φωτογραφίες αφηγούνται καρέ - καρέ το «Πολυτεχνείο 1973»

Μέρος, μάλιστα, του αρχείου αυτού περιέχει και ανέκδοτες φωτογραφίες.




Οι φωτογραφίες, άμεσες, αποκαλυπτικές, διεισδυτικές, αποτελούν μοναδικά ντοκουμέντα, όπου ο ιστορικός μπορεί να σκύψει για να αντλήσει λεπτομέρειες και να δει την αλήθεια αποτυπωμένη με όλη τη δύναμή της.
Πρόκειται για φωτογραφίες που έχουν δημοσιευθεί στον ελληνικό Τύπο ενώ μερικές από αυτές έχουν κυκλοφορήσει σε όλο τον κόσμο.

O Θανάσης Αλατάς δημοσιογράφος επισημαίνει: «Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973 είναι ακόμη και σήμερα κάρβουνα αναμμένα κάτω από τις στάχτες του χρόνου. Κάθε φορά που τα σκαλίζουμε αρπάζουν φωτιά».
«Λέμε ότι ξεχνάμε εύκολα εμείς οι Έλληνες. Ίσως και γι’ αυτό συχνά πέφτουμε στα ίδια μοιραία λάθη. Γι’ αυτό είναι σημαντικό σήμερα να ξανα-αφουκραστούμε τα μηνυμάτων του Πολυτεχνείου και τα όσα συνέβησαν τότε και να αναλογιστούμε τη σημασία τους και σε σχέση με τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα» συμπληρώνει.




Κείμενο του Βασίλη Καραγεώργου από την έκδοση «Πολυτεχνείο 1973 - 40 χρόνια απόσταση»:

«Από την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου τα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα ήταν καζάνι που έβραζε. Οι φοιτητές κλεισμένοι στο Πολυτεχνείο έδειχναν την αντίθεσή τους στη Χούντα. Τα πρώτα συνθήματα έπεσαν: "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", "Λαέ, πεινάς, γιατί τους προσκυνάς;", "Κάτω η Χούντα", "Δημοκρατία"κ.ά.. Τρεις μέρες ακόμη κράτησε αυτός ο αναβρασμός και κάθε μέρα προσέρχονταν κι άλλοι φοιτητές και μαθητές κι εργάτες κι απλός κόσμος.




Φορτωμένος τις μηχανές μου περιφερόμουν, φωτογραφίζοντας τα πάντα. Από θωρακισμένα αυτοκίνητα ρίχνονταν βόμβες δακρυγόνων, οι διαδηλωτές άναβαν φωτιές για να εξουδετερώσουν τα δακρυγόνα, φωνάζοντας: "Λαέ, πολέμα, σου πίνουνε το αίμα". Από τις πολυκατοικίες οι ένοικοι πετούσαν λογής λογής χαρτιά για να ενισχύσουν τις φωτιές.
Στις 16 του Νοέμβρη ο χώρος του Πολυτεχνείου μέσα και έξω ήταν γεμάτος κόσμο που συμπαραστεκόταν στα παιδιά. Βέβαια κι οι αστυνομικοί, ένστολοι ή με πολιτικά, ήταν πάρα πολλοί. Οι πρώτοι πυροβολισμοί έπεσαν γύρω στις 6.30 μ.μ.. Μέχρι αργά το βράδυ περιφερόμουν φωτογραφίζοντας τη βίαιη προσπάθεια της αστυνομίας να απομακρύνει τον κόσμο από το Πολυτεχνείο.





Κατά τις 00.15, πρωί της 17 Νοέμβρη, μου τηλεφωνούν από την εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ"με τα οποία συνεργαζόμουν, ότι βγήκαν τανκς στους δρόμους. Στις 00.30 ένα δεύτερο τηλεφώνημα, ότι τα τανκς ήταν μπροστά στο ξενοδοχείο Χίλτον. Τρέχοντας σχεδόν βγήκα γωνία Πανεπιστημίου και Χρήστου Λαδά και τα ακολούθησα μέχρι το Πολυτεχνείο. Εκεί πήρα θέση ξανά στη γωνία Πατησίων και Στουρνάρη. Οι σκηνές που ξετυλίχτηκαν ήταν σπαρακτικές. Τα παιδιά κρεμασμένα στα κάγκελα φώναζαν στους φαντάρους: "Είμαστε αδέλφια, είμαστε άοπλοι". Οι διαταγές όμως ήταν άλλες. Το τανκ εισβάλλει στο Πολυτεχνείο, παιδιά, τανκ και κάγκελα γίνονται ένας άμορφος σωρός. Τα μάτια μου θάμπωσαν από τα δάκρυα και δεν έβλεπα τίποτε. Αφού κατάφερα με κίνδυνο να ξεφύγω από τα μπλόκα, αναστατωμένος και απογοητευμένος αναφώνησα: "Πού είσαι, λαέ;". Αν ήταν κάτω σε συμπαράσταση, δεν θα μπορούσαν να μπουν στο Πολυτεχνείο»...

naftemporiki.gr