Όχι. Κατ αυτούς δεν υπήρχε φτώχια στη χώρα μας. Δεν μειώνονταν συνεχώς οι μισθοί και οι συντάξεις, δεν έκλειναν επιχειρήσεις, δεν στράγγιζε η αγορά. Αφού τίποτε από αυτά δεν υπήρχε, τίποτε από αυτά δεν ήταν ορατό, δεν υπήρχε και λόγος να πληροφορήσουν έστω, τους δανειστές και εταίρους μας γι αυτήν την εφιαλτική ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας.
Μέχρι που κάποιος φαίνεται τους μίλησε και στις 20 Φεβρουαρίου του 2015, ένα μήνα μετάτην εκλογή της νέας κυβέρνησης, επιτέλους παραδέχθηκαν κι αυτοί πως ένα μεγάλο μέρος του λαού μας ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχιας και ένα άλλο είναι στον προθάλαμο αυτής της φτώχιας. Μέχρι και ο Γιούνκερ, θα στείλει δύο δισεκατομμύρια για την ανθρωπιστική κρίση που πριν από τις εκλογές ήταν αόρατη!
Αισθάνομαι εξαιρετική τιμή που ως νέος βουλευτής το πρώτο νομοσχέδιο που ψήφισα, ήταν αυτό για την άμεση αντιμετώπιση δεινών που προκάλεσε η ανθρωπιστική κρίση. Το περίμενε ο Ελληνικός λαός. Το έχει ανάγκη ο λαός.
Μοιραίο ήταν βέβαια, αυτές οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές φτωχοποίησης να πλήξουν και έναν βασικό πυλώνα της κοινωνικής μας ζωής, που θεωρώ πως είναι ο χώρος της τέχνης και του πολιτισμού. Μιλάω για τον πολιτισμό που φέραμε και μας έφερε ως εδώ ως είδος. Ξέρετε, ο πολιτισμός, οι τέχνες από μόνες τους, δεν μπορούν να ρίξουν κυβερνήσεις, να αποτρέψουν πολιτικές, να αλλάξουν καταστάσεις. Αλλάζουν τον άνθρωπο όμως, και αυτός, ως πολιτικό όν, μπορεί να δράσει ώστε να εξασφαλίσει ένα δίκαιο και φωτεινό παρόν και μέλλον γι αυτόν και τα παιδιά του.
Στοχοποιώντας τους ανθρώπους που παράγουν πολιτιστικό αγαθό, αποδιαρθρώνοντας τον χώρο, στερείς την αισιοδοξία και τη δύναμη από τους πολίτες. Μπορείς πιο εύκολα να τους παραπλανήσεις, να τους φοβίσεις, να τους χειραγωγήσεις. Και από φόβο και παραπλάνηση χόρτασε ο λαός αυτά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια.
Η αρχή έγινε αρκετά νωρίς. Όταν μεθοδικά προετοιμαζόταν όλη αυτή η περιπέτεια στην οποία οδηγήσατε τη χώρα. Όταν η Νέα Δημοκρατία το 2004 αναλαμβάνει την διακυβέρνηση της χώρας, ο Πέτρος Τατούλης ως υπουργός πολιτισμού, επιτίθεται συνολικά σε όλο το φάσμα των θεάτρων, ορχηστρών, χορευτικών συγκροτημάτων, πολιτιστικών διοργανώσεων και οποιουδήποτε στον χώρο της τέχνης που είχε και την ελάχιστη έστω στήριξη του κράτους. Με τον λαϊκίστικο αφορισμό ενάντια στον «κρατικοδίαιτο πολιτισμό», ξιφουλκεί κατά πάντων. Μπαίνουν όλοι στο ίδιο καλάθι. Αγνοώντας την προσφορά σημαντικών δημιουργών και φορέων που μετουσίωσαν την βοήθεια της πολιτείας σε πολιτιστικό θησαυρό, συμβάλλοντας και στην οικονομική πρόοδο του τόπου. Το «Θέατρο Τέχνης» του Κάρολου Κουν, ο Σπύρος Ευαγγελάτος με το «Αμφιθέατρο», η «Ορχήστρα Χρωμάτων» που δημιούργησε ο Μάνος Χατζιδάκης έπρεπε να απαξιωθούν ως κηφήνες που σπαταλούσαν τον δημόσιο πλούτο! Και μαζί με αυτούς οι νεώτεροι δημιουργοί που είχαν περιληφθεί στον κατάλογο των «επιχορηγουμένων», όπως ο αξέχαστος Λευτέρης Βογιατζής («Νέα Σκηνή»), Αντώνης Αντύπας (« Απλό Θέατρο»), Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος («Θέατρο Νέου Κόσμου») και άλλοι πολλοί. Βεβαίως, ως παραδείγματα χρησιμοποιούσαν διαφόρους «ημετέρους» (των δύο κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία), οι οποίοι, πράγματι καταχρηστικά επιδοτούντο. Τσουβάλιαζαν όμως τους πανάξιους με τους ανάξιους.
