Ανταπόκριση από το συνέδριο του Plan B στη Μαδρίτη

της Κατερίνας Σεργίδου από το  Rproject
Για τρεις μέρες, από τις 19-21 Φεβρουαρίου τα φώτα της δημοσιότητας στην Ισπανία ήταν στραμμένα στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη για ένα "Plan B για την Ευρώπη".
Η παλιά αρένα των ταυ­ρο­μά­χων στο Λε­γά­σπι γέ­μι­σε, με χι­λιά­δες κό­σμου να στρι­μώ­χνε­ται στις πόρ­τες για να ακού­σει τους ομι­λη­τές από όλη την Ευ­ρώ­πη υπό το κε­ντρι­κό σύν­θη­μα «Σπάμε τη λι­τό­τη­τα, για μια δη­μο­κρα­τι­κή Ευ­ρώ­πη». Στο πλαί­σιο του συ­νε­δρί­ου ορ­γα­νώ­θη­κε μια σειρά συ­ζη­τή­σε­ων, για τη λει­τουρ­γίακαι τα όρια των θε­σμών, το δη­μό­σιο χρέος, τον φε­μι­νι­σμό, την Ευ­ρω­παι­κή Ένωση ως πεδίο μάχης, την Ευ­ρώ­πη φρού­ριο, το νό­μι­σμα, τα κοι­νω­νι­κά και ερ­γα­τι­κά δι­καιώ­μα­τα.
Τα Ισπα­νι­κά Μέσα δεν έχα­σαν ευ­και­ρία να πα­ρα­τη­ρή­σουν, στα πρω­το­σέ­λι­δα και στα δελ­τία ει­δή­σε­ων, ότι οι συμ­με­τέ­χο­ντες κα­λούν σε μη πλη­ρω­μή του χρέ­ους και ανυ­πα­κοή στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση. Πράγ­μα­τι, από αυτή την άποψη το συ­νέ­δριο ξα­να­ά­νοι­ξε στον δη­μό­σιο χώρο, με ελ­κυ­στι­κό και μα­ζι­κό τρόπο, τη ση­μα­σία που έχει η μάχη ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα σε ολό­κλη­ρη την Ευ­ρώ­πη. Από τις χώρες του Νότου, μέχρι την Γερ­μα­νία, η μάχη ενά­νια στη λι­τό­τη­τη­τα ανα­δει­κνύ­ε­ται ως η κε­ντρι­κή μάχη του επό­με­νου δια­στή­μα­τος. «Η αλ­λα­γή ή θα είναι φε­μι­νι­στι­κή ή δεν θα υπάρ­ξει» ήταν ένα ακόμη από τα κε­ντρι­κά συν­θή­μα­τα. Η εμπει­ρία του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους και της επι­τρο­πής αλή­θειας, ήταν επί­σης από τα κε­ντρι­κά ζη­τή­μα­τα που συ­ζη­τή­θη­καν στη Μα­δρί­τη και που πα­ρου­σιά­στη­καν ανα­λυ­τι­κά από τον Ερίκ Του­σέν και άλ­λους-ες. Από τις συ­ζη­τή­σεις δεν έλει­πε η ανα­φο­ρά στον αγώνα ενά­νια στον ρα­τσι­σμό, την ξε­νο­φο­βία και την Ευ­ρώ­πη Φρού­ριο, με ακτι­βι­στές να παίρ­νουν το λόγο. Στην εκ­δή­λω­ση του "κλει­σί­μα­τος"το κοινό απο­θέ­ω­σε τους ερ­γα­ζό­με­νους απερ­γούς της τη­λε­φω­νι­κής εται­ρί­ας Movistar και της Coca Cola, που θύ­μι­σαν ότι η αντί­στα­ση και η αλ­λα­γή είναι πρώτα από όλα έργο των απλών αν­θρώ­πων. Το Si se puede («Ναι, μπο­ρού­με») διέ­κο­πτε συ­νε­χώς τους ομι­λη­τές.

Αξί­ζει να ση­μειω­θεί ότι απο­τε­λεί πλέον κοινό τόπο για τις δυ­νά­μεις της Ευ­ρω­παι­κής αρι­στε­ράς, ότι όταν γί­νε­ται λόγος για την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία, η"προ­δο­σία"της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα και η κα­τα­στρο­φι­κή μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή είναι αυτά που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση.

Ωστό­σο, από όλη τη συ­ζή­τη­ση του συ­νε­δρί­ου, με ελά­χι­στες εξαι­ρέ­σεις, έλει­παν η ανα­φο­ρά στην εμπλο­κή του ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο, στον πό­λε­μο, όπως και στο πολύ ση­μα­ντι­κό δη­μο­κρα­τι­κό αί­τη­μα του Κα­τα­λα­νι­κού λαού για δη­μο­ψή­φι­σμα. Η απου­σία ανα­φο­ράς σε αυτό το θε­με­λιώ­δες δι­καί­ω­μα, τις μέρες που πραγ­μα­το­ποιού­νται οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για τον σχη­μα­τι­σμό κυ­βέρ­νη­σης, ήταν βα­σι­κό έλειμ­μα της συ­ζή­τη­σης και του προ­γράμ­μα­τος. Σε γε­νι­κές γραμ­μές, το συ­νέ­δριο έμει­νε πε­ρισ­σό­τε­ρο σε ένα γε­νι­κό αί­τη­μα εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού της Ευ­ρώ­πης και σε ένα κλίμα που θύ­μι­ζε τα πρώτα Ευ­ρω­παι­κά Κοι­νω­νι­κά Φό­ρουμ.

Δη­λα­δή, το συ­νέ­δριο έμει­νε πολύ πιο πίσω από τη συ­ζή­τη­ση για μια ρήξη με την Ευ­ρώ­πη και τα κα­θε­στώ­τα του πα­ρελ­θό­ντος, που άνοι­ξε ρι­ζο­σπα­στι­κά με την εμ­φά­νι­ση του κι­νή­μα­τος 15 Μ και των πλα­τειών στην Ισπα­νία αλλά και σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο. Το ση­μα­ντι­κό­τε­ρο όμως πρό­βλη­μα ήταν ο πρω­τα­γω­νι­στι­κός ρόλος που δό­θη­κε σε προ­σω­πι­κό­τη­τες, σε σχέση με τον χώρο που δό­θη­κε στα κοι­νω­νι­κά κι­νή­μα­τα και τις ορ­γα­νώ­σεις της Αρι­στε­ράς. Βέ­βαια, η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία αυτών των προ­σω­πι­κο­τή­των ήταν αγω­νι­στές-τριες που εκ­φρά­ζουν ρι­ζο­σπα­στι­κές δυ­νά­μεις. Ευ­ρω­βου­λευ­τές όπως ο Μι­γκέλ Ουρ­μπάν και η Λόλα Σάν­τσες, βου­λευ­τές των αυ­το­νο­μιών, δη­μο­τι­κοί σύμ­βου­λοι, στε­λέ­χη του Podemos (συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης και της ηγε­σί­ας γύρω από τον Πά­μπλο Ιγλέ­σιας) και της Ενω­μέ­νης Αρι­στε­ράς, η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου κ.α..

Ωστό­σο, πολύ με­γά­λο βάρος και υπερ­βο­λι­κή προ­βο­λή δό­θη­κε στο πρό­σω­πο του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη. Αντί­θε­τα με ό,τι συμ­βο­λί­ζει στην Ελ­λά­δα, φαί­νε­ται πως στην Ισπα­νία το όνομά του έχει πάρει θρυ­λι­κές δια­στά­σεις, αφού αντι­με­τω­πί­ζε­ται από τα πλήθη πε­ρί­που σαν ένας ροκ σταρ, έχο­ντας πρώτα κα­τα­γρα­φεί εξ αρχής ως ο άν­θρω­πος που συ­γκρού­στη­κε με την τρόι­κα και τον Αλέξη Τσί­πρα. Ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης έκανε ξε­κά­θα­ρες ανα­φο­ρές, με­τα­ξύ άλλων, σε ένα μέ­τω­πο συμ­μα­χιών με σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές δυ­νά­μεις, για τον εκ­δη­μο­κρα­τι­σμό της Ευ­ρώ­πης, ενώ εξέ­φρα­σε αρ­κε­τές φορές την απο­ρία του για το γε­γο­νός ότι δεν ει­σα­κού­στη­καν οι προ­τά­σεις του από τις ευ­ρω­παι­κές ελίτ. Χωρίς να θέ­λου­με να αμ­φι­σβη­τή­σου­με τις προ­θέ­σεις του, όπως και το γε­γο­νός ότι όντως δια­φο­ρο­ποι­ή­θη­κε τε­λι­κά το κα­λο­καί­ρι του 2015, είναι σαφές ότι ο Βα­ρου­φά­κης δεν αντι­λαμ­βά­νε­ται με τον ίδιο τρόπο τη ρήξη και τη σύ­γκρου­ση. Τί άλλο ση­μαί­νει άλ­λω­στε όταν στο βί­ντεο της El diario να δη­λώ­νει ότι : «θέ­λου­με μια με­γά­λη συμ­μα­χία δη­μο­κρα­τών, δε­ξιών, αρι­στε­ρών, ρι­ζο­σπα­στών, φι­λε­λεύ­θε­ρων, δεν έχει ση­μα­σία ποια­νών».

