Ξεκινώντας κάποια στιγμή γύρω στο 1970 στις ΗΠΑ αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος του «ελεύθερου κόσμου», είχαν αρχίσει να αποκλίνουν από τον
παραδοσιακό «καπιταλισμό της ελεύθερης αγοράς» για κάτι διαφορετικό.
Σήμερα, οι ΗΠΑ και πολλές από τις οικονομίες του κόσμου λειτουργούν κάτω από αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλούμε Νομισματικό Φασισμό: ένα σύστημα όπου τα οικονομικά συμφέροντα ελέγχουν το κράτος για την προώθηση της οικονομικής τάξης. Αυτό είναι αισθητά διαφορετικό από τον παραδοσιακό φασισμό, δηλαδή όταν έχουμε ένα σύστημα που το κράτος και η βιομηχανία συνεργάζονται για την πρόοδο του κράτους.
Ο Νομισματικός φασισμός δημιουργήθηκε και μεταδόθηκε μέσω της Σχολής Οικονομικών του Σικάγου. Συλλογικά έργα του Milton Friedman, αποτελούν τα θεμέλια του νομισματικού φασισμού. Γνωρίζοντας ότι ο όρος «φασισμός», ήταν παγκοσμίως δημοφιλής, ο Friedman και η Σχολή του Σικάγου μεταμφιέζονται σε αυτά τα έργα, όπως «ο καπιταλισμός» και «η ελεύθερη αγορά» για την οικονομία.
Η αρχή του Friedman είναι ότι ο επενδυτής (τα χρήματα για να είναι πιο ακριβές) δεν έχει κάποια υποχρέωση ή καθήκον, σε οποιονδήποτε ή οτιδήποτε. Η «Αγορά» του Friedman δεν υπόκειται σε κανένα ανθρώπινο πρότυπο της ηθικής, ούτε σε πολιτικούς περιορισμούς ή εθνικά συμφέροντα. Τα χρήματα είναι ελεύθερα να ενεργούν χωρίς όρια ή συμβάσεις. Τίποτα δεν απαγορεύεται, εφόσον η αγορά μπορεί να προσφέρει μια «τιμή εκκαθάρισης».
Η βασική διαφορά μεταξύ του καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς του Άνταμ Σμιθ και του «καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς» του Friedman είναι ότι ο δεύτερος προτείνει ένα μοντέλο, που δημιουργεί και διατηρεί το είδος των χωρών του τρίτου κόσμου και Δημοκρατίες της Μπανανίας, χωρίς γεω-πολιτικά σύνορα.
Ο Friedman δεν κάνει διάκριση μεταξύ κάποιας χώρας του τρίτου κόσμου και τη δική του. Η τελική διαφορά είναι ότι Friedman έχει δημιουργήσει ένα μοντέλο όπου προωθεί την εκμετάλλευση της δικής του χώρας, στην πραγματικότητα κάθε χώρας, προς όφελος του επενδυτή, τα χρήματα πάνω από όλα.
Αυτή η πρακτική έχει ενδυθεί και έναν ιδεολογικό μανδύα και παρουσιάζεται ως ιδεολογία του «καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς» και προσπαθεί να πείσει πως είναι η μέθοδος της οικονομικής σωτηρία του κόσμου.
Όσο απίθανο κι αν ακούγεται, αυτή η ιδεολογία έχει την σχεδόν καθολική υποστήριξη των περισσότερων οικονομολόγων, των μέσων μαζικής ενημέρωσης, των Πανεπιστημίων, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ (Federal Reserve), του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, σχεδόν όλα τα μέλη του Κογκρέσου των ΗΠΑ… και θα λέγαμε πως σήμερα η ιδεολογία του Friedman είναι αποδεκτή, σε κάποιο βαθμό, από σχεδόν όλες τις χώρες του κόσμου. Αλλά τελικά αυτό το εκμεταλλευτικό μοντέλο δεν είναι βιώσιμο σε κάθε επίπεδο, ή για οποιονδήποτε ή σε οποιοδήποτε έθνος.
Η απόλυτη διαφορά μεταξύ της ιδεολογίας του Friedman και του Adam Smith είναι ότι ο πλούτος για τον Smith προέρχεται στην πραγματικότητα από το μερκαντιλιστικό μοντέλο (= εμποριοκρατία). Ο Adam Smith προωθεί την αντίληψη του "ελεύθερου εμπορίου"με στόχο τη βελτίωση των πλεονεκτημάτων του αγγλικού εμπορίου και κατά συνέπεια του ίδιου του κράτους. Ο μερκαντιλισμός βασίζεται στη σχετική ευημερία ενός κράτους έθνους πάνω στο άλλο, δεν είναι η λεηλασία του κράτους και του λαού προς όφελος του ατόμου.
Ο Smith πίστευε στη δύναμη του κράτους και έτσι ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς, όπως τον σχεδίασε ήταν εθνικιστικής φύσεως, δηλαδή καθώς το κράτος-έθνος γινόταν πλουσιότερο, εξυπηρετούσε τους ανθρώπους και τη βιομηχανία. Αυτή η σχέση απαιτούσε κοινές υποχρεώσεις και κοινά οφέλη μεταξύ του κράτους και του λαού.
Ο παραδοσιακός φασισμός, όπως σχεδιάστηκε από τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, είχε μια επιθετική εθνικιστική διάθεση, πίστευαν ότι το κράτος πρέπει να προάγει τη βιομηχανία, ώστε να παρέχει στους ανθρώπους του αξιοπρέπεια και εθνική υπερηφάνεια.
Ο Νομισματικός φασισμός, όπως σχεδιάστηκε από τον Friedman, χρησιμοποιεί τις εξουσίες του κράτους για να θέσει το συμφέρον του χρήματος και την οικονομική τάξη πάνω και πέρα από όλες τις άλλες μορφές, είτε της βιομηχανίας (και τους κατόχους μετοχών) και πάνω από το ίδιο το κράτος. Για τις χώρες του πρώτου κόσμου, τις ονομαζόμενες δημοκρατίες, αυτό επιτυγχάνεται μέσω της άσκησης πιέσεων που αφορούν τη αλλαγή στην νομοθεσία, προς όφελος της οικονομικής κατηγορίας ενός συγκεκριμένου κλάδου. Τελικά αυτές οι ενέργειες υπονομεύουν την κυριαρχία των κρατών.
Ένας ακόμη τρόπος υπονόμευσης των κρατικών συμφερόντων είναι οι διεθνείς νομισματικοί οργανισμοί, όπως, το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και άλλοι.
Σε παγκόσμια βάση οι ιδέες του Friedman επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις διεθνείς συμβάσεις σχετικά με τη φορολογία και τη ροή κεφαλαίων με στόχο την απελευθέρωση κεφαλαίων από την υποχρέωση της χώρας υποδοχής ή της χώρας προέλευσης. Οι συμφωνίες αυτές δημιουργούν ουσιαστικά ένα εικονικό έθνος, ή μη-έθνος, των χρημάτων που τελικά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που εννοούμε ως κράτος-έθνος.
Το «αόρατο χέρι» του Friedman είναι ελεύθερο να εξαγάγει τον πλούτο της κάθε εταιρείας ή ενός έθνους χωρίς αμοιβαίες υποχρεώσεις.
Ολόκληρες βιομηχανίες έχουν εδώ και πολύ καιρό εξαφανιστεί. Ο νομισματικός φασισμός του Friedman αναζητώντας «καύσιμα» βάζει φωτιά και καίει την ανώτερη μεσαία τάξη την κατώτερη μεσαία τάξη, τις μικρές επιχειρήσεις, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις αλλά ακόμη και τάξεις του χρηματοπιστωτικού τομέα προσφέρονται ως προσάναμμα στο θεό του χρήματος. Πρόσφατα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι της ανώτερης μεσαίας τάξης και κατώτερων βαθμίδων βρίσκονται χωρίς ουσιαστική δουλειά και με σκοτεινές προοπτικές.
Η μόνη λογική άμυνα για τους ανθρώπους είναι να καταγγέλλουν παντού την ιδεολογία του Friedman, σε όλες τις δημόσιες συζητήσεις της πολιτικής και ακαδημαϊκής κοινότητας, και να διατυπώνουν τουλάχιστον τις αληθινές αρχές του Adam Smith.
Είμαστε στο τέλος της ανθρώπινης εξέλιξης, αφού έχουμε γίνει κινητή περιουσία. Είμαστε στην υπηρεσία των ατόμων με τα χρήματα, που το μόνο που επιδιώκουν είναι περισσότερο χρήμα. Το μέλλον είναι ζοφερό.
Το μακροπρόθεσμο προβλέψιμο αποτέλεσμα είναι μια απότομη πτώση σε μια πολύ σκοτεινή Νομισματική Φεουδαρχία.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΛΟΗΓΟΣ