Καλωσόρισες Αστάθεια !

Χάιμε Παστόρ | μετάφραση Κατερίνα Σεργίδου 

«-Όχι στα λαϊ­κί­στι­κά πει­ρά­μα­τα! Χρεια­ζό­μα­στε μια κυ­βέρ­νη­ση σο­βα­ρή, που θα δώσει πλου­το­κρα­το­στα­θε­ρό­τη­τα στην οι­κο­νο­μία μας»

-Εν­νο­εί­τε να δώσει στα­θε­ρό­τη­τα.

-Ε ναι ναι αυτό. ( σκί­τσο του Forges, στην El País, 22/1/16)



(Με αυτή τη ση­μεί­ω­ση από το σκί­τσο του Forges επι­λέ­γει να ξε­κι­νή­σει το άρθρο του ο Χάιμε Πα­στόρ)



Σε αυτή την κοι­νω­νία επι­τά­χυν­σης ζούμε σε ρυθ­μούς ιλιγ­γιώ­δεις. Εξε­λί­ξεις και ει­δή­σεις, ιδιαί­τε­ρης ση­μα­σί­ας και βα­ρύ­τη­τας συμ­βαί­νουν με με­γά­λη τα­χύ­τη­τα ενώ , τα γε­γο­νό­τα εξαρ­τώ­νται από τη ση­μα­σία που τους δί­νουν τα Μέσα μα­ζι­κής Δια­μόρ­φω­σης αν χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τα λόγια του Αγκου­στίν Γκαρ­σία Κάλβο (φι­λό­σο­φος, δο­κι­μιο­γρά­φος, ποι­η­τής , γεν­νη­θείς στη Σα­μό­ρα στις 15 Οκτώ­βρη του 1926. ). Και όλα αυτά χωρίς να είναι εύ­κο­λο να επι­βρα­δύ­νει κα­νείς, για να ανα­λύ­σει και να ανα­στο­χα­στεί αυτές τις εξε­λί­ξεις, με την απα­ραί­τη­τη προ­σο­χή. Βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά στην απα­ρά­δε­χτη κρίση των δι­καιω­μά­των, εκα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων που ζη­τούν άσυλο και κα­τα­φύ­γιο στην Ευ­ρώ­πη, σε φο­νι­κές επι­θέ­σεις που γί­νο­νται σε πολύ δια­φο­ρε­τι­κά μέρη του πλα­νή­τη, σε έναν με­γά­λο κα­τά­λο­γο φαλ­λο­κρα­τι­κής βίας (violencia machista) με τον οποίο ξε­κι­νά η και­νού­ρια χρο­νιά. Αντι­με­τω­πί­ζου­με επί­σης τις συ­νέ­πειες που έχει αυτός ο πα­γκό­σμιος βιο­κτό­νος κα­πι­τα­λι­σμός στον πλα­νή­τη, την μεί­ω­ση της τιμής του πε­τρε­λαί­ου, τη στα­σι­μό­τη­τα της κι­νέ­ζι­κης οι­κο­νο­μί­ας και τέλος τις επα­να­λαμ­βα­νό­με­νες δια­κη­ρύ­ξεις των εκ­προ­σω­πών της τρόι­κα, για την επεί­γου­σα και ανα­γκαία πε­ρι­κο­πή των νέων πρου­πο­λο­γι­σμών (γύρω στα δέκα δις. Ευρώ) στις οποί­ες πρέ­πει να προ­χω­ρή­σει η νέα ισπα­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση.

Η Πα­ρα­σκευή, 22 Ια­νουα­ρί­ου ήταν ένα καλό πα­ρά­δειγ­μα, του πως η μη­ντια­κή ατζέ­ντα μπο­ρεί να αλ­λά­ξει από­το­μα αλ­λά­ζο­ντας την πραγ­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή συ­ζή­τη­ση. Πράγ­μα­τι όταν ακόμη εί­χα­με να δια­χει­ρι­στού­με τα σκαν­δα­λώ­δη στοι­χεία της έρευ­νας « Μια οι­κο­νο­μία στην υπη­ρε­σία του 1% που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε απότην Oxfam international»https://​www.​oxfam.​org/​es/​informes/​una-economia-al-servicio-del-1, σύμ­φω­να με την οποία οι 62 πιο πλού­σιοι άν­θρω­ποι στον κόσμο συ­γκε­ντρώ­νουν τόσο πλού­το όσο οι 3,6000,000 εκα­τομ­μύ­ρια πιο φτω­χοί και οι 20 πιο πλού­σιοι Ισπα­νοί έχουν όσο πλού­το έχει το 30% των πιο φτω­χών, ξαφ­νι­κά η πο­λι­τι­κή ατζέ­ντα με­τα­το­πί­στη­κε επι­κε­ντρώ­νο­ντας στην πρό­τα­ση του Πά­μπλο Ιγλέ­σιας στον Πέδρο Σάν­τσες (PSOE) για μια κυ­βέρ­νη­ση αλ­λα­γής, πλου­ρα­λι­σμού και ανα­λο­γι­κό­τη­τας καθώς και στην μη απο­δο­χή του τε­λευ­ταί­ου να συμ­με­τά­σχει σε μια νέα κυ­βέρ­νη­ση με τον Μα­ριά­νο Ραχόι.

Η πρό­τα­ση του Πά­μπλο Ιγκλέ­σιας απο­τε­λεί στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ένα πολύ γε­νι­κό πρό­γραμ­μα που πε­ρι­λαμ­βά­νει συ­γκε­κρι­μέ­νες δε­σμεύ­σεις. Με­τα­ξύ αυτών φρένο στις κοι­νω­νι­κές πε­ρι­κο­πές, ανά­κτη­ση των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων επι­χει­ρή­σε­ων , απόρ­ρι­ψη της ΤΤΙΡ, την πρό­θε­ση να μην εφαρ­μο­στούν οι νέες πε­ρι­κο­πές που προ­τεί­νει η Τρόι­κα, (πα­ρό­λο που δεν υπάρ­χει καμία ανα­φο­ρά σε κά­ποιον έλεγ­χο ή ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους) ένα σχέ­διο έκτα­κτης κοι­νω­νι­κής ανά­γκης για τις πρώ­τες εκατό μέρες καθώς και την πρό­τα­ση για ένα πα­νι­σπα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα συμ­βου­λευ­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα σχε­τι­κά με την ανα­θε­ώ­ρη­ση του συ­ντάγ­μα­τος. Αυτή η ανα­θε­ώ­ρη­ση σύμ­φω­να με το Podemos, θα πρέ­πει να πε­ρι­λαμ­βά­νει 5 άξο­νες, με­τα­ξύ αυτών τη θω­ρά­κι­ση των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των και την ανα­γνώ­ρι­ση της πο­λυ­ε­θνι­κό­τη­τας του κρά­τους, καθώς και την εύ­ρε­ση ενός δη­μο­κρα­τι­κού δρό­μου για την συ­νταγ­μα­τι­κή απο­κα­τά­στα­ση της Κα­τα­λο­νί­ας για την «ενό­τη­τα της χώρας». Όλα αυτά συ­νο­δεύ­ο­νταν από μια λίστα υπουρ­γο­ποί­η­σης (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του Αλ­μπέρ­το Γκαρ­σόν της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς ) για να δοθεί με­γα­λύ­τε­ρη αξιο­πι­στία στην πρό­τα­ση του Podemos για σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης με το PSOE. Η αντί­δρα­ση σε αυτό το σε­νά­ριο από τη μεριά του Μα­ριά­νο Ραχόι ήταν η προ­σω­ρι­νή από­συρ­ση από τη συ­ζή­τη­ση και η στάση ανα­μο­νής , πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας από από­στα­ση τον πό­λε­μο στο εσω­τε­ρι­κό του PSOE που προ­κλή­θη­κε εκ νέου από το μοί­ρα­σμα των χαρ­τιών της Πο­δε­μί­στι­κης παρ­τί­δας . Ο ηγέ­της του P.P επη­ρε­α­σμέ­νος ακόμα από τα νέα σκάν­δα­λα δια­φθο­ράς, εκ­με­ταλ­λεύ­τη­κε την κα­τά­στα­ση για να θυ­μί­σει ότι με την αριθ­μη­τι­κή του δύ­να­μη στο κοι­νο­βού­λιο και με την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία του στη σύ­γκλη­το συ­νε­χί­ζει να έχει τη δυ­να­τό­τη­τα να μπλο­κά­ρει οποια­δή­πο­τε συ­νταγ­μα­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση. Εντω­με­τα­ξύ δεν έχα­σαν χρόνο να απα­ντή­σουν στην πρό­τα­ση του ηγέτη του Podemos πα­λιοί βε­τε­ρά­νοι ηγέ­τες των σο­σια­λι­στών, κα­θο­δη­γού­με­νοι από τον Αλ­φρέ­ντο Πέρες Ρου­μπαλ­κά­μπα, χα­ρα­κτη­ρί­ζο­ντάς την πρό­τα­ση του Ιγλέ­σιας ως «εκ­βια­στι­κή» και «τα­πει­νω­τι­κή » για το κόμμα.

Δεν φαί­νε­ται πά­ντως ότι η ηγε­σία του PSOE, η οποία βρί­σκε­ται σε με­γά­λη αδυ­να­μία και υπό κα­θε­στώς βα­ρο­νιών (υπο­θέ­του­με ότι σύ­ντο­μα θα μι­λή­σει ο Φε­λί­πε Γκον­ζά­λες για να ορί­σει τις «κόκ­κι­νες γραμ­μές»), βρί­σκε­ται σε θέση να ανα­λά­βει πρω­τα­γω­νι­στι­κό ρόλο εφαρ­μό­ζο­ντας ένα πρό­γραμ­μα που προ­ϋ­πο­θέ­τει ανοι­χτή αντι­πα­ρά­θε­ση με την Τρόι­κα και την Ibex 35, ούτε μπο­ρεί να βρί­σκε­ται μό­νι­μα κα­τη­γο­ρού­με­νη ότι θέτει σε κίν­δυ­νο την ενό­τη­τα της Ισπα­νί­ας, όσο και αν επι­μέ­νει ο Πά­μπλο Ιγλέ­σιας, στο γε­γο­νός ότι είναι δια­τε­θει­μέ­νοι να την υπε­ρα­σπι­στούν σε ένα εν­δε­χό­με­νο Κα­τα­λα­νι­κό δη­μο­ψή­φι­σμα.

Το PSOE βρί­σκε­ται μπρο­στά σε ένα σταυ­ρο­δρό­μι, και επι­πλέ­ον μπρο­στά σε μια απει­λή ακόμα και για ένα εσω­τε­ρι­κό Βιετ­νάμ, μπρο­στά στην επι­κεί­με­νη Κ.Ε του. Όποια από τις εναλ­λα­κτι­κές και εάν επι­λέ­ξει, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και μιας συμ­μα­χί­ας με τους Πο­λί­τες (ciudadanos) , με στόχο να απο­φευ­χθεί το χει­ρό­τε­ρο των σε­να­ρί­ων, το εν­δε­χό­με­νο νέων εκλο­γών (στο οποίο ήδη φαί­νε­ται πως θα είναι χα­μέ­νο) , θα προ­κα­λέ­σει δια­σπά­σεις και μια φθορά μι­κρό­τε­ρη ή με­γα­λύ­τε­ρη που θα λει­τουρ­γή­σει προς όφε­λος των αντα­γω­νι­στών του, ιδιαί­τε­ρα του Podemos.Με όλα αυτά δεν μέ­νουν πολ­λές αμ­φι­βο­λί­ες για το ποιο είναι το στοί­χη­μα για τις οι­κο­νο­μι­κές και μη­ντια­κές δυ­νά­μεις αυτή τη στιγ­μή: Η προ­τε­ραιό­τη­τα τους συ­νε­χί­ζει να είναι με τη μια ή την άλλη μορφή μια με­γά­λη συμ­μα­χία του PP, του PSOE και των Πο­λι­τών που θα μπο­ρεί να εγ­γυ­η­θεί την δια­κυ­βέρ­νη­ση του κα­θε­στώ­τος και να κα­θη­συ­χά­σει τις αγο­ρές και την τρόι­κα. Ξε­κά­θα­ρο πα­ρά­δειγ­μα απο­τε­λεί η εκ­δο­τι­κή γραμ­μή της εφη­με­ρί­δας El País, η οποία θυ­μί­ζει ότι χρειά­ζε­ται σή­με­ρα κιό­λας να βρε­θεί μια ανε­ξάρ­τη­τη προ­σω­πι­κό­τη­τα που θα μπο­ρεί να εξα­σφα­λί­σει την στή­ρι­ξη όλων των κομ­μά­των να πάρει διε­ρευ­νη­τι­κή εντο­λή και να σχη­μα­τί­σει νέα κυ­βέρ­νη­ση.

Έτσι, με τον κίν­δυ­νο να κάνω λάθος, δεν φαί­νε­ται να έχει πολύ μέλ­λον η πρω­το­βου­λία της ηγε­σί­ας του Podemos, μια και όσο και αν έχει τρο­πο­ποι­ή­σει τις θέ­σεις της για χάριν μιας υπο­τι­θέ­με­νης δια­πραγ­μά­τευ­σης με τον Πέδρο Σάν­τσες (στην πε­ρί­πτω­ση που το επέ­τρε­πε αυτό η Κ.Ε), η νέα αυτή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη (το Podemos δη­λα­δή)συ­νε­χί­ζει να αντι­με­τω­πί­ζε­ται με δυ­σπι­στία από τις οι­κο­νο­μι­κές δυ­νά­μεις εντός και εκτός κρά­τους, και ως εκ τού­του δύ­να­μη απο­στα­θε­ρο­ποί­η­σης και αστά­θειας.

Αστά­θεια. Πράγ­μα­τι, αυτή είναι η λέξη τα­μπού που δεν ει­πώ­νε­ται, από αυ­τούς που είχαν υπο­σχε­θεί στις προη­γού­με­νες εκλο­γές μια μακρά θε­σμι­κή στα­θε­ρό­τη­τα. Σε αυτό το νέο πο­λι­τι­κό κύκλο που μόλις αρ­χί­ζει θα πρέ­πει να συ­νη­θί­σουν να ζουν μέσα στην αβε­βαιό­τη­τα , που ελ­πί­ζου­με ότι θα βα­θύ­νει, στο βαθμό που το Podemos και οι υπό­λοι­πες πο­λυ­ε­θνι­κές (λέξη που συ­νε­χί­ζει να είναι απα­γο­ρευ­μέ­νη για το PSOE, και την οποία όχι μόνο δεν πρέ­πει να εγκα­τα­λεί­ψει το Podemos αλλά πρέ­πει να την συ­νο­δέ­ψει με την απαί­τη­ση για ένα δη­μο­ψή­φι­σμα στην Κα­τα­λο­νία), δεν θα υπο­κύ­ψουν στην απαί­τη­ση για την δια­κυ­βέρ­νη­ση του κα­θε­στώ­τος και θα συ­νε­χί­σουν να επεν­δύ­ουν πραγ­μα­τι­κά σε μια αλ­λα­γή που δεν θα κα­τα­λή­ξει σε μια ανα­διά­τα­ξη για τις ελίτ.

