Κοινή αντίληψη όσων παρευρέθησαν σε αυτήν την πολύ θερμή διαβούλευση είναι ότι τόσο το Ξυλόκαστρο όσο και η Ευρωστίνη πρέπει να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους. Στην Ελλάδα του μνημονίου δεν γίνεται να καθίσουμε άπραγοι και άβουλοι και να περιμένουμε πότε θα μας σώσουν όσοι μας κατέστρεψαν. Ο δήμος είναι ένα εργαλείο συλλογικής ανάπτυξης αν υπάρχει τεχνογνωσία και θέληση – αλλά και πλατιά συμμετοχή. Η δημοτική αρχή δεν περιορίζεται στην αποκομιδή των απορριμμάτων – παρ’ όλο που στους περισσότερους δήμους της χώρας έχουν καταφέρει ακόμα και αυτό το απλό ζήτημα να καταλήγει βουνό δυσωδίας. Η δημοτική αρχή είναι ένα συντονιστικό όργανο μέσα από το οποίο μπορούν και πρέπει να διεκδικηθούν κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, να δημιουργηθούν προοπτικές ανάπτυξης, αλλά είναι και ένας φορέας αυτοοργάνωσης. Έχουμε ήδη παραδείγματα πετυχημένης παρέμβασης στην καθημερινότητα των ανθρώπων που πλήττονται από την οικονομική λαίλαπα σε άλλους δήμους, όπως αυτός του Ελληνικού, όπου οι δημότες και η δημοτική αρχή παλεύουν και καταφέρνουν να μειώσουν τις συνέπειες αυτής της ανείπωτης κρίσης μέσα από κοινωνικούς φορείς – όπως το κοινωνικό ιατρείο.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αυτή η πανέμορφη περιοχή του Ξυλοκάστρου και της Ευρωστίνης αν δεν κινητοποιηθούμε όλοι θα γίνει ένα φάντασμα. Με τους αγρότες να είναι στα όρια της αντοχής τους, με τις τουριστικές επιχειρήσεις να φυτοζωούν, με το παραλιακό μέτωπο να κινδυνεύει να καταπιεί τα πάντα αν δεν παρθούν – έστω και τώρα, στο «και πέντε» - μέτρα για την διάβρωση των ακτών, με τον πολιτισμό ανύπαρκτο και με τους ανθρώπους αφημένους ο καθένας στη μοίρα του, στα προβλήματά του και στη μοναξιά του, δεν έχουμε πολύ μέλλον. Μπορεί να έχουμε έναν ευλογημένο τόπο, μπορεί να υπάρχουν πολλοί και αξιόλογοι άνθρωποι, αλλά όλα μοιάζουν να πηγαίνουν αυτή τη στιγμή στο γκρεμό με έναν ιδιότυπο αυτόματο πιλότο. Η πρωτοβουλία Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης αυτό που θέλει είναι το τιμόνι να το πάρουν οι δημότες και όλοι μαζί να αλλάξουμε την πορεία μας. Γίνεται κάτι τέτοιο; Και βέβαια γίνεται! Κάθε φορά που στην Ελλάδα τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο, ποιος μπαίνει μπροστά και δημιουργεί τα αναχώματα, η κεντρική εξουσία; Όχι βέβαια! Ο δήμος, αυτό το κύτταρο της κοινωνίας που είναι «πολύ σκληρό για να πεθάνει». Στο κάτω – κάτω αυτή είναι η παρακαταθήκη μας, αυτή είναι η παράδοση των δήμων και των κοινοτήτων της χώρας μας. Να ενώνει τους ανθρώπους σε τοπική βάση ακόμα και αν σε γενικότερο επίπεδο το κλίμα είναι ζοφερό. Δεν ανακαλύπτουμε την πυρίτιδα, ανακαλύπτουμε τις ρίζες μας και την δύναμή μας.
Οι συναντήσεις της πρωτοβουλίας πυκνώνουν βέβαια και σύντομα θα υπάρξει προγραμματική διακήρυξη και συγκεκριμένο πλάνο δράσης. Οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και το κυριότερο – μπορεί ο καθένας να συμμετέχει σε αυτές. Κάτι νέο γεννιέται – αλλά με πολύ δοκιμασμένα υλικά. Ο καθένας και η καθεμιά που νιώθει ότι δεν πάει άλλο, ότι δεν γίνεται να παραδώσουμε τον δήμο μας και τις ζωές μας βορά σε όσους μας βλέπουν ως «φιλέτο» μπορεί και πρέπει να συμμετέχει.