Η Πορτογαλία είναι χαμένη υπόθεση με την οποιαδήποτε κυβέρνηση - Κρας τεστ των Βρυξελλών για τις αντοχές της δήθεν δημοκρατίας.
Κατερίνα Γκαράνη
Οι εκλογές στα κράτη-μέλη της Ε.Ε είναι μία περιττή διαδικασία ειδικά για χώρες οι οποίες φορτώθηκαν Μνημόνια και μπήκαν σε κατάσταση εξυγίανσης μέσω των Βρυξελλών. Εκτός από το φαινόμενο Ελλάδα όπου κυβερνάται από έναν συνασπισμό δύο κομμάτων που στο πραγματικό σύνολο του εκλογικού σώματος δεν ξεπερνά το 21%, το τελευταίο συμβάν με την μειοψηφική
κυβέρνηση στην Πορτογαλία ξεκαθαρίζει για το ποιος διατάσσει την εθνικές κυβερνήσεις των χωρών-μελών και ειδικά όσων υπέγραψαν Μνημόνια.
Ο πρόεδρος της χώρας, Καβάκο Σίλβα, έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον κεντροδεξιό συνασπισμό με πρωθυπουργό τον Κοέλιο και με μόλις 104 έδρες όταν απαιτούνται 116 για σχηματισμό κυβέρνησης.
Οι αριστεροί και σοσιαλιστές της Πορτογαλίας σκίζουν τα ρούχα τους για την αδικία που έγινε εφόσον ο συνασπισμός αριστεροσοσιαλιστικών κομμάτων με την στήριξη και του Κομουνιστικού Κόμματος θα μπορούσε να δημιουργήσουν μία ισχυρή κυβέρνηση. Ο πρόεδρος της Πορτογαλίας δικαιολόγησε την πραξικοπηματική απόφασή του λέγοντας τα εξής: "Μετά την εφαρμογή ενός επαχθούς προγράμματος οικονομικής βοήθειας, που οδήγησε σε βαριές θυσίες, είναι καθήκον μου, στο πλαίσιο των συνταγματικών εξουσιών μου, να κάνω ότι είναι δυνατόν να εμποδίσω να σταλούν λαθεμένα μηνύματα στους οικονομικούς οργανισμούς, τους επενδυτές και τις αγορές". Ξεκάθαρα τα πράγματα: Οι αγορές πάνω από την Δημοκρατία.
Βγαίνω από το Μνημόνιο σημαίνει είμαι υπό κατοχή
Πώς γίνεται όμως η Πορτογαλία η οποία έχει βγει από το Μνημόνιο να είναι σε κατάσταση φτώχειας και κινδύνου πτώχευσης; Αυτό συμβαίνει για έναν πολύ απλό λόγο. Όταν μία χώρα υπογράφει Μνημόνιο αυτό σημαίνει ότι θα βρίσκεται σε επιτήρηση μέσω αξιολογήσεων από την Τρόικα μέχρις ότου να ξεχρεώσει το δάνειό της. Για την Πορτογαλία αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχει αποπληρώσει το 75% του πακέτου διάσωσης των 78 δισεκατομμυρίων ευρώ, που έλαβε το 2011. Ως έτος για την αποπληρωμή του χρέους της οι δανειστές όρισαν το 2035 ακόμα κι αν την τελευταία δόση των 2,6 δις ευρώ δανείων η Πορτογαλία δεν την δέχθηκε βγαίνοντας το 2014 από το Μνημόνιο. Η Πορτογαλία λοιπόν είναι μία χώρα υπό κατοχή ακόμη κι αν έχει βγει από το Μνημόνιο.
