Αναλυτικότερα, η Ιρλανδία πλήρωσε για την παροχή υπηρεσιών εκ μέρους της Τρόικας το 2010 42,9 εκ. €, το 2011 113,8 εκ. € και το 2012 67,3 εκ. € – όπου η μείωση του ποσού που πληρώθηκε το 2012 οφείλεται στο ότι, η χώρα ζήτησε και έλαβε λιγότερα χρήματα από την Τρόικα, σε σχέση με αυτά που της είχαν εγκριθεί.
Επί πλέον του κόστους διαχείρισης, η Ιρλανδία πλήρωσε τόκους στην Τρόικα – ύψους 1,4 δις € μόνο για το 2012. Βέβαια, η αντιπολίτευση της χώρας απαιτεί την επιστροφή του κόστους διαχείρισης – θεωρώντας ότι είναι υπερβολικό να πληρώνει τόσο μεγάλα ποσά, απλά και μόνο για να καλύπτονται τα έξοδα ελέγχου της εκ μέρους των δανειστών της. Η κυβέρνηση δε διαπραγματεύεται «με νύχια και με δόντια» όλα όσα της χρεώνουν οι σύνδικοι του διαβόλου (ΔΝΤ) – οι οποίοι κοστολογούν όλο και πιο ακριβά τη «βοήθεια» τους.
Ολοκληρώνοντας η Ιρλανδία, έχοντας πεισθεί πλέον ότι, σκοπός του ΔΝΤδεν είναι η αναδιάρθρωση της οικονομίας της, αλλά η λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των πολιτών της, σχεδιάζει να το διώξει έως το τέλος του έτους – το αργότερο στις αρχές του 2014.
Σε σχέση τώρα με την παραπάνω είδηση, αυτό που οφείλει να μας ενδιαφέρει δεν είναι το πόσο πλήρωσε τις «υπηρεσίες» της Τρόικας η Ιρλανδία, αλλά τι ακριβώς κοστίζουν στην Ελλάδα – η οποία φαίνεται πως όχι μόνο δεν διαπραγματεύεται αυτά που μας χρεώνει το ΔΝΤ για τους ελέγχους του (fees) αλλά, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, παίρνει όλα τα δάνεια που εγκρίνονται, «ζητιανεύοντας» ακόμη περισσότερα.
Κρίνοντας δε από τα ποσά που η Ιρλανδία πλήρωσε για τα 67 δις € συνολικού δανείου που της εγκρίθηκε, έχουμε την εντύπωση ότι η Ελλάδα, η οποία έλαβε υπερτριπλάσια δάνεια, χρεώνεται τουλάχιστον με τα τριπλά – επομένως, με τουλάχιστον 300 εκ. € ετησίως, χωρίς να υπολογίζουμε φυσικά τους τόκους.
Εάν τώρα η Independent έχει σωστή πληροφόρηση, καθώς επίσης εάν πράγματι συμβαίνει κάτι ανάλογο στην Ελλάδα, τότε όλοι εμείς οι Έλληνες πληρώνουμε αυτούς που λεηλατούν και καταστρέφουν τη χώρα μας – προσφέροντας τους 300 εκ. €, για τους μισθούς και τα έξοδα τους!
Αν και δεν το πιστεύουμε, αφού ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα χαρακτήριζε ως απίστευτα ανόητους όλους τους Έλληνες, συμπεριλαμβανομένου φυσικά του πολιτικού τους συστήματος, θα ήταν μάλλον σωστό να ερευνηθεί – έτσι ώστε να τεκμηριωθεί ότι οι Ιρλανδοί, οι οποίοι πληρώνουν τέτοιου είδους κόστη, είναι απλά πολύ πιο ανόητοι από τους Έλληνες.
Βέβαια, αν κάτι τέτοιο πράγματι συμβαίνει (εάν δηλαδή πληρώνουμε 300 εκ. € ετησίως για τις υπηρεσίες των μπράβων των τοκογλύφων, επί πλέον στους τόκους των δανείων που πήραμε, υποθηκεύοντας ανεύθυνα με το PSIολόκληρη τη χώρα), ελάχιστοι Έλληνες θα πιστεύψουν ότι είναι δυνατόν ποτέ να ξεχρεωθεί η Ελλάδα – πόσο μάλλον να απελευθερωθεί από τη σκλαβιά και τους «κεφαλικούς φόρους», οι οποίοι ως συνήθως τη συνοδεύουν.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας εκτοξεύθηκε στα 321 δις € ή στο 180% του ΑΕΠ – με την κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι, η αύξηση οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Εν τούτοις, ακόμη και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει εύκολα ότι, το δημόσιο χρέος αυξάνεται, και θα συνεχίσει να αυξάνεται, επειδή υπάρχουν ελλείμματα – ελλείμματα που λειτουργούν ακριβώς όπως οι ζημίες στις επιχειρήσεις, οι οποίες κάθε χρόνο προστίθενται στα ήδη υφιστάμενα χρέη τους.
