόδοσης.
Γιώργος Κ. Γεωργόπουλος