Στην ιστορική πορεία του ελληνικού κράτους από τη δημιουργία του το 1830 έως σήμερα υπάρχουν δύο βασικά χαρακτηριστικά : το πρώτο αφορά τη διαχρονική, απροκάλυπτη ή με μανδύα, παρέμβαση των ξένων και το δεύτερο τον μονόπλευρο προσανατολισμό της προς την Ευρώπη. Ξεκινώντας από το τελευταίο διαπιστώνουμε τη μάταιη προσπάθεια μιας κομπλεξαρισμένης επαρχιώτισσας, με σπουδαία πολιτιστικά και άλλα στοιχεία τα οποία πατάνε σε Δύση και Ανατολή, να βρεθεί στο πλάι των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών, να γίνει δηλαδή, όπως κατά καιρούς έχει ειπωθεί, μια «κανονική» χώρα. Παρά τις απόπειρες της βρίσκεται όμως κάθε φορά χιλιόμετρα μακριά. Ως προς το πρώτο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτελεί ένα κράτος- φιλέτο, με πλούτο και ζηλευτή στρατηγική θέση, το οποίο κατά καιρούς έπεφτε μια στην αγκαλιά της Αγγλίας, την άλλη της Γαλλίας και εσχάτως της Γερμανίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπήρξαν αγγλόφιλοι, γαλλόφιλοι και γερμανόφιλοι πρωθυπουργοί. Από τη δημιουργία των πρώτων ξενικών κομμάτων μέχρι τώρα κυριαρχεί η άποψη ότι με τη βοήθεια των ξένων θα πετύχουμε κάθε φορά το στόχο μας. Αυτό συχνά οδηγεί σε ενδοτισμό με συνέπεια να αυξάνονται οι παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά με αφορμή την παρουσία του Προέδρου της Γαλλίας, του κ. Ολάντ στην Ελλάδα. Μια επίσκεψη η οποία ανέδειξε για μια ακόμη φορά όλα τα χαρακτηριστικά της υποτέλειας, του κόμπλεξ και του εγχώριου πολιτικού επαρχιωτισμού μας. Ο Γάλλος Πρόεδρος παρουσιάστηκε σαν σωτήρας, ο οποίος απέτρεψε το Grexit και ύψωσε τα στήθη του απέναντι στον αδίστακτο Σόιμπλε, που είχε έτοιμο το σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη. Από το άκομψο και λαϊκίστικο Ολαντρέου περάσαμε στο άλλο άκρο: να θεωρείται ο μεγάλος ευεργέτης του ελληνικού λαού. Ξαναζεστάθηκε ακόμη και το ξεχασμένο σύνθημα Ελλάς-Γαλλία-Συμμαχία. Προβλήθηκε επιπλέον σαν το αντίβαρο της Μέρκελ και της πολιτικής της και μάλιστα από τις συχνότητες της κρατικής ΕΡΤ, η οποία, κρίμα, μπήκε στο παιχνίδι της προπαγάνδας.
Οκ. Ολάντ, βέβαια, όπως είναι γνωστό, δεν έχει αυτό το ειδικό βάρος και, επομένως, όχι μόνο δεν μπορεί να την αντιβγεί στη γερμανική πολιτική της λιτότητας, αλλά σύρεται πίσω από αυτήν. Ο πιθανός φιλελληνισμός του και η αγάπη του για τον ελληνικό πολιτισμό δεν είναι εκείνα που θα επηρεάσουν την πολιτική στάση και τις αποφάσεις του. Τα συμφέροντα και η διπλωματία βρίσκονται σε πρώτο πλάνο και αυτά δεν έχουν συναισθήματα. Η αλήθεια είναι ότι ήρθε να αγοράσει από το ελληνικό γιουσουρούμ ό, τι άφησαν οι Γερμανοί. Σε τιμή ευκαιρίας από μια πατρίδα που ξεπουλιέται. Τα Μ.Μ.Ε. της Γαλλίας αυτό ακριβώς τόνιζαν την ίδια ώρα που εδώ τα εγχώρια το αποσιωπούσαν. Από την άλλη θέλησε να ενισχύσει το προφίλ και να ανεβάσει την πεσμένη του δημοτικότητα και να εμφανιστεί όχι σαν ένας ηγέτης μιας παρηκμασμένης αποικιακής δύναμης, αλλά ως ο αρχηγός ενός κράτους που ακόμη έχει ισχυρό ρόλο και λόγο στα τεκταινόμενα της Γηραιάς Ηπείρου.
Πρόθυμος σύμμαχος του σε αυτήν τη σύντομη παράσταση ο κ. Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος σαν διακονιάρης κρεμόταν από τα χείλη του Γάλλου Προέδρου αναζητώντας ένα καλό λόγο για τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να αναπτύσσεις διμερείς και επωφελείς σχέσεις στη βάση της ισοτιμίας, είναι άλλο πράγμα να υποδέχεσαι με τιμές τον Πρόεδρο μιας μεγάλης χώρας, ακόμη και αν παραβιάζεις το πρωτόκολλο, και άλλο να ζητιανεύεις συμπόνια και ελεημοσύνη και να βγάζεις στο σφυρί τη δημόσια περιουσία για να εξυπηρετήσεις ένα μη βιώσιμο και επονείδιστο χρέος αμαυρώνοντας το ιστορικό σου παρελθόν.
Γιατί η ελληνική ιστορία των μεγάλων ΟΧΙ (μια και είναι ο κατάλληλος χρόνος να θυμηθούμε αυτές τις μέρες λόγω της 28ης Οκτωβρίου ) ανάμεσα στα πολλά διδάσκει και τούτο: ότι οι μεγάλοι δίνουν λύσεις, μόνον όταν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα τους. Επιπλέον έχει αποδειχθεί πως, όταν η χώρα στηρίχθηκε στις δικές της δυνάμεις, στις ανεξάντλητες δυνάμεις του ελληνικού λαού, τα κατάφερε. Σ αυτόν το δρόμο και όχι σε εκείνον της ηττοπάθειας, της επαιτείας και των διαρκών υποχωρήσεων πρέπει να είμαστε προσηλωμένοι σταθερά. Η «Ελληνική Νομαρχία» του Ανώνυμου Έλληνα είναι επίκαιρη σήμερα όσο ποτέ.
*εκπαιδευτικός στο 6ο Λύκειο Καλαμάτας