Στα θε­τι­κά αντί­θε­τα, υπο­λο­γί­ζε­ται η πα­ρου­σία της Ζωής Κων­στα­ντο­πού­λου, η οποία ήταν ου­σια­στι­κή, αφού έθεσε μια σειρά από κε­ντρι­κά ζη­τή­μα­τα, συν­δέ­ο­ντας για πα­ρά­δειγ­μα το ζή­τη­μα του χρέ­ους με τους στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς και το σχέ­διο Β με την πάλη ενά­ντια στο πό­λε­μο και το ρα­τσι­σμό: «Ένα σχέ­διο Β για την Ευ­ρώ­πη ση­μαί­νει ένα κυ­ριαρ­χι­κό δι­καί­ω­μα τον λαών να ελέγ­ξουν λο­γι­στι­κά το χρέος και να μην πλη­ρώ­σουν πα­ρά­νο­μα χρέη. Ση­μαί­νει λο­γο­δο­σία εκεί­νων που θυ­μα­το­ποιούν τους λαούς φορ­τώ­νο­ντάς τους με πα­ρά­νο­μα χρέη. Ση­μαί­νει δρα­στι­κή πε­ρι­κο­πή των εξο­πλι­στι­κών δα­πα­νών, που έχει απο­δει­χθεί ιστο­ρι­κά ότι συν­δέ­ο­νται με τη δια­φθο­ρά, όχι με την άμυνα, και συ­ντε­λούν στην πα­ρά­νο­μη υπερ­χρέ­ω­ση των λαών (...) Ένα Σχέ­διο Β´ για την Ευ­ρώ­πη ση­μαί­νει προ­ώ­θη­ση της ει­ρή­νης και απο­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση του αν­θρω­πι­στι­κού ζη­τή­μα­τος των προ­σφύ­γων: όχι στην εμπλο­κή του ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο, όχι στις επα­να­προ­ω­θή­σεις, όχι στις "πα­ρά­πλευ­ρες απώ­λειες", κα­τα­λή­γο­ντας στο «Μετά το Πα­ρί­σι, η Μα­δρί­τη. Μετά τη Μα­δρί­τη, το Βε­ρο­λί­νο. Τον πε­ρα­σμέ­νο Ιού­λιο, ο ελ­λη­νι­κός λαός προ­δό­θη­κε από την ηγε­σία του. Την επό­με­νη φορά, θα είναι δια­φο­ρε­τι­κά». Σε αντί­στοι­χο κλίμα κι­νή­θη­κε και ο Έρικ Του­σέν, θυ­μί­ζο­ντας ότι για την υπο­γρα­φή της συμ­φω­νί­ας με τους δα­νει­στές, ευ­θύ­νες είχαν τόσο ο Αλέ­ξης Τσί­πρας όσο και ο Γιάν­νης Βα­ρου­φά­κης.

Στη με­γά­λη εκ­δή­λω­ση-συ­νέ­λευ­ση που έγινε την τε­λευ­ταία μέρα, πα­ρου­σιά­στη­κε το σχέ­διο για τη συ­νέ­χι­ση του Plan B σε όλες τις πό­λεις του Ισπα­νι­κού Κρά­τους αλλά και σε όλες τις ευ­ρω­παι­κές χώρες, με στόχο την κι­νη­το­ποί­η­ση κι­νη­μά­των και συλ­λο­γι­κο­τή­των. Επό­με­νος με­γά­λος σταθ­μός μια με­γά­λη δια­δή­λω­ση την 28η Μαίου σε όλες τις ευ­ρω­παι­κές πό­λεις, μέρα εορ­τα­σμού της Πα­ρι­σι­νής Κομ­μού­νας του 1871.

Η πρω­το­βου­λία για ένα Plan B είναι μια καλή αρχή, η οποία όμως χρειά­ζε­ται πολλά ακόμα για να γίνει πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη αλ­λα­γής. Αυτό που χρεια­ζό­μα­στε είναι κε­ντρι­κά και το­πι­κά κι­νή­μα­τα που να εμπνέ­ουν, να δί­νουν τον λόγο στους πολ­λούς-ες, να κι­νη­το­ποιούν τους απο­κλει­σμέ­νους και τις απο­κλει­σμέ­νες του κό­σμου. Όλες και όλους αυ­τούς που πά­λε­ψαν σε Ελ­λά­δα, Ισπα­νία και Ευ­ρώ­πη, ενά­ντια στα μνη­μό­νια, τη λι­τό­τη­τα, το ρα­τσι­σμό, όλες και όλους που φώ­να­ξαν το 2011 «δεν μας αντι­προ­σω­πεύ­ουν». Σή­με­ρα είναι ανα­γκαία όσο ποτέ μια με­γά­λη ρήξη. Η Ευ­ρώ­πη δεν εκ­δη­μο­κρα­τι­ζε­ται με καλές προ­θέ­σεις, αλλά ξα­να­χτί­ζε­ται από την αρχή, μέσα από συ­γκρού­σεις και σκλη­ρούς αγώ­νες, με ανυ­πα­κοή και θάρ­ρος από τις πολ­λές και τους πολ­λούς. Γιατί τε­λι­κά το Plan B εί­μα­στε εμείς.



img_4880.jpg