καταστροφή όλων των ειρηνικών υποδομών της περιοχής… στη Ρωσία και στον Πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν προσωπικά! Το εύρος των απόψεων που δημοσιεύτηκαν ποικίλλει από την ανοιχτή αποδοχή της δυτικής προπαγάνδας, που κατηγορεί τη Ρωσία για δήθεν στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή (κάτι που, βεβαίως, ούτε υφίσταται ούτε μπορεί ν’ αποδειχθεί με στοιχεία) έως την «αριστερή» κριτική ότι η Ρωσία και ο Πρόεδρός της προσωπικά δεν κάνουν τίποτε ουσιαστικό για να εμποδίσουν τη σφαγή του πληθυσμού της περιοχής από τον «επίσημο» ουκρανικό στρατό και, κυρίως από τους νεοναζί «Εθνοφρουρούς» και τα «Τάγματα Θανάτου» τους.
Ανάμεσα στα άρθρα που ασκούσαν «αριστερή» κριτική στη στάση της Ρωσίας και του Βλ. Πούτιν υπήρξαν και κάποια γραμμένα από αρθρογράφους με καταγωγή από την περιοχή του Ντονμπάς, όπου εξελίσσεται εδώ και πάνω από 4 μήνες ο αιματηρός εμφύλιος πόλεμος που έχει αφαιρέσει τη ζωή σε πάνω από 6,5 χιλιάδες ανθρώπους, με χαρακτηριστκό αυτό του Boris Kagarlitskiy, το οποίο μπορεί κανείς να βρει κι εδώ, στο φιλόξενο χώρο της Iskra. Υπήρξαν όμως και άρθρα γραμμένα από Έλληνες αριστερούς, όπως ο Νίκος Αρτινός, του οποίου το άρθρο φιλοξενήθηκε επίσης από την Iskra (δες εδώ), τα οποία μιλούσαν για «εγκατάλειψη» από την πλευρά της Ρωσίας των κατοίκων του Ντονμπάς στο έλεος της μοίρας τους. Τέλος υπήρξαν και άρθρα όπως αυτό του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου στο «Unfollow» (δεςεδώ), το οποίο είχε πρωτοδημοσιευτεί τον περασμένο Ιούνιο, ωστόσο για κάποιον ανεξήγητο (;) λόγοαναπαράχθηκε μαζικά από διάφορα portal, site & blog ΑΚΡΙΒΩΣ την ημέρα που το ρωσικό κομβόι με την ανθρωπιστική βοήθεια έπρεπε να περάσει τα σύνορα Ρωσίας-Ουκρανίας και να την παραδώσει σε αυτούς που την έχουν ανάγκη. Το συγκεκριμένο άρθρο ασχολείται με κάτι φαινομενικά άσχετο (άμεσα τουλάχιστον) με το θέμα του Ντονμπάς: τη χρηματοδότηση της ελληνικής (και όχι μόνο) Ακροδεξιάς από Ρώσους παράγοντες (μεγαλοεπιχειρηματίες κτλ), επιχειρώντας όμως να συνδέσει, ουσιαστικά, ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ τη σημερινή πολιτική ηγεσία της Ρωσίας με την Ακροδεξιά και να βγάλει, εκ των συμφραζομένων, το συμπέρασμα, ότι η σημερινή ρωσική πολιτική ηγεσία ενισχύει και χρηματοδοτεί την ελληνική και ευρωπαϊκή Ακροδεξιά (εννοώντας, βεβαίως, στα «καθ’ ημάς» τη «Χρυσή Αυγή»). Και, έμμεσα, να δημιουργήσει τους κατάλληλους συνειρμούς (σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη, σχεδόν, δημοσίευση και των προαναφερθέντων άρθρων) και να βγει «αβίαστα» το τελικό συμπέρασμα: «ο Πούτιν είναι φασίστας και ΓΙ’ ΑΥΤΟ έχει αφήσει στο έλεος της μοίρας τους τους ηρωικούς κατοίκους του Ντονμπάς». Άρα, ενισχύεται με αυτόν τον τρόπο η θεωρία της «ενδοϊμπεριαλιστικής διαμάχης» και δικαιολογείται, συνεπακόλουθα η τήρηση «ίσων αποστάσεων» ανάμεσα στη Δύση και τη Μόσχα από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί (την τελευταία λέξη σκέφτηκα πολύ αν θα τη βάλω σε εισαγωγικά ή όχι, ωστόσο επειδή – σε τελική ανάλυση – ούτε «αριστερόμετρο» κρατάω, ούτε προβαίνω από θέση αρχής σε δίκη προθέσεων, το κράτησα έτσι).
