Βενεζουέλα. Η μπολιβαριανή διαδικασία σε κρίση

μα­κριά. (Από τη Σύ­ντα­ξη του A l’Encontre)

1° Ει­σα­γω­γή

Η 6 Δε­κεμ­βρί­ου 2015 [βου­λευ­τι­κές εκλο­γές] ήταν η εκλο­γι­κή έκ­φρα­ση μιας δια­δι­κα­σί­ας πολύ πιο βα­θιάς και πλα­τιάς. Η έκ­φρα­ση μιας κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας ρήξης στην οποία το υπο­κεί­με­νο είναι ο μπο­λι­βα­ρια­νός, ο τσα­βι­κός και όλος ο ερ­γα­ζό­με­νος λαός. Η δια­δι­κα­σία αυτή δεν στα­μά­τη­σε με τις εκλο­γές, το αντί­θε­το, τώρα βρί­σκε­ται σε πλήρη ανά­πτυ­ξη. Η τι­μω­ρη­τι­κή ψήφος, η τι­μω­ρη­τι­κή αποχή και το άκυρο, ήταν ορια­κά το ερ­γα­λείο μιας υπό­γειας δια­δι­κα­σί­ας, μιας δια­δι­κα­σί­ας που βγήκε στην επι­φά­νεια και πήρε τη μορφή της εκλο­γι­κής «ανα­τρο­πής» [MUD 65,27% και 109 βου­λευ­τές, PSUV 32,93% και 55 βου­λευ­τές, Re Indigena 1,80% και 3 βου­λευ­τές, επί συ­νό­λου 167].

To MUD [Mesa de la Unidad Democratica, ένας συ­να­σπι­σμός της δε­ξιάς που κέρ­δι­σε τις εκλο­γές] τεί­νει να θε­ω­ρεί ότι το απο­τέ­λε­σμα των βου­λευ­τι­κών εκλο­γών απο­τε­λεί θρί­αμ­βο του «μο­ντέ­λου» τoy και θα στρα­φεί άμεσα ενά­ντια σε αυτό το κοι­νω­νι­κό κί­νη­μα που εκ­κο­λά­πτε­ται. Αν όμως η κε­φα­λή της κυ­βέρ­νη­σης και το PSUV αρ­νη­θούν να δουν κα­θα­ρά αυτό που συ­νέ­βη - έκ­φρα­ση οργής, λαϊ­κής οργής, απόρ­ρι­ψη μιας υπε­ρο­πτι­κής ηγε­σί­ας, που θε­ω­ρεί­ται βα­σι­κή υπεύ­θυ­νη των ελ­λεί­ψε­ων που μα­στί­ζουν τον ερ­γα­ζό­με­νο λαό-, αν δια­τη­ρή­σουν αυτή τη στάση, τότε προ­ε­τοι­μά­ζουν το πο­λι­τι­κό τους τέλος.

Η ορθή ανά­γνω­ση αυτού που συ­νέ­βη και αυτού που συμ­βαί­νει στη χώρα είναι ανα­γκαία για να απο­φύ­γου­με να ρί­ξου­με λάδι στη φωτιά μιας κοι­νω­νι­κής και οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης που θα μπο­ρού­σε να εξε­λι­χθεί σε αν­θρω­πι­στι­κή κρίση. Μια κρίση που, καθώς μπαί­νου­με σε ένα σε­νά­ριο πο­λι­τι­κής αβε­βαιό­τη­τας, πλη­σιά­ζει επι­κίν­δυ­να. Μέχρι τώρα μπό­ρε­σε να εκτο­νω­θεί εκλο­γι­κά. Αν όμως δεν βρε­θεί λύση για τα με­γά­λα προ­βλή­μα­τα που μα­στί­ζουν τη χώρα, αν κυ­ριαρ­χή­σει η λο­γι­κή επι­δεί­νω­σης της κα­τά­στα­σης σε ση­μείο που να εξε­λι­χθεί σε ανοι­χτή σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ των θε­σμι­κών εξου­σιών, εάν οι δύο πο­λι­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις συ­νε­χί­σουν σε πο­ρεία σύ­γκρου­σης, μπαί­νου­με σε πολύ επι­κίν­δυ­νη πε­ριο­χή, σε ναρ­κο­πέ­διο.

Ο λαός μί­λη­σε. Είπε πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα από αυτά που φαί­νο­νται στο εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα. Επι­βε­βαί­ω­σε ότι είναι σε ρήξη με την τυφλή πει­θαρ­χία που έχει επι­βλη­θεί. Ότι απορ­ρί­πτει το πε­λα­τεια­κό σύ­στη­μα, τη δια­φθο­ρά και την υπε­ρο­ψία. Ότι επι­θυ­μεί λύ­σεις για την κρίση και όχι απει­λές. Ότι δεν θα υπο­στη­ρί­ξει πια τα ψεύδη και τη χει­ρα­γώ­γη­ση. Ο λαός μί­λη­σε, είπε ότι θέλει λύ­σεις, να συμ­με­τέ­χει και να συμ­με­τέ­χει ενερ­γά.

