Τι συνέβη στον Σύριζα; Ήταν ένα καλό κόμμα που είχε κακό τέλος ή ένα κακό κόμμα που είχε κακό τέλος; Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ τραγωδίας και φάρσας.
Με 86 δισ. ευρώ το Eurogroup αγόρασε την ίδια την Ελλάδα. Τον περασμένο Αύγουστο, η τρόικα εκταμίευσε 10 δισ. ευρώ που δεσμεύτηκαν με σκοπό την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Την πρώτη εβδομάδα του Δεκέμβρη , το ελληνικό Κοινοβούλιο ψήφισε το “Σχέδιο Σταθεροποίησης”του 2016 (153 υπέρ, 145 κατά), προκειμένου να εξασφαλιστεί, στα τέλη του 2015, η ολοκλήρωση της εκταμίευσης των υπόλοιπων 16 από τα 26 δισ. ευρώ της πρώτης δόσης [περίπου 3 δισ.] ...
Το σχέδιο που ψήφισε το ελληνικό Κοινοβούλιο μειώνει τις δημόσιες δαπάνες κατά 5,7 δισ. ευρώ (1,8 από τις συντάξεις, 500 εκατ. από την άμυνα) και αυξάνει τους φόρους κατά 2 δισ. Τα επόμενα τρία χρόνια, το 80% του πακέτου “διάσωσης” των 86 δισ. ευρώ θα διατίθεται με δόσεις για την αναχρηματοδότηση του παλιού χρέους (53%) και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (30%). Στην ελληνική κυβέρνηση θα απομείνουν 10 δισ. ευρώ για τις ανάγκες του κράτους, ενώ οι επενδύσεις της για να δοθεί ξανά ώθηση στην οικονομική μεγέθυνση θα εξαρτηθούν από την επιτυχία των αποκαλούμενων ιδιωτικοποιήσεων.
Συνεπώς, η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας γίνεται ολοκαύτωμα. Επιπλέον η άμυνά της υποτάσσεται στο ΝΑΤΟ, εφόσον η Ελλάδα στην ουσία είναι μια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ. Το ότι αυτό το status quo ενισχύθηκε από ένα κόμμα το οποίο εκλέχτηκε με την υπόσχεση να λύσει το βρόχο της τρόικας αξίζει μια συνεδρία με ψυχίατρο, διότι φαινομενικά έχει χάσει τα μυαλά του.
Εφόσον μιλάμε για την Ελλάδα , μπορούμε να αρχίσουμε με το οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Εγκατέλειψε ο επικεφαλής του Σύριζα Α. Τσίπρας την ιδέα της δικαιοσύνης με αντάλλαγμα τον κατευνασμό των αυταρχικών Πατέρων του χρηματοπιστωτικού Ολύμπου στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη και το Βερολίνο; Αυτή η ανικανότητα να διασχίσει το κατώφλι της εφηβείας προς την ανδρική ενηλικίωση τον υποβίβασε σε ένα δουλοπρεπές νεοφιλελεύθερο παιδί για τα θελήματα;
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε ο Τσίπρας διάλεξε τον οπορτουνισμό αντί της δικαιοσύνης. Σε αντίθεση με τον Οιδίποδα του Σοφοκλή, ακολούθησε τη συμβουλή του Τειρεσία: μην αναζητήσεις την αλήθεια, τη γνώση ή τη δικαιοσύνη, επειδή αυτή η αναζήτηση θα καταστρέψει εσένα και την οικογένειά σου. Αντίθετα, ο Οιδίπους κατηγόρησε τον Τειρεσία για προδοσία, διότι είναι προδοτικό να λες σε έναν κυβερνήτη να θέσει το ίδιον συμφέρον πάνω από τα συμφέροντα του λαού. Το μεγαλείο του Οιδίποδα έγκειται στο ότι επέλεξε να ενεργήσει για το κοινωνικό καλό, η μικρότητα του Τσίπρα έγκειται στο ακριβώς αντίθετο.
