Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους!

Του Θοδωρή Μαράκη
"…πραγματικά πλούσιο είναι ένα έθνος που δουλεύει έξι αντί για δώδεκα ώρες"-Καρλ Μαρξ.
Πήρα αφορ­μή να γράψω αυτό το άρθρο από την πα­ρα­κά­τω εί­δη­ση. Σύμ­φω­να με έκ­θε­ση που πα­ρου­σιά­στη­κε στο πα­γκό­σμιο οι­κο­νο­μι­κό φό­ρουμ στο Ντα­βός, με θέμα: «Το μέλ­λον των θέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας» κατά την «τέ­ταρ­τη βιο­μη­χα­νι­κή επα­νά­στα­ση» (που κα­λύ­πτει τη ρο­μπο­τι­κή, την να­νο­τε­χνο­λο­γία, την τρισ­διά­στα­τη εκτύ­πω­ση και τη βιο­τε­χνο­λο­γία), μέχρι το 2020 υπο­λο­γί­ζε­ται ότι θα χα­θούν πάνω από 5 εκα­τομ­μύ­ρια θέ­σεις ερ­γα­σί­ας, εξ αι­τί­ας των εξε­λί­ξε­ων στους το­μείς γε­νε­τι­κής, τε­χνη­τής νοη­μο­σύ­νης και ρο­μπο­τι­κής καθώς και άλλων τε­χνο­λο­γι­κών εφευ­ρέ­σε­ων.

Ση­μειώ­νε­ται ότι τα ευ­ρή­μα­τα προ­έ­κυ­ψαν από έρευ­να σε 15 οι­κο­νο­μί­ες ανε­πτυγ­μέ­νων χωρών που απα­σχο­λούν 1,9 δις ερ­γα­ζό­με­νους η πε­ρί­που το 65% του πα­γκό­σμιου ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού.

Αυτό ση­μαί­νει ότι οι άνερ­γοι στον πλα­νή­τη θα ξε­πε­ρά­σουν τα 210 εκα­τομ­μύ­ρια. Ήδη σή­με­ρα έχου­νε φτά­σει τα 202 εκατ. από 169 εκατ. που ήταν το 2007 πριν την πε­ρί­ο­δο της με­γά­λης κρί­σης.

Ο άν­θρω­πος από την πρώτη στιγ­μή της ύπαρ­ξής του στον πλα­νή­τη Γη, για να μπο­ρεί να επι­βιώ­νει έδινε μάχες με τα στοι­χειά της φύσης και προ­σπα­θού­σε να τα κα­θυ­πο­τά­ξει. Αυτή η εν­στι­κτώ­δη δράση τον έσπρω­χνε στο να κα­τα­σκευά­σει ερ­γα­λεία, μέσα πα­ρα­γω­γής και ενώ η ανά­πτυ­ξη των μέσων πα­ρα­γω­γής τον βοη­θού­σε να ελευ­θε­ρώ­νε­ται από τα στοι­χεία της φύσης, να αντι­με­τω­πί­ζει τα φαι­νό­με­να και να γίνει ο κυ­ρί­αρ­χος του πλα­νή­τη Γη και να φι­λο­δο­ξεί να πα­τή­σει και σε άλ­λους πλα­νή­τες, η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία της αν­θρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας πα­ρέ­με­νε και εξα­κο­λου­θεί πα­ρα­μέ­νει κάτω από τη σκλα­βιά της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας των μέσων πα­ρα­γω­γής από τους λί­γους επι­κυ­ρί­αρ­χους. Δού­λος, πλη­βεί­ος, δου­λο­πά­ροι­κος και ερ­γά­της. Σαν απο­τέ­λε­σμα η πλειο­ψη­φία της αν­θρώ­πι­νης κοι­νω­νί­ας ζούσε και εξα­κο­λου­θεί να ζει με στε­ρή­σεις, την πείνα, την εξα­θλί­ω­ση και την ανερ­γία επει­δή ο πλού­τος συσ­σω­ρεύ­ο­νταν σ’ αυ­τούς που κα­τεί­χαν τα μέσα πα­ρα­γω­γής.

Είναι αλή­θεια ότι: «Η ιστο­ρία όλων των ως τα τώρα κοι­νω­νιών είναι ιστο­ρία των τα­ξι­κών αγώ­νων.

Ελεύ­θε­ρος και δού­λος, πα­τρί­κιος και πλη­βεί­ος, βα­ρό­νος και δου­λο­πά­ροι­κος, μά­στο­ρας και κάλ­φας, με μια λέξη κα­τα­πιε­στής και κα­τα­πιε­ζό­με­νος, βρί­σκο­νται σε ακα­τά­παυ­στη αντί­θε­ση με­τα­ξύ τους, έκα­ναν ένα αδιά­κο­πο αγώνα, πότε σκε­πα­σμέ­νο, πότε ανοι­χτό, έναν αγώνα που τε­λεί­ω­νε κάθε φορά με τον επα­να­στα­τι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό ολό­κλη­ρης της κοι­νω­νί­ας ή με την από κοι­νού κα­τα­στρο­φή των τά­ξε­ων που αγω­νί­ζο­νταν». (Κομ­μου­νι­στι­κό Μα­νι­φέ­στο υπο­γράμ­μι­ση δική μου)

Η βάση αυτού του αδιά­κο­που αγώνα ήταν το ασφυ­κτι­κό πλαί­σιο που οι υφι­στά­με­νες πα­ρα­γω­γι­κές σχέ­σεις δη­μιουρ­γού­σαν στην ανά­πτυ­ξη των μέσων πα­ρα­γω­γής, με απο­τέ­λε­σμα να στα­μα­τά η πρό­ο­δος και η ευ­η­με­ρία της κοι­νω­νί­ας.

Στην εποχή μας την εποχή του κα­πι­τα­λι­σμού που έχει ήδη ζωή τριών αιώ­νων η ανά­πτυ­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας, των μέσων πα­ρα­γω­γής, δεν έχει προη­γού­με­νο σ’ όλη την μα­κραί­ω­νη ιστο­ρία της αν­θρω­πό­τη­τας. Μι­λά­με για τε­χνο­λο­γι­κές επα­να­στά­σεις. Γιατί σύμ­φω­να με το Κομ­μου­νι­στι­κό Μα­νι­φέ­στο (που εξα­κο­λου­θεί να είναι επί­και­ρο): «Η αστι­κή τάξη δεν μπο­ρεί να υπάρ­χει χωρίς να επα­να­στα­τι­κο­ποιεί αδιά­κο­πα τα ερ­γα­λεία πα­ρα­γω­γής (….) Η συ­νε­χής ανα­τρο­πή της πα­ρα­γω­γής, ο αδιά­κο­πος κλο­νι­σμός όλων των κοι­νω­νι­κών σχέ­σε­ων, η αιώ­νια αβε­βαιό­τη­τα και κί­νη­ση, δια­κρί­νουν την αστι­κή εποχή από όλες τις προη­γού­με­νες».

Οι τε­χνο­λο­γι­κές επα­να­στά­σεις δη­μιούρ­γη­σαν στην εποχή του κε­φα­λαί­ου πλού­το εκατό φορές πιο πολύ από όσο μπό­ρε­σε ο άν­θρω­πος να δη­μιουρ­γή­σει κατά την προη­γού­με­νη μα­κραί­ω­νη ύπαρ­ξή του επί της Γης . Αλλά αυτό ο πλού­τος είναι συ­γκε­ντρω­μέ­νος στους 62 αν­θρώ­πους που κα­τέ­χουν τόσο πλού­το όσο 3,5 δις άν­θρω­ποι.

Η ανά­πτυ­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας δεν βελ­τί­ω­σε τη ζωή των αν­θρώ­πων. Δεν τους απε­λευ­θέ­ρω­σε από τα δεσμά της ερ­γα­σί­ας, δεν αύ­ξη­σε τον ελεύ­θε­ρο χρόνο, δεν εξά­λει­ψε την φτώ­χεια, δεν εξά­λει­ψε την ανερ­γία, δεν αύ­ξη­σε τους μι­σθούς. Η εκ­με­τάλ­λευ­ση της ανερ­γί­ας έφερε την μαύρη ερ­γα­σία, την με­ρι­κή απα­σχό­λη­ση, τις ελα­στι­κές μορ­φές ερ­γα­σί­ας με τους μι­σθούς πεί­νας. Η ανά­πτυ­ξη της τε­χνο­λο­γί­ας δεν εξά­λει­ψε τους πο­λέ­μους και την με­τα­νά­στευ­ση. Αντί­θε­τα βελ­τί­ω­σε τα όπλα κα­τα­στρο­φής.

Ποια πρέ­πει να είναι η απά­ντη­ση του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος στην διό­γκω­ση της ανερ­γί­ας εξ αι­τί­ας της κρί­σης, εξ αι­τί­ας της ανά­πτυ­ξης της τε­χνο­λο­γί­ας; Κατ’ αρχή ΔΟΥ­ΛΕΙΑ ΛΙ­ΓΟ­ΤΕ­ΡΗ, ΔΟΥ­ΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Αυτό ση­μαί­νει ότι για την επι­βί­ω­ση της κοι­νω­νί­ας πρέ­πει να επα­να­φέ­ρου­με δυ­να­τά ξανά στην επι­φά­νεια την μεί­ω­ση των ωρών ερ­γα­σί­ας. Μεί­ω­ση των ωρών στο επί­πε­δο της εξά­λει­ψης της ανερ­γί­ας, χωρίς πε­ρι­κο­πή μι­σθών και ημε­ρο­μι­σθί­ων, πλήρη απα­σχό­λη­ση για όλους, κα­τάρ­γη­ση της με­ρι­κής απα­σχό­λη­σης.

Η κρίση ση­μαί­νει κα­τα­στρο­φή του υπερ­συσ­σω­ρευ­μέ­νου κε­φα­λαί­ου και ανερ­γία, οι επεν­δύ­σεις σε σύγ­χρο­νη τε­χνο­λο­γία φέρ­νουν ανερ­γία, κα­πι­τα­λι­σμός πλέον ση­μαί­νει βαρ­βα­ρό­τη­τα, γιατί τα μέσα πα­ρα­γω­γής ασφυ­κτιούν μέσα στα πλαί­σια του κα­πι­τα­λι­σμού. Δεν υπάρ­χει για την πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας πρό­ο­δος και βελ­τί­ω­ση της ζωής της. Είναι ανα­γκαίο για την επι­βί­ω­ση της κοι­νω­νί­ας να ελευ­θε­ρώ­σου­με τα μέσα πα­ρα­γω­γής από τα χέρια του κε­φα­λαί­ου να ανή­κουν σ’ όλους και σε κα­νέ­να, να κοι­νω­νι­κο­ποι­η­θούν. Ο μόνος δρό­μος είναι ο Σο­σια­λι­σμός.