Εννέα στους δέκα πολίτες αξιώνουν να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ. Τα συγκυβερνώντα κόμματα, στην πρώτη δημοσκόπηση του φθινοπώρου, βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Η κυβέρνηση Σαμαρά διανύει το τελευταίο φθινόπωρο της θητείας της. Θα προσπαθήσει να παίξει το χαρτί της "σκληρής διαπραγμάτευσης"με την τρόικα, αλλά ποιος θα την πιστέψει; Η κυβέρνηση υπάρχει ελέω τρόικας, χάρις στην εύνοια της Μέρκελ. Αυτή ήταν η δύναμή της επί δύο χρόνια, που τώρα έχει μετατραπεί σε μοιραία αδυναμία της. Κάθε θεατρική κίνηση "αντίστασης"επιταχύνει την πτώση της. Ο Σαμαράς είναι παγιδευμένος ανάμεσα στην πολιτική του που παράγει κοινωνικό πόνο και στη ρητορική του περί του "τέλους του Μνημονίου"που καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο φερέγγυο να διαχειριστεί τις όποιες "καλύτερες μέρες".
Δεν θα παραδώσει τα όπλα η κυβέρνηση. Ήδη στήνει σκηνικό... επικείμενης ανάπτυξης, με τον Σόιμπλε να συγχαίρει εαυτούς και αλλήλους για τις... επιτυχίες των Μνημονίων στη Νότια Ευρώπη. Μαύρο χιούμορ! Η συνεχώς αυξανόμενη φοροδοτική αδυναμία των πολιτών αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση έχει μπει ανεπιστρεπτί σε τροχιά σύγκρουσης με την κοινωνία.
Η δημοσκόπηση (της εταιρείας Palmos Analysis για λογαριασμό του TVXS) επιβεβαιώνει ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν ήταν μια παρένθεση. Αντιθέτως ενδυναμώνεται η δυναμική της δημοκρατικής ανατροπής. Οι πολιτικές εξελίξεις αντιστοιχούν ολοένα και περισσότερο προς τις κοινωνικές. Η κοινωνική παράγει πολιτική πόλωση. Και ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται ευκρινέστερα με δυναμική αυτοδυναμίας.
Η Ν.Δ., αν και παραμένει κατ'ουσίαν το μοναδικό κυβερνητικό κόμμα με λαϊκή αναφορά, φαίνεται να γλιστρά σε ολοένα και χαμηλότερα ποσοστά, που θυμίζουν την εκλογική επιρροή της τον Μάιο του 2012. Η Χ.Α. κατοχυρώνει την αυτόνομη πολιτική παρουσία της. Τα ενδιάμεσα κόμματα συμπιέζονται. Ιδιαίτερα μάλιστα ορισμένα, όπως το Ποτάμι, δίνουν την εντύπωση κόμματος μιας χρήσεως.
Η Ν.Δ. καταρρέει διότι συγκρούεται με τα παραδοσιακά ερείσματά της. Όλοι οι φορείς των μικρομεσαίων τάξεων τής έστειλαν τελεσίγραφο: να αλλάξει πολιτική, διαφορετικά να παραιτηθεί!
Η πραγματική οικονομία περνάει στο προσκήνιο. Ο καταναγκασμός της ανελέητης και αντικοινωνικής δημοσιονομικής προσαρμογής έχει κλείσει τον κύκλο της. Κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη, πόσω μάλλον βιώσιμη και διατηρήσιμη, με βάση τη μνημονιακή υποχρέωση για πρωτογενή ελλείμματα 4,5% του ΑΕΠ ετησίως και με εκμηδένιση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων. Κανείς δεν πιστεύει ότι η ανάπτυξη θα προέλθει από ενίσχυση της προσφοράς, από "ανταγωνιστικότητα της οικονομίας"πάνω σε κοινωνικά ερείπια.
Ολοένα και ευρύτερα συζητείται η εναλλακτική πρόταση, έξω από τη μέγγενη της λιτότητας, για την ενίσχυση της ζήτησης. Για να αποκτήσει το κράτος ρόλο "ύστατου εργοδότη", προκειμένου να υλοποιηθούν αποφασιστικές πολιτικές αντιμετώπισης της ανεργίας.
Μέσα σε αυτή την προοπτική, η αναγκαία κατά προτεραιότητα αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης αποκτά βάθος, η κοινωνική άμυνα εντάσσεται στην προοπτική τής "ανάπτυξης με εργασία". Μέσα σε αυτή την προοπτική, η κοινωνία μπορεί να αποκτήσει έμπνευση και ένα νέο κύμα λαϊκής συμμετοχής μπορεί να κατανικήσει την "εθνική κατάθλιψη", στην οποία έχουν ρίξει τη χώρα ο μνημονιακός αυταρχισμός και η μοιρολατρία.
Η ΑΥΓΗ