Το έδαφος προετοιμάσθηκε, λοιπόν, και η κατεδάφιση άρχισε αργά, αλλά συστηματικά. Οι επιχορηγήσεις μειώθηκαν έως ότου στην πράξη, καταργήθηκαν. Στο Θέατρο, τον Κινηματογράφο, τη Μουσική, το βιβλίο, παντού! Επιχορηγήσεις που ούτως η άλλως δεν ήταν ποτέ ανάλογες ενός μέσου ευρωπαϊκού κράτους.
Αυτοί που την πληρώνουν πρώτοι, είναι οι άνθρωποι. Στον ζοφερό κόσμο των μνημονίων, συνθήκες γαλέρας επεβλήθησαν στους εργαζόμενους, με την «μαύρη» εργασία να πρυτανεύει. Έρευνες του «Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος», έδειξαν ότι το 1/3 των εικαστικών καλλιτεχνών, δεν έχει προοπτική να συνταξιοδοτηθεί από πουθενά. Στον χώρο του Κινηματογράφου και της Τηλεόρασης, η ανεργία βρίσκεται στα ύψη. Χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με πλήρως ελαστικοποιημένες και επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Χορός. Το να θέλει κάποιος να ζήσει από την τέχνη του χορού, ισοδυναμεί με τρέλα! Κακές συνθήκες για τις ούτως ή άλλως ελάχιστες θέσεις εργασίας. Βιβλίο. Οι πωλήσεις έχουν σημειώσει κατακόρυφη πτώση. Εκδότες και βιβλιοπώλες είναι είδη προς εξαφάνιση. Χρειάζεται να πούμε τίποτα πια για τους συγγραφείς; Για ποια αμοιβή να συζητήσουμε, για ποιόν μισθό, για ποια σύνταξη;
Αυτά τα δίσεκτα χρόνια των Μνημονίων είδαμε τη ζωή μας να γλιστρά προς τα κάτω. Πήγαμε εκατό πίσω. Εμείς οι πολλοί. Όχι οι τράπεζες, ούτε οι παραδοσιακά έχοντες και κατέχοντες. Και οι άνθρωποι του πολιτισμού, οι καλλιτέχνες, συνυπολογίζονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία με τους «πολλούς». Ζούμε λοιπόν ξανά εκείνες τις παλιές εποχές, όπου κάποιος που αποφάσιζε να ασχοληθεί με την τέχνη, ήταν ένας χομπίστας, που ή είχε χρήματα και έκανε το κέφι του, ή συμβιβαζόταν να ζει χωρίς φαγητό, χωρίς στέγη, με επισφαλές το παρόν και το μέλλον του.
Η αστική μυθολογία, θέλει τον καλλιτέχνη να υποφέρει για να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο. Ο Δημήτρης Χορν τραγουδούσε «Ηθοποιός σημαίνει φως…». Ναι . Αλλά σημαίνει και νερό, τηλέφωνο, φαγητό, λογαριασμοί...
Και ξέρετε, γνωρίζω πολλούς ομότεχνούς μου που θα ωφεληθούν από το νομοσχέδιο που ψηφίσαμε.
Δυστυχώς. Γνωρίζω πολλούς, που δεν αξίζουν μια τέτοια ζωή.
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Περιφέρειας Αττικής.