2° Τί συμ­βαί­νει στο εσω­τε­ρι­κό των τσα­βι­κών;

Τη νύχτα της 6ης Δε­κεμ­βρί­ου υπερ­χεί­λι­σαν όλα τα φράγ­μα­τα που είχαν χτι­στεί με ψέ­μα­τα. Τα οχτώ εκα­τομ­μύ­ρια εγ­γε­γραμ­μέ­νων από τον Δή­μαρ­χο [ του Libertador, ομο­σπον­δια­κής πε­ριο­χής του Κα­ρά­κας] Jorge Rodríguez στα 1×10 comandados απο­δεί­χτη­κε ότι ήταν μόλις πε­ντέ­μι­σι εκα­τομ­μύ­ρια μπρο­στά στο CNE [ εθνι­κό εκλο­γι­κό συμ­βού­λιο].

Οι 98 βου­λευ­τές που είχαν τα PSUV-GPP [Gran Polo Patriótico Simón Bolívar] το 2010, έπε­σαν σή­με­ρα στους 55. Η εκλο­γι­κή κα­θί­ζη­ση ήταν γε­νι­κή και στο σύ­νο­λο της χώρας. Ακόμη κι εκεί όπου το PSUV κέρ­δι­σε, έχασε δε­κά­δες χι­λιά­δες ψή­φους. Στις εκλο­γές αυτού του Δε­κέμ­βρη πε­ρισ­σό­τε­ροι από τρία εκα­τομ­μύ­ρια τσα­βι­κοί, που τον Απρί­λη του 2013 εξέ­λε­ξαν Πρό­ε­δρο τον Μα­δού­ρο, ψή­φι­σαν άκυρο [τα άκυρα υπο­λο­γί­ζο­νται σε ενά­μι­ση εκα­τομ­μύ­ριο] ή απεί­χαν.

Επι­πλέ­ον, εδώ και πάνω από μια βδο­μά­δα, στο μο­να­δι­κό μέσο ενη­μέ­ρω­σης που δεν έχει εξη­με­ρω­θεί από τον τσα­βι­σμό, το σάιτ Aporrea.org, μπο­ρού­σα­με να δια­βά­σου­με δε­κά­δες άρθρα γνώ­μης που κα­λού­σαν την ηγε­σία να ανα­γνω­ρί­σει τις ευ­θύ­νες της. Δε­κά­δες άλλα άρθρα, που επι­ση­μαί­νουν τις αι­τί­ες της ήττας, συμ­φω­νούν ότι η κυ­βέρ­νη­ση ευ­θύ­νε­ται για την οι­κο­νο­μι­κή κρίση. Ή υπο­γραμ­μί­ζουν την ανι­κα­νό­τη­τα της να κερ­δί­σει τον «οι­κο­νο­μι­κό πό­λε­μο». Δε­κά­δες άλλα ζή­τη­σαν την πα­ραί­τη­ση ή την απο­πο­μπή όλων των υπουρ­γών και ηγε­τών του κόμ­μα­τος. Άλλα πάλι απαι­τούν να μπει τέλος στη δια­φθο­ρά και να λη­φθούν μέτρα για να αντι­με­τω­πι­στεί η κρίση. Τέλος, κά­ποια απορ­ρί­πτουν τη γρα­φειο­κρα­τία και απαι­τούν πρό­ο­δο στην εφαρ­μο­γή μιας νέας μορ­φής δια­κυ­βέρ­νη­σης.

Ωστό­σο, η συ­ζή­τη­ση αυτή δεν έμει­νε στα άρθρα γνώ­μης και επε­κτά­θη­κε ορ­μη­τι­κά στη λαϊκή βάση. Μπο­ρού­με να απα­ριθ­μή­σου­με δε­κά­δες συ­γκε­ντρώ­σεις, συ­να­ντή­σεις, συ­σκέ­ψεις και συ­ζη­τή­σεις με­τα­ξύ αγω­νι­στών-ριων της μπο­λι­βα­ρια­νής δια­δι­κα­σί­ας σε ολό­κλη­ρη τη χώρα. Ανε­ξάρ­τη­τα από το αν ήταν αυ­θόρ­μη­τες ή ορ­γα­νω­μέ­νες, ακού­στη­κε η μου­σι­κή της κρι­τι­κής που είχε κα­τα­δι­κα­στεί στη σιωπή και είχε εκ­διω­χθεί από το κόμμα και την κυ­βέρ­νη­ση. Τέ­θη­καν ερω­τή­μα­τα για την ανε­πάρ­κεια, τη δια­φθο­ρά, την κα­κο­με­τα­χεί­ρι­ση. Απορ­ρί­φτη­κε ο τρό­πος διοί­κη­σης του κόμ­μα­τος και επι­λο­γής υπο­ψη­φί­ων. Κα­ταγ­γέλ­θη­κε η φυγή ψήφων που προ­κα­λεί­ται από την υπο­ψη­φιό­τη­τα κυ­βερ­νώ­ντων και ανώ­τε­ρων δη­μό­σιων λει­τουρ­γών. Απαι­τή­θη­κε δια­βού­λευ­ση, μέτρα ενά­ντια στην κρίση και αλ­λα­γή πα­ρα­γω­γι­κού μο­ντέ­λου. Διεκ­δι­κή­θη­κε διευ­ρυ­μέ­νη λαϊκή συμ­με­το­χή, πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­κρα­τία και ενερ­γός ρόλος του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα. Κα­ταγ­γέλ­θη­κε η συ­νε­νο­χή των κρα­τι­κών ορ­γα­νι­σμών ελέγ­χου στον πε­ρί­φη­μο πλη­θω­ρι­σμό [στα είδη δια­τρο­φής με­τα­ξύ άλλων] και στις ελ­λεί­ψεις.

Οι ηγε­σί­ες, μπλεγ­μέ­νες στις συ­γκρού­σεις κο­ρυ­φής, με το μα­χαί­ρι στα δό­ντια, δεν κα­τα­φέρ­νουν πάντα να κα­τα­λά­βουν τι συμ­βαί­νει στον βαθύ τσα­βι­σμό. Μι­λά­νε για μια λαϊκή εξου­σία στην οποία δεν πι­στεύ­ουν. Συ­νε­χί­ζουν την πε­λα­τεια­κή πο­λι­τι­κή τους και μοι­ρά­ζουν απει­λές. Συ­νε­χί­ζουν να πι­στεύ­ουν ότι όλα είναι δια­χει­ρί­σι­μα από την κο­ρυ­φή. Δεν ανα­γνω­ρί­ζουν αυτό που συμ­βαί­νει γιατί είναι ανί­κα­νες να το ανα­γνω­ρί­σουν.

Στον τσα­βι­σμό της βάσης, αυτόν που εκ­φρά­στη­κε τι­μω­ρη­τι­κά και διά της απο­χής αλλά και αυτόν που συ­νε­χί­ζει να στη­ρί­ζουν τη συμ­μα­χία PSUV-GPP, συχνά κλεί­νο­ντας τη μύτη, έχουν ήδη ανοί­ξει οι βάνες μιας εξέ­γερ­σης απέ­να­ντι στις απο­τυ­χη­μέ­νες ηγε­σί­ες.
3° Οι κίν­δυ­νοι με­σο­πρό­θε­σμα

Στην αδρά­νεια μιας οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης με πρω­το­φα­νή χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά για τη χώρα, με την τιμή του πε­τρε­λαί­ου στο χα­μη­λό­τε­ρο ση­μείο της δε­κα­ε­τί­ας, έρ­χε­ται να προ­στε­θεί ο πο­λι­τι­κός αντί­κτυ­πος του νέου θε­σμι­κού σε­να­ρί­ου που προ­έ­κυ­ψε από τις εκλο­γές. Αυτή η δυ­να­μι­κή σύ­γκρου­σης στην κο­ρυ­φή, για τον πλήρη έλεγ­χο ολό­κλη­ρου του κρά­τους, θα επι­τα­χύ­νει τον βαθμό επι­δεί­νω­σης του επι­πέ­δου ζωής των πιο εκτε­θει­μέ­νων τμη­μά­των του πλη­θυ­σμού, του λαού που ζει από την ερ­γα­σία του. Η κα­τά­στα­ση θα φτά­σει σε απα­ρά­δε­κτο ση­μείο.

Εάν, στο πλαί­σιο αυτό, η ανευ­θυ­νό­τη­τα των ιθυ­νό­ντων οδη­γή­σει σε πε­ρι­πέ­τειες, η ρήξη ανά­με­σα στην ηγε­σία και τη βάση θα είναι μη ανα­στρέ­ψι­μη. Οι ηγε­τι­κές ομά­δες θα έχουν προ­σφέ­ρει στην αντι­πο­λί­τευ­ση σε χρυσό δίσκο όχι μόνο το απο­τέ­λε­σμα μιας εκλο­γι­κής δια­δι­κα­σί­ας αλλά την μπο­λι­βα­ρια­νή δια­δι­κα­σία ολό­κλη­ρη.

Εί­μα­στε αντί­θε­τοι σε κάθε προ­σπά­θεια της Δε­ξιάς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τους νέους συ­σχε­τι­σμούς στο Κοι­νο­βού­λιο για να επι­τε­θεί στα κε­κτη­μέ­να λαϊκά δι­καιώ­μα­τα κατά πα­ρά­βα­ση του Συ­ντάγ­μα­τος. Όμως, μετά από τη δη­μα­γω­γι­κή ανα­φο­ρά που έγινε στη «Λαϊκή εξου­σία», τη Λαϊκή εξου­σία την οποία εμείς υπο­στη­ρί­ζου­με, οφεί­λου­με να πούμε ότι εξί­σου αντί­θε­τοι εί­μα­στε και σε ένα τε­χνη­τό και λει­τουρ­γι­κό για τα συμ­φέ­ρο­ντα της γρα­φειο­κρα­τί­ας «πα­ράλ­λη­λο», που θα επι­δεί­νω­νε τη σο­βα­ρή κρίση στην οποία βρι­σκό­μα­στε. [Η πι­θα­νό­τη­τα αυτή επι­βε­βαιώ­θη­κε από τον Πρό­ε­δρο του Κοι­νο­βου­λί­ου Diosdado Cabllo, ο οποί­ος επι­βε­βαί­ω­σε τη δη­μιουρ­γία μιας πα­ράλ­λη­λης «κοι­νο­τι­κής εξου­σί­ας» που θα «εκ­φρά­ζει άμεσα τη βού­λη­ση της βάσης»]

Είναι ση­μα­ντι­κό να κα­τα­νο­ή­σου­με στον μπο­λι­βα­ρια­νό «χώρο», στη βάση αλλά και με­τα­ξύ των στε­λε­χών που ανη­συ­χούν πραγ­μα­τι­κά για τις εξε­λί­ξεις, ότι προς το παρόν υπάρ­χει αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών. Ότι η ηγε­σία του κόμ­μα­τος και της κυ­βέρ­νη­σης οδή­γη­σαν τη «δια­δι­κα­σία» σε ένα αδιέ­ξο­δο όπου δέ­χτη­κε ισχυ­ρό πλήγ­μα. Ότι σή­με­ρα κυ­ριαρ­χεί η σύγ­χυ­ση και η ανά­γκη να επε­ξερ­γα­στού­με ένα σχέ­διο δρά­σης που να βγά­λει ορι­στι­κά από τη μέση τις διε­φθαρ­μέ­νες και αυ­ταρ­χι­κές ηγε­σί­ες. Ότι μπρο­στά στην απο­τυ­χία της ση­με­ρι­νής ηγε­σί­ας πρέ­πει να προ­σα­να­το­λι­στού­με στην ανά­δει­ξη μιας νέας ηγε­σί­ας.