Περαιτέρω, για να μην υπάρχουν ελλείμματα, θα πρέπει το επιτόκιο δανεισμού της χώρας (υπολογίζεται σήμερα από το ΔΝΤ στο 2,3% κατά μέσον όρο) να είναι χαμηλότερο από τορυθμό ανάπτυξης– πόσο μάλλον όταν οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν το πρώτο επτάμηνο στα 33,8 δις € από 32,6 δις €, σύμφωνα με την έκθεσητης ΤτΕ.
Επειδή όμως ο ρυθμός ανάπτυξης είναι αρνητικός (ύφεση υψηλότερη του -4%), για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί το χρέος, να πάψει να αυξάνεται δηλαδή, θα πρέπει το επιτόκιο δανεισμού να είναι πιο αρνητικό – μίας τάξης μεγέθους του -5%.
Με δεδομένο τώρα το ότι, κάτι τέτοιο είναι αδύνατον, αφού κανένας δεν θα δάνειζε τα χρήματα του πληρώνοντας τόκο αντί να εισπράττει, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας θα συνεχίσει να αυξάνεται – ξεπερνώντας σύντομα το 200% του ΑΕΠ, ειδικά εάν οι ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών αποδειχθούν υψηλότερες του αναμενομένου.
Στο σημείο αυτό θα λέγαμε σε όλους όσους θεωρούν πως θα ήταν καλύτερα να κλείσουν οι τράπεζες ότι, τότε θα χαθεί σημαντικό μέρος των καταθέσεων – αφού τα περί «εγγυητικού κεφαλαίου» αποτελούν σε μεγάλο βαθμό «μύθο». Επίσης θα τονίζαμε ότι, οι κίνδυνοι φορολόγησης των καταθέσεων για να διασωθούν οι τράπεζες είναι μεγαλύτεροι από ποτέ – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη της ΕΕ.
Συνεχίζοντας, εάν ισχύει η προειδοποίηση του ΔΝΤ, σύμφωνα με την οποία οι άμεσοι φόροι θα αυξηθούν κατά 12,4% για τα εισοδήματα του 2013, τότε η ύφεση θα εκτοξευθεί στα ύψη – επομένως, τόσο τα ελλείμματα (ζημίες), όσο και το δημόσιο χρέος. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, τότε η μοναδική διέξοδος της χώρας θα ήταν η διαγραφή χρέους – διαφορετικά θα οδηγούταν στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Η διαγραφή όμως που θα απαιτούταν θα ήταν της τάξης του 120% του ΑΕΠ – έτσι ώστε τα χρέη να μειωθούν στο 80% του ΑΕΠ, για να μπορέσει να αντιμετωπισθεί η συνεχιζόμενη αύξηση τους, έως τη στιγμή που η Ελλάδα θα δημιουργούσε πλεονάσματα.
Αυτό το 120% σημαίνει πως η απαιτούμενη διαγραφή είναι του ύψους των 216 δις € περίπου. Με δεδομένο τώρα πως ομόλογα μόλις 38 δις € ευρίσκονται στα χέρια ιδιωτών επενδυτών (τα οποία δεν είναι δυνατόν να διαγραφούν αφού έχουν εκδοθεί με αγγλικό δίκαιο), καθώς επίσης το γεγονός ότι, το ΔΝΤ δεν διαγράφει ποτέ τα δάνεια του, τα 216 δις € θα έπρεπε να ζημιώσουν τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και την ΕΚΤ – κάτι που δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι θα συμβεί.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να ασχολείται με αυτά τα προβλήματα, γνωρίζοντας προφανώς ότι η Ελλάδα οδηγείται στην ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και στην έξοδο από την Ευρωζώνη (αποκλειστικά και μόνο επειδή ακολουθεί πιστά, δουλικά καλύτερα τις εγκληματικές οδηγίες του ΔΝΤ – μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων, οικονομική γενοκτονίακλπ.), επιμένει να μην αντιμετωπίζει κατά πρόσωπο την πραγματικότητα και συνεχίζει τη διασπορά ψευδών ελπίδων.
Εκτός αυτού, φαίνεται να προτρέπει τους δύο υπουργούς, οι οποίοι τοποθετήθηκαν από το ΔΝΤ (ιδιαίτερα τον έναν) να αποπροσανατολίζουν μεθοδικά την κοινή γνώμη, με συνεχείς θεατρικές παραστάσεις άνευ προηγουμένου – φυσικά με τη συμμετοχή ορισμένων διατεταγμένων τηλεοπτικών σταθμών, οι οποίοι επαναλαμβάνουν τις ίδιες «θεατρικές πράξεις» πολλές ημέρες.
Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να το παρομοιάσει κανείς με την προσπάθεια ενός καπετάνιου να «διασκεδάσει», με τη βοήθεια γελωτοποιών, τους επιβάτες του, για να μην αντιληφθούν ότι το καράβι βουλιάζει – αντί να προσπαθήσει να σώσει το πλοίο του, καθώς επίσης όλους όσους μπορεί, από αυτούς που δυστυχώς επέλεξαν να ταξιδέψουν μαζί του.
casss.gr
inprecor