Ο Α. Τσίπρας όφειλε να έχει διδαχθεί από την εκπαίδευσή του στο ελληνικό σχολείο ότι το δελφικό ρητό “γνώθι σαυτόν” ήταν το θεμέλιο της δικαιοσύνης. Αυτογνωσία σημαίνει συν-πάθεια. Το να γνωρίζει κανείς τον εαυτό του σημαίνει να γνωρίζει την ατελή ανθρώπινη φύση του. Ωστόσο, οι πράξεις του Τσίπρα υποδεικνύουν ότι εξέλαβε όλη αυτή τη σπουδαία λογοτεχνία σαν κάτι το άχρηστο -- και αυτό ταιριάζει απόλυτα με την αήθη πολιτική της νεοφιλελεύθερης εποχής μας: η ιδιοτέλεια είναι το μέγιστο αγαθό. Και πήρε από τον Σοφοκλή ένα πραγματικό μάθημα , ότι, δηλαδή, οι φιλόδοξοι πρωθυπουργοί δεν συναντούν την τρόικα στο σταυροδρόμι των Βρυξελλών και τη φονεύουν – εκτός εάν είναι διατεθειμένοι να δουν την αυτοκτονία των συζύγων τους, να βγάλουν τα ίδια τους τα μάτια με περόνες, να χάσουν την πρωθυπουργία τους και να περιπλανώνται τυφλοί στην ερημιά της εξορίας, ως αντίτιμο για τον τερματισμό της μάστιγας της τρόικας που θερίζει το λαό και τα κοπάδια του.
Οι ψυχολογικές ερμηνείες των πολιτικών γεγονότων έχουν την ψυχαγωγική τους αξία. Είναι η προτιμούμενη μέθοδος ανάλυσης για το ξεχώρισμα του ενός σάπιου μήλου που θα σώσει το κάρο με το φορτίο. Αλλά το κάρο του Σύριζα , παραφουσκωμένο με κεϊνσιανή μηλόσαλτσα, αρωματισμένο με μάταιη ελπίδα για την επιστροφή της κοινωνικά υπεύθυνης δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, συμμερίστηκε την ελαττωματική πολιτική κρίση του Τσίπρα. Η εποχή της επιστροφής στα κεϊνσιανά οικονομικά είναι εκτός του σημερινού πλαισίου.
Ζούμε σε μια εποχή κλεπτοκρατίας και γυμνού αυταρχισμού του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Η ηγεμονία του απαιτεί την ώθηση της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής επίθεσης. Αυτή η επίθεση δεν μπορεί να “βελτιωθεί”. Είναι ένα τρένο που τρέχει σαν τρελό στο χείλος του γκρεμού , απέχοντας ελάχιστα από το να σύρει την ανθρωπότητα στην άβυσσο. Το να προσπαθεί κανείς να αναστρέψει την πορεία του πατώντας τα σκουριασμένα φρένα ενός πιο ήπιου καπιταλισμού είναι ψευδαίσθηση. Ούτε ζούμε σε μια εποχή ειρηνικού καπιταλισμού: ο σοβινισμός της πολεμικής εποχής είναι αχαλίνωτος και λυσσώδης. Η κλαψιάρικη έκκληση για μεταρρυθμίσεις πνίγεται από την κακοφωνία των ψευδών που παραλύουν το μυαλό και της βάναυσης προπαγάνδας των πολιτικά ισχυρών και των μέσων μαζικής επικοινωνίας τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση καθοδηγείται από ένα τραστ χρηματοπιστωτικών μονοπωλίων. Ο σκοπός της τρόικας είναι η κυριαρχία, όχι η ισότητα και η αυτοδιάθεση. Είναι η άρνηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Είναι η άνιση ανάπτυξη και η υποταγή της περιφέρειας στο κέντρο. Με μια λέξη, ο μονοπωλιακός χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός είναι ιμπεριαλιστικός. Είναι προφανής η αποτυχία του Σύριζα να συλλάβει τη φύση αυτού του αδιάλλακτου αυταρχισμού θεωρώντας ότι θα μπορούσε να έχει δοσοληψίες με τους τοκογλύφους της τρόικας ως πολιτικά ίσος. Μοιραίο λάθος. Η τρόικα έστριψε τον πολιτικό λαιμό του Σύριζα σαν να ήταν κοτόπουλο. Εξουδετερώνοντας έτσι την πολιτική εξουσία, προσάρτησε οικονομικά την Ελλάδα. Παραφράζοντας το πολύ γνωστό παράθεμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ από την εποχή του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, μπορούμε απλώς να συμπεράνουμε ότι σήμερα η “ελληνική σοσιαλδημοκρατία είναι ένα σάπιο πτώμα”.
Όλα τα μάτια στρέφονται τώρα, μετά τις εκλογές της 20ής Δεκεμβρίου, στο ισπανικό Podemos.
Άλλη μια φάρσα;
Η Luciana Bohne έχει ιδρύσει μαζί με άλλους το Film Criticism, ένα περιοδικό κινηματογραφικών σπουδών, και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Edinboro, της Πενσυλβανίας.
Πηγή: http://www.counterpunch.org/2015/12/28/little-oedipus-and-the-troika/
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου