Το κείμενο της Διακήρυξης της 3ης Σεπτεμβρίου δεν διακρίνονταν για την διανοητική, μορφωτική, αναλυτική επεξεργασία του. Ήμουν 23 ετών όταν το γράψαμε στο Μόναχο. Ήταν όμως ως κείμενο πολύ καλύτερο από τα διακηρυκτικά κείμενα των τότε Κομμάτων. Να μου επιτραπεί μια παρένθεση. Τα σημερινά Κόμματα μη Κόμματα, συμπολιτευτικά και αντιπολιτευτικά είναι ανίκανα να διατυπώσουν μια σχετική έστω διακήρυξη. Παρ’ όλη την δημόσια χρηματοδότηση τους. Το πώς από το ιδεατό έγινε το πέρασμα στο υπαρκτό ΠΑ.ΣΟ.Κ. και στην τερατογονία, στο τέρας, στο ΚΚΚΑΣΟΡ το αναλύω στο βιβλίο μου. Η δική μου διαδρομή ήταν σύγκρουση με το τέρας του ΚΚΚΑΣΟΡ αλλά και το μεταπολιτευτικό «ΔεξιοΑριστερό» τέρας. Γράφω στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία – Η Πολιτική ως Ανώτερη Τέχνη» για αυτό.
Η δημόσια ενιαία επανεμφάνιση του τέρατος στο καθεστωτικό ψευτο συμπόσιο θέτει δύο ζητήματα. Μια άλλη παρένθεση. Πολιτικά και μορφωτικά ανεπαρκείς και αναλφάβητοι δεν μπορούν να οργανώσουν πολιτικά – θεωρητικά συμπόσια.
Το ένα λοιπόν ζήτημα είναι πως τολμούν μετά το κακό που προκάλεσαν να εμφανίζονται δημόσια με τόσο καθεστωτικό θράσος. Το δεύτερο είναι γιατί και εάν η κοινωνία τους το επιτρέπει, έστω και ως συρρικνωμένο, εκφυλισμένο, υπόδικο καθεστωτικό κατάλοιπο.
Στο «Ελληνική Πολιτική Παιδεία» χρησιμοποιώ τον Διόδωρο Σικελιώτη που απάντησε χρόνια πριν σε αυτά τα δυο ζητήματα. Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση. Ένα άλλο ερώτημα. Πού είναι οι Θεσμοί; Γιατί δεν παρεμβαίνει η Δικαιοσύνη, οι Εισαγγελείς;
Είναι για αυτούς μια ευκαιρία όταν έχουν συγκεντρωμένο αυτόν τον συμφερτό των ενόχων καριεριστών που προκάλεσαν τόσο κακό.
Ένας Έλληνας Ντί Πιέτρο θα είχε μεγάλο πεδίο δράσης. Στην Ιταλία έστειλε στην φυλακή περίπου 3.500χιλ.. Εδώ τα εγκλήματα είναι μεγαλύτερα και περισσότερα.
Όπως ένα νέος Σαρτζετάκης ή ένας νέος Γιάννης Ντεγιάννης που δίκασε την Στρατιωτική χούντα.
Η καταστροφή που προκάλεσαν είναι ακόμη ορφανή ενώ έχει πολλούς πατέρες. Δημοκρατία και ατιμωρησία είναι έννοιες ασύμβατες.
Πρέπει όμως να επαναλάβω ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια ανακύκλωσης και συνέχειας της Πολιτικής ως Απάτη, μνημονιακοί, χρεοφόροι και χρεοβόροι ήταν όλοι τους. «Δεξιοί» και «Αριστεροί», Φιλελεύθεροι και Κρατιστές.
Αυτή η εκτίμηση είναι μια καλή αφετηρία ειλικρινούς, έντιμου και απελευθερωτικού διαλόγου για την Πολιτική Αναγέννηση της Χώρας. Είναι η απάντηση στην Πολιτική ως Απάτη και στην συνέχεια της παρακμής.
Η αντιεκπαίδευση των Ελλήνων θα πεταχθεί στα σκουπίδια της ιστορίας.