Η κυβέρνηση δια μέσου κύκλων της έδωσε στη δημοσιότητα, με ιδιαίτερα μακροσκελές κείμενο, τηνομοθετική ρύθμιση, η οποία δεν συνιστά την ανάπλαση του χώρου 640 στρεμμάτων στα Λιπάσματα, όπως κακώς αναγράφεται στην κυβερνητική ανακοίνωση αλλά ένα πρώτο μεγάλο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Πράγματι αυτή η νομ/κη ρύθμιση η οποία εισήχθει στο νομ/διο με τα “προαπαιτούμενα” για τη δόση των 2 δισ, προφανώς για να χρυσώσει, ματαίως, τοχάπι τους, είναι εξαιρετικά σημαντική και πρωτοπόρα.
Είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που στη μακροσκελή αυτή ανακοίνωση η κυβέρνηση αποσιωπάσυνειδητότατα μια ασήμαντη λεπτομέρεια: ότι η πατρότητα της ριζοσπαστικής αυτής νομ/κης ρύθμισης ανήκει στον Παναγ. Λαφαζάνη, ο οποίος όταν ήταν υπουργός την ετοίμασε σε συνεργασία με το Δήμο Κερατσινίου – Δραπετσώνας και την έδωσε στη δημοσιότητα, δημιουργώντας απέραντη ικανοποίηση στους κατοίκους της Α'και Β'περιφέρειας Πειραιά αλλά και σφοδρή αντιπαλότητα από τα μεγάλα συμφέροντα τα οποία έχουν “ιδιοκτησίες” στο χώρο (Εθνική, ΒΡ, Μελισσανίδης, Lafarge) και προσέβλεπαν σε υπεραξίες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.
Πράγματι η νομ/κη αυτή ρύθμιση Λαφαζάνη, όπως είναι γνωστή στους πάντες στην περιοχή, απαγόρευσε όλες τις βιομηχανικές και άλλες οχλούσες χρήσεις στο χώρο, επιτρέποντας μόνο κοινωφελείς δραστηριότητες και πράσινο, με εντυπωσιακά χαμηλό συντελεστή δόμησης και με την πολεοδόμηση στο Δήμο, ώστε τα μεγάλα συμφέροντα που θίγονται να κάνουν λόγο για δήμευση των περιουσιών τους.
Το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας υιοθέτησε τη ρύθμιση Λαφαζάνη είναι θετικότατο, όσο και αν η εμπάθεια εμποδίζει την κυβέρνηση να αναφερθεί στο όνομα του δημιουργού της. Τοπικοί κύκλοι έλεγαν, όμως, ότι θα ήταν πολύ δύσκολο για τον Τσίπρα να πάρει πίσω μια ρύθμιση που ήταν το πρώτο βήμα για να υλοποιηθεί ένα όραμα δεκαετιών στην περιοχή, χωρίς να ταυτισθεί με επώνυμα συμφέροντα και πολύ περισσότερο όταν το βήμα αυτό έγινε από τον ίδιο τον Λαφαζάνη ως υπουργό. Οι ίδιοι κύκλοι τόνιζαν ακόμα ότι ο Αλ. Τσίπρας χρειαζόταν ένα άλλοθι για να προχωρήσει στο μέγα έγκλημα της πώλησης του λιμανιού του Πειραιά και αυτό το άλλοθι που θα έσωζε, υποτίθεται, τα προσχήματα ήταν: η ανάπλαση στα Λιπάσματα.
Βέβαια νομ/κη ρύθμιση στα λιπάσματα με το μικρό ιστορικό που αναφέραμε, δεν είναι ανάπλασηαυτή καθ'εαυτή που διεκδικούν οι κάτοικοι αλλά ένα πρώτο μεγάλο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Για να γίνει η ανάπλαση, πρώτον δεν πρέπει να τροποποιηθεί αργότερα η ως άνω ρύθμιση κάτω από τις πιέσεις των συμφερόντων και δικαστικών προσφυγών και δεύτερον να δοθούν τα απαραίτητακονδύλια για την αναμόρφωση του χώρου στη βάση ενός θετικού αρχιτεκτονικού σχεδίου. Είναι έτοιμη η κυβέρνηση να δεσμευθεί επί αυτών ή απλώς κυνηγάει εφήμερες εντυπώσεις με αποσιωπήσεις και με σίγουρους σχεδιασμούς κινεζοποίησης του Πειραιά;
Της ΓΙΩΤΑΣ ΒΕΪΚΟΥ