Υπάρ­χουν του­λά­χι­στον δύο πι­θα­νοί δρό­μοι για το Podemos: Ο ένας είναι να κα­τα­λά­βει τον πο­λι­τι­κό χώρο του PSOE μέσω την πα­λιάς και κλα­σι­κής προ­σαρ­μο­γής στις συ­στη­μι­κές απαι­τή­σεις του κα­θε­στώ­τος και της τρόι­κα , όπως κα­τέ­λη­ξε να συμ­βαί­νει με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που τώρα σύμ­φω­να με τις δη­μο­σκο­πή­σεις βρί­σκε­ται σε με­γά­λη κα­τρα­κύ­λα. Ο άλλος δρό­μος είναι να πα­ρα­μεί­νει στα­θε­ρό στην επι­λο­γή να συ­νε­χί­σει στο δρόμο της «δη­μο­κρα­τι­κής επα­νά­στα­σης» και της απόρ­ρι­ψης των εκ­βια­σμών της τρόι­κα, κά­νο­ντας ξε­κά­θα­ρο στη βάση των σο­σια­λι­στών ότι δεν υπάρ­χει «τρί­τος δρό­μος » ούτε όσον αφορά την υπε­ρά­σπι­ση των κοι­νω­νι­κών δι­καιω­μά­των ούτε για την κα­τά­κτη­ση της λαϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας.

Έτσι λοι­πόν ναι «μπο­ρού­με», αλλά θα πρέ­πει να τους διώ­ξου­με προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας ένα νέο γύρο κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων όχι μόνο σε εκλο­γι­κό επί­πε­δο αλλά επί­σης και σε κοι­νω­νι­κό -στους δρό­μους, στις πλα­τεί­ες, στους τό­πους ερ­γα­σί­ας, εκεί που η λαϊκή δύ­να­μη δεν είναι μόνο ένα σλό­γκαν αλλά επί­σης μια υλική πραγ­μα­τι­κό­τη­τα .Πρό­κει­ται για απα­ραί­τη­το και επεί­γον κα­θή­κον , που γί­νε­ται ακόμα πιο ση­μα­ντι­κό μπρο­στά στο εν­δε­χό­με­νο εκλο­γών στις οποί­ες δεν θα αρκεί να βα­σι­στού­με σε μια μη­ντια­κή «μη­χα­νή πο­λέ­μου» για να αντι­με­τω­πι­στεί το κόμμα της τάξης που ετοι­μά­ζε­ται να εμπο­δί­σει τη νίκη του Podemos με κάθε τρόπο. Είναι από­λυ­τα ανα­γκαίο , να ξε­κι­νή­σου­με να χτί­ζου­με ένα κόμ­μα-κί­νη­μα, πλου­ρα­λι­στι­κό και δη­μο­κρα­τι­κό ικανό να συ­να­ντη­θεί με όλες εκεί­νες τις κοι­νω­νι­κές, πο­λι­τι­κές και πο­λι­τι­στι­κές δυ­νά­μεις που πα­λεύ­ουν για μια δια­δι­κα­σία ανα­τρο­πής αυτού του κα­θε­στώ­τος όπως επί­σης και της όλο και πιο αυ­ταρ­χι­κής «δια­κυ­βέρ­νη­σης» της Ε.Ε. Οι πρω­το­βου­λί­ες που βρί­σκο­νται σε εξέ­λι­ξη για ένα Plan B για την Ευ­ρώ­πη, και θέ­λου­με να ελ­πί­ζου­με και η απόρ­ρι­ψης της Χρε­ο­κρα­τί­ας ση­μα­το­δο­τούν την αρχή μιας πι­θα­νής αλ­λα­γής πο­ρεί­ας που θα πρέ­πει να βα­θύ­νει στη νέα πε­ρί­ο­δο που αρ­χί­ζει.

Κα­λω­σό­ρι­σες λοι­πόν αστά­θεια , αν πρό­κει­ται γι αυτό. Πά­ντως αυτό μάλον επι­βε­βαιώ­θη­κε στη Μα­δρί­τη στην εκ­δή­λω­ση της δεύ­τε­ρης επε­τεί­ου από την ίδρυ­ση του Podemos, με τέ­τοιο τρόπο που άρ­χι­σαν να τρέ­μουν από φόβο όσοι ζουν μο­νά­χα για να πλου­τί­ζουν , να σπέρ­νουν την απο­γο­ή­τευ­ση και να δια­λύ­σουν τη ελ­πί­δα για αυτή την ΑΛ­ΛΑ­ΓΗ με κε­φα­λαία που όμως συ­νε­χί­ζει να με­γα­λώ­νει.