Στόχος του παρόντος πονήματος δεν είναι να αποδομήσει συνολικά το περιεχόμενο των προαναφερόμενων άρθρων, κάτι το οποίο θα ήταν ιδιαίτερα χρονοβόρο και μακροσκελές. Στόχος όμως είναι να φωτίσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εδώ και αρκετούς μήνες και με βάση αυτά να καταλήξουμε στα τελικά μας συμπεράσματα.
Ας πάρουμε λοιπόν τα μέχρι στιγμής δεδομένα, από τότε που ξεκίνησαν τα γεγονότα στην Ουκρανία το Νοέμβρη του 2013, όταν ο ΕΚΛΕΓΜΕΝΟΣ Πρόεδρος της Ουκρανίας Γιανουκόβιτς και η κυβέρνησή του ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ, τελικά, να υπογράψουν τη συμφωνία σύνδεσης Ουκρανίας-Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και τις δανειακές συμβάσεις – μέσω ΔΝΤ – που προβλέπονταν από αυτήν, για την… «ενίσχυση της ανάπτυξης της ουκρανικής οικονομίας» (στγ: εμείς εδώ στην Ελλάδα… ξέρουμε πλέον πώς να διαβάζουμε αυτού του είδους τις εκφράσεις, σωστά;). Η Ρωσία σ’ εκείνη τη συγκυρία είχε προτείνει στην Ουκρανία δάνειο ύψους 12 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ με όρους αποπληρωμής σαφώς συμφερότερους από αυτούς της ΕΕ και του ΔΝΤ και, επιπλέον, χωρίς κανενός είδους πολιτικές και οικονομικές δεσμεύσεις που θα έπλητταν την ουκρανική εθνική αυτοκυριαρχία. Το γεγονός αυτό ξεσήκωσε τους «ευρωτραφείς» και «ευρώδουλους» εκπροσώπους της – τότε – ουκρανικής Αντιπολίτευσης, οι οποίοι δημιούργησαν μαζί με τους αντίστοιχους εκπροσώπους της εθνικιστικής και νεοναζιστικής Ακροδεξιάς μιαν ανίερη συμμαχία, η οποία με την αμέριστη συμπαράσταση (υλική και «ηθική») της Δύσης κατάφερε να βγάλει πολλούς Ουκρανούς πολίτες στους δρόμους και να δημιουργήσει το περίφημο «Ευρω-Μαϊντάν» («Ευρω-Πλατεία») στο Κίεβο, το οποίο οδήγησε, μέσα από διαδικασίες που έχουμε ήδη περιγράψει σε παλιότερα άρθρα μας, στο πραξικόπημα της 22ης Φλεβάρη και τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από αυτό το ιδιότυπο νεοφιλελεύθερο-νεοναζιστικό μόρφωμα, το οποίο μέχρι και σήμερα κυβερνά την Ουκρανία και ευθύνεται στο ακέραιο, μαζί με τους Δυτικούς «πάτρωνές» του, για τον εμφύλιο πόλεμο και το ματοκύλισμα στην περιοχή του Ντονμπάς.
Ποιες ήταν οι ενέργειες της Ρωσίας από τα τέλη Φλεβάρη και μετά, όταν άρχισε να διαφαίνεται ότι η – μέχρι τότε – Αντιπολίτευση της Ουκρανίας γίνει κυβέρνηση; Ας κάνουμε μια μικρή απαρίθηση γεγονότων:
- ΔΕΝ προσυπέγραψε τη συμφωνία-«μαριονέτα» της 21ης Φεβρουαρίου του Γιανουκόβιτς με τους Υπ. Εξ. των ΗΠΑ, της Βρετανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Πολωνίας (!!!) και των εκπροσώπων της – τότε – ουκρανικής Αντιπολίτευσης περί «κατάπαυσης του πυρός», η οποία οδήγησε την αμέσως επόμενη μέρα στο πραξικόπημα και στην κατάληψη της εξουσίας από τη νεοφιλελεύθερη-νεοναζιστική συμμαχία, έχοντας σωστά διαβλέψει ότι η συμφωνία θα καταπατείτο με την πρώτη ευκαιρία. Και την ευκαιρία, δυστυχώς, την έδωσε ο ίδιος ο Γιανουκόβιτς, εγκαταλείποντας το Κίεβο το ίδιο βράδυ που υπέγραψε την πιο πάνω συμφωνία,
- ΔΕΝ αναγνώρισε, επί της ουσίας, τη νέα ουκρανική ηγεσία, θεωρώντας την μέχρι σήμερα απλώς «συνομιλήτρια» για την επίλυση των όποιων προβλημάτων/διαφορών υπάρχουν ανάμεσα στα δύο κράτη, τονίζοντας ωστόσο σε κάθε περίσταση τον παράνομο τρόπο με τον οποίο αυτή ανέβηκε στην εξουσία. Το ίδο αφορά και στο ίδιο το πρόσωπο του «νεοεκλεγμένου Προέδρου» της Ουκρανίας Πετρό Ποροσένκο, η διαδικασία εκλογής του οποίου στηλιτεύτηκε επίσημα ΜΟΝΟ από το Κρεμλίνο, σε διεθνές επίπεδο,
- Παρά την παρατεταμένη υποκλοπή και την πλήρη ασυνέπεια από την πλευρά της Ουκρανίας στην αποπληρωμή των χρεών της προς τη Ρωσία για την παροχή φυσικού αερίου (12 δις. δολάρια ΗΠΑ μέχρι το τέλος Ιουλίου 2014) η Ρωσία πρότεινε στη νέα ουκρανική «ηγεσία» ένα νέο, ευνοϊκό για την Ουκρανία σχήμα διάθεσης φυσικού αερίου και αποπληρωμής των χρεών της, το οποίο η αντιπροσωπεία της Ουκρανίας στις τριμερείς συνομιλίες Ρωσίας-Ουκρανίας-ΕΕ τορπίλισε με κάθε διαθέσιμο τρόπο, οδηγώντας τις συνομιλίες σε αδιέξοδο και δημιουργώντας σοβαρό ενεργειακό πρόβλημα σε πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίες τροφοδοτούνται με φυσικό αέριο από τη Ρωσία μέσω των αγωγών που διαπερνούν το έδαφος της Ουκρανίας,
- Στήριξε έμπρακτα τους κατοίκους της Κριμαίας στο αίτημά τους για αυτοδιάθεση και για είσοδο, στη βάση ενός ισότιμου Ομόσπονδου κρατιδίου, στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας, με την παροχή τεχνογνωσίας, αλλά και με τη διακριτική και άοπλη παρουσία των λεγόμενων «ευγενικών ανθρώπων» (ή «πράσινων μικρών ανθρώπων»), δηλαδή στρατιωτών που υπηρετούσαν στη ρωσική στρατιωτική βάση της Σεβαστούπολης στους δρόμους των πόλεων και των χωριών της περιοχής, αποτρέποντας έτσι οποιαδήποτε προβοκάτσια από την πλευρά της «επίσημης» Ουκρανίας,
- Με την έναρξη των πρώτων εχθροπραξιών στη Νοτιο-Ανατολική Ουκρανία, η Ρωσία έθεσε αμέσως το ζήτημα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ζητώντας να ψηφιστεί ο άμεσος τερματισμός των ένοπλων συγκρούσεων όσο είναι νωρίς, καθώς και η διπλωματική λύση μέσω συνομιλιών με τη συμμετοχή τόσο της νέας ουκρανικής «ηγεσίας» του Κιέβου, όσο και των εκπροσώπων των αυτοανακηρυγμένων «Λαϊκών Δημοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Αυτό που εισέπραξε η Ρωσία ήταν… η δική της καταδίκη από μια σειρά από διεθνείς οργανισμούς (ΕΕ, ΟΑΣΕ κτλ), εξαιτίας της δήθεν «στρατιωτικής της ανάμειξης» στη Νοτιο-Ανατολική Ουκρανία, καθώς και σειρά κλιμακούμενων, το τελευταίο τετράμηνο, πολιτικών και οικονομικών κυρώσεων σε βάρος της, όταν ο εγκληματίας βρίσκεται από την ακριβώς αντίθετη πλευρά… Ας υπενθυμίσουμε εδώ την άμεση και ωμή επέμβαση των χωρών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στο «Ευρω-Μαϊντάν», τη χρηματοδότηση και την εκπαίδευση εδώ και χρόνια ακροδεξιών-νεοναζιστικών ομάδων στο έδαφος της Ουκρανίας και των γύρω κρατών του μετα-σοβιετικού πεδίου, αλλά και τη «ρεμούλα» των Δυτικών να εντάξουν το συντομότερο δυνατό την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ, προφανώς για να πλησιάσουν σε απόσταση αναπνοής, πλέον, τη Ρωσία και να κάνουν στρατιωτικά «παιχνίδια» στο «μαλακό υπογάστριό» της,
- Με δεδομένη την ανθρωπιστική κρίση που έχει δημιουργηθεί από τους ανελέητους βομβαρδισμούς του ουκρανικού πυροβολικού στην περιοχή του Ντονμπάς, η Ρωσία έθεσε ξανά στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το ζήτημα, ώστε να δημιουργηθεί ένα καραβάνι παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας υπό την αιγίδα διεθνών οργανισμών, όπως ο ίδιος ο ΟΗΕ, αλλά και ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός, ο ΟΑΣΕ κλπ. Στη συγκεκριμένη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας «έλαμψαν δια της απουσίας τους» ποιοι νομίζετε; Μα… οι άμεσα ενδιαφερόμενοι Ουκρανοί, αλλά και οι κύριοι «πάτρωνές» τους (ΗΠΑ), αφήνοντας τον εκπρόσωπο της Βρετανίας να «βγάλει τα κάστανα απ’ τη φωτιά» και να στηρίξει από του βήματος τα «φληναφήματα» της Δύσης περί δήθεν «στρατιωτικής παρουσίας» της Ρωσίας στο Ντονμπάς. Το ψήφισμα υπέρ της αποστολής ανθρωπιστικής βοήθειας μπλοκαρίστηκε από 3 χώρες, εκ των οποίων οι 2 ήταν η Βρετανία και η Λιθουανία, η οποία (όπως και οι υπόλοιπες βαλτικές χώρες, Λετονία και Εσθονία, αλλά και η Πολωνία) όποτε βρίσκει ευκαιρία δείχνει το πλεόνασμα «αντιρωσισμού» (αδόκιμη η έκφραση, αλλά ακριβής στην περιγραφή) που την διακατέχει, βγαίνοντας μονίμως στην «εμπροσθοφυλακή» της λήψης κυρώσεων και γενικώς «τιμωρητικών» μέτρων σε βάρος της Ρωσίας,
- Αντιμετωπίζοντας την πλήρη (και, κατά την άποψή μας, σκόπιμη) αδιαφορία των Δυτικών, αλλά και της ηγεσίας του Κιέβου για την ανθρωπιστική κρίση στο Ντονμπάς, η Ρωσία διοργάνωσε μόνη της, ως κράτος, αλλά με τη συμφωνία και τη συμβολή του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και του ΟΑΣΕ, ανθρωπιστικό κομβόι αποτελούμενο από 262 φορτηγά, τα οποία μετέφεραν συνολικά σχεδόν 2.000 τόνους με υλικό ανθρωπιστικής βοήθειας: τρόφιμα, πόσιμο νερό, ρούχα και παπούτσια, παιδικά παιχνίδια, ιατροφαρμακευτικό υλικό, ακόμη και γεννήτριες παροχής ηλεκτρικού ρεύματος, με δεδομένη την ολοσχερή, σχεδόν, καταστροφή όλων των αντίστοιχων υποδομών στην περιοχή. Τα φορτηγά αυτά ξεκίνησαν στις 13 Αυγούστου από μια μικρή πόλη την Περιφέρεια της Μόσχας, αφού από τις 12 του μήνα είχε εξασφαλιστεί και η συμφωνία της «επίσημης» ουκρανικής κυβέρνησης και του ίδιου του Ποροσένκο, ώστε να υπάρξει εγγύηση για την ασφαλή διέλευση του ανθρωπιστικού φορτίου μέσα στο έδαφος της Νοτιο-Ανατολικής Ουκρανίας. Στη συνέχεια όμως και αφού το ανθρωπιστικό φορτίο έφτασε αρκετά γρήγορα (μέσα σε 2 μέρες) στα ρωσο-ουκρανικά σύνορα, η «επίσημη» ουκρανική ηγεσία και οι τοπικοί της εκπρόσωποι επιδόθηκαν σε μία άνευ προηγουμένου σκόπιμη γραφειοκρατική καθυστέρηση της διέλευσης του κομβόι από τα σύνορα, προφασιζόμενη διαρκώς νέες δικαιολογίες και απαιτήσεις γύρω από το περιεχόμενο του φορτίου. Η Ρωσία, σε ένδειξη καλής θέλησης ικανοποίησε όλες τις απαιτήσεις της ουκρανικής πλευράς σε ό,τι αφορούσε την παρατήρηση, τον έλεγχο και το περιεχόμενο του φορτίου, δεχόμενη ακόμη και το να φορέσουν τα ρωσικά φορτηγά ουκρανικές πινακίδες κατά τη διέλευσή τους από το ουκρανικό έδαφος! Τη στιγμή όμως που οι Ρώσοι προσπαθούσαν να προωθήσουν το ανθρωπιστικό φορτίο στο Ντονμπάς και οι κάτοικοι της περιοχής αγωνιούσαν για την παραλαβή τους, το επίσημο ουκρανικό πυροβολικό «σφυροκοπούσε» ανελέητα ακριβώς εκείνες τις περιοχές, από τις οποίες έπρεπε να διέλθει το ρωσικό κομβόι, για να δώσει έτσι τη δυνατότητα στην ουκρανική κυβέρνηση, αλλά και στους λιπόψυχους παρατηρητές του ΟΑΣΕ να προφασιστούν «έλλειψη εγγυήσεων ασφαλούς διέλευσης» και να μη συνοδεύσουν το ανθρωπιστικό φορτίο μέχρι το Λουγκάνσκ, όπου ήταν και ο τόπος παράδοσης!!! Υποκρισία και κυνισμός είναι οι ηπιότεροι χαρακτηρισμοί γι’ αυτή τους τη στάση…
- Με δεδομένη την κωλυσιεργία των «επίσημων» ουκρανικών Αρχών, παρά την συμφωνία τους από τις 12 Αυγούστου για την παροχή του ανθρωπιστικού φορτίου, οι Ρώσοι έλαβαν την απόφαση και, σε συνεργασία με τις δυνάμεις του «Λαϊκού Στρατού» του Ντονμπάς έδωσαν εντολή στα φορτηγά τους να περάσουν τα σύνορα της περιοχής και να διανύσουν τα 55 χιλιόμετρα που απέμεναν μέχρι το Λουγκάνσκ με ρίσκο ακόμη και για τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή των οδηγών και των συνοδών του φορτίου, το οποίο τελικά έφτασε στον προορισμό του, παραδόθηκε στις αρχές της «Λαϊκής Δημοκρατίας» του Ντονμπάς και τα φορτηγά επέστρεψαν στη βάση τους μέσα σε λιγότερο από ένα 24ωρο. Οι κραυγές και οι φωνασκίες των Δυτικών περί δήθεν «παρουσίας ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων» μέσα στο ανθρωπιστικό κομβόι έγιναν «στάχτη» μέσα σε διάστημα λίγων ωρών, αφού μπορεί κανείς να φανταστεί ότι εάν όντως είχαν περάσει ρωσικές ένοπλες δυνάμεις στο έδαφος του Ντονμπάς, τώρα θα μιλούσαμε για εντελώς διαφορετικές εξελίξεις (τι ακριβώς, θα το δούμε λίγο παρακάτω).
Στο διάστημα κατά το οποίο εξετάζουμε, η Ρωσία έχει δεχθεί τον πολιτικό, οικονομικό και επικοινωνιακό πόλεμο από την πλευρά της Δύσης και την απειλή να βρεθεί το ΝΑΤΟ ακριβώς δίπλα της, δημιουργώντας γύρω της έναν όλο και πιο σφιχτό «κλοιό» και προσπαθώντας, εν κατακλείδι, να επηρεάσει άμεσα και τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις της Ρωσίας, επιβάλλοντας, ει δυνατόν, σε αυτήνμια πολιτική ηγεσία τύπου Γέλτσιν, άβουλη και επιρρεπή στη διαφθορά και την «καλοπέραση», ώστε οι τεράστιες πλουτοπαραγωγικές πηγές της Ρωσίας (όχι μόνο οι υδρογονάνθρακες, αλλά και τα έγχρωμα μέταλλα κ.ά.π.) να περιέλθουν στα χέρια των μεγάλων πολυεθνικών της Δύσης και να παγιωθεί μια και καλή το «μονοπολικό» δόγμα κυριαρχίας πάνω στον κόσμο. Στο «παιχνίδι» αυτό είναι μπλεγμένοι εκτός των Δυτικών και οι Ρώσοι ολιγάρχες, με τους οποίους ο Βλ. Πούτιν, σε αντίθεση με τις δοξασίες που ευδοκιμούν στα μέρη μας, έχει ανοιχτό μέτωπο, αφού η εν λόγω «συνομοταξία» είναι παραδοσιακά «δυτικόφιλη» και οφείλει την ύπαρξη και την ανάπτυξή της στην εποχή Γέλτσιν, την οποία όλοι (ή σχεδόν όλοι) σήμερα στη Ρωσία προσπαθούν να ξεχάσουν και να εξαφανίσουν και τα τελευταία ίχνη επιρροής της στο δημόσιο βίο της χώρας. Οι Ρώσοι ολιγάρχες είναι αυτοί που βλέπουν σε μια περαιτέρω αυταρχική στροφή του καπιταλισμού το γονιμότερο έδαφος για την αύξηση των δικών τους κερδών, γι’ αυτό και χρηματοδοτούν ακροδεξιά, έως και ανοιχτά φασιστικά και νεοναζιστικά πολιτικά μορφώματα, ώστε να δημουργήσουν τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο μια νέα «Χιλή α-λα Πινοτσέτ», πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος και σε πληθυσμό. Και, στο βαθμό που τα συμφέροντά τους συμπίπτουν με αυτά των Δυτικών καπιταλιστών, συνεργάζονται με αυτούς και με τις κυβερνήσεις των κρατών τους. Διόλου τυχαίο, εν παρόδω, το γεγονός ότι «θύμα» των κυρώσεων της Δύσης δεν έπεσε ούτε ένας Ρώσος ολιγάρχης, ενώ αντιθέτως τιμωρήθηκαν ως «ανεπιθύμητα πρόσωπα» κρατικοί λειτουργοί, οι οποίοι δεν έχουν, αλλά και δεν τους επιτρέπεται να έχουν οποιοδήποτε περιουσιακό στοιχείο στο εξωτερικό, με νόμο που πέρασε ακόμη επί προεδρείας Μεντβέντιεβ το 2008.
Η Ρωσία και ο Πρόεδρός της μέχρι τώρα έχουν κάνει το μέγιστο που μπορούσαν, ώστε να αποφευχθεί η αιματοχυσία στην Ουκρανία και ειδικότερα στην περιοχή του Ντονμπάς και ήταν η μόνη χώρα που ενδιαφέρθηκε έμπρακτα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στην περιοχή. Το μόνο που δεν έχουν κάνει (και, ίσως αυτό να έχουν στο μυαλό τους κάποιοι «θερμοκέφαλοι») είναι ακριβώς αυτό για το οποίο τους κατηγορούν οι Δυτικοί και τους υποβάλλουν εδώ και καιρό στις γνωστές κυρώσεις:να επέμβουν στρατιωτικά στην περιοχή, προκαλώντας ανυπολόγιστες αλυσιδωτές αντιδράσεις, που κανείς δεν γνωρίζει πού ακριβώς θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Ανθρωπότητα. Είναι εύκολο, με την άνεση της εξ αποστάσεως παρατήρησης των γεγονότων, κάποιοι να δίνουν συμβουλές στον Πρόεδρο Πούτιν και στη Ρωσία να στείλουν το ρωσικό στρατό στο Ντονμπάς και να τα κάνει «π…να όλα», κατά την έκφραση του συρμού… Θυμίζουν αυτοί οι συμβουλάτορες εκείνους που, το μακρινό 1904 «συμβούλευαν» μέσα από τις στήλες αθηναϊκών εφημερίδων το Ρώσο στρατηγό Αλεξέι Κουροπάτκιν τι «μανούβρες» να κάνει κατά τη διάρκεια του Ρωσο-Ιαπωνικού πολέμου. Η έκφραση «δεξιότερα Κουροπάτκιν» έχει μείνει ακριβώς από τότε… Και όταν ο Κουροπάτκιν έχασε πανηγυρικά τον πόλεμο για λογαριασμό των Ρώσων, αυτοί έμειναν με την αυτάρεσκη ικανοποίηση ότι «αυτοί του τα ‘λεγαν»…
Ο Πρόεδρος Πούτιν όμως δεν είναι «Κουροπάτκιν»… Ανεξαρτήτως του ποια μπορεί να είναι η άποψη του καθενός για την πολιτική που ακολουθεί στο εσωτερικό της χώρας (για πτυχές της οποίας η ρωσική αριστερή Αντιπολίτευση, με κύριο εκφραστή το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας ορθότατα του ασκεί δριμύτατη κριτική), πρόκειται για έναν πανέξυπνο πολιτικό, άριστο τακτικιστή και, κυρίως, για άνθρωπο που δεν αποφασίζει για τίποτε «εν θερμώ»… Κατανοεί απόλυτα, ότι ενδεχόμενη «θερμή» στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας θα γύριζε «μπούμερανγκ» προς αυτήν, θα δημιουργούσε τη de factoδιχοτόμηση της Ουκρανίας (σενάριο που θα ευνοούσε μόνο τους Δυτικούς και δεν επιθυμεί κανένας στην Ουκρανία και στη Ρωσία, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης και για διαφορετικούς λόγους, βεβαίως) και θα ενέτεινε τη διεθνή απομόνωση της Ρωσίας, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο «ένα μισό» του κόσμου.
Τέλος, γι’ αυτούς τους αριστερούς που αποκαλούν τον Πρόεδρο Πούτιν «φασίστα», θέλω να πω τρεις κουβέντες μετρημένες: η πρώτη είναι, ότι ο φασισμός, ο ναζισμός και η προπαγάνδα υπέρ τους είναι απαγορευμένα με νόμο στην επικράτεια της Ρωσικής Ομοσπονδίας, κάτι που δεν ισχύει για τα περισσότερα δυτικά καπιταλιστικά κράτη και, μεταξύ όλων και για την Ελλάδα· η δεύτερη είναι, ότι τα λεγόμενα «Εσωτερικά Στρατεύματα» (ένα σώμα αντίστοιχο με την αμερικανική «Εθνοφυλακή», που υπάγεται όμως στο Υπουργείο Εσωτερικών και όχι αυτό της Άμυνας, αφού θεωρείται «Σώμα Ασφαλείας») κυνηγούν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν όλες τις νεοναζιστικές ομάδες και ομαδούλες που δρουν στην παρανομία και εκπαιδεύονται σε κάποια από τα αχανή δάση της ρωσικής επικράτειας· η τρίτη και τελευταία είναι, ότι το στερεότυπο «Πούτιν = φασίστας» το έχουν καλλιεργήσει κατά κόρον τα προπαγανδιστικά μέσα της Δύσης και δεν προέρχεται από την κρίση πραγματικών γεγονότων. Η ορθή πρακτική είναι πάντα το να εξετάζει κανείς τα γεγονότα και να βγάζει, κατόπιν, τα συμπεράσματά του… Όχι να έχει έτοιμα τα συμπεράσματα και στη συνέχεια να ψάχνει «γεγονότα» για να τα στηρίξει…
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής Ρωσικών, απόφοιτος της Σχολής Δημοσιογραφίας του πρώην Κρατικού Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού (Ρωσία), νυν Νότιου Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Ρωσίας.
http://www.iskra.gr/