Ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ ΝΑ ΑΣΚΗΣΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ. ΔΕΝ ΕΔΕΙΞΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ, ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗΣ. ΜΙΛΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΟΜΩΣ ΠΟΛΙΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΤΡΟΦΟΔΟΤΟΥΝ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, ΑΥΤΟΓΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥ, ΚΑΘΙΣΤΑ ΕΥΑΛΩΤΟΥΣ, ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟΥΣ, ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΕΙ ΤΟΝ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΣΜΟ.
Επειδή τα παραπάνω αμελούνται σήμερα, επαναπροτείνω το παρακάτω κείμενό μου. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό « manifesto/ πολιτική-πολιτισμός» τεύχος 35, Ιουλίου 2012.
ΜEMORANDUM ΜΕ THN ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη δημόσια σφαίρα , άλλες πολιτικές ικανότητες και επάρκειες ηγεσιών. Οι κλειστές κάστες, ολιγαρχίες που κατέλαβαν το κράτος έχουν πιστοποιήσει την πολιτικάντικη νοοτροπία τους. Το ιδιωτικό συμφέρον τους βάζουν και σήμερα όταν αναζητούν τρόπους αυτοσυντήρησής τους. Είναι οι από παλιά γνωστοί ως άνθρωποι του «προσωπικού κομματισμού ,οι οποίοι διέφθειραν τα πάντα» όπως τους αποκαλούσε ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Η απουσία αυτοκριτικής , πολιτικής παιδείας επιτρέπει σ’ όλους τους τραυματίες του προηγούμενου ιστορικού κύκλου ν’ αναζητούν μια νέα θέση στην αναδιάταξη των συσχετισμών.
Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ «ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ» ΚΑΙ «ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΩΝ» ΕΓΚΛΩΒΙΣΕ, ΣΥΣΚΟΤΙΣΕ. ΑΠΕΚΡΥΨΕ ΑΙΤΙΕΣ , ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ. Παρείχε παραγραφή ευθυνών, πεπραγμένων κομμάτων και προσώπων. Αν και κανένας δεν δηλώνει «μνημονιακός», οι «αντιμνημονιακοί» δείχνουν ότι έχουν κοινό πρόταγμα αλλά δεν μπορούν να οργανώσουν ένα ευρύτερο χώρο συναίνεσης, συνεργασίας, να προτείνουν ηγεμονικά, ν’ αναλάβουν πρωτοβουλίες. Γιατί συντηρούν και ανακυκλώνουν δομές, ιδέες, πρόσωπα που είναι αίτιον των μνημονίων. Η ΑΝΑΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΖΩΗΣ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ.
Όταν μια κοινωνία αρχίζει να πιστεύει ότι χρήματα δεν κάνεις από την εργασία αλλά από άλλες πηγές (χρηματιστήρια, τζόγο…), όταν αποδέχεσαι την οικονομία των χαρτιών έχει ήδη βάλλει υπογραφή σε μνημόνια. Όταν ως πολιτική δύναμη δεν αξιολογείς αυτήν ως την πλέον καταστροφική πορεία, είσαι διανοητικά αιχμάλωτος, είσαι υφιστάμενος των κερδοσκοπικών κεφαλαίων.
Η ΥΠΑΡΚΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΚΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ. ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΔΕΝ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ. Μια απελευθερωμένη (κι απελευθερωτική) αριστερά θα τολμούσε να προβάλει το νόημα της εργασίας, του πολίτη-παραγωγού. Ως νοήματα ζωής, δημιουργίας, αυτοπραγμάτωσης, ως κατεξοχήν ηθική αγωγή. Απ’ όλα τα μαθήματα ηθικής ασύγκριτα ανώτερη. Έτσι θα ανέπτυσσε μια δυναμική σχέση , ηγεμονική θέση απέναντι στην ηθική του τζόγου που ήταν το προτεινόμενο (αντιεργασιακό) πρότυπο ζωής. Με δασκάλους αυτού του αντιπαραδείγματος το ανήθικο, κλεπτοκρατικό, ιδιοτελές, πολιτικό προσωπικό. Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΑΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΑΔΥΝΑΤΙΣΑΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΙΣΧΥΡΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΟΙΝΗΣ ΖΩΗΣ, ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΘΕΜΕΛΙΑ ΜΙΑΣ ΒΙΩΣΙΜΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Με τέτοιες ηθικές προϋποθέσεις, νέα θεμέλια πολιτικής παιδείας, ατομικών και συλλογικών από τα κάτω σχηματισμών, θα οδηγηθούμε σε συγκλίσεις, επανακαθορισμούς, δομικούς πολιτικούς σχηματισμούς. Έξοδος από την κρίση του πολιτικού και οικονομικού συστήματος δεν είναι ο επισφαλής «αντιμνημονιακός» αυτοπροσδιορισμός. Χρειαζόμαστε ένα εσωτερικό memorandum αυτογενούς λόγου, πολιτική περιεχομένων και βάθους χρόνου, νέους φορείς ανασύνθεσης της δημόσιας ζωής.
Γρηγόρης Κλαδούχος ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