ΕΠΙΔΡΟΜΗ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΛΙΟΡΚΙΑΣ ΣΤΗ Ν.Α. ΤΟΥΡΚΙΑ
Νέες, ακόμη περισσότερο εφιαλτικές διαστάσεις παίρνει το δράμα του συριακού λαού με τις αεροπορικές επιδρομές της Τουρκίαςεναντίον του αριστερού κόμματος των Κούρδων της Συρίας PYDκαι της ένοπλης πολιτοφυλακής του YPG στο βόρειο τμήμα της χώρας. Η ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας, χωρίς καμία απολύτως επίφαση διεθνούς νομιμοποίησης, ναρκοθετεί τις προσπάθειες για εκεχειρία και ειρηνική επίλυση του συριακού προβλήματος και τις διαβουλεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, στη Γενεύη. Τα χειρότερα έπονται. Η Άγκυρα επιβεβαιώνει ότι έδωσε το πράσινο φως για την αποστολή μαχητικών αεροπλάνων της Σαουδικής Αραβίας στη βάση του Ιντσιρλίκ, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο εισβολής χερσαίων, τουρκικών και σαουδαραβικών δυνάμεων στη Συρία, με πρόσχημα την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
Πρόκειται για ένα καταγέλαστο πρόσχημα. Το τελευταίο πράγμα για το οποίο ενδιαφέρονται η νεοοθωμανική Τουρκία του σουλτάνου Ερντογάν και το σκοταδιστικό, φονταμενταλιστικό καθεστώς τωνΣαούντ είναι η καταπολέμηση των τζιχαντιστών, τους οποίους οι ίδιοι εξέθρεψαν, με τις μυστικές υπηρεσίες τους, τα ανοιχτά σύνορα για τους μισθοφόρους τους και την οικονομική βοήθεια που τους προσέφεραν.
Εκείνο που κυρίως απασχολεί την Άγκυρα είναι η συντριβή των Κούρδων μαχητών του PYD και των YPG, μιας από τις πιο αξιόμαχες δυνάμεις εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, που συγκίνησαν τη διεθνή κοινή γνώμη με την πεισματική, νικηφόρα αντίστασή τους στο ηρωικό Κομπάνι. Ο Ερντογάν θέλει να πνίξει εν τη γενέσει του το παράδειγμα της “Ροτζάβα”, του συριακού Κουρδιστάν, που διεκδικεί την αυτονομία του στο πλαίσιο ενός κυρίαρχου, πολυεθνικού συριακού κράτους, με άμεση δημοκρατία, ισοτιμία των γυναικών και κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι επιδρομές του καθεστώτος Ερντογάν εναντίον του PYD συνδυάζονται με την κατάσταση πολιορκίαςστις κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου ολόκληρες πόλεις και χωριά βιώνουν μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της πείνας και της δίψας, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και επικοινωνίες, με καθημερινές δολοφονίες και συλλήψεις αγωνιστών.
Ηνωμένες Πολιτείες και Ε.Ε. κάνουν τα στραβά μάτια στα εγκλήματα πολέμου του Ερντογάν, καθώς η Τουρκία αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που ετοιμάζει σε Αιγαίο και Συρία, ενώ εκβιάζει ανοιχτά και ανερυθρίαστα τους Ευρωπαίους με το προσφυγικό.
Η ελληνική κυβέρνηση φέρνει τεράστιες ευθύνες για το γεγονός ότι εμφανίζεται να διευκολύνει τον Ερντογάν, καθώς έδωσε το πράσινο φως για την ανάπτυξη των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο και έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει την Τουρκία “χώρα ασφαλούς προέλευσης”, κάτι που στερεί από τους Κούρδους και τους άλλους διωκόμενους αγωνιστές τη δυνατότητα να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας. Πρόκειται για πραγματική εθνική ντροπή, ανάλογου μεγέθους με εκείνη για την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο τουρκικό καθεστώς. Σ'αυτό το ζοφερό φόντο, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα η ανάγκη ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης με τον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό και όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της Τουρκίας, αλλά και με τους πρόσφυγες- θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, ενάντια στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της Άγκυρας και του ΝΑΤΟ, για μια δημοκρατική, ειρηνική επίλυση του συριακού προβλήματος.
Νέες, ακόμη περισσότερο εφιαλτικές διαστάσεις παίρνει το δράμα του συριακού λαού με τις αεροπορικές επιδρομές της Τουρκίαςεναντίον του αριστερού κόμματος των Κούρδων της Συρίας PYDκαι της ένοπλης πολιτοφυλακής του YPG στο βόρειο τμήμα της χώρας. Η ανοιχτή στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας, χωρίς καμία απολύτως επίφαση διεθνούς νομιμοποίησης, ναρκοθετεί τις προσπάθειες για εκεχειρία και ειρηνική επίλυση του συριακού προβλήματος και τις διαβουλεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, στη Γενεύη. Τα χειρότερα έπονται. Η Άγκυρα επιβεβαιώνει ότι έδωσε το πράσινο φως για την αποστολή μαχητικών αεροπλάνων της Σαουδικής Αραβίας στη βάση του Ιντσιρλίκ, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο εισβολής χερσαίων, τουρκικών και σαουδαραβικών δυνάμεων στη Συρία, με πρόσχημα την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους.
Πρόκειται για ένα καταγέλαστο πρόσχημα. Το τελευταίο πράγμα για το οποίο ενδιαφέρονται η νεοοθωμανική Τουρκία του σουλτάνου Ερντογάν και το σκοταδιστικό, φονταμενταλιστικό καθεστώς τωνΣαούντ είναι η καταπολέμηση των τζιχαντιστών, τους οποίους οι ίδιοι εξέθρεψαν, με τις μυστικές υπηρεσίες τους, τα ανοιχτά σύνορα για τους μισθοφόρους τους και την οικονομική βοήθεια που τους προσέφεραν.
Εκείνο που κυρίως απασχολεί την Άγκυρα είναι η συντριβή των Κούρδων μαχητών του PYD και των YPG, μιας από τις πιο αξιόμαχες δυνάμεις εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, που συγκίνησαν τη διεθνή κοινή γνώμη με την πεισματική, νικηφόρα αντίστασή τους στο ηρωικό Κομπάνι. Ο Ερντογάν θέλει να πνίξει εν τη γενέσει του το παράδειγμα της “Ροτζάβα”, του συριακού Κουρδιστάν, που διεκδικεί την αυτονομία του στο πλαίσιο ενός κυρίαρχου, πολυεθνικού συριακού κράτους, με άμεση δημοκρατία, ισοτιμία των γυναικών και κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι επιδρομές του καθεστώτος Ερντογάν εναντίον του PYD συνδυάζονται με την κατάσταση πολιορκίαςστις κουρδικές περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας, όπου ολόκληρες πόλεις και χωριά βιώνουν μια πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση, αντιμετωπίζοντας το φάσμα της πείνας και της δίψας, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και επικοινωνίες, με καθημερινές δολοφονίες και συλλήψεις αγωνιστών.
Ηνωμένες Πολιτείες και Ε.Ε. κάνουν τα στραβά μάτια στα εγκλήματα πολέμου του Ερντογάν, καθώς η Τουρκία αποτελεί προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που ετοιμάζει σε Αιγαίο και Συρία, ενώ εκβιάζει ανοιχτά και ανερυθρίαστα τους Ευρωπαίους με το προσφυγικό.
Η ελληνική κυβέρνηση φέρνει τεράστιες ευθύνες για το γεγονός ότι εμφανίζεται να διευκολύνει τον Ερντογάν, καθώς έδωσε το πράσινο φως για την ανάπτυξη των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στο Αιγαίο και έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει την Τουρκία “χώρα ασφαλούς προέλευσης”, κάτι που στερεί από τους Κούρδους και τους άλλους διωκόμενους αγωνιστές τη δυνατότητα να ζητήσουν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας. Πρόκειται για πραγματική εθνική ντροπή, ανάλογου μεγέθους με εκείνη για την παράδοση του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στο τουρκικό καθεστώς. Σ'αυτό το ζοφερό φόντο, αποκτά επείγοντα χαρακτήρα η ανάγκη ενός μεγάλου κινήματος αλληλεγγύης με τον αγωνιζόμενο κουρδικό λαό και όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις της Τουρκίας, αλλά και με τους πρόσφυγες- θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων, ενάντια στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς της Άγκυρας και του ΝΑΤΟ, για μια δημοκρατική, ειρηνική επίλυση του συριακού προβλήματος.