Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη
«Τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε καμιά δεκαριά»: Αυτό θα έπρεπε να είναι το μότο στον θυρεό του Μνημονίου. Το αγαπημένο μας Μνημόνιο, το οποίο έγινε η αφορμή, για να κατεδαφίσει το σύστημα όσα είχε βάλει στο μάτι επί δεκαετίες, όπως τις μικρές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, που τις ανέθεσαν στον Δένδια και τον Καμίνη, για να τις φέρουν στα ίσα τους. Κι όταν απαγορεύσουν τις μικρές διαδηλώσεις, θα επεκταθούν και στις μεγάλες, σαν τις μολυσματικές ασθένειες, που ξεκινούν από το δακτυλάκι του ποδιού και καταλήγουν στην καρδιά.
Σήμερα ο Δένδιας συναντάται με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, προκειμένου να αποσπάσει τη συναίνεσή τους για την απαγόρευση ή τον περιορισμό των μικρών διαδηλώσεων και είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι θα πέσει σε τείχος απροσπέλαστο. Ο Παναγόπουλος έβλεπε όλη τη νύχτα ντοκιμαντέρ για το Σινικό, οπότε πάει στη συνάντηση εντελώς ατσαλωμένος. Ανεξάρτητα πάντως από τη στάση των συνδικάτων, η συζήτηση για τις μικρές διαδηλώσεις, συζήτηση που κρατάει πάνω από δέκα χρόνια, έχει μεγάλο ενδιαφέρον, διότι αποκαλύπτει τη στρεψόδικη επιχειρηματολογία των εκάστοτε κυβερνώντων.
Μας λένε κάτι που εκ πρώτης όψεως μοιάζει λογικό και ακαταμάχητο: «Γιατί να κατεβαίνουν στο κέντρο 50-100 άνθρωποι, να κλείνουν τους δρόμους και να εμποδίζουν την κίνηση των Ι.Χ. και των καταναλωτών; Ιδίως τώρα με την κρίση που τα μαγαζιά κλείνουν και οι αντοχές των οδηγών, άνθρωποι και αυτοί με χιλιάδες προβλήματα, έχουν φτάσει στο ναδίρ». Κι όμως, ούτε λογικά ούτε ακαταμάχητα είναι τα επιχειρήματά τους. Καταρχάς, στις μικρές διαδηλώσεις κατεβαίνουν 50-100 άνθρωποι, γιατί τόσους αφορά το εκάστοτε ζήτημα. Τόσοι είναι αυτοί που χάνουν την δουλειά τους, που τους κόβουν το επίδομα, που τους στερούν τη σύνταξη. Και κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας, επειδή εκεί βρίσκονται όλες οι αρμόδιες υπηρεσίες και τα υπουργεία. Τι να κάνουν, να πάνε στην Βαρυμπόμπη, όπως είχε προτείνει η Φωτεινή Πιπιλή για τους διαδηλωτές του Δεκέμβρη;
Αν εμποδίσεις αυτούς τους 50-100 ανθρώπους να κατέβουν στο κέντρο για ένα θέμα που τους αφορά, αν τους απαγορεύσεις τη διαδήλωση ή τους βάλεις δρακόντειους περιορισμούς που ισοδυναμούν με απαγόρευση, τότε τους στερείς το βασικό συνταγματικό δικαίωμα της αυτοπρόσωπης διαμαρτυρίας. Τους κλείνεις το στόμα, τους εμποδίζεις να βρουν το δίκιο τους, ακόμη και να μιλήσουν για το δίκιο τους. Εκτός κι αν περιμένεις ότι θα ασχοληθεί με το θέμα τους, με κάποιο εργοστάσιο που κλείνει στην Ελευσίνα, για παράδειγμα, το ΜΕΓΚΑ ή ο ΣΚΑΪ.
Έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι για 50 άτομα. Και στο φινάλε, να κατέβουν όλοι μαζί με την ΓΣΕΕ, για να δημιουργήσουν μείζον πολιτικό γεγονός και να μην μπορεί να τους αγγίξει κανένας. Απάντηση: Πενήντα από δω, πενήντα από εκεί, ειδικά σε περίοδο φτώχειας, κρίσης και καταστροφής, το μέτρο της απαγόρευσης φτάνει να αφορά την πλειοψηφία των εργαζόμενων. Μακάρι να κατέβαιναν όλοι μαζί με τα μεγάλα συνδικάτα, δυστυχώς όμως τα μεγάλα συνδικάτα δεν έχουν πείσει ότι μπορούν να εκπροσωπήσουν επαρκώς όσους πλήττονται από τις δραματικές αλλαγές που συμβαίνουν καθημερινά. Άμα χάσουν σήμερα τη δουλειά τους εκατό άνθρωποι, σιγά μην περιμένουν έξι μήνες να κηρύξει ο Παναγόπουλος 24ωρη απεργία.
Και στο φινάλε, η συμμετοχή στις μικρές διαδηλώσεις δεν αποκλείει τη συμμετοχή στις μεγάλες, ίσα- ίσα, εκπαιδεύει τους εργαζόμενους να κατεβαίνουν στις μεγάλες διαδηλώσεις. Αυτός άλλωστε είναι ο στόχος της απαγόρευσης: Θέλουν να συνδέσουν τη συμμετοχή στη διαδήλωση με το φόβο και την καταστολή, με τον Ματατζή που σε στριμώχνει στο πεζοδρόμιο, εμποδίζοντάς σε να διαβείς το κράσπεδο που σε χωρίζει από το δρόμο.
Αυτό φοβούνται περισσότερο απ' όλα, αυτό στοιχειώνει τον ύπνο τους: Το πόδι του απελπισμένου που πατάει το δρόμο.
www.avgi.gr