Παραβρέθηκα στη χθεσινή μας συνάντηση στο Δημαρχείο της πόλης μας και θα ήθελα να καταθέσω τις σκέψεις μου από την εμπειρία που αποκόμισα. Ή, αν θέλετε, να προσπαθήσω να δώσω απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα που διατυπώθηκε ξεκάθαρα από κάποιον παρευρισκόμενο και που είναι το ερώτημα που ταλανίζει σήμερα ολόκληρη την ελληνική κοινωνία.
Το ερώτημα “Τι να κάνουμε;” - “Πως ενωνόμαστε;”
Αν ανάμεσα μας βρισκόταν ένας ανυποψίαστος επισκέπτης,
κάποιος που να αγνοούσε την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην πατρίδα μας, θα αποφαινόταν ότι η συνάντηση μας ήταν ένας δόκιμος διάλογος γύρω από την διαχείριση των πραγμάτων σε μια χώρα που έχει απαλλαγεί από την ξένη επικυριαρχία, έχει ξανακερδίσει την εθνική της ανεξαρτησία και που επειδή έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα μετά από κάποια δοκιμασία (όπως πχ ένας πόλεμος), προσπαθεί να ανακαλύψει νέους και δικαιότερους τρόπους ως προς την λειτουργία της οικονομίας και της κοινωνίας.
Εξ ου και η προσπάθεια κατανόησης της χρήσης του νομίσματος για την τοκογλυφική εξάρτηση ενός κράτους (φιλμάκι), η πολύ συγκροτημένη και αρκετά καλά τεκμηριωμένη περιγραφή της χρήσης ενός εναλλακτικού νομίσματος, καθώς και η αναζήτηση νέων μεθόδων προώθησης των αγροτικών προϊόντων που να παραμερίζουν τον παρασιτικό ρόλο των μεσαζόντων διασφαλίζοντας παράλληλα την δημόσια υγεία και οικονομία.
Ακούστηκε μια ελαφρά επίκριση σχετικά με το ότι “η νεολαία μας βρίσκεται στις καφετέριες”. Δεν κατηγορηθήκαμε άμεσα γι' αυτό, πλην όμως και επειδή είναι κάτι που όλους μας καίει, η απόσταση από το να ηχήσει στ' αυτιά μας σαν ένα είδος “μομφής', δεν είναι μεγάλη. Είναι αλήθεια. Η νεολαία σήμερα σε μεγάλο ποσοστό χάνει τον χρόνο της στις καφετέριες. Σε όλη την Ελλάδα, Αθήνας μη εξαιρουμένης. Εκεί που η νεολαία έδειξε μια κάποια ευαισθησία ήταν στο θέμα των διοδίων και αυτό δεν είναι τυχαίο. Οι νέοι σήμερα μέσα από τα καταναλωτικά και επιδειξιμανή πρότυπα με τα οποία ανατράφηκαν (και σ' αυτό κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει, πόσο μάλλον οι γονείς τους), είχαν μια ιδιαίτερη σχέση με το φετίχ “αυτοκίνητο” και σαν μέσο κοινωνικής προβολής και “μαγκιάς”. Συνεπώς στο συγκεκριμένο ζήτημα υπήρξε ανταπόκριση και βεβαίως καλώς υπήρξε. Δεν συνέβη το ίδιο όμως και με άλλα ζητήματα όπως το δικαίωμα στην εργασία ή στην υγεία και την κοινωνική πρόνοια. Στους τομείς αυτούς οι νέοι, αντίθετα από τους γονείς και τους παππούδες τους δεν έχουν συλλογική κοινωνική μνήμη γιατί μεγάλωσαν με τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα του ατομισμού, της πάση θυσία ιδιοκτησίας και του γνωστού σε όλους μας βολέματος. Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλλέτω.
Ακούστηκε επίσης ότι “ο αγώνας θα είναι μακρύς, θα είναι ένας μαραθώνιος” και ότι το να προσβλέπει κάποιος στην κατάληψη του κοινοβουλίου και στην αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης ώστε “το παιδί μου να ξαναβρεί την δουλειά του” είναι ουτοπικό. Είναι όμως όντως ουτοπικό;
Όταν τον Μάη 2010, αμέσως μόλις ο δωσίλογος ΓΑΠ από το μακρινό Καστελόριζο (γιατί τόσο κοντά στα σύνορα άραγε;) ανακοίνωσε την προσφυγή της χώρας στους μηχανισμούς “στήριξης” της ΕΕ και του ΔΝΤ, ο κόσμος έκανε γιούρια στο κοινοβούλιο, βρεθήκαμε μια τρίχα από το να ξεμπερδέψουμε μια και καλή από αυτόν τον εφιάλτη. Αν εκείνη τη στιγμή κόμματα (που στη συνέχεια ανέλαβαν “αντιμνημονιακό” ρόλο) και συνδικάτα στήριζαν το στην πράξη εκφρασμένο λαϊκό συναίσθημα, τα πράγματα σήμερα θα ήταν τελείως διαφορετικά, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη την δοκιμαζόμενη Ευρώπη. Και δεν θα αρκούσαν 2 ή 3 διμοιρίες ματατζήδων για να φρενάρουν την λαϊκή οργή όσο και να ψέκαζαν. Θυμηθείτε επίσης την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου το 2011, όταν με το μέρος του λαού βρέθηκε, τουλάχιστον στα χαμηλόβαθμα στελέχη του, και ο στρατός, πράγμα που οδήγησε τον ίδιο πανικόβλητο ΓΑΠ σε παραίτηση για κάποιες ώρες.
