Έχουν δημιουργηθεί συνθήκες "μετώπου για την εκπαίδευση". Η κοινή εμπειρία των πολιτών δεν αλλοιώνεται από την επικοινωνιακή καταιγίδα των διαπλεκομένων -μνημονιακών μίντια. Οι πολίτες γνωρίζουν ότι "όταν κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή". Στην περίπτωση των πανεπιστημίων συνειδητοποιούν ότι δεν έχουν απλώς ένα χαμένο εξάμηνο, αλλά απαξιώνεται συνολικά το πτυχίο, καθώς η ανεργία πιέζει τους νέους και στρατολογεί μετανάστες για το εξωτερικό. Επίσης η κοινωνία συνειδητοποιεί ότι η κατακόρυφη αύξηση του επιπέδου ζωής μετά τον πόλεμο οφείλεται, σε σημαντικό βαθμό, στη βελτίωση και τον εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης, η οποία τώρα αποδιοργανώνεται από τη σκληρή λιτότητα.
Το πανεπιστήμιο δεν αντιμετωπίζει μόνο συγκυριακά το φάσμα της μείωσης των δημοσίων δαπανών. Η λιτότητα ήλθε για να μείνει. Η εσωτερική υποτίμηση και οι περιβόητες"διαρθρωτικές αλλαγές"διαλύουν... διαρθρωτικά το κοινωνικό κράτος. Στην περίπτωση των πανεπιστημίων, μετά την απόκρουση των σχεδίων για την κατάργηση του άρθρου 16 του Συντάγματος, επιχειρείται η δημιουργία νέου καθεστώτος "δημοσίου πανεπιστημίου"με ιδιωτικής υφής χρηματοδοτήσεις. Στην αρχή με την εκποίηση της περιουσίας, μετά με την αναζήτηση επιχορηγήσεων από τον ιδιωτικό τομέα με ανταλλάγματα που θα αποτυπώνονται στις κατευθύνσεις της έρευνας και συντόμως με δίδακτρα.
Οι απολύσεις διοικητικού προσωπικού είναι η αρχή. Θα έλθει και η σειρά του εκπαιδευτικού προσωπικού καθώς δεν θα αναπληρώνονται τα κενά που θα δημιουργούνται από τη φυσική πορεία των συνταξιοδοτήσεων ενώ θα κλείνουν πανεπιστημιακά τμήματα με διάφορες προθέσεις. Αυτό το διαισθάνονται τα πανεπιστημιακά όργανα (η μεγάλη πλειοψηφία των μελών τους ανεξάρτητα από τις πολιτικές τοποθετήσεις τους) και γι'αυτό αντιστέκονται στη συρρίκνωση και τη μετατροπή του δημόσιου χαρακτήρα των ΑΕΙ σε ένα κέλυφος μέσα στο οποίο θα κυριαρχούν οι νεοφιλελεύθερες νόρμες.
Η μάχη για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα των ΑΕΙ αφορά ολόκληρη την κοινωνία. ΑΕΙ-κέλυφος ιδιωτικών συμφερόντων, χωρίς βιομηχανίες και άλλες οικονομικές λειτουργίες για να αξιοποιηθεί το δυναμικό τους, χωρίς έρευνα, χωρίς παραγωγή με προστιθέμενη αξία είναι ένας εφιάλτης για τη χώρα.
Δεν πρόκειται, λοιπόν, απλώς για την υπεράσπιση των θέσεων εργασίας στα ΑΕΙ, αλλά για την υπεράσπιση του δικαιώματος ενός λαού να ελπίζει και να σχεδιάζει την έξοδο από την κρίση.