Είναι απο­λύ­τως ανα­γκαίο να μπει τέρμα στην κενή προ­πα­γάν­δα και την ανού­σια πό­λω­ση. Είναι και­ρός να επι­στρέ­ψου­με στην πο­λι­τι­κή. Να πά­ρου­με αγω­νι­στι­κές πρω­το­βου­λί­ες που να έχουν σχέση με τα πραγ­μα­τι­κά προ­βλή­μα­τα του ερ­γα­ζό­με­νου λαού και που να μας επι­τρέ­πουν να ισχυ­ρο­ποι­η­θού­με για να πε­ριο­ρί­σου­με την κρίση και να ανα­τρέ­ψου­με την τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση.
4° Ένα μέ­τω­πο αγώνα που να εξα­να­γκά­ζει τις ηγε­σί­ες να στρα­τευ­θούν στην αντι­με­τώ­πι­ση της κρί­σης. Πέντε έκτα­κτα μέτρα

Η βα­σι­κή αιτία του εκλο­γι­κού απο­τε­λέ­σμα­τος και της σχε­τι­κής δια­δι­κα­σί­ας που το προ­ε­τοί­μα­σε είναι η πα­σι­φα­νής ανι­κα­νό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης να επι­λύ­σει την οι­κο­νο­μι­κή κρίση που μα­στί­ζει τον ερ­γα­ζό­με­νο λαό και τις μάζες. Η πτώση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου είναι ανη­συ­χη­τι­κή και απει­λεί να επι­δει­νω­θεί. Αλλά αυτό δεν απα­σχο­λεί τις πο­λι­τι­κές ηγε­σί­ες. Τη στιγ­μή που η κυ­βέρ­νη­ση δη­λώ­νει ότι αυτή τη φορά η οι­κο­νο­μι­κή επα­νά­στα­ση θα γίνει, το MUD ετοι­μά­ζει μια στα­δια­κή και κε­κα­λυμ­μέ­νη επί­θε­ση στα κε­κτη­μέ­να της μπο­λι­βα­ρια­νής δια­δι­κα­σί­ας που είναι ακόμη σε ισχύ, και η κρίση επι­δει­νώ­νει κα­θη­με­ρι­νά την ποιό­τη­τα ζωής των συ­ναν­θρώ­πων μας.

Για να αντι­με­τω­πί­σου­με την κρίση, κα­λού­με όλα τα κοι­νω­νι­κά, συν­δι­κα­λι­στι­κά και ερ­γα­τι­κά κι­νή­μα­τα, τα κοι­νο­τι­κά συμ­βού­λια, της «ορ­γα­νώ­σεις» λαϊ­κής εξου­σί­ας, τις πραγ­μα­τι­κές Comunas, τις ορ­γα­νώ­σεις πο­λι­τι­σμού και νε­ο­λαί­ας, να φτιά­ξου­με ένα Ενιαίο Μέ­τω­πο Αγώνα για να στη­ρί­ξου­με ένα σχέ­διο δρά­σης που να εξα­να­γκά­ζει τις ηγε­σί­ες σε μια πο­λι­τι­κή δέ­σμευ­ση, η πραγ­μά­τω­ση της οποί­ας θα πρέ­πει να ελέγ­χε­ται από την κοι­νω­νία και να έχει ως αντι­κεί­με­νο την εφαρ­μο­γή ενός μί­νι­μουμ προ­γράμ­μα­τος έκτα­κτης ανά­γκης για τον πε­ριο­ρι­σμό της κρί­σης. Κατά τη γνώμη μας, αυτό το Ενιαίο Μέ­τω­πο Αγώνα θα έπρε­πε να θέσει τα πέντε ακό­λου­θα αι­τή­μα­τα.

α) Να μπει τέλος στη λε­η­λα­σία του έθνους. Για ένα δη­μό­σιο έλεγ­χο από τους πο­λί­τες

Διά­φο­ρα πρό­σω­πα που συμ­με­τέ­χουν στη μπο­λι­βα­ρια­νή δια­δι­κα­σία έχουν απο­δεί­ξει τη λε­η­λα­σία στην οποία υπό­κει­ται το έθνος. Το μέ­γε­θος της απά­της εκ­θέ­τει μια σειρά υψη­λούς κρα­τι­κούς ιστά­με­νους καθώς και ση­μα­ντι­κούς επι­χει­ρη­μα­τί­ες και τρα­πε­ζί­τες. Αν δεν λη­φθεί μια ξε­κά­θα­ρη από­φα­ση για το ζή­τη­μα θα είναι αδύ­να­τον να μπει τέλος σε αυτή την πρα­κτι­κή και να βρε­θεί βάση για το ξε­πέ­ρα­σμα αυτού του εί­δους κρί­σης.