Στη συνέχεια υπήρξαν πολλές άλλες παρόμοιες προσπάθειες του λαού, ο οποίος μόνος και χωρίς καμία επίσημη κοινοβουλευτική ή συνδικαλιστική στήριξη, πάλεψε, τραυματίστηκε, σκοτώθηκε και ψεκάστηκε μέχρις ότου μουδιασμένος και απογοητευμένος τραβήχτηκε στο καβούκι του. Μια κατάσταση που σε φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να προκαλέσει την κήρυξη μιας πολιτικής γενικής απεργίας διαρκείας, εκφυλίστηκε στα παχιά λόγια των εν λόγω κομμάτων και συνδικάτων, στην προδοσία του λαού και στον εξευτελισμό του από τα “αντιμνημονιακά” παπαγαλάκια της τηλεόρασης που συνεχώς κάνουν χρήση του απαξιωτικού όρου του “καναπεδάτου” Έλληνα. Τον οποίο μηρυκάζουμε μαζοχιστικά και αναμεταξύ μας.
Το συμπέρασμα είναι ότι η άμεση ανατροπή της όποιας τρόικας κάθε άλλο παρά ουτοπική ήταν και είναι ακόμα και τώρα. Αντιθέτως όμως κινδυνεύει να γίνει ουτοπική όσο αφήνουμε τα πράγματα να κυλάνε ανεμπόδιστα γιατί ο χρόνος μετράει εις βάρος μας. Αφενός εξαθλιώνει εμάς και αφετέρου τους δίνει την ευκαιρία να οργανώσουν την καταλήστευση μας καλύτερα. Ακόμα και με την στρατολόγηση ξένων μισθοφόρων.
Το πρόβλημα είναι ότι ο εχθρός δεν βρίσκεται εκτός συνόρων. Βρίσκεται μέσα στα υπουργεία και στα κέντρα αποφάσεων. Βρίσκεται εντός συνόρων και επιβλέπεται και καθοδηγείται από Γερμανούς γκαουλάιτερ. Η χώρα τελεί υπό κατοχή. Μετά μάλιστα τα γεγονότα της Κύπρου είναι ξεκάθαρο ότι δρομολογείται σχέδιο εξάρθρωσης του ελληνισμού σαν κρατικές οντότητες. Αν κάτω από αυτές τις συνθήκες περιμένουμε να βγάλουμε άκρη με “μαραθώνιους” ζήτω που καήκαμε. Μέχρι να τερματίσουμε δεν θα υπάρχει πλέον τίποτα το ελληνικό να ελευθερώσουμε, χώρια αυτοί που θα έχουν πάρει των οματιών τους και θα έχουν φύγει μετανάστες, χώρια αυτοί που θα έχουν αυτοκτονήσει.
Τα γεγονότα της Κύπρου ρίχνουν φως και στην πραγματική διάσταση τους προβλήματος διεθνώς. Όποιος επιθυμεί μπορεί να ρίξει μια ματιά στο ακόλουθο άρθρο που θεωρώ άκρως κατατοπιστικό.
http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2842.aspx
Στο σημείο αυτό μπορώ να διατυπώσω την δική μου πρόταση η οποία βασίζεται στο γεγονός ότι δεν κινούμαστε στα πλαίσια ενός ευνομούμενου κράτους προς το οποίο μπορούμε να υποβάλλουμε προτάσεις ή να διεκδικήσουμε στόχους με μέσα συνταγματικά κατοχυρωμένα. Δεν υπάρχει Σύνταγμα στην Ελλάδα, όπως δεν υπάρχει ιδιοκτησία ή οτιδήποτε εξασφαλίζει την φυσιολογική διαβίωση των πολιτών. Πράγματι, δεν είμαστε πια ούτε καν πολίτες. Είμαστε υπήκοοι. Βαίνουμε ολοταχώς προς την φεουδαρχία.
Για τους λόγους αυτούς, παραδόξως, τα πράγματα δεν είναι και τόσο περίπλοκα. Μπορεί να φαντάζουν τέτοια αλλά δεν είναι. Όπως συνέβαινε πάντα στην ιστορία σε παρόμοιες περιπτώσεις. Όταν όλα "τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά".
Τέσσερα πράγματα πιστεύω ότι αποτελούν τα συστατικά της επιτυχίας.