Τι έκανε όμως τον πρόεδρο Σίλβα να πάρει μία απόφαση που ευχαρίστησε την Καγκελάριο Μέρκελ η οποία είχε δηλώσει μετά τα αποτελέσματα των πορτογαλικών εκλογών ότι μια τέτοια σοσιαλιστική συμμαχία στην Πορτογαλία θα ήταν «πολύ αρνητική» εξέλιξη; Η Πορτογαλία για να βγει από το Μνημόνιο και να είναι σε επιτήρηση για τουλάχιστον δύο ακόμα δεκαετίες έπρεπε και πρέπει να πουλήσει όλη την δημόσια περιουσία της σε ξένους επενδυτές. Μετά από την ιδιωτικοποίηση του νερού οι μνημονιακές κυβερνήσεις μεταβίβασαν το 95% της κρατικής εταιρείας διαχείρισης αεροδρομίων ΑΝΑ στη γαλλική Vinci έναντι 3,08 δισ. ευρώ, ενώ πούλησαν το 40,34% της τσιμεντοβιομηχανίας Cimentos de Portugal (CIMPOR) στη βραζιλιάνικη InterCement έναντι 1,49 δισ. ευρώ. Μόλις βγήκαν από το Μνημόνιο έβαλαν προς πώληση και τις δημόσιες συγκοινωνίες και το σιδηροδρομικό δίκτυο ενώ η ηλεκτρική ενέργεια από το 2012 έχει πλέον πέντε ξένους ιδιοκτήτες μεταξύ αυτών και την γνωστή στην Ελλάδα Black Rock.
Δεν τελείωσε το έργο των δανειστών στην Πορτογαλία. Διότι έχουν αφήσει στη μέση το σημαντικότερο: Την δημόσια υγεία. Με την έναρξη της δήθεν "κρίσης"το 2008 η κεντρική και οι τοπικές κυβερνήσεις ξεκίνησαν το πρόγραμμα Σύμπραξης Ιδιωτικού και Δημοσίου Τομέα λόγω έλλειψης δημοσίων χρημάτων με την εταιρεία Capio στα δημόσια νοσοκομεία και κέντρα υγείας της χώρας. Η εταιρεία Capio έχει αναλάβει τον τομέα της Υγείας σε αναπτυγμένες χώρες όπως η Νορβηγία, η Γερμανία, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία και η Σουηδία. Ξαφνικά ανέλαβε και την υπό πτώχευση Πορτογαλία κάνοντας την Υγεία για τους Πορτογάλους να είναι άκρως απαγορευτική ακόμα κι αν έχουν βγει από το μνημόνιο. Διότι μπορεί η Πορτογαλία να αναπτύσσεται με εταιρείες όπως η Suez, που έχει στην ιδιοκτησία της το νερό, αλλά ο κατώτατος μισθός στην Πορτογαλία είναι τα 505 ευρώ.
Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι είναι όλοι ίδιοι
Ακόμα όμως κι αν ο πρόεδρος Σίλβα, ο οποίος ήταν κάποτε σοσιαλδημοκράτης και μέσα στην κρίση έγινε κεντροδεξιός λαμβάνοντας από τους Πορτογάλους το 2011 (χρονιά Μνημονίου και ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας) ποσοστό 53%, έδινε την εξουσία σε έναν συνασπισμό αποτελούμενο από σοσιαλιστές, αριστερούς, κομουνιστές και πράσινους τα πράγματα δεν θα άλλαζαν για την Πορτογαλία εκτός αν η κυβέρνηση έπαιρνε απόφαση να βγει από την Ε.Ε, να βγει από το ευρώ και να σύρει στα δικαστήρια την Τρόικα για πλιάτσικο στην δημόσια περιουσία διότι τι να κάνεις την λαϊκή εξουσία αν δεν έχεις λαϊκή περιουσία.
Όμως οι μνημονιακές κυβερνήσεις της Πορτογαλίας εκλέχθηκαν όπως εκλέχθηκαν και οι κυβερνήσεις της Ελλάδας. Οι πολίτες αποφάσιζαν από το 2008 μέχρι σήμερα να είναι στην δήθεν σταθερότητα του ευρώ ακόμα και για έναν μισθό των 505 ευρώ ξεπουλώντας όλη την δημόσια περιουσία βάζοντας τον όρο Ευρωπαίος πάνω από τον όρο ελεύθερος Πορτογάλος πολίτης. Έτσι, ακόμα κι αν μία αριστεροσοσιαλιστική κυβέρνηση έπαιρνε την εξουσία θα αντιμετώπιζε αυτά που λένε τα φερέφωνα των Βρυξελλών της Πορτογαλίας:
Φερνάντο Φαρία Ντε Ολιβέιρα πρόεδρος του Συνδέσμου Τραπεζών της Πορτογαλίας (ACB): "Ανεξάρτητα από την κυβέρνηση, το πλέον επιθυμητό είναι η ορθή διακυβέρνηση που θα συμβάλλει στην πρόοδο της Πορτογαλίας, προσεγγίζοντας περισσότερο τις χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα και όχι την επιστροφή σε μία Ευρώπη των αποκλίσεων.Στον οικονομικό τομέα η οικονομία της αγοράς είναι εκείνη που παράγει τον περισσότερο πλούτο".
Αντόνιο Σαράιβα, πρόεδρος της Επιχειρηματικής Συνομοσπονδίας της Πορτογαλίας: "Μπορούμε να μιλήσουμε για ουτοπίες των 600 ευρώ ή για οτιδήποτε άλλο όμως αυτό είναι χωρίς καμία αξία αφού αναφερόμαστε σε έναν πλούτο που δεν μπορεί να διανεμηθεί".
Και για το τέλος τα λόγια του εκλεγμένου προέδρου Σίλβα που διώχνει κάθε αμφιβολία ότι καμία κυβέρνηση που θέλει να είναι στην Ε.Ε δεν θα τολμούσε να τα βάλει με την Ε.Ε: "Στα 40 χρόνια δημοκρατίας, καμία κυβέρνηση στην Πορτογαλία δεν εξαρτήθηκε από την υποστήριξη αντι-Ευρωπαϊκών δυνάμεων, δηλαδή δυνάμεων που διακηρύσσουν ότι θα καταργήσουν τη Συνθήκη της Λισαβόνας, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, καθώς επίσης να διαλύσουν τη νομισματική ένωση και να βγάλουν την Πορτογαλία από το ευρώ, επιπρόσθετα της απαίτησής τους για διάλυση του ΝΑΤΟ".Εδώ μαθαίνουμε ότι η Ε.Ε και το ΝΑΤΟ είναι αλληλένδετα και η χώρα του φελλού, Πορτογαλία, δεν έχει το στρατό της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Τα κροκοδείλια δάκρυα των "αριστερόστροφων"Μην βγαίνουν από τα ρούχα τους οι σοσιαλιστές και οι αριστεροί της Ελλάδας για το πραξικόπημα που έγινε στην Πορτογαλία με "θύματα"τα δύο ομοαίματα κόμματά τους διότι απέδειξαν περίτρανα στην δική τους χώρα ότι δεν είναι τίποτε άλλο από μαριονέτες που αλαλάζουν με εντολές των Βρυξελλών.
Για το αν θα μείνει ή αν θα ανατραπεί η νέα κυβέρνηση Κοέλιο δεν θα είναι καν απόφαση των βουλευτών της αντιπολίτευσης, αλλά θα είναι απόφαση των Βρυξελλών για το αν θέλουν να κάνουν μία πολιτική αποσταθεροποίηση σε ένα κράτος που βγήκε από το Μνημόνιο και πάλι χρεωμένο. 'Ένα νέο Μνημόνιο μετά από μία "ατυχή"κυβέρνηση κατά της λιτότητας θα ήταν δώρο θεού για τις Βρυξέλλες αφού θα τραβούσε την επιτήρηση της Πορτογαλίας δεκαετίες μετά το 2035.
Το δράμα του πορτογαλικού λαού ξεκίνησε το 1986 όταν μπήκε στην οικογένεια της Ευρωπαϊκής Κοινότητας βάζοντας τον σοσιαλιστή Manuel António dos Santos αντιπρόεδρο του τότε Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Παράλληλη η πορεία της Πορτογαλίας με την Ελλάδα. Η πρώτη με την "Επανάσταση των Γαρυφάλλων"που την έβγαλε από το καθεστώς του Σαλάζαρ το 1974 και η Ελλάδα που άφησε πίσω την Χούντα των Συνταγματαρχών την ίδια χρονιά. Εμείς δεν χάσαμε χρόνο με μία δεξιά κυβέρνηση να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα το 1979, εφτά χρόνια νωρίτερα από την Πορτογαλία, αλλά τελικά και οι δύο χώρες είτε με σοσιαλιστική, είτε με δεξιά κυβέρνηση το ίδιο τέλος είδαν αφού έβαλαν την υπογραφή τους εκλεγμένα δημοκρατικά πολιτικά ανδρείκελα στα μπακαλόχαρτα της Ε.Ε.