Μια από τις πιο συ­νη­θι­σμέ­νες κα­τα­χρη­στι­κές πρα­κτι­κές είναι ο μη­χα­νι­σμός υπερ­κο­στο­λό­γη­σης των ει­σα­γω­γών και η δη­μιουρ­γία ει­κο­νι­κών ει­σα­γω­γι­κών επι­χει­ρή­σε­ων [που δα­νεί­ζο­νται δο­λά­ρια με ει­δι­κά επι­τό­κια]. Προ­τεί­νου­με ως πρώτο βήμα, αυτού του δη­μό­σιου και με τη συμ­με­το­χή των πο­λι­τών ελέγ­χου, να γίνει άμεση έρευ­να των 100 πιο ση­μα­ντι­κών εται­ρειών που πήραν δο­λά­ρια από όταν τέ­θη­κε σε λει­τουρ­γία ο έλεγ­χος των συ­ναλ­λαγ­μα­τι­κών συ­ναλ­λα­γών. Έτσι θα εντο­πι­στούν οι ένο­χοι.

Υπάρ­χει και ένας ακόμη έλεγ­χος που επεί­γει: ο έλεγ­χος των εσό­δων και του προ­ο­ρι­σμού των δο­λα­ρί­ων από την πώ­λη­ση του πε­τρε­λαί­ου. Όπως και της οι­κο­νο­μι­κής δια­χεί­ρι­σης της PDVSA [η κρα­τι­κή εται­ρεία εξό­ρυ­ξης πε­τρε­λαί­ου].

Η έκτα­ση της απά­της είναι ανα­τρι­χια­στι­κή. Και ου­δέ­πο­τε δια­ψεύ­στη­κε από τις αρχές. Το αντί­θε­το, πολύ συχνά την απο­δέ­χτη­καν. Η δε αντι­πο­λί­τευ­ση, από τη δική της πλευ­ρά, μι­λά­ει κι αυτή για δια­φθο­ρά αλλά, βε­βαί­ως, χωρίς να προ­σκο­μί­ζει δε­δο­μέ­να και απο­δεί­ξεις. Μπο­ρού­με να υπο­θέ­σου­με ότι είναι το απο­τέ­λε­σμα συ­μπε­ρι­φο­ρών του κοι­νού ποι­νι­κού δι­καί­ου που εντάσ­σο­νται σε ένα μα­φιό­ζι­κο κύ­κλω­μα συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου.

Για τον λόγο αυτό, για τις επι­χει­ρή­σεις που υπο­στη­ρί­ζου­με ότι πρέ­πει να ελεγ­χθούν όπως εί­πα­με, θε­ω­ρού­με ση­μα­ντι­κό να αντι­στρα­φεί η συ­νή­θης νο­μι­κή πρα­κτι­κή και να κρι­θούν prima facie, δη­λα­δή να θε­ω­ρη­θούν ένο­χες εκ των πραγ­μά­των και να κλη­θούν να απο­δεί­ξουν την αθω­ό­τη­τά τους. Η ίδια αρχή θα πρέ­πει να εφαρ­μο­στεί και στους υψηλά ιστά­με­νους δη­μό­σιους λει­τουρ­γούς που έχουν την ευ­θύ­νη εφαρ­μο­γής αυτών των μέ­τρων.

β) Μη­δε­νι­κή ανοχή στη με­γά­λη δια­φθο­ρά

Πα­ράλ­λη­λα με τις σκο­τει­νές δου­λειές των τρα­πε­ζών και των επι­χει­ρή­σε­ων, ανα­ντίρ­ρη­τα εμπλέ­κο­νται στις κλο­πές και τις κα­τα­χρή­σεις μέλη της κυ­βέρ­νη­σης του υψη­λό­τε­ρου επι­πέ­δου. Rafael Isea [πρώην Υπουρ­γός οι­κο­νο­μι­κών, κυ­βερ­νή­της της Arangua και, για κά­ποιους μήνες το 2013, πρό­ε­δρος της τρά­πε­ζας l’ALBA, που κα­τη­γο­ρεί­ται για κα­τά­χρη­ση πολ­λών εκα­τομ­μυ­ρί­ων του δη­μο­σί­ου], Alejandro Andrade [πρώην σω­μα­το­φύ­λα­κας του Chavez, επι­κε­φα­λής δια­φό­ρων δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων και τρα­πε­ζών, που το όνομα του βρέ­θη­κε στις λί­στες Falciani της τρά­πε­ζας HSBC στη Γε­νεύη]… δύο μόλις ονό­μα­τα εν­δει­κτι­κά της πα­σι­φα­νούς δια­φθο­ράς που στραγ­γί­ζει τα οι­κο­νο­μι­κά της χώρας.

Μέλη της κυ­βέρ­νη­σης που οι απο­δεί­ξεις της δια­φθο­ράς τους εμ­φα­νί­στη­καν αφού εγκα­τέ­λει­ψαν τη χώρα για να χα­ρούν αυτά που βού­τη­ξαν. Είναι προ­φα­νές ότι αυτό προ­ϋ­πο­θέ­τει την ύπαρ­ξη μιας συμ­φω­νί­ας συ­νε­νο­χής και ατι­μω­ρη­σί­ας, που δη­μιουρ­γεί έτσι ένα δί­κτυο που τρέ­φει, εν­θαρ­ρύ­νει και εντεί­νει τις εγκλη­μα­τι­κές πρα­κτι­κές. Πρέ­πει να απαι­τή­σου­με άμεση εξέ­τα­ση όλων των κρα­τι­κών λει­τουρ­γών με ση­μα­ντι­κά κα­θή­κο­ντα στον οι­κο­νο­μι­κό τομέα, αν θέ­λου­με να απο­φύ­γου­με τις απώ­λειες. Να γίνει έλεγ­χος της πε­ριου­σί­ας τους, των αγα­θών τους, των λο­γα­ρια­σμών, των γραμ­μα­τί­ων, των επεν­δύ­σε­ων κλπ, αλλά και των οι­κο­γε­νειών και των κο­ντι­νών τους φίλων. Οι δε ποι­νές πρέ­πει να είναι πα­ρα­δειγ­μα­τι­κές.

γ) Να δια­σφα­λί­σου­με την πρό­σβα­ση σε τρό­φι­μα και φάρ­μα­κα

Η δέ­σμευ­ση προς το έθνος που απαι­τού­με από τις ηγε­σί­ες και για την οποία κα­λού­με σε αγώνα, θα πρέ­πει να έχει ως προ­τε­ραιό­τη­τα την προ­μή­θεια των βα­σι­κών αγα­θών. Αυτή τη στιγ­μή, η δια­σφά­λι­ση τρο­φί­μων και φαρ­μά­κων πρέ­πει να θε­ω­ρη­θεί η πρώτη προ­τε­ραιό­τη­τα. Δη­λα­δή, αυτή η πλευ­ρά του σχε­δί­ου έκτα­κτης ανά­γκης θα πρέ­πει να προ­έ­χει της πλη­ρω­μής του χρέ­ους στο εξω­τε­ρι­κό αλλά και των άλλων επεν­δύ­σε­ων του κρά­τους, όπως στο FONDEN [Fondo Nacional para el Desarrollo Nacional], αλλά και των διε­θνών συμ­φω­νιών. Αυτή την εθνι­κή δέ­σμευ­ση πρέ­πει να την ανα­λά­βουν δη­μο­σί­ως όλες οι εκλεγ­μέ­νες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις, κάτω από τον αυ­στη­ρό έλεγ­χο των πο­λι­τών και της κοι­νω­νί­ας.

δ) Ένας μι­σθός που να αντι­στοι­χεί στην τιμή που κο­στί­ζει το «κα­λά­θι τρο­φί­μων», όπως ανα­φέ­ρε­ται στο άρθρο 91 του Συ­ντάγ­μα­τος της βο­λι­βα­ρια­νής Δη­μο­κρα­τί­ας της Βε­νε­ζου­έ­λας [1]

Απαι­τού­με κα­ταρ­χάς, οι αρ­μό­διοι θε­σμοί να πα­ρου­σιά­σουν τις σχε­τι­κές στα­τι­στι­κές, όπως υπο­χρε­ού­νται από το Σύ­νταγ­μα, και να δη­μο­σιεύ­σουν και πάλι τους δεί­κτες της οι­κο­νο­μί­ας μας [τα δε­δο­μέ­να για τον πλη­θω­ρι­σμό, για πα­ρά­δειγ­μα, δε δη­μο­σιεύ­ο­νται πια]. Καμιά χώρα δεν μπο­ρεί να επε­ξερ­γα­στεί την απά­ντη­ση σε μια τόσο ση­μα­ντι­κή κρίση κρύ­βο­ντας τα πραγ­μα­τι­κά νού­με­ρα.

Γνω­ρί­ζου­με ότι, όπως δεί­χνουν πολ­λές επί­ση­μες πηγές από την κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα της Βε­νε­ζου­έ­λας, ο πλη­θω­ρι­σμός φέτος θα φτά­σει το 220%, νού­με­ρο που θα ξε­πε­ρα­στεί τον επό­με­νο χρόνο. Έρευ­νες ιδιω­τών δεί­χνουν ότι το κα­λά­θι τρο­φί­μων τον τε­λευ­ταίο Οκτώ­βρη έφτα­νε τα 70.000 Bs. F [Βolívares Fuertes, τα λε­γό­με­να «Ισχυ­ρά Μπο­λι­βάρ» που αντι­κα­τέ­στη­σαν τα πα­λαιά μπο­λι­βάρ το 2008], τη στιγ­μή που ο μει­κτός βα­σι­κός είναι μόλις 15.000 Bs. F.

Για τις οι­κο­γέ­νειες της ερ­γα­τι­κής τάξης η κα­τά­στα­ση αυτή έχει γίνει ανυ­πό­φο­ρη. Συ­νε­πώς, ένα βα­σι­κό ση­μείο του αγώνα που κα­λού­μα­στε να δώ­σου­με είναι να διεκ­δι­κή­σου­με την εξί­σω­ση του κα­τώ­τα­του μι­σθού με το κό­στος του κα­λα­θιού τρο­φί­μων, όπως ορί­ζει το άρθρο 91 του Συ­ντάγ­μα­τος.

ε) Στα­θε­ρή υπε­ρά­σπι­ση των δι­καιω­μά­των και των δη­μο­κρα­τι­κών, κοι­νω­νι­κών, πο­λι­τι­κών και οι­κο­νο­μι­κών κε­κτη­μέ­νων που δια­σφα­λί­ζο­νται από το Σύ­νταγ­μα

Τα εμπο­ρι­κά επι­με­λη­τή­ρια και οι βου­λευ­τές της αντι­πο­λί­τευ­σης στέλ­νουν ανη­συ­χη­τι­κά μη­νύ­μα­τα ότι θα επι­τε­θούν στα κε­κτη­μέ­να δι­καιώ­μα­τα όπως το LOTTT [Ley Orgánica del Trabajo, los Trabajadores y las Trabajadoras, το ερ­γα­τι­κό δί­καιο που βρί­σκε­ται σε ισχύ από το 2012]. Το ίδιο γί­νε­ται και από την πλευ­ρά της ηγε­σί­ας της κυ­βέρ­νη­σης, που οι αντι­δη­μο­κρα­τι­κές και αυ­ταρ­χι­κές πρα­κτι­κές τους απει­λούν και κα­τα­πα­τούν στην πράξη τα ίδια δι­καιώ­μα­τα, που θε­με­λιώ­νο­νται στο Σύ­νταγ­μά μας.

Το Ενιαίο Μέ­τω­πο Αγώνα που προ­τεί­νου­με πρέ­πει επί­σης να επι­βά­λει μια ελά­χι­στη δέ­σμευ­ση στις ηγε­σί­ες ανα­φο­ρι­κά με το σύ­νο­λο των δι­καιω­μά­των και των εγ­γυ­ή­σε­ων. Ένα βα­σι­κό ση­μείο αφορά τα δη­μο­κρα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα: ελευ­θε­ρία έκ­φρα­σης, κί­νη­σης, συ­νά­θροι­σης, κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής ορ­γά­νω­σης.

Είναι ανα­γκαίο να απο­φευ­χθούν οι κρα­τή­σεις και οι διώ­ξεις, τόσο για τα δήθεν αδι­κή­μα­τα γνώ­μης όσο και για πο­λι­τι­κούς λό­γους. Χωρίς αυτό να ση­μαί­νει ατι­μω­ρη­σία των εγκλη­μά­των ενά­ντια στον λαό, ενά­ντια στη δη­μό­σια πε­ριου­σία και ενά­ντια στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα. Οι δυ­νά­μεις της αστυ­νο­μί­ας και της ασφά­λειας που έχουν αυ­το­νο­μη­θεί απελ­πι­στι­κά απέ­να­ντι στους πο­λί­τες, που τους εκ­φο­βί­ζουν και τους κα­τα­διώ­κουν πα­ρά­νο­μα, θα πρέ­πει να τε­θούν υπό δη­μό­σιο έλεγ­χο.

Τα μέτρα αυτά επεί­γουν. Και δεν έχου­με εμπι­στο­σύ­νη στις ηγε­σί­ες ότι θα τα εφαρ­μό­σουν. Είναι εγκλω­βι­σμέ­νες στη συ­νή­θειά τους να διεκ­δι­κούν κομ­μά­τια της εξου­σί­ας προ­κει­μέ­νου να δια­τη­ρή­σουν ή να απο­κο­μί­σουν τα προ­νό­μια που προ­σφέ­ρει σε αυ­τούς και στους φί­λους τους ο κρα­τι­κός κορ­βα­νάς. Γι΄ αυτό και κα­λού­με σε έναν ενω­τι­κό αγώνα που να τους υπο­χρε­ώ­νει, να τους επι­τη­ρεί και να τους συ­γκρα­τεί.

Επι­πλέ­ον, είναι ανά­γκη να ανοί­ξου­με και να εμ­βα­θύ­νου­με μια με­γά­λη συ­ζή­τη­ση σε εθνι­κό επί­πε­δο γύρω από το πα­ρα­γω­γι­κό μο­ντέ­λο. Η πα­ρα­γω­γή δεν μπο­ρεί να μένει απο­κλει­στι­κά στα χέρια διευ­θυ­νό­ντων και των λε­γό­με­νων ει­δι­κών. Όλοι οι συ­νταγ­μα­τι­κοί μη­χα­νι­σμοί αλλά και οι συμ­με­το­χι­κοί θε­σμοί που απο­τε­λούν μέρος της πα­ρά­δο­σής μας θα πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θούν στο πλαί­σιο μιας τέ­τοιας συ­ζή­τη­σης.

Οι προ­τά­σεις που θα προ­κύ­ψουν από αυτή τη συ­ζή­τη­ση θα πρέ­πει να τε­θούν σε δη­μο­ψή­φι­σμα για να απο­φα­σί­σει ο λαός, που επί­σης θα συμ­με­τέ­χει και θα συ­ζη­τά, για το σύ­νο­λο των θε­μά­των.
5° Είναι και­ρός να οι­κο­δο­μή­σου­με μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή

Η εκλο­γι­κή κα­θί­ζη­ση της συμ­μα­χί­ας PSUV-GPP δεί­χνει πόσο ανώ­φε­λος είναι ο σε­κτα­ρι­σμός, δια­λύ­ει τον μύθο ότι οι μη­χα­νι­σμοί είναι ανί­κη­τοι και αφαι­ρεί το πε­ριε­χό­με­νο από την απαί­τη­ση των ηγε­σιών να δια­τη­ρή­σου­με μια ψευ­δο-ενό­τη­τα, που λει­τουρ­γεί χωρίς δη­μο­κρα­τία, χωρίς κρι­τι­κή και διά­λο­γο, κάτω από τις εντο­λές ηγε­τών που δεν κά­νουν ποτέ λάθος. Η πε­ρι­φρό­νη­ση για τη δη­μιουρ­γι­κή δράση του λαού και για τις δη­μο­κρα­τι­κές του δια­δι­κα­σί­ες είναι ένας από τους βα­σι­κούς λό­γους αυτής της κα­θί­ζη­σης.

Η βού­λη­ση απα­γό­ρευ­σης, ή απο­κλει­σμού από την πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση, ρευ­μά­των της μπο­λι­βα­ρια­νής δια­δι­κα­σί­ας, όπως το Marea Socialista, δεν είναι παρά αυ­ταρ­χι­σμός. Είναι ρεύ­μα­τα σκέ­ψης και προ­τά­σεις που υπάρ­χουν στις τά­ξεις του λαού μας είτε αυτό αρέ­σει στις ηγε­σί­ες είτε όχι.

Για τον λόγο αυτό, παρά τις διώ­ξεις, την κα­τα­πί­ε­ση, τις απει­λές και τη βία που ασκεί­ται στους συ­ντρό­φους μας, τo Marea Socialista κέρ­δι­σε στον άνισο αυτόν αγώνα το δι­καί­ω­μά του στην ύπαρ­ξη. Και θα το ασκή­σει αναμ­φί­βο­λα. Δεν θα πα­ρα­δο­θού­με, δεν θα προ­δώ­σου­με τις ιδέες μας και δεν θα που­λη­θού­με.

Ετοι­μα­ζό­μα­στε να κά­νου­με πράξη την από­φα­ση του πρώ­του μας ανοι­χτού Συ­νε­δρί­ου που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε στο Parque Central, στο Caracas, τον Ιού­λιο του 2014. Προ­χω­ρά­με ένα νέο βήμα στη δια­δι­κα­σία συ­γκρό­τη­σής μας, προς το τέλος του πρώ­του τρι­μή­νου του 2016, που πε­ρι­λαμ­βά­νει δε­κά­δες ιδρυ­τι­κές συ­νε­λεύ­σεις σε πε­ρι­φε­ρεια­κό επί­πε­δο, σε δή­μους και γει­το­νιές, καθώς και μια με­γά­λη ιδρυ­τι­κή συ­νέ­λευ­ση του Marea Socialista σε εθνι­κό επί­πε­δο.

Ξέ­ρου­με ότι δεν εί­μα­στε μόνοι… Γνω­ρί­ζου­με τις αδυ­να­μί­ες και τα όριά μας… Έχου­με δο­κι­μά­σει τις δυ­νά­μεις μας και έχου­με συ­νεί­δη­ση ότι έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με πολ­λές δυ­σκο­λί­ες. Αλλά εί­μα­στε κομ­μά­τι της ανα­δυό­με­νης δια­δι­κα­σί­ας που δια­τρέ­χει σή­με­ρα το σύ­νο­λο του ερ­γα­ζό­με­νου λαού της Βε­νε­ζου­έ­λας. Απευ­θύ­νου­με κά­λε­σμα σε προ­σω­πι­κό­τη­τες, ηγέ­τες, συλ­λο­γι­κό­τη­τες και ομά­δες που επι­θυ­μούν να δη­μιουρ­γή­σουν από κοι­νού μια πο­λι­τι­κή εναλ­λα­κτι­κή ανε­ξάρ­τη­τη και από τη γρα­φειο­κρα­τία και από το κε­φά­λαιο.

[Δη­μο­σιεύ­τη­κε στις 18 Δε­κεμ­βρί­ου 2015 στον ιστό­το­πο mareasocialista.​com.​ve και με­τα­φρα­σμέ­νο στα γαλ­λι­κά στο A L’Encontre]

_____

[1] Άρθρο 91 του Συ­ντάγ­μα­τος: «κάθε ερ­γα­ζό­με­νος και ερ­γα­ζό­με­νη έχει δι­καί­ω­μα σε έναν μισθό που να του επι­τρέ­πει να ζει αξιο­πρε­πώς και να κα­λύ­πτει για τον ίδιο και την οι­κο­γέ­νειά του τις βα­σι­κές υλι­κές, κοι­νω­νι­κές και πνευ­μα­τι­κές ανά­γκες. Η αρχή της ίσης πλη­ρω­μής για ίση ερ­γα­σία είναι εγ­γυ­η­μέ­νη και η συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων στα κέρδη των επι­χει­ρή­σε­ων θα είναι κα­θο­ρι­σμέ­νη. Ο μι­σθός δεν μπο­ρεί να κα­τα­κρα­τεί­ται και θα πλη­ρώ­νε­ται τα­κτι­κά και έγκαι­ρα στο νό­μι­μο νό­μι­σμα, με την εξαί­ρε­ση της δια­τρο­φής, κατά τον νόμο. Το Κρά­τος εγ­γυά­ται στους ερ­γα­ζό­με­νους και τις ερ­γα­ζό­με­νες έναν ελά­χι­στο μισθό που θα ανα­προ­σαρ­μό­ζε­ται σε ετή­σια βάση έχο­ντας ως ανα­φο­ρά το κό­στος του κα­λα­θιού τρο­φί­μων [το κα­λά­θι του ΟΗΕ]. Ο νόμος θα κα­θο­ρί­ζει τη μορφή και τη δια­δι­κα­σία.»