1. Αλληλεγγύη. Στήριξη αναμεταξύ μας. Οργάνωση σε στενό κύκλο στη δουλειά και κυρίως στη γειτονιά έτσι ώστε όλοι μαζί να αλληλοπροστατευθούμε όταν θα δεχτούμε την όποια φοροεισπρακτική επίθεση. Μην ξεχνάμε ότι ο κύριος σκοπός τους είναι η υφαρπαγή των περιουσιακών μας στοιχείων. Όποιες αποφάσεις κατάσχεσης και να παίρνουν θα έρθει η ώρα που θα χρειαστεί να τις υλοποιήσουν. Αυτό ισχύει και για τις περιπτώσεις τύπου Χαλκιδικής ή Κερατέας όπως η εμπειρία έδειξε. Παράλληλα η αλληλεγγύη θα λειτουργήσει προστατευτικά για όσους χρειάζονται άμεση βοήθεια για την επιβίωση και που χωρίς στήριξη είναι επιρρεπείς σε επικίνδυνα κατρακυλίσματα.
2. Ανυπακοή. Δεν πληρώνουμε, δεν ακολουθούμε εντολές, δεν υποκύπτουμε σε απειλές και εκβιασμούς. Οι πληρωμές είναι οξυγόνο στο αίμα τους και δηλητήριο στο δικό μας. Η μη πληρωμή των χαρατσιών ήταν ένα βήμα. Τώρα πρέπει να το πάμε πιο πέρα. Τώρα δεν πρέπει να κάνουμε καν φορολογικές δηλώσεις. Απαιτούμε τα κλεμμένα να επιστραφούν στο λαό, οι υπεύθυνοι κλέφτες-δωσίλογοι να δικαστούν και να τιμωρηθούν, τα τοκογλυφικά χρέη να διαγραφούν. Βεβαίως η ανυπακοή στηρίζεται στην αλληλεγγύη.
3. Αποδοχή του πατριωτικού χαρακτήρα της αντίστασης. Δεν μας ενδιαφέρει η όποια προηγούμενη πολιτική ή κομματική απόχρωση των συμπολιτών-συναγωνιστών μας εξαιρουμένης βεβαίως της περίπτωσης εκείνων που υπηρετούν οικειοθελώς μηχανισμούς ή κόμματα στην υπηρεσία του κατακτητή. Αυτό φυσικά δεν περιλαμβάνει δημόσιους υπάλληλους που από ανάγκη πάνε κάθε μέρα στη δουλειά τους γιατί αυτοί περιμένουν τον τρόπο να εκφράσουν ενεργά την αντίσταση τους. Έχουμε δει για παράδειγμα ακόμα και αστυνομικούς να καίνε την σβάστικα στο Σύνταγμα.
4. Οι κομματικοί μηχανισμοί (ειδικά των εντός Βουλής κομμάτων) είναι εκτός παιχνιδιού. Τα κόμματα εντός Βουλής από τη στιγμή που δεν ξεκουμπίζονται από εκεί είναι δωσιλογικά παρέχοντας νομιμοποίηση στο ξεπούλημα και στην διάλυση της χώρας. Όποιος είναι με τον λαό έχει λόγο ύπαρξης στις τάξεις του μόνο σαν υπηρέτης του. Στους δρόμους και στις πλατείες. Δεν υφίστανται κομματικά λάβαρα και σημαίες πέραν της ελληνικής σημαίας. Όπως με το ΕΑΜ.
Από εκεί και πέρα θα έρθουν όλα μόνα τους. Και Κολοκοτρώνηδες θα βρεθούν και η επαφή και η συνεργασία σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα γιγαντωθεί. Όλα αυτά θα τα αναδείξει το ίδιο το κίνημα, το πατριωτικό μέτωπο, που θα ξαπλωθεί σαν το μελάνι στο στυπόχαρτο.
Οι Ιταλοί έχουν μια έκφραση που πάει περίπου έτσι: "Πρόσεχε γιατί θα γίνει ένα 48". Εννοούν το 1848 το οποίο ξεκίνησε με κάτι μικρο-επεισόδια στο Μιλάνο και πριν καν τελειώσει είχε φέρει τ' απάνω κάτω σε όλη την Ευρώπη. Ακόμα και η βασιλική οικογένεια της Αγγλίας είχε απομακρυνθεί προληπτικά από το Λονδίνο στη Σκωτία. Δεν είναι τυχαίο που εκείνη την ίδια χρονιά γράφτηκε το γνωστό Μανιφέστο. Και να σκεφτεί κανείς ότι τότε δεν υπήρχε... ίντερνετ ούτε τα κινητά! Όσον αφορά στην νεολαία, ας μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι. Μην ξεχνάμε το 2008. Μια σπίθα χρειάζεται.
Συνεπώς υπομονή, κουράγιο και κυρίως αξιοπρέπεια. Υπάρχουν παιδιά που οφείλουμε να προστατέψουμε, παραδόσεις να τιμήσουμε και αυτός ο τόπος που μας ανήκει. Πως είναι δυνατόν να τα απαρνηθούμε όλα αυτά, την επίπονη αλλά και γεμάτη χαρές καθημερινή μας ζωή φτιαγμένη από καλές παρέες και όμορφα τοπία, για χάρη μιας δράκας παρασίτων που με περισσό και πρόστυχο κυνισμό μας ζητάνε και τα ρέστα από ότι ήδη συνεχώς μας έκλεβαν μέχρι σήμερα;
ΓΚΓ