Εν τούτοις η υπόθεση αυτή αποκτά διαφορετική διάσταση όταν κομματικά στελέχη προσπαθούν με δημόσιες τοποθετήσεις τους να δικαιολογήσουν και να χρεώσουν το πρόβλημα και τις διαστάσεις που έχει πάρει σήμερα, στην εσωκομματική διαπάλη και στην Αριστερή Πλατφόρμα.
Ο Ν. Βούτσης μίλησε για εσωκομματική σύγκρουση ιδεολογική και πολιτική. Ο Π. Σκουρλέτηςμίλησε για «ανθυγιεινή συζήτηση» στο εσωτερικό του κόμματος που ευθύνεται για την εσωστρέφεια και την πρόσφατη κάμψη των δημοσκοπικών ποσοστών. Ο Ν. Παππάς εκτίμησε πως δεν κινδυνεύει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ΠΑΣΟΚ αλλά ΚΚΕ.
Η εσωκομματική συζήτηση και η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη είναι ζωντανή και εντείνεται όσο εντείνονται οι απαιτήσεις και τα καθήκοντα απέναντι στους εργαζόμενους και στο λαό, στο δρόμο τουΣΥΡΙΖΑ προς την κυβερνητική πρόκληση. Αυτή είναι μια διαδικασία υγιής και αναγκαία, προνόμιο της μη μονολιθικής και δογματικής Αριστεράς, και κρύβει μέσα της τις εγγυήσεις για τον αυτοέλεγχο του κόμματος καθώς πλησιάζει στην πρόκληση της κυβερνητικής εξουσίας. Όχι μόνο δεν είναι απευκταίααλλά αντίθετα αυτή η διαδικασία πρέπει να διευκολύνεται και να διασφαλίζεται. Χωρίς μεθοδεύσεις. Με πλέρια δημοκρατία. Κάτι που δεν συνέβη στον τρόπο με το οποίο έγινε η συγκεκριμένη επιλογή του υποψήφιου περιφερειάρχη Πελοποννήσου.
Όμως το μεγαλύτερο πρόβλημα, στην παρούσα περίπτωση, είναι η μη κατανόηση, η «συσκότιση» του ουσιαστικού μηνύματος που στέλνει στον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του, όχι μόνο η Αριστερή Πλατφόρμα ή και άλλες τάσεις και εσωκομματικές εκφράσεις, αλλά μαζικά τα μέλη του κόμματος ως δέκτες πολύ ευρύτερου κοινωνικού ακροατηρίου που προσέγγισε τον ΣΥΡΙΖΑ με βάση την ριζοσπαστική γραμμή και φυσιογνωμία στις προηγούμενες εκλογές, με επίκεντρο την ανατροπή του μνημονίου και την«κυβέρνηση της Αριστεράς».
Όλες, σχεδόν, οι νομαρχιακές επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ στην Πελοπόννησο καθώς και πολλές οργανώσεις μελών, μεταξύ των οποίων όλες οι οργανώσεις της νεολαίας Πελοποννήσου, εξέφρασαν την αντίρρησή τους για τον υποψήφιο περιφερειάρχη. Εξάλλου είναι γνωστό πως στο πρόσφατο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ οι οργανώσεις αυτές δεν είχαν εκφραστεί πλειοψηφικά υπέρ της Αριστερής Πλατφόρμας. Παρόμοιες αντιδράσεις υπάρχουν σε πλήθος οργανώσεων πανελλαδικά.
Η ανάγκη και η πίεση για ξεκαθάρισμα των θέσεων και της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ δεν προέρχεται σήμερα μόνο από τα «δεξιά», από τις συστημικές δυνάμεις, αλλά ταυτόχρονα κι από την ευρεία «βάση» του κόμματος και τα κοινωνικά του ακροατήρια στην κατεύθυνση της επιβεβαίωσης της γραμμής της ρήξης και των συνακόλουθων προγραμματικών θέσεων και δεσμεύσεων.
Ο Ο. Βουδούρης δεν αποτελεί μια περίπτωση με τοπικά χαρακτηριστικά και ρόλο, χωρίς προβολή στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, όπως ήταν η περίπτωση Καρυπίδη (που ορθώς απερρίφθη).
Στην συγκεκριμένη επιλογή συμπυκνώθηκε η αποστροφή απέναντι στο «παλιό» και «σάπιο» πολιτικό σύστημα και όχι τοπικές «συμφωνίες» ή «διαφωνίες». Αποτελεί απόρριψη για το πολιτικό προσωπικό που αλλάζει απόψεις και χώρους σαν τα πουκάμισα χωρίς ν'αλλάζει την ουσία, την αποδοχή δηλαδή της ίδιας «ρεαλιστικής» προσέγγισης των μονοδρόμων και των καταναγκασμών της αγοράς που «λύνει» τα προβλήματα της κρίσης πάντα εις βάρος των πολλών, των ταξικά «υποτελών». Για το πολιτικό προσωπικό που μπορεί στην ίδια περίοδο κάλλιστα να έχει ψηφίσει τα μνημόνια, να έχει συμμετάσχει στην συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και να εμφανίζεται τώρα «αντιμνημονιακό» διεκδικώντας μάλιστα χώρο και ρόλο στα πλαίσια της ριζοσπαστικής Αριστεράς και στην προοπτική της «κυβέρνησης της Αριστεράς». Ο συνειρμός προκύπτει αβίαστα. Πώς γίνεται με τους ίδιους ανθρώπους (και πολιτικά σχήματα) που αποδέχτηκαν και εξυπηρέτησαν τις μνημονιακές επιλογές να οικοδομηθούν οιόροι οποιασδήποτε ανατροπής υπέρ των εργαζόμενων και της κοινωνικής πλειοψηφίας και εις βάρος του μεγάλου κεφαλαίου και των συμφερόντων των ντόπιων αστών και των διεθνών ιμπεριαλιστικών κέντρων ; Ανατροπής συνολικά του «πολιτικού καθεστώτος»;
Το ευρύτερο κοινωνικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της εργασίας, οι άνεργοι, η νεολαία, η σημερινή κοινωνική πλειοψηφία που βλέπει την ζωή της να καταστρέφεται από τους δήθεν «μονοδρόμους της οικονομίας», μπορεί να μην διεκδικούν την γνώση των «επιστημονικών» οικονομικών απαντήσεων και την εμπειρία των πολιτικών χειρισμών, έχουν ωστόσο το ταξικό ένστικτο να αντιλαμβάνονται τους όρους της ρήξης. Πολύ περισσότερο τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που πέρα από όποια προβλήματα ανάπτυξης και λειτουργίας του κόμματος, βρίσκονται σε άμεση επικοινωνία και ώσμωση με τα κοινωνία. Η επιλογή Βουδούρη συμβολίζει και συμπυκνώνει ξεκάθαρα και «ηχηρά», στα μάτια της κοινωνίας, την κατεύθυνση συμβιβασμού. Στον αντίποδα οποιασδήποτε ρήξης και ανατροπής.
Γι αυτό είναι μια ακατάλληλη επιλογή που θα φέρει αρνητικά αν όχι καταστροφικά αποτελέσματα στον ΣΥΡΙΖΑ και πρέπει να απορριφθεί.
*Πηγή: rproject.gr