Αν η τοποθέτηση Παπακωνσταντίνου δεν προσέθεσε κάτι παραπάνω στα ήδη γνωστά, ιδιαίτερη στιγμή ήταν η τοποθέτηση Βενιζέλου. Και ήταν ιδιαίτερη γιατί στο ύφος του συμπυκνώθηκε όλη η αλαζονεία και αμετροέπεια όχι μόνο του ίδιου αλλά συνολικά τόσο του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίστηκε τις τύχες της χώρας όσο και ενός πολιτικού συστήματος το οποίο έχει επιβάλει το νόμο της ατιμωρησίας και της σιωπής. Βέβαια, η αλαζονεία, όπως αποδείχτηκε στην περίπτωση Βενιζέλου, είναι κακός σύμβουλος. Βασικό στοιχείο της στάσης του ήταν η απόπειρα “αυτο-θυματοποίησης”, δηλαδή η προσπάθεια να εμφανιστεί ως θύμα σκευωρίας η οποία έχει οργανωθεί από το ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο να δημιουργήσει μια συμπάθεια-συσπείρωση στο κατερρέον κόμμα του. Εκεί είναι που αρχίζει και ξεφεύγει το πράγμα, χάνεται ο έλεγχος και αρχίζει ένα παραλήρημα όπου ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ζητά επαίνους για το ότι παρέδωσε (ύστερα από μήνες) το στικάκι και κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι ήταν αυτός που έδωσε αντίγραφα της λίστας σε δημοσιογράφους (!), ότι έχει σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας, ότι ευθύνεται για το ότι η Βραζιλία δεν ψήφισε υπέρ της καταβολής της δόσης από το ΔΝΤ στην Ελλάδα και άλλα αντίστοιχης σοβαρότητας... τα οποία δημιουργούσαν απορία μέχρι και στους κυβερνητιικούς βουλευτές.
Λίγη σημασία έχουν οι λεπτομέρειες της πολύ άσχημα σκηνοθετημένης παράστασης στη Βουλή. Λιγη σημασία έχει ακόμα το πώς νιώθει κανείς όταν βρίσκεται εντός του Κοινοβουλιου και παρακολουθεί με πόσους τρόπους επιχειρείται να συγκαλυφθεί το πλέον προφανές και αποδεδειγμένο σκάνδαλο της διαχείρισης της λίστας Λαγκάρντ.
Εκείνο που έχει αξία είναι η πολιτική ουσία της υπόθεσης που δικαιώνει και την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το θέμα. Στην υπόθεση της λίστας Λαγκαρντ συμπυκνώνονται η ορατή διαπλοκή του πολιτικού συστήματος, που αφορά την προστασία μεγαλοεπιχειρηματιών από το πολιτικό προσωπικό, η οποία ανταποδίδεται από το οικονομικό κατεστημένο (δείτε τη στάση του Συγκροτήματος που έγινε ο πιο φανατικός υπερασπιστής της μη παραπομπής Βενιζέλου), η διακίνηση μαύρου πολιτικού χρήματος, η με κάθε τρόπο εφαρμογή του νόμου της σιωπής και της απόκρυψης, η ασυλία της κλεπτοκρατίας τη στιγμή που εξοντώνεται η υπόλοιπη κοινωνία, η αγωνιώδης προσπάθεια να ξεγελαστεί το αίτημα που βρίσκεται στα χείλη όλων των πολιτών για κάθαρση, τιμωρία, δικαιοσύνη. Ακόμα και η παραπομπή Παπακωνσταντίνου μόνο για τα ζητήματα που αφορούν την αλλοίωση της λίστας είναι προσπάθεια αποπροσανατολισμού, αφού υπεκφεύγει του βασικού ζητήματος που ήταν η διαχείριση της λίστας και επικεντρώνει σε μια κατηγορία που, εφόσον την έχει διαπράξει, είναι δύσκολο να τεκμηριωθεί. Η απόφαση της Βουλής δεν ήταν δώρο μόνο προς το Βενιζέλο αλλά και προς τον Παπακωνσταντίνου.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στριμωγμένος από την αναφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο σκάνδαλο της Siemens και τις λίστες Χριστοφοράκου, είπε και μια αλήθεια: διαχρονικά, κάθε σύμβαση γερμανικής εταιρίας ήταν και ένα σκάνδαλο. Μόνο που, όπως του ανέφερε και ο Α. Τσίπρας το ταγκό χρειάζεται δύο: δηλαδή από τη μια υπάρχουν οι εταιρίες και από την άλλοι οι πολιτικοί και τα κόμματα που τις εξυπηρέτησαν. Επομένως, δεν αρκεί να αναγνωρίζεις το έγκλημα - ο καθένας κρίνεται από το τι κάνει για να το σταματήσει. Ο κ. Βενιζέλος και η συγκυβέρνηση Σαμαρά όχι μόνο δεν έχουν ακόμα δώσει εξηγήσεις για την εμπλοκή στελεχών τους σε αυτά τα σκάνδαλα ή για λεφτά που μπήκαν (κατά παραδοχή στελεχών τους) στα ταμεία τους, αλλά έχουν πεδίο δόξης λαμπρόν να μας πουν τι θα κάνουν με τις εν ενεργεία αποικιοκρατικές συμβάσεις του Ελληνικού Δημοσίου με γερμανικές - και όχι μόνο - εταιρίες. Έχει κανείς την αυταπάτη ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά θα κάνει το παραμικρό; Αντιθέτως, το πλιάτσικο στο δημόσιο πλούτο της χώρας και οι περιοδείες του Φούχτελ ανά την Ελλάδα δείχνουν ότι είμαστε μάρτυρες ενός νέου, ίσως του μεγαλύτερου που έχει γίνει έως σήμερα, σκανδάλου και εγκλήματος κατά του ελληνικού λαού και της χώρας.
*Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς