Μιλάμε βέβαια γι' αυτόν τον ανώνυμο πολτό της ανωνυμίας που καθημερινά σημαιοστολίζεται τη φρίκη του και υπό το πρόσχημα χρήσεως εντολής καταλαμβάνει τας οδούς και τας ρύμας (πραγματοποιώντας με κάθε βήμα και μια σύνθλιψη της συντακτικής συνθήκης η οποία συναρθρώνει την κοινωνία), καταλαμβάνει λοιπόν ως οιονεί αστυνομικό (και υπόρρητα στρατιωτικό να το πεις, μέσα είσαι) πραξικόπημα την πόλη, τόσο με την πραγματική όσο και με τη συμβολική της έννοια, ώστε ο φόβος να γίνει ο βασικός συνεκτικός κρίκος της καθημερινότητας εκείνων που καθαγιάζονται στα δελτία ειδήσεων των οκτώ και στις "ανατρεπτιάδες" του σνάιπερ της δημοσιογραφίας Γιάννη Τράγκα (το Γιάννη δεν είναι λάθος, κύριε διορθωτά, ούτε το Τράγκα. Απλώς περισσεύει το Μιχαλολιάκος, Μπόμπολας, Βενιζέλος και άλλα ευανθή), όλων εκείνων λοιπόν που καθαγιάζονται από τα χαμερπή σκατολοΐδια του συστήματος ως "ο απλός λαός που πρέπει να καταλάβει". Και αυτό που πρέπει να καταλάβει ο "απλός λαός" τώρα, που η ανακατανομή πλούτου εις βάρος του διαδέχεται την άλλη με ταχύτητα βλακείας Κεδίκογλου και κάθε Μουρούτη (αφήνω απ' έξω τον Ψαριανό και τον Μπίστη της ΔΗΜ.ΑΡ., που ο καθένας τους είναι μια κατηγορία μόνος του), είναι ο φόβος. Διότι ο φόβος, στην εποχή της παραγωγικής παράλυσης που έχει επιβάλει ο παρακρουστικός και απόλυτα αποτυχημένος νεοφιλελευθερισμός, είναι η μορφή υπεραξίας για τη συνέχεια και την ολοκλήρωση του συστήματος. Ο φόβος είναι χρήμα. Δηλαδή διακόπτης εκτροπής από τον ηλεκτρισμό της συνέχειας στο εναλλασσόμενο ρεύμα των υπερούσιων καθεστωτικών αποφάσεων. Άρα, πεδίο ιδεολογικής, θεωρητικής και εν τέλει ταξικής σύγκρουσης.
Στην επιβολή αυτού του φόβου συμμετέχουν ο "καθείς με τα όπλα του" (αντάλλαξα το "και" με το "με" και ζητώ συγγνώμη από τον ποιητή) και ο Προβόπουλος της Τράπεζας της Ελλάδος και το άχαρο αβερωφίδιο που είναι ένας πρωθυπουργός παραδειγματικά εξαφανισμένος από τη Βουλή και οικτρά απών από την πραγματικότητα ανθρώπων, αλλά όχι από τη φασματική περαίωση μιας γελοίας αριθμητικής καταργημένης από τα μαθηματικά του οικονομείν ελεύθερους ανθρώπους, μετέχει στον φόβο ο ολοένα και πιο βδελυρός και σεξιστικά υπόδουλος Βενιζέλος (το πρότυπο, για μένα, του σύγχρονου φασίστα εδώ και χρόνια, πράγμα που έχω γράψει άλλωστε), μετέχει ο Φώτης Κουβέλης μαζί με όλο το ρημαδιό αριστερών συνειδήσεων που τον ακολουθεί, μετέχει αυτή η διασταύρωση αποπροσανατολισμένου λαγού και διακοπής ρεύματος που λέγεται Στουρνάρας, μετέχει όλο το καθαρό φασισταριό των υπογείων της Συγγρού (αλήθεια, ρε παιδιά, τι έγινε μ' εκείνους τους πυροβολισμούς στα γραφεία της Ν.Δ.; Ούτ' ένα τηλεφώνημα; Ούτ' ένα γράμμα;), μετέχει όλη η φαιά γραβατοσύνη της διανοούμενης εξουσίας και όλη η φαιά γραμματοσύνη της εξουσιαστικής διανόησης, μετέχει φυσικά αυτό το τομάρι ο Δένδιας (ένας γελοίος Καισαρίων αβροπρεπούς χαμέρπειας προς τον ισχυρό, λόγω οικογενειακής παράδοσης, πολυτελούς υπόκυψης), μετέχει όμως και το έσχατο τομάρι που ντύνεται, στολίζεται και βγαίνει στη ρούγα για να τσακίσει κορμιά. Το έσχατο και πιο σωματικό όργανο του φόβου. Το γομάρι. Το παιδί του λαού. Το όρθιο το ζώο. Ο βιομηχανικός εργάτης του ξυλοδαρμού, ο σταχανοβίτης του συστημικού ανορθολογισμού: να παράγει όσο περισσότερο φόβο μπορεί. Τους βλέπεις και τους φοβάσαι. Απομακρύνεσαι και νομίζεις ότι γλιτώνεις. Και το τραγικό είναι πως πράγματι γλιτώνεις. Άμα γουστάρουν, σε πιάνουν. Γιατί τους είπες "άσε με να περάσω". Γιατί τους ρώτησες οργισμένα "τι θέλετε εδώ;". Γιατί χειροκρότησες ειρωνικά επειδή βολτάρουν χωρίς λόγο κράνη, παλάσκες, μοτοσικλέτες στο κέντρο της Αθήνας στις 11 το βράδυ μιας "καθημερινής ευδίας", που λέει κι ένας άλλος ποιητής από εκείνους που δεν θα μάθει ποτέ το αβερωφίδιον, αλλά που διαθέτουν τις λέξεις που θα τους θάψουν (σε μια πολύπλοκη διαδικασία ταφής που ίσως και να ανατρέπει, αγαπημένε μου φίλε και δάσκαλε Τ.Π., καθεστώτα συμπεράσματα περί το όλον και το μέρος), γιατί τριγύριζες σε απαγορευμένες συναθροίσεις διεκδίκησης του εαυτού σου μέσα στον κόσμο. Τους βλέπεις στον δρόμο και τους φοβάσαι.
Φαντάσου τώρα να είσαι παιδάκι και στις τρεις η ώρα τα χαράματα να ξυπνάς μέσα σ' έναν εφιάλτη από εξωγήινους που σου αρπάζουν τον πατέρα ούτε καν από τα χεράκια σου, αλλά μέσα από τον ύπνο σου. Κι από πάνω να σε κρατάνε -φαντάσου το απόλυτο της στιγμής- μην τυχόν και ειδοποιήσεις ουρλιάζοντας τους δικούς σου. Τους φίλους σου και τους φίλους των φίλων σου. Φαντάσου τη σιδερένια κλίμακα που σου βυθίζει το μυαλό στην άβυσσο. Το σπίτι που γέμισε τρόμο σαν εφιάλτης του Γκιούλιβερ. Παρουσία εισαγγελέα. Στην Ιερισσό Χαλκιδικής. Και θέλεις τώρα να μου πεις ότι το γουρούνι που έσπασε την πόρτα, μαζί με τα άλλα γουρούνια, ήταν οι ενσύνειδοι υπηρέτες της κεκανονισμένης τάξεως, οι οποίοι πράγματι έδρασαν ελευθέρως πεπεισμένοι ότι πράττουν το σωστό. Ρε, δεν πάτε στον διάβολο όλοι σας. Χιτλεροειδή εξαμβλώματα του απείρως επιχειρείν! Και σιγά μην είσαστε τέτοια, δηλαδή. Κοινά πτυελοδοχεία και κοινά δοχεία νυκτός του συστήματος είσαστε. Απλά πηνία του φόβου. Μετατροπείς. Ώσπου κάποιος να κατεβάσει τον διακόπτη. Ή να τον ανεβάσει. Εκεί όμως παίζεται το παιχνίδι. Στην καίρια στιγμή του διακόπτη. Στη ροή του ηλεκτρισμού. Κι είναι αυτό που πρέπει να έχει κατά νου η Αριστερά. Όλη η Αριστερά. Και όλοι στην Αριστερά. Στη ροή του φόβου. Στη ροή του χρήματος των ανθρώπων.